[2] Mission Accomplished

“Isa pang Mr. Reyes. Unang araw ng klase, late ka,” saad ni Mr. Macato.

“Sorry, Sir. Galing praktis.” Kaswal lang siyang pumasok sa loob at naupo sa bandang likod.

“Sa susunod na ma-late ka pa ulit, tingnan mo, hahalikan talaga kita. Charot lang.” Napa-palakpak pa siya ng kamay habang humahalkhak. “Okay, salamat, Leaf. Pwede ka nang bumalik sa sinapupunan ng iyong upuan.”

Napatingin si Leaf kay Elm na sa likod na hilera ng upuan nila naupo bago niya muling ukupahan ang upuan niya.

Umurong siya konti para maabot ang tenga ni Clover nang sandaling muli niya itong matabihan. “Kaklase natin siya.”

“Oo. Nagulat nga rin ako. Hindi ko rin alam,” bulong ni Clover pabalik. “Saya ka diyan?”

“Hindi ‘nu.”

“Sus. Kunwari ka pa.” Tinusok niya ang tagiliran ni Leaf kaya napatili siya sabay bungisngis ni Clover. 

“Baliw ka talaga.” Yumuko na lang si Leaf dahil napatingin ang ilan nilang mga kaklase sa kaniya nang marinig ang matinis niyang tili.

“Okay. Magsimula na tayo. Graded recitation agad. Ano para sa inyo ang kahulugan ng komunikasyon?” saad ni Mr. Macato. Nanahimik na silang dalawa at nakinig na lang sa guro na nasa harap nila.

🍀🍀🍀

Sabay na lumabas ng silid-aralan sina Leaf at Clover nang dumating ang lunch break. Puno ang karinderya ng eskwelahan at bawal silang lumabas kaya bumili na lang sila ng pagkain doon at naupo sa mga gawa sa batong upuan na mayroon nang mesa sa labas niyon. Nakita ni Leaf na dumaan si Elm kasama si Birch at ilan pa sa mga kasamahan niya sa basketbol.

“Ba’t bigla kang namula?” tanong ni Clover. Tumingin-tingin siya sa kung saan nakatingin si Leaf at nakita rin niya si Elm na naglalakad. “Kaya naman pala. Pero ito sa totoo lang, Leaf. Kaibigan na kita ngayon kaya sasabihin ko na ito. Payo ko lang, huwag na si Elm. Maraming lalaki diyan na pwede mong magustuhan pero I swear, huwag na siya.”

Tumigil sandali si Leaf sa pagkain. “Bakit naman? Ano bang problema sa kaniya? May past ba kayo?”

“Well, paasa siya. ‘Yun lang masasabi ko.” Nagpatuloy sa pagkain si Clover matapos niyang umirap at sabihin iyon.

“Pinaasa ka niya?” Hindi umimik si Clover. “Ah, sinisiraan mo siya.”

“Excuse me? Hindi ko siya sinisiraan.” Pinandilatan ni Clover ng mata si Leaf. “Totoo ang sinasabi ko. Kapag nalaman niyang gusto mo siya, papaibigin ka niya. Pagkatapos, kapag na-fall ka na, makikipag-landian na siya sa iba. Hindi siya worth it. Paglalaruan niya lang ang feelings mo unless ‘yun talaga ang gusto mo.”

Sandaling nag-isip si Leaf. “Okay lang. Basta maging kami.”

“Bahala ka sa buhay mo. Basta binalaan na kita.” Nagpatuloy na lang si Clover sa pagkain.

“Malay mo naman. Ako na pala ang makakapagpabago ng buhay niya.”

“Asa ka pa. Wala nang pag-asa iyong lalaki na iyon.”

Ilang sandali pa, natapos rin silang kumain. Nagpaalam si Leaf na magbabanyo.

Papasok siya ng banyo nang makita niya si Elm na nasa loob at nag-aayos ng buhok sa harap ng salamin. Naghugas na lang muna si Leaf ng kamay dahil inaantay niyang umalis ang kaklase bago siya umihi.

“Uy, Classmate.” Tinapik siya sa balikat ni Elm. Napatingin naman si Leaf sa balikat niya kung saan ipinatong ni Elm ang kamay niya.

“Leaf nga pala,” aniya. Inabot niya ang kamay niya para makipagkamay sa binatilyo at para narin maka-tsansing.

Makikipag-kamay na sana si Elm sa kaniya nang bigla nitong sabihing, “Asa. Asa ka.”

Nagsalubong ang mga kilay ni Leaf. Tumingin siya ng masama kay Elm.

“E’di wag kung ayaw mo.” Nagpunas na lang ng kamay si Leaf sa panyo niya.

