[6] Truth or Lie

Sumakay sila ng traysikel papunta sa bahay nina Leaf. Pagdating nila doon, pinaupo sila ni Maple sa may mesa habang hinahanda pa niya ang hapunan nila.

“Alam mo buti naisip ni Leaf na dito ka na lang mag-dinner,” ani Maple. “Ang lungkot kaya kapag mag-isa lang.”

Sumulyap si Elm kay Leaf at ngumiti. “Opo, tita. Kaya nga pumayag din ako.”

“Para tuloy dalawa ang anak ko. Okay din pala ang dalawang anak, ano? Sana nagpadagdag pala ako sa Daddy mo, Leaf.” Tinakpan pa niya ang bibig habang tumatawa. “Family planning kasi kami. Anyway, maiba ako. Elm, nakausap mo na ba ‘yung Mommy mo?”

“Nag-uusap naman po kami kapag bibigyan niya ako ng pera. Hindi ho kami madalas na nag-uusap. Medyo busy rin kasi ako,” saad ni Elm.

“Alam mo. Hindi naman sa nangingialam pero siguro payo na lang rin. Nasa'yo na kung pakikinggan mo o hindi. Kami kasing mga nanay, hindi naman kami perpekto. Nagkakamali rin kami pero hindi ibig sabihin nun, hindi na namin mahal ang mga anak namin. Lagi kaya kayong nasa isip namin. Lagi naming kayong iniisip kung anong ginagawa niyo, kung ayos lang ba kayo, o naalala niyo rin kaya kami. Kaya sana, huwag ka nang magalit sa Mommy mo. Sana dumating rin ‘yung panahon na mapatawad mo rin siya.”

Sandali silang nabalot ng katahimikan dahil yumuko lang si Elm at hindi na sumagot.

“I’m home,” biglang sabi ni Alder pagpasok ng pintuan. “Andito ka pala, Elm. Tagal kang inaantay ni Leaf na sumabay na sa amin mag-dinner.” Ibinaba niya ang bag niya sa sopa. “Naglalaro ka ng basketbol, ‘di ba? Papawis tayo minsan. Nanghihina na kasi tuhod ko. Alam mo naman. Para kay misis.” Humalakhak siya. Maging si Elm ay natawa sa kaniya.

Pinalo naman siya ng mahina ni Maple. “May mga bata. Ikaw talaga.”

“Wala pong problema,” sagot ni Elm.

“Pwede niyo ko isali,” sabi ni Leaf.

Lumapit sa tenga niya si Alder at tinapik siya sa balikat. “Ipag-cheer mo na lang siya, ‘nak.”

“Oo nga pala, Elm. Gusto mong humiram muna ng damit kay Leaf. Baka kasi madumihan ‘yang uniporme mo,” ani Maple.

“Hindi na ho. Tatanggalin ko na lang ho. May sando naman ako sa loob.”

“Nako. Baka hindi na mag-dinner si Leaf niyan.” Natawa si Alder sa sinabi. Nakitawa naman sa kaniya ang asawang si Maple. “Biro lang, ‘nak.”

Masama na ang tingin sa kaniya ni Leaf.

“Sigurado ka, Elm? Marami namang malalaking damit dyan si Leaf. Kasya sa’yo.”

Umiling si Elm. “Hindi na po, Tita. Magpapalit din naman ako pag-uwi kaya okay lang ‘to madumihan.”

Tinanggal na lang ni Elm ang uniporme niya at ipinatong muna ito sa sala nila Leaf. Sando na lang ang suot niya.

Nakahanda na ang pagkain sa mesa. Isa-isa na silang nagsandok. Hindi mapigilan ni Leaf na tumingin sa braso ni Elm habang kumakain sila.

“Sarap ba, nak?”

“Ng alin, daddy?” mabilis na sagot ni Leaf. Mabilis rin ang paglingon niya sa ama nang marinig iyon.

“Ng luto ni Mommy mo. Ano ba pang ibang masarap?”

“Huh?” Napaiwas si Leaf ng tingin. “Itong tubig. Masarap kasi mineral.” Uminom naman siya para bawasan ang kaba.

Tumango-tango si Alder. “Okay. Sabi mo, e.”

Nagpigil naman ng ngiti si Elm at napailing-iling konti.

Nang matapos kumain, nagpahinga lang sila saglit habang masayang nagkwe-kwentuhan. Nagpaalam na rin si Elm pagkatapos.

“Thank you po, tita. Ansarap po ng luto niyo. Sobra. Nabusog po ako.” Hinawakan pa niya ang tiyan niya na parang binilog-bilog gamit ang palad niya.

