At Ronaldel Villa(ย้อนกลับมาเล็กน้อย หลังงานสังสรรค์องค์กรผ่านไป 3 วัน)เอเวอร์เร็ตต์ได้รับการติดต่อจาก มาเวอริค คาร์ลอฟ อย่างกะทันหันแถมเป็นการติดต่อเข้ามาแบบส่วนตัวโดยที่เอเวอร์เร็ตต์ได้แต่ชื่นชมในความสามารถและตอบรับการนัดพบเพื่อพูดคุยครั้งนี้ สถานที่คือ Lilly Dell Hotel โรงแรมเล็ก ๆ ที่อยู่ห่างจ
“พวกลูกพักเถอะ กว่าจะถึงที่นัดคงอีกนาน”“ไม่เป็นไรครับ” รามิเอลปฏิเสธแต่หลังจากนั้นสามนาทีก็หลับไปทั้งที่กอดอกอยู่ ทางเจฟรีย์ก็ด้วยแม้หัวจะโขกกระจกดังปัก ๆ ก็ไม่มีทีท่าจะตื่น ส่วนพอร์ชยังมีความสุขกับน้ำแข็งอยู่ เอเวอร์เร็ตต์เห็นแล้วก็ได้แต่คิดว่าเวลาอยู่กับเขาทีไร เจ้าพวกลูกชายมักจะผ่อนคลายและดูสบาย
“ฉันถามได้ไหมว่าทำไมเมอร์ลินถึงสำคัญกับนายขนาดที่ยอมเอาตระกูลเข้าแลก? แล้วทั้งที่สำคัญทำไมถึงปล่อยให้เกิดเรื่องเลวร้ายแถมกินเวลาร่วมหลายสิบปี เพราะตอนนี้นายกับเมอร์ลินก็โต ๆ กันหมดแล้ว” เอเวอร์เร็ตต์เอ่ยถามอย่างจริงจัง เพราะมันดันมีเรื่องของลูกสะใภ้เข้ามาเกี่ยวข้องด้วย เขาจึงต้องถามออกมาให้หมดและหวั
‘ถ้างั้นผมตั้งให้ได้ไหมฮะ?’‘อยากทำอะไรก็ทำ’‘งั้นผมให้น้องชื่อ เมอร์ลิน นะฮะ’‘ชื่อดีนี่ ไปบอกพยาบาลเอาแล้วกัน’มารีแอนน์ไม่ได้ใส่ใจชื่อของลูกคนที่สองเหมือนตอนมาเวอริคที่เธอเป็นคนตั้งเองเมอร์ลินที่เกิดมาจึงมีเพียงนามสกุลคาร์ลอฟเขียนอยู่ แต่มาเวอริคเป็นคนเติมเต็มชื่อให้กับน้องชาย เมอร์ลิน คาร์ลอฟ แต
ส่วนน้องเขยที่คิดแต่จะแยกเขี้ยวใส่เขา ให้ตายยังไงก็ไม่มีวันปลื้มปัจจุบันเตียงคิงไซซ์ภายในห้องทายาทลำดับสองมีภรรยานั่งขดตัวบนตักสามีพร้อมเล่นเกมในมือถือไปพลางสูดกลิ่นสามีไปพลาง เมอร์ลินติดโจไซอาห์หนักขึ้นทุกวันแถมยังชอบดมกลิ่นโจไซอาห์ทุกครั้งที่รู้สึกอยากอาเจียน คนเป็นสามีก็รู้สึกดีที่ภรรยาติดขนาดน
“อ๊ะ” เมอร์ลินหลุดครางเมื่อสามีเลิกสนใจท้องของตนแล้วก้มงับยอดอกเข้าปากก่อนดูดดุนหนัก ๆ จนบางช่วงต้องแอ่นอกขึ้นตามแรงดูด ซ้ำในหัวของเมอร์ลินเริ่มขาวโพลน ยิ่งทั้งบนและล่างถูกสัมผัสไปพร้อมกันแบบนี้...“เหลือเวลาอีกนานไหมก่อนมาเวอริคจะมา?” เอ่ยถามทั้งที่ริมฝีปากยังวุ่นวายอยู่กับยอดอกไม่ห่าง“ม ไม่รู้ อ๊
