Chapter Ten -Charisma

NGUNIT ang kagalakang iyon ay napawi rin nang nanumbalik siya sa reyalidad.

She took a deep sigh and pouted her lips as she began to open the envelope he gave her.

Nagkasalubong ang mga kilay niya matapos niyang mabasa iyon, It was a memo notice that allow her to resume her service in school. 

How did it happen when it was clear to her that she is suspended for a month?

Hindi na siya nag habol pa noon dahil naka complicate iyon sa petsa ng kasal niya. 

Then after the wedding, she was not just physically exhausted but psychologically exhausted as well. 

Naisip niyang ang suspension ay para na rin makapgpahinga siya sa napakaraming unexpected na nangyari sa buhay niya.  

Pero ngayo na hawak niya ang notice na pwedi na siyang magturo muli, kahit papaano ay may galak sa kanyang puso na hindi na siya mababagot pa sa mga susunod na linggo. 

Nang lingunin niya si Dion ay nakabalik na ito sa mesa at nagpatuloy na sa pagkain kasama ang ibang mga kasama nila sa parade kanina. 

“Kailan ka lang pumunta sa workplace ko?” tanong niya rito ng makabalik na siya sa upuan na katabi nito. 

“Ah, kanina lang pagdating natin dito. I was running an errand and along the way lang din ang school mo so I fixed it for you. Pinakuha ko lang yang memo after a few hours na tumawag ang secretary ng Principal niyo.” neutral ang ekspresion na sagot nito.

Hindi niya alam kung dapat ba siyang matuwa at magpasalamat sa asawa o maasar dahil may pagka lowkey na hambog ito. 

“Well, thanks for doing this but really shouldn’t have to bother yourself.” aniya at bahagyang pinilit na bigyan ito ng matamis na ngiti.

“From now on Hija, masanay kana na tinutulungan ni Dion. You know that’s how marriage work. Dapat magkatuwang kayo sa lahat ng bagay at nagkakaintindihan.” wika ng kanyang father-in-law na sumali sa usapan nila. 

She gave him a smile and said, “Yeah, I know Papa. And there’s one more. Couples should be honest regardless of what they feel. Yung wala ng kahit anong itinatago.”

Nakita niya ang biglang pag-iba ng ekspresyon nito. Sunod niyang narinig na tumikhim si Dion at ginagap nito ang kamay niyang nakapatong sa mesa. 

Marahan nito iyong pinisil, “Of course my love. Walang taguan.” 

Secretly she smirked. “Lier! Such a lier!” 

Deep inside, those were the words she screams but she had to play along. 

“Of course. We’ll make it until we’re older.” puno ng kasinungalingan din na sagot niya.

Naki-usap siyang dumaan  muna sa bahay niya bago umuwi sa bahay ng kanyang in-laws. Kulang na kasi ang mga gamit niya sa bahay nina Dion. 

Malayo pa lang sila ay nagulat siya nang makitang malayang naka-awang ang gate ng bahay niya. 

Alam niyang walang tao roon dahil pina-uwi niya pansamantala ang kanyang kasambahay na si Aida upang magbakasyon. 

Lalong lumalakas ang kabog ng dibdib niya nang pagpasok pa lang ay maraming basag na teracota pots sa kanyang landscaped na harden. 

Nakabukas din ang main door ng bahay niya at nas lalong siyang kinabahan ng makitang halos lahat ng gamit sa bahay niya ay pinagbabasag at pinunit. 

Ang kanyang sofa ay sadyang pinagsaksak hanggang mag-explode ang kutson niyon. Ang mga drawers ay pawang nakabukas at kung sino man ang nanloob ay parang may hinahanap. 

Kabuuan ng gamit bahay niya ay sadyang sinira. Nanlulumo siyang napa-upo sa bukana ng kanyang bahay habang yakap ang tuhod. 

Malapit nang magdilim ang paligid ngunit nanginginig  pa rin ang katawan niya dulot ng hindi mawaring emosyon. 

Dion is standing right next to her, as calm as a water in a glass. Habang nililibot ng paningin nito ang paligid, panay naman ang pagbibigay impormasyon nito sa kausap sa telepono. 

Saglit pa ay naramdaman niya ang kamay nitong marahang pinisil ang kanyang balikat. The cold expression she used to see in his face is now gone. 

All she could see is a comforting aura and a set of sympathetic eyes! The coldness has gone. 

“Come on, get up. I already called the police to investigate this matter. They’re on their way now.” ani ni Dion habang inaalalayan siya patayo. 

“Who could possibly do this?!” her brows knitted together 

“These is one of the instances we cannot avoid lalo kapag nasa politika ang pamilya natin, Lara.” 

She took a deep sigh, “Wala akong alam na malaking tao na naging kaaway ng Daddy ko, Dion.” 

“You know that's not true.” he insisted.

She glared, “Perhaps you know someone I don’t know?”

“The police are here, be careful of the statements you give.” Wika nitong agad na nag-iwas ng tingin sa kanya. 

Yes, the police came that fast. The nearest precinct is only about 500 meters away. Nasa mahigit tatlong  commercial building lamang ito mula sa village gate. 

It took almost two hours. Ang bahay niya ay parang nagmistulang crime scene. Madilim na rin ang paligid at ang mga naki-usyosong kapit-bahay at mga kasambahay ng mga ito ay unti-unti na rin nagsi-alisan. 

Hanggang ngayon ay natutulala pa rin siya. May mga nasirang bagay na napaka importante sa kanya tulad na lamang ng pina-oil-painting niyang litrato ng kanyang yumaong lola. 

"HERE. Take a sip of this chamomile tea, it'll calm your nerves down." Alok ni Dion sa tasa ng kape sa kanyang asawa na komprortableng naka-upo sa sofa ngunit nakatulala at malayo pa rin ang tingin. 

"T-Thanks, Dion. I'm actually feeling better now. It's just that I'm phsically and mentally tired." sagot nitong napanguso ng kaunti, 

Kahit pa sabihin nitong okay lang ito, nakikita niya ang panlulumo at lumbay nito. 

Dalawa, tatlong hakbang pa ay nakatayo na siya ngayon sa likuran nito. 

Marahan, pinatong niya ang kamay sa balikat nito at hinilod ang mga muscles nito upang kahit paano ay ma-release ang stress nito. 

Napapikit ito at bahagya pang napa-ungol dulot ng kanyang marahang pagpisil.

Hanggang sa unti-unting naging banayad na ang paghinga nito at nakatulog.

Maingat niya itong inayos sa pagkakahiga at pinatungan ng kumot.  

Papungas-pungas siyang nagising sa madaling araw. Wala si Dion sa paligid, bagkus dinig niya ang malamyos na musika na galing sa sala. Naroon ito sa sulok nang lumabas siya ng silid. 

Hindi nito namalayan na malaya niya itong pinagmamasdan habang buong atensyon itong nakakatutok sa laptop. 

Bahagya siyang tumikhim upang makuha ang atensyon nito. He's a little clumsy when he get up "Oh, you're up. How are you?" bakas sa boses nito ang pag-aalala.

She curved her lips a little, "I'm fine now. Thank you... t-thank you for being here."

Bahagyang kumunot ang noo nito ngunit agad din iyon napalipatan ng isang matamis na ngiti. 

"From now on, I will always be here for you." tumikhim ito na parang may kinuhang bara sa lalamunan. 

Nagpanggap siyang hindi niya narinig iyon pero may konting saya sa puso niya nang sabihin nito iyon.