Kabanata 2

Sa kagustuhan nga ni Liam na inumin ko 'yong mga chinese herbs para sa pag-asang mabubuntis ako, labag man sa loob ay ginawa ko. Kung paiiralin ko na naman kasi ang katigasan ng ulo ko, mas inilalapit ko lang ang sarili ko sa peligro.

Tao rin naman ako... nasasaktan sa mga hampas ng kamay at binti ni Liam sa tuwing nawawala siya sa sarili.

"Darating ang Mama Imelda mo mamaya, Kris," bigkas ni Nay Minda mula sa kusina habang ako ay nasa living room at nanonood ng TV.

Mula rito ay abot ang boses niya sa lakas no'n, idagdag pa na kaming dalawa lang naman ang narito sa bahay since si Sarah ay pumasok sa school at si Liam ay maagang lumakad patungo ng ospital.

"Hindi ba't nakapangako ka sa kanya na sa susunod na dadalaw siya rito ay ipagluluto mo siya ng kare-kare?"

"E, kaso hanggang ngayon po ay hindi ko pa rin napagtatama ang timpla. Madalas ay nararami ang lagay ko ng peanut butter. Baka pintasan niya na naman ang luto ko kung sakali," balewalang sagot ko habang tutok pa rin ako sa aking pinanonood.

Noong nakaraang taon pa 'yon nangyari. Birthday ko 'yon at 'yong ipinangako ko kay Mama na ipagluluto ko siya ng masarap na Paella ay ayon... napintasan niya lang kasi sobrang alat daw ng lasa.

Kesyo ano ba naman daw klase akong asawa kung ang pagluluto lang ng simpleng pagkain ay hirap na hirap akong gawin. Kung ano-anong pang-iinsulto ang natanggap ko sa kanya no'ng gabing 'yon at ipinangako ko sa sarili ko na hindi na ako uulit.

E, wala naman kasi talaga akong talent sa pagluluto. Magsasayang lang ako ng energy na mag-aral no'n kung mismong sarili ko na ang umaayaw sa mantika, sandok at kawali.

"Mahigit dekada na rin kayong kasal ni Liam, hija," tugon ni Nay Minda na mukhang tapos na siya sa paghuhugas ng mga pinggan.

Nagtungo siyang living room at naupo sa isang single-seater sofa kung saan malinaw niyang naaaninag ang mukha ko. "Hindi naman masama kung gumawa ka ng efforts para makasundo mo naman 'yong biyenan mo."

"Hindi na po ako aasang lalambot pa ang puso niya sa akin." Lumipat kay Nay Minda ang atensyon ko at sa abot ng aking makakaya, pilit kong pinaganda ang ngiti sa aking labi.

"Simula no'ng araw na ipagpilitan ko sa kanila na kupkupin namin si Sarah bilang sariling anak, alam kong pinasama ko ang loob niya nang sobra. Kahit na kaakibat naman no'n ay dahil gusto kong maging buo ang pamilya namin ni Liam, na kahit mag-ampon na lang kami at siya ang ituturing naming anak."

Kaya rin hindi matanggap-tanggap ng mama si Sarah bilang apo. Noon pa man ay tutol na ito sa plano kong pag-aampon.

Mabuti na lang at napilit ko si Liam... kaya't dahil kay Sarah ay naging buo ang pangarap naming pamilya ni Liam noon, na kung tutuusin ay gusto niya pang bumuo kami ng basketball team. Hindi nga lang nakisama ang matres ko para punan ang pangarap na 'yon.

"Hindi mo naman masisisi ang Madam Imelda kung sumama man ang loob niya sa iyo. Kung ipinagpatuloy mo lang noon ang pag-inom ng mga herbs na iniinom mo ngayon, o pumayag ka sa surrogacy, marahil naging maganda pa ang relasyon mo sa biyenan mo." 

"Kaya ko pang sikmurain 'yong pag-inom ng herbs, nay," I muttered in between laughs, "pero 'yong surrogacy? Hindi naman pagkain ang isang sanggol para ipalagak sa matres ng kung sinong babae. 'Yon ang hindi ko kayang gawin in the name of having our own child."

Kinuha ko ang remote sa ilalim ng pwet ko dahil hindi ko namalayang naupuan ko na pala ito. And then I turned off the TV before getting up from my relaxing seat. 

"Huwag n'yo na lang po sanang banggitin pa kay Liam na aalis ako ngayong araw," pakiusap ko. "I just have to make sure that Liam has no signs of having a mental disorder."