“ถึงจะยังไม่รู้ว่าเพศไหนแต่...”“...”“ให้พี่ตั้งชื่อให้ได้ไหม? เหมือนที่พี่ตั้งชื่อให้นาย” ประโยคนี้ของมาเวอริคทำเมอร์ลิน อึ้งและสับสนในเวลาเดียวกันก่อนเอ่ยถามออกไปด้วยเสียงสั่นเครือ“หมายความว่ายังไง? ชื่อของผม... ไม่ใช่ชื่อที่แม่ตั้งให้หรอกเหรอ?”“เปล่าหรอก พี่เป็นคนตั้งชื่อนี้ให้นายเมอร์ลิน” มา
แต่หากจะให้พูดออกไปตรง ๆ สำหรับเมอร์ลินแล้วมันยากมากเลย“ผมไม่รู้ว่าเชื่อใจคุณได้มากน้อยแค่ไหนและเชื่อในสิ่งที่คุณพูดดีหรือเปล่า แต่ตรงนี้ของผม” เมอร์ลินยกมือแตะอกด้านซ้ายพร้อมมองหน้าพี่ชาย “มันบอกให้เชื่อในตัวคุณ มันบอกให้เชื่อใจคุณ ผมจะทำมันได้เหรอ?”“นายไม่ต้องรีบหรอกเพราะพี่จะไม่ยอมตายจนกว่านายจ
ฝ่ามือเรียวที่เหี่ยวย่นตามวัยวางกรอบรูปกรอบใหม่ลงบนโต๊ะที่อัดแน่นด้วยกรอบรูปมากมาย เศษกระดาษที่ถูกตัดถูกขยำรวบใส่ถังขยะ ก่อนจะยกถังขยะนั้นกลับไปไว้ที่ของมัน มารีแอนน์มองภาพเหล่านั้นด้วยรอยยิ้มก่อนจะหันหลังให้เมื่อมีเสียงเรียก ประตูบ้านถูกเปิดออกพร้อมแสงสว่างของช่วงสายสาดส่องเข้ามาด้านในกรอบรูปที่ติ
“พี่เมอร์ลิน เอ่อ ยินดีด้วยนะครับกับการแต่งงาน” อูรีเอลเอ่ยอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ“เออ ขอบใจ” และเมอร์ลินก็ขอบใจห้วน ๆ เพราะยังไม่ชอบหน้าอูรีเอลเหมือนเคย“ผมรู้ว่านายเกลียดผม แต่ช่วยรับของขวัญชิ้นนี้ได้หรือเปล่า?” อิการาชิพูดขึ้นมาก่อนวางกล่องบางอย่างที่มีขนาดเท่าฝ่ามือลง เมอร์ลินไม่ได้แสดงท่าทางรังเกีย
เมื่อได้เวลาอันสมควร เรเธเซียก็ถูกเมอร์ลินอุ้มพามาที่กลางสนาม จากซุ้มแต่งงานกลายเป็นโต๊ะที่มีเค้กช็อกโกแลตและลูกสตอเบอร์รี่วางเรียงเป็นชั้น ๆ บนเค้กมีเทียนเลขสามปักอยู่พร้อมตัวอักษร HBD.SIASIA เขียนอยู่ ผู้คนมากมายที่รายล้อมล้วนเป็นคนที่รักหนูน้อยเรเธเซียคนนี้ แต่เสียใจด้วยที่ในสายตาของเรเธเซียมีแต่