“Ikaw talaga.” Humampas pa si Maple sa hangin. “Huwag kang mahihiyang bumalik dito... kahit bukas agad. Tatlo lang kaming kumakain pero laging sobra ang pagkain.”

“Kahit araw-araw ka pa rito mag-dinner, walang problema,” ani Alder.

“Salamat ho. Sige ho. Mauuna na ako.”

“Hatid ko lang sa labas,” sabi ni Leaf.

Nagtinginan ang mag-asawa at nag-ngitian. Sinamaan naman sila ng tingin ni Leaf.

Kinuha na ni Elm ang uniporme niya at isinukbit na lang ito sa balikat niya. Binuhat na rin niya ang bag niya at sabay na silang naglakad palabas.

“Gusto mo magtraysikel na lang? Ako naman magbabayad,” ani Leaf paghakbang nila palabas ng pinto.

“Hindi na,” tugon ni Elm. “Kaya kong makipagsapakan kapag may gagong mag-aamok diyan.” Bahagya siyang natawa.

“Kung may baril? E ‘di wala ka.”

Tumingala siya sa kalangitan. “Hindi pa naman malalim ang gabi. Huwag mo na akong intindihin. Pina-dinner niyo na nga ako, hingi pa ako pamasahe. May pera ako pero gusto ko lang talagang maglakad.” Ibinalik niya ang tingin kay Leaf. “Para na rin bumaba ‘yung kinain ko.”

“Ako naman nag-aya sa’yo dito. Buti nga napapayag pa kita. Kaya, I insist, magtraysikel ka na.” Dumukot na siya sa bulsa niya at iniabot iyon kay Elm.

“Hindi na, Leaf.” Itinulak niya pabalik ang kamay ni Leaf.

“Sige na. Tanggapin mo na.”

“Bakit ba ginagawa mo lahat ‘to?” nakangiting sabi ni Elm.

Ibinalik na lang ni Leaf sa bulsa ang pera.

“Wala. Magkaibigan tayo. Hindi ba normal naman ‘to?” Sandaling nakatitig lang si Elm sa kaniya. Hindi naman siya makatingin ng diretso sa kaklase. “Ganito talaga ang magkakaibigan.”

“Gusto mo ba ako?” diretsahang tanong ni Elm na nagpapula ng tenga ni Leaf.

Sandali ring nakatitig lang si Leaf sa kaniya at hindi agad nakasagot. Lumakas ang kabog ng dibdib niya na parang mabangis na hayop na ikinulong at gustong kumawala.

Nagbuntong-hininga si Leaf para subukang pakalmahin ang sarili. “Kaya ba tanong ka ng tanong niyan para kapag sinabi kong oo, sabihin mo tayo na ‘tas marami pala kami.”

Umiling siya. “Nagbago na ako, Leaf. Hindi na ako ganoon.”

“So, bakit gusto mong malaman kung gusto kita?”

“Para alam ko.”

“Bakit nga kailangan alam mo? Importante ba ‘yun sa’yo?”

“Para alam ko ‘yung gagawin ko kung sakali.”

Parang dahon na unti-unting nalaglag mula sa isang puno ang pakiramdam ni Leaf. Nakatitig lang siya sa mga mata ni Elm at pilit sumusuong sa kalaliman ng mga tingin nito sa kaniya. Gusto niyang alamin kung sinsero ba talaga ang kaklase.

“Sige, sasagutin ko ‘yan. Pero, ito muna sagutin mo. Bakit ginagawa mo ‘yun dati sa mga taong nagco-confess sayo?”

Nagkibit-balikat si Elm. “Para more chances of winning.” Ngumiti siya ng malapad.

Seryoso lang ang mukha ni Leaf. “Niloloko mo ba ako? Hindi ako nakikipagbiruan sa’yo.”

“Ako din.” Naging seryoso muli ang hilatsa ng mukha ni Elm. “Ginawa ko ‘yun sa pag-asang may isa sa kanila na magti-tiyaga na i-pursue ako, na kumbinsihin ako at kuhain ang loob ko. Pero wala. Lahat na nga sila ginawa kong girlfriend pero wala pa rin. Inuna nila isipin iyong katotohanan na marami sila kaysa magpursige silang kunin ako. Lahat sila umatras.”

“Bakit kasi aasahan mo na sila gagawa nu’n? Hindi ba lalaki ka? Ikaw dapat ang gagawa nu’n?”

