Kabanata 1

Ilang sandaling katahimikan ang namayani sa amin. Natanong ko tuloy ang aking sarili kung bakit pa ba ako nagpunta sa lugar na ito? Kung bakit pa ba ako umasa na papayag si Trina sa alok ko?

Who am I kidding? Sarili ko lang din ang niloloko ko. Umasang maaawa ito sa akin dahil babae din ito. Ngunit, nagkamali ako. I forgot that she was rotten as potatoes. Nangangamoy at umaalingasaw ang bulok na pagkatao nito. She was a gold digger bitch and a mistress of the town. Hindi ko nga maintindihan si Atlas kung bakit ito ang napili niyang maging kabit.

"Kung wala ka nang sasabihin makakaalis ka na." maarteng wika nito.

'Fuck them!' mura ko sa isip.

Fuck them for hurting me. For treating me like a trash and for stealing the only thing that keeps me sane. Respect. Dahil pakiramdam ko wala na ako noon. Ninakaw nila maging ang natitirang respeto ko para sa sarili.

Ganoon naman yata talaga ang nagmamahal. Kayang masaktan nang paulit-ulit. Kayang magtiis. Kayang lunukin maging ang pagkatao. A martyr love. Unrequited. Mas masakit.

My chest contracted from the thought. Nanunuot iyon maging sa aking buong pagkatao. Naglalakbay na para bang unti-unti akong hinihila sa reyalidad na matagal na akong mulat. Matagal na ngunit nananatili akong bulag.

Tumango ako bilang tugon sa sinabi nito sa akin kanina. Lulugo-lugo man ang aking pakiramdam ngunit, sinikap kong manatiling matatag at panatilihin aking istrikto kong awra. Walking straight outside her office with head high.

I am Olive Trinidad-Ramirez. A well-known Psychiatrist in the Metro. A daughter of a good Senator. A successful woman that screamed confidence and wealth. No one should know my pain.

Napakaingay kaagad ang sumalubong sa akin paglabas. Maraming customer ang café ni Trina. I wondered if her coffee taste bitter. Or maybe just like her, it was cunning too.

I sighed and continued my pace. Nakasalubong ko pa ang isang babae na may hawak na aso. A Pomeranian dog.

Agad na tumaas ang kilay ko sa nakita. Wearing pajamas while roaming around the place was weird. Mas lalo na nang marinig ko ang pagkausap nito sa aso. Napailing ako. Bakit ba napakalakas nang trip ng mga tao?

Mabilis kong narating ang aking sasakyan. A red Ducati Veyron. Agad kong binuksan iyon gamit ang remote key at pumasok sa loob. Napabuntonghininga kaagad ako pagkaupo at agad na isinandal ang aking likod sa upuan.

My Dad gave me this car as a gift for my success as a representative of the Philippines for the women impowerment in India. I spoke as a woman with happiness and light. Isang bagay na kabaliktaran nang totoong buhay ko. Nang totoong ako.

Habang pabalik sa South Ridge Village ay hindi ko maiwasang pagmasdan ang lugar. Ang malawak at engrandeng clubhouse na nasa gitna mismo ng village. Sa likod naman nito ay ang malaking pool para sa mga owner na gustong mag-unwind.

The village was huge and exclusive for rich and famous people. It has four different streets and each block consist of two storey glass walled houses. Each screamed luxury and wealth while maintaining the environment more nature like because of the big trees in front of the houses.

Napangiti ako ng mapait dahil sa naisip. Naaalala ko na naman ang tagpo sa meeting kanina. Ang mga pekeng ngiti at tawa. At ang mga boses na pilit pinapatatag upang umaktong normal. Somehow, I felt we were alike. May itinatago din ako na hindi dapat ipaalam sa iba.

Women could hide their pain for the longest of time. They could always pretend to be strong and happy. Na kahit nasasaktan na ay nananatiling nakangiti. Isang bagay na kahanga-hanga para sa mga babae. Para sa katulad kong matagal nang kinikimkim ang sakit.

Mabilis akong nakarating sa aking bahay. Agad kong pinindot ang automatic lock nito sa aking kotse at bumukas agad iyon. Bumungad kaagad sa akin ang isang single storey minimalist style na bahay. May maliit na harden sa gilid at may hindi kalakihang terasa sa harap. All were so peaceful for my eyes. Payapa at malinis. Ang tanging tanawin na nagpapakalma na lamang sa akin. May veranda na napapalibutan ng mga hanging plants. Habang sa gilid naman nito ay ang collection kong succulents.

Mabilis akong naupo sa couch pagkapasok ko pa lamang sa bahay. Agad kong isinandal ang aking likod sa sandalan niyon at tumingala. I massaged my temple slightly and closed my eyes. The place was so quite. Tanging ang ingay lamang ng wind chimes ang maririnig.

Ilang sandali akong nanatili sa ganoong posisyon bago ko napagdesisyonang magbihis. My house was very simple. Isang maliit na sala na kanugnog ng isang 'di kalakihang kusina. Dalawang kwarto na magkalayo. Isang guest room at ang gym room ni Atlas. I do have mini liquour room too. Madalas akong uminom kapag nag-iisa ako. Para makalimot at mamanhid.

I quickly changed my clothes when I went inside my room. Wearing a short and a white top, I scanned myself in the mirror. Napangiti pa rin ako sa nakita. My bob cut hair was starting to get long. I am petite physically and white in complexion. Some said, I looked like a teen but I was actually twenty-eight years old.

