Chapter II.II

"Nakapunta ka na ba dito?" tanong ni Chuck habang naglalakad sila sa madamong sahig ng Rizal Park.

"Madalas ko itong marinig pero never pa akong nakapunta dito. Ngayon pa lang." tugon niya na nililibot ng tingin ang kapaligiran.

Dapit hapon na no'n. Papalubog pa lang ang araw. Nagbabalak sila ni Chuck na pumunta ng Baywalk para makita ang sunset.

Kasalukuyan nilang binabagtas ang kahabaan ng Luneta Park.

"First time mo ba dito sa Manila?"

"Oo. Hindi ko alam na parang Cebu lang din pala ito. Lamang lang siguro dito ng building." tugon niya. Pulos nag-sskating ang nakikita niyang naglalaro sa parke. May mga magnobyo din naman na naka-upo sa mga sulok at tila ayaw magpa-istorbo.

Medyo madami-dami na ding tao ng mga oras na iyon - mga nakasalampak sa damo at may kanya-kanyang pagkain.

"Sino yan?" turo niya sa isang monumento na tila isang imahe ng datu na nakatukod sa malaking itak na nakatusok sa sahig. Lumapit siya dito subalit nanatili na lang sa paanan ng hagdanang pinagtatayuan nito.

Sasagot pa lang si Chuck nang muli siyang magsalita.

"I remember! Si Lapu-Lapu!" bahagya siyang natawa sa sarili.

To be honest, she has never paid attention to her history class. Inaantok kasi siya sa pagle-lecture ng professor nila no'n o di kaya ay nags-skip class siya makatakas lang sa subject na ito.

Narinig niya din ang bahagyang pagtawa ng binata.

"Doon pa tayo!" Para siyang bata na hinatak ang lalaki papunta sa iba pang bahagi ng parke.

Sumunod nilang pinuntahan ang Rizal Monument. Labis ang kagalakan niya nang makita ng personal ang monumento ni Rizal. Dati kasi'y sa larawan niya lang ito nakikita. Subalit ngayon ay nasa harapan na niya mismo ito.

This... This was the place the Philippines' National Hero shot and killed. Ngayon, nakatayo siya sa lugar kung saan bumagsak ang walang buhay na katawan ni Jose Rizal.

She has this sudden goosebumps all over her body. OA man, pero wala siyang magagawa. Ngayon niya lang na-appreciate ang kasaysayan.

"Alam ko isang swiss sculptor ang nag-designed niyan eh. Nakalimutan ko kung sino." tukoy niya sa rebulto.

"Si Richard Kisling. He designed that monument in 1912." sagot nito.

"Oo nga. Tama." Napatango-tango niyang wika.

Napagdesisyunan nilang manuod na lang ng sunset sa susunod nilang pagpunta. Ani Chuck ay maganda daw kasi matunghayan ang mga nakakamanghang ilaw sa Rizal Park sa gabi.

She then agreeed with him. Ito kasi ang nakaka-alam ng best situation.

Habang sumasapit ang dilim ay mas lalo namang dumadagsa na ang tao. Bumili pa ang lalaki ng foil sheet at naghanap ng pwesto sa kalagitnaan ng mga tao.

Nakahanap ito ng bakanteng damo sa tapat lang ng fountain. Inilatag nito ang bagay at dito sila umupo.

Napapiksi pa siya bigla dahil ng pag-upo niya ay dumaiti sa kanya ang pagmo-moist agad ng foil - dala na rin ng malamig at basang mga damo - dahil sa water particles mula sa fountain.

Nakita niya na napahalukipkip si Chuck, tila nagpipigil ng tawa. Pinili niya na lang na ignorahin ito.

"Ang ganda!" bulalas ni Aeon. Hindi niya maialis ang tingin sa nakakamanghang tanawin sa harap niya.

Nagsimula na kasi ang pag-bukas ng ilaw ng fountain at pagsabay nito sa musika.

"When I was a child, I used to come here with Inang Nita. Natatandaan ko pa nga na halos ubusin ko ang araw ko sa pamamasyal lang dito. Mula umaga hanggang gabi nandito ako. Uuwi lang ako sa bahay para matulog." pagsasalaysay nito na nakatingin sa fountain.

"Hindi na ako magtataka kung bakit gusto mo rito mamalagi. Sa ganda at tahimik ba naman nito, kahit sinong tao na gustong mapag-isa ay ito ang unang pupuntahan." gatong niya.

Naging laman siya ng mga bar at disco kasama ang mga barkada niya. But when her dad talked about an agreement of her marriage to his business partner's son, she lost all her enthusiasm in life.

"You're right." pagsang-ayon nito. "And a good place for lovers, isn't?"

Minsan pang nilibot niya ang tingin sa paligid. Tama nga ang lalaki. Kanina niya pa napapansin na majority ng mga tao ay pulos mag-nobyo.

"Like us?"

Sukat na marinig ay mabilis niya itong nilingon. Nakatingin ito nang nakakaloko sa kanya. His eyes show a spark of mischievousness.

"What?"

