Raijin Steel's P.o.V.
Three weeks ago...."Dalhin niyo siya sa taas!" the Master commanded our allies. He will definitely kill me after he figured out what I have done.For the last time, I looked at Kirsten. Malayo ang tingin niya at hindi iyon nakatuon sa akin. What would I expect? She hated me already. At sa tingin ko, yung pagmamahal ko para sa kan'ya ay hindi magiging sapat sa pagsisinungaling ko sa kan'ya.
I felt bad for everyone. Literally, I am a bad person. Sa kapatid ko, kahit kay Zenre man lang. Una pa lang ay siya na talaga yung tumanggap sa'kin ng buo sa pamilya nila. Pero hindi ko man lang nasabi o sinabi sa kan'ya yung katotohanan. Nanatili akong misteryo sa kanila. At ngayon, kailangan kong harapin yung galit nila.
Nang binuhat na ako pataas ay muli akong sumulyap kay Kirsten. Dinudurog ang puso ko sa pagkakataong ito. Hindi tama na pati siya ay madadamay dito.
I love her. I do really. Kaya
Raijin Steel's P.o.V. After hitting me several times where I almost spit blood and felt myself tired, the Master left me in my room. My gands and feet were still tied and all I can do now is to cough while still enduring the pain he has given me. "You'll stay here until I say so." Umulit sa pandinig ko 'yung sinabi niya bago ako nito iniwan kanina. Of all the pain I'm feeling right now, it felt like it was a success. I'm still alive and that means I can still make a way to save Kirsten. Malaman man ng Master na siyang ama ko na ako ang gagawa ng paraan para makatakas si Kirsten dito sa Dark Room ay wala na akong pakialam. Ito na marahil ang magiging huling pagsuway ko sa Ama ko. Dahil sa wari ko ay ito na ang pinakahuling pagkakataon na pagbibigyan niya ako. Paniguradong kahit anak pa ako nito ay mapapatay na ako nito. Sigurado iyon. ***
Raijin Steel's P.o.V. Inasahan ko na ang sinabi ng tauhan namin sa'kin. Inasahan ko nang aangat ang ranggo ni Margaux matapos niyang dakpin sila Kirsten at ihulog ako sa sarili kong Ama. Iyon ang gustung-gusto ng Master, nais nito nang mga taong tapat sa kan'ya at pinapahanga siya sa mga nagagawa nila. "Nais kong makausap si Skye," sambit ko sa tauhan namn na narito sa harapan ko. "Tutulungan po namin kayong lumabas dito, Heneral. Pero sa ngayon, kailangan niyo po munang ayusin ang sarili ninyo nang hindi tayo matiklo." Sa mga oras na 'to ay nagdidiwang ang pakiramdam ko. Sa wakas, umaayon ang lahat sa plano ko. Kailangan kong makalaya dito ngayon at makausap si Skye. Kailangan ko ng tulong niya upang mailayo ko si Kirsteb dito sa Dark Room. Inilibot ko ang paningin ko sa buong kwarto ko at eksaktong tumama sa paningin ko yung lumang bas
Raijin Steel's P.o.V.Nagpalipas muna ako ng isang gabi upang magplano para sa pagpasok ko sa selda. Inayos ko na rin ang lugar na maaati kong pagtaguan kay Kirsten. Iyon lang ang tanging lugar na alam kong imposibleng mahanap pa ng Dark Room."Heneral!"Tatakbo-takbong lumapit sa'kin yung isang estudyante ng Virginian High na isa rin sa mga kaalyado kong tumalikod sa Dark Room."Bakit?" Mukhang importante ang sasabihin nito dahil halatang nagmamadali ito."We need to save her now. Napag-alaman na ng Master na nakalabas na kayo sa Dark Room. Paniguradong kikilos na sila ngayon para hanapin kayo o di kaya ay upang simulan na nila ang pagkuha kay Kirsten sa underground lab. Nabalitaan kong maayos na ulit yung makinarya ngayon."Natigilan ako saglit bago tuluyang rumehistro sa utak ko yung sinabi ng kaalyado ko.W
Kirsten Encarlight's P.o.V."Sumunod ka sa'kin." Ilang minuto bago ko na-absorb sa isip ko yung sinabi niya sa'kin. Nakatingin kami parehas sa isa't isa. Sa boses pa lamang nito ay mababatid ko na kung sino ang nasa likod ng maskarang nasa harapan ko.Nakasuot man siya ng kasuotan ng Master ay hindi ako ganoong nahirapan para malaman kung sino siya."Raijin...." sambit ko sa pangalan niya.Inalis nito ang maskara niya at saka ko nakita ang kabuuan ng mukha niya. May ilang pasa siya sa mukha niya pero batid ko namang pagaling na iyon. Seryoso ang mukha niya ngunit nakikita ko sa mga mata nitong naluluha ito.Ang pakiramdam ko ngayon? Hindi ko alam. Wala akong maapuhap na galit o kahit galak. Wala akong maramdaman bukod sa pagod na umasa."Tumayo ka na diyan at itatakas kita dito." Buo at napakaseryoso ng boses niya.S