“Akala mo ba ‘di ko alam?” ani Elm. Nakatingin sila sa isa’t-isa sa salamin.

Bahagya niyang nilingon si Elm. “Alam na alin?”

Hinarap na ni Elm si Leaf. “Na pinapanood mo ko sa gym kanina habang naglalaro ako.”

“Huh? Ano naman? Gusto kong mag-basketbol. Bawal ba?” nauutal na sagot ni Leaf.

“Talaga ba?”

“Oo.” Napaatras si Leaf ng isang hakbang.

“At gusto mong maniwala ako?” Humakbang naman ng isa si Elm paabante sa kaniya.

“E ‘di huwag kang maniwala kung ayaw mo.”

Umatras muli siya. Bawat atras niya ay siya ring hakbang ni Elm paabante sa kaniya.

“Talaga lang. Kaya pala nakatitig ka sa kili-kili ko noong tinaas ko. Napa-lipbite ka pa nga, ‘di ba?” Nilapit niya ang mukha niya kay Leaf at itinaas ang parehong kilay niya bilang pang-aasar niya. “Nasarapan yarn?”

“Hindi totoo yan. Banlag ka lang.” Napalingon si Leaf sa likod niya. Malapit na siya sa pinto. Bigla siyang sumigaw habang nagtatatakbo palabas ng banyo. “Hindi ko tinitingnan kili-kiling mong walang buhok!”

Hinabol siya ni Elm. “Hoy! Bumalik ka rito.”

Dalawang babae sa magkabilang gilid ng pasilyo ang nagtatago nang lagpasan sila ni Leaf. Itinaas nila ang transparent na lubid nang si Elm na ang lalagpas sa kanila. Natabig ito ng paa ni Elm at sinubukan niyang balansihin ang sarili. Hindi niya kinaya kaya nabagsakan niya ang isang paa niya bago siya tuluyang bumagsak sa sahig.

“Aray,” buong lakas niyang sigaw. Napalingon si Leaf at nakita niya na lang si Elm na nakadapa na sa sahig. Nagbubungisngisan ang dalawang babae na nagmadaling umalis.

“Nakaganti rin tayo sa wakas.”

“Oo nga.” Ang sabi pa nila.

Sumisigaw pa rin si Elm dahil sa sakit. Nag-aalangan pa si Leaf na tulungan siya at nakatitig lang sa umiindang binata.

“Kasalanan mo to!” Nakatingin siya diretso kay Leaf at kita ang panggigigil niya sa diin ng pagsara niya sa mga ngipin niya.

Wala nang nagawa si Leaf kundi lapitan siya. “Ano bang nangyari sa’yo? Hindi ako ang may gawa niyan.”

“Kasalanan mo ‘to kasi tumakbo ka!” Hinihimas-himas niya ang paa niya at umaasa na maiibsan niyon ang sakit.

“Bakit mo ba kasi ako hinabol?” Hindi na nakasagot si Elm at ininda na lang ang sakit ng paa niya. “Saan ba rito ‘yung clinic?”

Hinawakan niya sa braso si Elm at pilit na binuhat para makatayo. Inilagay niya ang kamay nito paikot sa leeg niya at dahan-dahan siyang inalalayan na tumayo.

“Doon,” pasigaw niyang sabi. Tumuro siya ng diretso. “Sa dulo ng hallway, kanan. Andoon ‘yung clinic.” Nagsimula na sila dahan-dahan na humakbang. “Kapag ako hindi nakapag-laro ng basketbol, humanda ka sa akin.”

Napatingin si Leaf kay Elm. Natigilan siya nang sandaling mapagtanto niya na ang lapit na pala ng mukha nila sa isa’t-isa. Saka niya rin napansin na nakadikit na pala ang katawan ni Elm sa kaniya.

“Ano?” Tumingin ng masama sa kaniya si Elm dahil sa pagtataka na rin kung bakit biglang tumigil si Leaf at tumunganga.

Nagpatuloy siya sa paglalakad. Dahan-dahan. Tumunog na ang bell bago sila makapasok ng klinika. Tapos na ang break time kaya dapat ay nakabalik na sila sa klase nila. Inalala ito ni Leaf pero alam niyang hindi niya pwedeng basta na lang iwan si Elm o utusan na lumipad ang binata papasok ng klinika. Alam niyang kailangan niyang ihatid si Elm kahit pa mahuli siya sa sunod na klase.

Pumasok sila sa loob ng klinika.

“Nurse, patulong po. Na-sprain po ata ‘yung isa niyang paa,” ani Leaf sa babaeng may suot na medical scrub at tinatao ang mesa na bubungad pagpasok ng klinika.