“Bakit ako ba ‘yung may gusto sa kanila?” tanong ni Elm na magkasalubong na ang kilay. “Ako, hindi ko pa sila gusto. Sila, gusto na nila ako. Wala na akong kailangang gawin para magustuhan nila ako. Sila, kailangan nilang mag-effort para mapansin ko sila o makuha nila ako.” Kasabay ng pagpapaliwanag niya ay ang paggalaw ng kamay niya at madalas na pagturo niya sa sarili niya. “Hindi sa pagmamayabang. I hope hindi siya tunog mayabang. Pero, ganoon siya magwo-work para sa akin.”

Napatingin sa malayo si Leaf at napatango-tango. “Sabagay. May point.”

“See. At saka, ikaw nga nagawa mo. Bakit sila hindi?”

Lumingon si Leaf sa kaniya pabalik nang tanging mata lang ang gumalaw. “Anong ibig mong sabihin? Na-appreciate mo ‘yung mga ginawa ko sa’yo?”

Huminga muna si Elm ng malalim bago dahan-dahan na tumango. Ngumiti rin siya ng matipid.

“Bakla ako, Elm. Hindi ka tunay na mai-inlove sa katulad ko,” ani Leaf. “Iyon ang totoo.”

Paalis na sana siya nang sabihin ni Elm na, “Hindi ko maipaliwanag pero ayos lang sa ‘kin. Walang problema sa akin, Leaf, kung bakla ka.” Malalim ang mga paghinga ni Elm. “Ngayong nasagot ko na lahat ng tanong mo, pwede bang iyong tanong ko naman ang sagutin mo?” May sandali siyang pagtigil. “Gusto mo ba ako?”

Ramdam ni Leaf na nanlalamig ang mga palad niya. Kahit titig na titig ang mata nila sa isa’t-isa, pinag-iisipan niyang mabuti ang iisagot niya. “Hindi.”

Tumango si Elm. “Okay. Salamat sa sagot mo.”

Paalis na si Elm nang bigla siyang magsalita ulit.

“Hindi na lang kita basta gusto.”

Dahan-dahan siyang humarap kay Leaf. “Anong ibig mong sabihin?”

“Tingin ko, mahal na kita.”

Nakatitig lang si Elm sa kaniya matapos niyang sabihin iyon. Ilang sandali pa, sumagot na rin siya. “Tingin ko... mahal na rin kita.”

Nanlaki ang mga mata ni Leaf sa narinig. Hindi niya inasahan na maririnig niya ito mula kay Elm. Pakiramdam niya’y nasa loob siya ng isang napakagandang panaginip. Nagawa niya pang kurutin ang sarili para lang masiguradong totoo ang lahat.

“Totoo ba ‘to? O pinaglalaruan mo lang ako?” tanong ni Leaf. Medyo galit ang tono niya dahil gusto niyang makasigurado.

“I told you. Nagbago na nga ako. Hindi ko na ‘yun gagawin.”

Sinubukan muna ni Leaf na hindi maniwala dahil baka sinasabi lang iyon ni Elm. Inaalala niyang baka ganitong-ganito rin ang ginawa niya kina Clover kaya umasa sila ng sobra. Hinayaan niyang sapawan ng pangamba ang saya na nararamdaman niya. Alam niyang dapat siyang maging maingat at hindi basta-basta maniwala. Sa ngayon, nagdesisyon siyang sakyan lang muna ang trip ni Elm kung trip nga lang ba talaga ang ginagawa niya. Kahit papaano kasi’y umaasa siya na sana totoo na lang talaga lahat ng iyon.

“Kung totoong nagbago ka na, patunayan mo.”

Inabot ni Elm ang kamay ni Leaf. “Papatunayan ko.”

“Bakit hindi mo simulan sa paghingi ng tawad sa mga taong nasaktan at pinaasa mo?”

Napabitaw siya sa kamay ni Leaf. “Hindi madali ang ipinapagawa mo. Masyado silang madami. Hindi ko na matitiyaga ‘yun.”

“Kung totoo kang nagbago na talaga, gawin mo ‘yun. Kahit paisa-isa, gawin mo. Kahit tumagal ng ilang taon, gawin mo. Hindi naman kailangan sabay-sabay o isang araw lang lahat. Ang mahalaga, magawa mo.”

Sandaling tumingin si Elm sa kawalan bago tumango. “Sige. Gagawin ko. Maniwala ka lang na hindi na ito katulad ng ginagawa ko dati. Gagawin ko basta maniwala ka lang na talagang nagbago na ako.