“แต่เรเธเซียคงยังไม่รู้สินะว่าตัวเองจะเป็นพี่สาวแล้ว” พอพูดแล้วก็หันมองเจ้าหญิงน้อยที่สนใจแต่เล่นกับคุณลุงมาเวอริค เมอร์ลินยิ้มบางก่อนสายตาจะสะดุดกับใบหน้าที่ดูซีดเล็กน้อยของอิการาชิ ตามจริงไม่จำเป็นต้องใส่ใจ แต่เขาก็ไม่อยากให้ใครมาตายในที่ของเขา เมอร์ลินจึงขอตัวแล้วเดินเข้ามาหาพี่ชาย“จะตายเหรอ? ถ้
‘ถ้าเซียเซียเห็นดาดี๊กับมามี๊จุ๊บ ๆ กัน เซียเซียต้องปิดตาแบบนี้นะคะ’ทั้งบอกและทำให้ดูเป็นตัวอย่าง การอบรมของคุณอาฝาแฝดก็เลยประสบความสำเร็จ ยกเว้นโอนิกซ์ที่ยืนจ้องตาแป๋ว ซึ่งแน่นอนว่ารามิเอลกับอิดอนได้แต่กำหมัดอยากซัดหน้าโจไซอาห์เหลือเกินช่วงเวลานี้นับเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขรองลงมาจากตอนเห็นหน้าลู
โจไซอาห์ทำให้พี่ชายอย่างมาเวอริครู้สึกอุ่นใจที่จะฝากน้องชาย แม้ความเป็นจริงเขาจะไม่มีสิทธิ์เข้ายุ่งเพราะทั้งคู่เคยแต่งงานกันแล้ว แต่พอได้รับหน้าที่พี่ชายจากเมอร์ลิน ความหวงน้องมันก็ทำงานเกินหน้าตาทันที“พ่อได้ยินและได้รับรู้ถึงความรักที่ลูกมีต่อภรรยา ขอให้พระเจ้าทรงมอบพรแด่ลูก” บาทหลวงกล่าวขึ้นพร้อม
เมอร์ลินอยากจะจับมาฟัดให้รู้แล้วรู้รอดเพราะความน่ารักของลูกสาวและอยากขอบคุณฝาแฝด เพราะฝาแฝดเลยนะ เรเธเซียถึงได้น่ารักน่าชังและสวยสมเป็นเจ้าหญิงน้อย ส่วนมงกุฎดอกไม้นี้สองสาวก็คงร่วมแรงด้วยแต่น่าจะให้เรเธเซียได้มีส่วนทำมากกว่า คนที่บอกให้เอามาให้ก็คงเป็นสองคนนั้นอีก ซึ่งความเป็นจริงก็ตรงตามที่เมอร์ลิน
“อะไรล่ะ ว่ามาเลย พี่ให้เราได้ทุกอย่าง” มาเวอริคยกมือจับไหล่น้องชายแล้วบีบเบา ๆ หวังให้เมอร์ลินได้ใจเย็นลง“มันไม่มีโอกาสพูดแล้วนอกจากวันนี้เท่านั้น ผมเลยจะขอทำตัวเป็นน้องชายขี้แยครั้งแรกและครั้งสุดท้ายนะครับ” สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนยกมือทาบทับลงบนหลังมือพี่ชายที่บีบไหล่ตน “ตั้งแต่เกิดจนออกจากตระกู
เมื่อครอบครัวทางฝ่ายเจ้าสาวมาครบ ต่อไปก็เป็นครอบครัวทางฝ่ายเจ้าบ่าว รถเบนซ์วิ่งยาวมาเป็นขบวน คันแรกที่จอดเป็นของผู้นำตระกูลและภรรยาฝาแฝดที่ขนาบข้าง ตามด้วยลูกชายคนโต คนรอง คนกลางและลูกสาวฝาแฝด เป็นที่รู้กันอยู่แล้วว่าครอบครัวนี้ไม่จำเป็นต้องบรรยายความหรูหราและความดูดีใด ๆ หากไม่นับเรื่องความดีของพ