Bakas ang disapproval sa mukha niya. "Bakit ba ipinipilit mong may problema sa pag-iisip si Liam? Hindi ba't sinabi ko na nga sa iyo--"

"You can't blame me for suspecting him of having a mental disorder. Hindi kasi kayo 'yong sinasaktan niya, that's why you couldn't notice how his behaviour changed from time to time."

"Nay Minda…" Lumapit ako sa kanya para hawakan ang magagaspang na nitong mga palad.

Kumurba ang isang pilit na ngiti sa aking labi as I continue speaking, "I'm doing this to save our family and… our relationship. I'm his wife… and I'm responsible for taking care of his health. Para sa ngayon na hindi pa gano'n kalala, kung mayroon man, maagapan kaagad."

"Believe me or not… I really don't want to devastate our relationship… and our family. Mahal ko silang dalawa. Mahal ko si Liam sa kabila ng pananakit niya sa akin. I have loved him as much as I loved him in the old days."

"My love for him remained despite him breaking his promises to me on the day I said 'yes' to his proposal… and on the day I said 'I do' to him on our wedding day."

"So, please… 'wag mo na po sanang ipaalam pa kay Liam na umalis ako ngayon ng bahay. I just have to do this for his own sake. Please, nay?" 

At ang mabait na matanda ay walang nagawa kung hindi ang payagan akong makalabas.

I have trust in her naman na wala siyang kahit anong sasabihin sa asawa ko tungkol dito. Kaya't ngayong maaga pa ay agad na akong umalis ng bahay para magsadya sa kaibigan kong psychiatrist. 

Hindi ko ipinaalam kay Nay Minda na kaibigan ko ang kikitain ko dahil siguradong hindi ako no'n papayagan.

Una sa lahat, most of my friends are boys. Kaya mahigpit akong pinagbabawalan ni Liam na makipagkita sa kanila. Pinagseselosan niya pati mismong mga kaibigan ko… at sobrang nakakasakal na siya. 

Even my contact details to them, Liam got rid of those. Phone numbers, and even my social media accounts. That was all deleted.

Maski ang paggawa nga ng f******k account or i*******m ay wala akong freedom.

That's how jealousy turned my husband to be the man I'm not expecting him to be.

*****

"Dala ng sobrang galit, parang nawawala kamo siya sa sarili. Gano'n ba?" 

I nod. "And after he realizes he has abused me, bigla na lang siyang magpapakulong kay Nay Minda sa study room niya. As if he's stopping himself from harassing me."

"Uhm, Kris," the terrified voice of Logan is all I heard. "This is the only thing I could advise you as of now…"

"What?"

"Dissociative Identity Disorder is very rare." I just remained silent, waiting for him to explain that disorder further.

"And I think your husband seemed to be diagnosed with having this disorder. Ito 'yong mga taong maraming personality… and maybe the abusive one is the other side of Liam."

"So, the best thing I could advise you is to live with Liam separately. Hindi ka na magiging ligtas kung kasa-kasama mo lagi ang asawa mo, Kris. He should've been brought to a healthcare facility, so we can help him treat his disorder."

I clenched my shivering fist. Logan's suggestion was actually the one I should've done now. Para sa kaligtasan namin ni Sarah, the only thing comes with my mind is to escape. 

"Based on what I heard from you, isa sa sintomas ng DID ay biglang nagiging ibang tao na lang siya sa harap mo without any specific reason. It's because a person diagnosed with this kind of disorder tends to have over 100 alters in their personalities."

Logan got his pen pointing to his temple, as if he's thinking something. "Kailangan kong matingnan by myself ang asawa mo, Kris. Hindi enough na malaman ko lang sa iyo ang ginagawa niya o nangyayari sa kanya day after day."

"Nakikitaan ko siya ng sintomas, oo. But as a professional, I shouldn't diagnose a person having this kind of illness without checking him by myself."

"Mukhang mahihirapan ako sa part na 'yan, Logan," I mumbled with honesty. "Maski si Nay Minda ay ayaw akong paniwalaan na posibleng may mental disorder ang asawa ko. At kung susubukan ko man kumbinsihin si Liam na magpa-check up, I would just bait myself to get beaten by him again." 

Liam's a health worker. And by attempting to tell him about my suspicions about his behaviour I have noticed in him lately, he will surely be offended.

After all, no one could ever accept the idea of them… having mental disorder---if ever my husband really has. 

"You must find a way, Kirsten. Kapakanan ng asawa mo, ng sarili mo at ng anak mo ang nakasalalay rito. I have to check him up by myself just to make sure the symptoms really are related to DID.