Kirsten Encarlight's P.o.V.I woke up early. It's passed three days since Raijin fled me from the Dark Room. Narito kami ngayon sa restricted area ng Virginian High School. This was the first time I came in this part of this place. I don't know that something like this exist here.May maliit na kubo dito kung saan may mga gamit na rin. Sa lawak ng gubat na 'to ay siguradong hindi na kami makikita pa ng mga taga-Dark Room.Mayroon pang sapa na narito at mayroon iyong laman na mga isda. May mga gulay din na hindi ko akalaing may magtatanim dito.Gusto ko sanang tanungin si Raijin kung saan nanggaling ang mga iyon ngunit umalis siya para kumuha ng makakain namin.Sa mga nakaraang tatlong araw ay masasabi kong medyo okay naman na siya. Nagamot ko na rin yung sugat niya. Mabuti na lamang at kahit papaano ay may namana akong katiting na galing ni Mama sa pagpapagaling ng mga nasugatan. At mabuti na lang din dahil wala namang
Kirsten Encarlight's P.o.V.It's already afternoon and I've eat nothing. Hindi na ba talaga babalik si Raijin?Hindi ko nga alam kung nasaan na siya o ano. Hindi ko alam kung mag-aalala ba ako sa kan'ya o ano. Ni hindi man lang siya nagsabi. Ito pa naman 'yung ayaw ko. Umaalis ng hindi nagpapaalam.Lumabas ako sa nipa hut at saka pumunta ng sapa. Sa pagkakaalam ko, pagtawid dito ay may makikita akong mga puno ng niyog at mga puno ng saging. Dito ko madalas mamataan si Raijin na dumadaan papunta doon.Humakbang ako sa sapa at naramdaman ko kaagad ang lamig n'on sa mga paa ko. Naging maingat ako dahil madulas yung mga bato na inaapakan ko. Nang makatawid ako ay pumasok ako sa kakahuyan at doon ay eksaktong nakita ko yung puno ng saging. May ibang hindi pa hinog na naroon at ang iba naman ay hinog na. Pinili ko lang 'yung pwede pang kainin.Tumingin ako sa mata
Raijin Steel's P.o.V.Yesterday, what happened between us, Kirsten and I will be my unforgettable moment in my life. She gave everything to me yet I felt sorry.Masyado kong inuna ang tawag ng laman ko kesa ang irespeto siya.I looked at her, sleeping. That happened yesterday afternoon at nasundan pa iyon kagabi. She looked very tired.I kissed her forehead and smiled after. I already made my decision. I will give her back to the Headquarters. Yesterday, Skye and I already talked that's why I left her here.Huminga ako ng malalim nang maalala ko yung mga pinag-usapan naming dalawa ni Skye kung saan maging ang mga kaibigan ko na sina Trixie, Jacob, at Tres ay nakita ko din."Bakit napakarami na ng mga tauhan ng Dark room dito? Dahil ba sa pagtakas namin ni Kirsten sa Dark Room kaya narito sila?" I asked Skye. Palihim kaming naglalakad pap
Kirsten Encarlight's P.o.V.Ibinuhos namin ni Raijin ang buong araw namin sa pagtampisaw sa sapa. Kumain kami ulit ng iba't ibang klase ng prutas at talaga namang masasabi kong ito na marahil ang isa sa pinakamasayang araw sa buhay ko.Pag kasama ko siya, nakakalimutan ko ang problema sa labas. Tipong parang wala kaming problema. Wala akong maramdamang mabigat sa dibdib ko. Talagang masaya lang kami.Ngayon ay malapit nang lumubog ang araw at nakatanaw lang kami ni Raijin sa araw na palubog na ngayon. Nakaupo siya sa likod ko at narito ako nakaupo sa harapan niya habang nakayakap siya sa'kin at nakakapit ako sa braso niya."Can you sing a song for me?" Bulong nito sa'kin. Naramdaman ko pa ang mainit na hininga neto sa tenga ko.Nahihiya ako sa totoo lang pero ayoko naman siyang tanggihan. Of all the things he has done for me here, ipagkakait ko pa ba yung nag-iisang