Sinong mag-aakala na sa lahat ng pinagdaanan ko hindi pa rin ako nabaliw. Na sa lahat ng paghihirap ko hindi ko hinayaang mapabayaan ang sarili ko. I am good in everything. And maybe, I already mastered the act of pretending.

Isang doorbell ang pumukaw sa aking pag-iisip. Mabilis akong nagtungo sa pinto at tiningnan ang monitor kung sino ang nasa labas. Napakunot kaagad ang noo ko nang mapagtantong isa ito sa aking kapitbahay.

Wala akong kaibigan sa village kaya nakakapagtaka. I am a-social. Bukod pa sa may istrikto akong awra ay pinangingilagan din ako ng iba. Maybe, because I was rich. Or maybe, they simply don't like me.

Gayunpaman ay mabilis ko pa ring binuksan ang gate. Bumungad kaagad sa akin ang aking kapitbahay. May alanganin itong ngiti na agad nagpataas ng aking kilay. Idagdag pa ang mukha nito na napuno ng make-up dahil sa kakapalan niyon.

"Kumusta po, Doktora. Para po sa inyo," nakangiting saad nito.

The eyes was what mirrored the soul. Nakangiti man ito sa aking harapan ngunit kitang-kita ko ang lungkot niyon. Why does I had to see those sorrowful eyes? Ngayon ako nagsisi kung bakit ako nag-aral ng psychology.

I could see pain. I could feel it. Maging sa ibang tao ay ganoon din. Sadyang masokista lamang ako pagdating kay Atlas dahil pilit kong isinasantabi ang katotohanang iyon.

Sa naisip ay napailing na lamang ako. Ngumiti din ako ng pilit bilang paggalang at respeto. Tinanggap ko rin ang ibinigay nitong plastic container.

"Salamat," tipid kong sagot kapagkuwan.

"Relyenong bangus po iyan, Doc. Naparami kasi ang gawa ko kaya naisip kong bigyan ka. Tyaka, magpapakilala na rin ako. Mina nga pala," nahihiyang saad pa nito sabay lahad ng kaliwang kamay.

I smiled. A genuine one. Ngayon lang may naglakas ng loob na magpakilala sa akin. Maging ang mga kasamahan ko sa home owners ay hindi ko gaanong nakakausap. This was my first time and I was thankful. Kahit pa, malungkot ang mga ngiti nito.

"Olive Ramirez," sagot ko naman at tinanggap ang kamay nito. "Pasok ka, Mina!" dagdag ko pa.

"Hindi na po." Umiling ito sa aking sinabi at binitiwan ang aking kamay. Luminga din ito sa paligid at tila hindi mapirmi ang mga mata. Pagkatapos ay ngumiti na naman ito at nagpaalam nang umalis.

I sighed as I walked inside the house. Dumiretso rin ako sa kusina para maghanda nang lulutuin para sa dinner. Inilagay ko rin sa isang maliit na Pyrex ang ibinigay ni Mina.

Maliit lamang ang kusina ko. Sakto lang para sa akin. Puti ang buong kulay nito maging ang mga gamit at ganoon din. May mga drawer sa palibot niyon habang isang electric oven naman ang gamit ko sa pagluluto. May maliit na lamesa rin doon at silya na pwede kong upuan kapag pagod na sa pagluluto at nais kong magpahinga. Sa may bandang pinto naman ay naroon ang aking four door refrigerator.

Cooking was one of my passion aside from reading minds. Magaling akong magluto nang kahit na anong putahe. I cooked bulalo for our dinner. I also added pandan leaf for our rice too, for a good taste and aroma.

They said, a way to a mans heart is through his stomach but Atlas was an exception. Dahil kahit anong sarap pa ng luto ko, sa loob nang sampung taon sa pagsasama namin ni minsan hindi ko naramdaman na nagbago ang pagtingin nito sa akin. Nakakalungkot pero kailangan kong tanggapin.

"What did you tell to Trina, Olive?!"

Natigil ang pagmumuni-muni ko at napalitan ng gulat nang mula sa nakabukas na pinto ng kusina ay bumungad si Atlas sa aking paningin. His eyes were piercing through me. Mabilis din ang mga hakbang nito habang papalapit sa akin.

"Sagutin mo ako!" sigaw pa nito sa aking harapan sabay haklit ng marahas sa aking braso.

"Nasasaktan ako, Atlas!" daing ko dito. Ngunit, bingi si Atlas sa bawat pagdaing ko. Bingi siya sa bawat hiyaw at pagpalag ko. Matagal na siyang bingi sa lahat. Naging bingi siya dahil sa galit niya sa akin.

"Halika dito!"

Marahas akong kinaladkad ni Atlas palabas ng kusina. Dahil maganda ang pangangatawan at malakas kumpara sa akin ay walang kahirap-hirap niya iyong nagawa. Masakit ang bawat paghila niya na alam kong magmamarka iyon.

"Atlas! Huwag! Please..." pagsusumamo ko dito pagkatapos niya akong ihagis sa kama. "Masakit!" dagdag ko pa.

"Masasaktan ka talaga sa akin! Di ba? Ito naman ang gusto mo kaya mo ako pinakasalan? You want me, right?" sagot naman nito.

Nanlaki ang mga mata ko sa nakita. Atlas was stripping in front of me. Walang pakialam nitong hinubad ang damit habang mabilis ang mga kilos na daganan ako.

I cried as he claimed me in his own satisfaction. Moving in and out like I am some random pornstar.

"No..." I whispered.

This was my life. I chose this, but why am I still not used to it?

The inevitable pain gushed through me. I was alive but I am dying inside.