Kasi kung magkagano'n man… kailangan mong ilayo ang sarili mo at ang anak mo sa kanya. That's the best thing you can do," he added. 

"But I'm his wife," I protested, didn't even bothering to wipe the tears that escaped from my eyes. "Nangako ako sa kanya sa simbahan na in sickness and in health, I will always by his side. Sa hirap at ginhawa, mananatili akong asawa niya."

"I'm fvcking tired of getting beaten by him, actually. Wala na ngang paglagyan ang sugat sa katawan ko kasi napuno na niya lahat ng espasyo.

At walang gabi na hindi siya nagtatagumpay na paiyakin ako bago matulog. Over a decade of marriage, of over the ten years I have shared with him my life on one roof, he has never made me feel loved, treasured and protected."

"Puro sakit, hinagpis, sama ng loob at pag-iyak ang ipinaramdam at ibinigay niya sa akin. His beautiful promises he had pledged to the Lord on the day of our wedding turns out to be the opposite of those." I was smiling the whole time habang mapait na nagsasalita.

"Sa kabila no'n, hindi pa rin sapat ang dahilan ko na iwan siya. Kulang pa rin para talikuran ko rin ang mga pangakong binitiwan ko sa kanya sa harap ng Diyos. Binibitiwan ang pangako para tuparin hindi para may masabi lang ang tao at para dagdagan ang mga pangakong napapako."

"Asawa pa rin ako ni Liam. Minsan man ay naiisip kong lumayas ng bahay o makipaghiwalay na sa kanya, but at the end of the day… bigla ko ring nare-realize na hindi pagtakas ang sagot sa problema namin ngayon.

Lalo ngayong alam kong kailangan ako ng asawa ko if ever man hindi na okay ang lagay ng pag-iisip niya. Instead of beating my hasty retreat from him, I should've stayed."

I closed my mouth to breathe a little while. "Gagawin ko ang makakaya ko para madala ko sa iyo si Liam. Even if it cost my life to suffer the hell out of him again, gagawin ko just to bring him with you." 

And I was about to leave his office when he spoke, "You deserve someone better, Kris. Pwede mong tuparin ang pangako mo sa kanya. But, staying with a man who couldn't even love you from ten years of marriage is too much to sacrifice."

"Don't settle to be with a man who couldn't even treat you better, Kris."

Tuluyan ko na siyang tinalikuran ngunit ang mga binti ko ay nanatili sa pwesto. "And my promise to him is to love him eternally. I promised to love him as long as my heart keeps beating, and as long as I'm still breathing.

To the mountains and back, I shall love no one other than the man standing as my groom on our wedding day."

"Literal na masakit siyang mahalin, but I will always be willing to endure the pain," my last words before leaving his office.

*****

Heto na naman ako't mamomroblema na naman sa pag-aabang ng taxi pauwi. Maaga pa naman ngayon, tiyak na wala pa naman sa bahay si Liam. 'Pag naman kasi weekdays ay palagi siyang ginagabi ng uwi kaya hindi ko kailangang mag-alala.

And I didn't bother to bring a car with me since tinulungan lang ako ni Nay Minda na tumakas ng bahay kanina. Hindi alam ng mga bodyguards na nakalabas ako ng bahay… and I'm still hoping I won't get caught.

"Kris!" 

Napalingon ako sa likod ko nang marinig ko ang boses ni Logan. Patakbo siyang lumapit sa akin at iniabot ang panyo na mukhang naiwan ko pala sa office niya.

"You forgot--"

"Why is my wife outside of the house?"

Hindi na natapos pa sa sasabihin si Logan nang makita ko sa likod niya ang naglalakad kong asawa, na masama ang tingin kay Logan.

"Care to explain why you forbid me, wife?"

Takot na takot kong iniwas ang tingin ko kay Liam. Kahit na hindi ko nakikita, alam kong sa mga oras na 'to, masama na ang titig niya sa akin pati na rin kay Logan.

"I'm her friend--"

"I'm not talking to you." Liam walked towards me as he held my wrist harshly. "You owe me an explanation." 

Bakas sa mga mata ni Logan ang labis na pag-aalala sa akin ngunit sinenyasan ko na lamang siya na 'wag nang makialam. Kahit na labag sa kalooban ko ay nagpahila na ako kay Liam papasok ng sasakyan.

And from his hold, I could sense another war was about to happen. The fire inside him began to burn… and a minute from now, I will, again, metamorphose into ashes.