“Sige. Pakitulungan na lang siyang humiga dito sa kama.” Sinundan nila ang nars na hinawi ang kurtina na nagtatakip sa isang kama. “Tawagin ko lang si Doc.”

Pumasok ‘yung nars sa loob ng isa pang pintuan. Tinulungan naman na ni Leaf na makahiga si Elm sa kama.

“Elm, pwede ba kitang iwan saglit? Papasok lang ako sa sunod na klase. Sasabihin ko na rin ‘yung nangyari sa’yo sa mga teachers natin. Babalik ako rito. Promise,” ani Leaf habang pinipiga-piga ang kaniyang mga daliri.

“Pagkatapos ng ginawa mo, aalis ka na lang? Kasalanan mo ‘to. Kasalanan mo kung bakit ako napatid. Humanda ka talaga sa akin.” Masama pa rin ang tingin niya kay Leaf.

“Promise, babalik ako. Kapag kailangan mo ng pera, sabihan mo lang ako. Basta gumaling ka lang.”

“Kala niyo talaga lahat madadaan niyo sa pera, ano?” Tumingin na sa malayo si Elm. “Hindi ko kailangan ng pera mo. Pagbayaran mo ‘tong ginawa mo sa akin.”

“Okay. Babalik ako. Mamaya, singilin mo ko. Ayos lang sa ‘kin. Basta huwag mo lang lakasan iyong sipa o suntok na gagawin mo sa ‘kin.”

Sandali pang tumayo doon si Leaf bago dumating ang doktor. Nagdesisyon si Leaf na iwan na siya nang tingnan na si Elm ng doktor.

Bumalik si Leaf sa silid-aralan nila at agad na sinabihan ang guro nila, na kasalukuyang nagsusulat sa pisara, tungkol sa nangyari kay Elm.

Pagbalik niya sa upuan, agad siyang tinanong ni Clover. “Anong nangyari, beshy? Narinig ko ‘yung pangalan ni Elm.”

Napatakip kaunti ng mukha si Leaf at hindi muna sinagot si Clover.

“Kwento mo. Baka makatulong ako.”

“Nakakahiya, beshy,” ani Leaf.

“Kaibigan mo ko, ‘di ba?”

Tinanggal ni Leaf ang mga kamay na itinakip niya sa mukha. “Alam na niya na tinitingnan ko siya sa gym. Tumakbo ako tapos hinabol niya ako. Tapos napatid raw siya. Na-sprain niya ata ‘yung paa niya.”

Sinubukan ni Clover na pigilan ang tawa niya. Yumuko pa siya para lang hindi mapansin ng guro.

“Bakit parang masaya ka pa sa nangyari sa kaniya?”

Huminga si Clover ng malalim at pinaypayan ang sarili para pigilin ang sarili niya sa paghalakhak. “Paano ba naman hindi ako matutuwa? Antagal-tagal na naming gustong mangyari ‘yun sa kaniya.”

“Ang alin?”

“Na magantihan siya at hindi siya makapag-laro ng basketbol. Maniniwala ka ba na isang taon akong naging active sa grupo na ‘yun ng mga babae at beki na pinaasa niya? Kasali pa rin nga ata ako sa GC n’un hanggang ngayon. Never kaming nagtagumpay na mapatid siya. Ikaw lang pala ang makakatulong sa amin.”

Mabuti na lang at nagsusulat pa lang ang guro sa pisara at hindi pa nagsisimula sa pagtalakay. Nakasulat din sa gitnang bahagi ng pisara ang buong pangalan ng guro—Mrs. Sasha Evans. At sa malayong kanan naman, nakasulat ang mga porsyento sa pagkokompyut niya ng grado. Agad na kinuha ni Leaf ang kwaderno niya para isulat ang mga iyon.

Abala man sa pagsusulat ay pinakinggan naman siya ni Leaf. Napalakas nga lang ang boses ni Clover at hindi napigilang humagalpak ng tawa. Narinig iyon ng kanilang guro.

“Ms. Tamayo. Parang narinig kong alam mo na ang sagot sa equation one,” biglang tawag sa kaniya ni Mrs. Evans.

“Ma’am?” Biglang naging seryoso ang mukha ni Clover. Tinapik ni Mrs. Evans ang pisara banda sa kung saan siya unang nagsulat. Napilitan na lang tumayo si Clover papunta sa pisara at kumuha roon ng pentel pen. Tinitigan lang niya ito dahil hindi niya masagutan.

Hindi naman mapakali si Leaf sa upuan niya sa kung ano na ang kalagayan ni Elm. Iniisip niya kung gaano kaya katindi ang ginawa niya para ganoon na lang kung magalit ang mga taong nagplano na patirin siya. Maging si Clover ay matindi ang galit sa kaniya.