Hindi ito nagsalita. Ngumisi lang ito ng nakakaloko.

Doon pa lamang napagtanto ni Aeon na nakayakap siya sa braso nito.

Agad siyang kumalas at dumistansiya ng pagkakaupo dito.

"Sorry." mahinang sambit niya na hindi makatingin ng diretso kay Chuck.

Tumawa ito na mas lalong ikinamula ng dalawang pisngi niya.

"Don't worry. Wala namang malisya sa akin 'yon." sabi nito na sinundan pa ng mga nakakalokong tawa.

"Umuwi na nga lang tayo." Tumayo na siya at walang lingon na tumungo sa sasakyan nito.

"At hindi ko din naman napansin ang pamumula mo." panunudyong pahabol nito.

Mas lalo tuloy siyang nakaramdam ng hiya lalo na't napuna pala nito ang pagbu-blush niya.

Lalong nagsalubong ang kilay niya. Hindi niya maipaliwanag ang nararamdaman niya nang mga oras na iyon. She is blushing when there's nothing to blush about. Hindi naman niya kasalanan na yumakap sa braso nito. It was just that she found it .... relaxing. Umiling-iling siya. No! Hindi dapat niya nararamdaman ang bagay na iyon. She shouldn't trust him so she shall not feel relax when she's with him. Malay niya ba kung kinukuha lang nito ang loob niya.

'He helped you. He took you under his wings and he treated you no bad. Why doubt?' kontra naman ng isip niya.

Sa biyahe, walang imikan ang nangyari sa pagitan nila hanggang sa makarating sila sa bahay.

"Bukas ulit?" pilyong himig nito pagkababa niya sa sasakyan.

Tanging pag-irap lang ang itinugon niya dito.

Mabilis na siyang naglakad papasok ng bahay para iwasan ang patuloy nitong panunudyo.

Papaakyat na siya nang mapahinto dahil sa ugong ng sasakyan. Muli niyang tinahak ang daan papunta sa pinanggalingan niya kanina.

Wala na ang sasakyan nito. Muli nanaman itong umalis.

'Saan nanaman kaya siya pupunta?' ani ng isip niya.

Nagtataka man, pinilit na lamang niya na alisin sa isipan  ang lalaki. Wala na siya do'n kung saan man ito magpunta. Malay niya ba kung may aasikasuhin ito sa trabaho or kung pupunta ito sa nobya.

Ilang araw pa lang siya sa bahay nito. Hindi pa rin niya alam ang buong buhay ng lalaki - na sa tingin niya ay di na rin niya malalaman. Saglit lang naman kasi siya tutuloy dito.

Humugot muna siya ng malalim na hininga bago tuluyang dumiretso sa silid niya.

****

"Lola! Kuya!"

Napaupo sa kinahihigan si Aeon. Damang-dama niya ang pagkabog ng kanyang dibdib. Tumatagaktak ang kanyang pawis na animo'y sumali siya sa marathon. Madalas niya mapanaginipan ang lola at kuya niya nitong mga huling araw. Marahil ay dahil lang sa labis na pag-aalala niya.

Luminga siya sa orasan. Alas-tres pa lang pala ng madaling araw. Bumangon siya at sumilip sa may bintana. Natanawan niyang wala pa ang sasakyan ni Chuck.

'Nasaan siya? Bakit wala pa siya? Dumating na ba siya kanina tapos umalis lang ulit? Saan naman siya pumupunta?' sunod-sunod na tanong ng isip niya.

Minsan pang lumabas siya ng kwarto at naghanap ng kasambahay na gising pa.

May natanawan siyang tao na naka-upo sa bahagi ng kusina. Naintriga siya kaya nilapitan niya ito.

"Si Inang Nita lang pala eh." pabuntong-hiningang sabi niya. Napatingin ito sa gawi niya.

"Oh? Hija? Bakit di ka pa natutulog?" malumanay ngunit bakas ang bahagyang pagtataka sa himig nito.

"Nakatulog na po ako tapos nagising lang ulit." Akma sana siyang magtitimpla ng kape nang akuhin ng matanda.

"Ako na diyan. Maupo ka na lang." agaw nito sa basong hawak niya.

"Hindi po. Kaya ko na po ito. Baka nakaka-abala lang po ako sainyo." nahihiyang tinig niya. Nais niya rin magamit ang kaunting kaalaman niya na natutunan mula sa matanda.

"Hindi hija. Gawain ko ito."

"Pero..." tututol pa sana siya ngunit mas naunahan siya ng hiya kung makikipag-agawan pa siya sa pagtitimpla lang ng kape.

"Sige na nga po. Mapilit kayo eh." pagpapaubaya na lamang niya.

Minabuti na lamang niyang umupo at hintayin ang tinitimpla nitong kape.

Umupo ito katapat niya nang matapos. Iniabot nito ang timpladong kape sa kanya.

Hindi na niya naiwasan pang mag-usisa tungkol kay Chuck. Matindi ang kuryosidad na bigla na lamang niyang naramdaman sa katauhan nito.

++++

I T U T U L O Y