VICE ZONE 2 | ที่ที่มีกันสองคน

“เป็นไงแก มีคนน่าสนใจมั้ย”

“ก็สนุกดี” ถ้าจะให้พูดตามตรงก็คงมี และเป็นผู้ชายที่เอาแต่มองเธออยู่บ่อยๆ แววตาของเขาดูน่าค้นหา ภายใต้หน้ากากนั้นคงซ่อนความหล่อเหลาเอาไว้

“ถ้าแกอยากรู้จักใครก็เข้าไปทำความรู้จักได้เลยนะ คนที่มางานปาร์ตี้แบบนี้โสดทั้งนั้นแหละ”

“แกรู้ได้ไงว่าโสดทุกคน แต่ละคนโปรไฟล์ดีขนาดนั้น”

“แกก็โปรไฟล์ดียังโสดเลยป้ะ?”

พรีมมีหน้าตาที่สวยงามแบบฉบับสาวลูกครึ่ง การศึกษาดี ฐานะทางบ้านไม่เป็นสองรองจากใคร แต่เพราะเธอโลกส่วนตัวค่อนข้างสูงจึงไม่เปิดรับใครเข้ามาในใจ ทั้งที่มีผู้ชายมากมายอยากทำความรู้จักกับเธอ

“ไม่มีใครมาหาแฟนในงานปาร์ตี้หรอก เขาก็หาแค่อยากวันไนต์สแตนด์ทั้งนั้นแหละ”

“แบบนั้นก็ยังน่าสนใจอยู่ดี อยากรู้เหมือนกันว่าเด็กเรียนจะแซ่บมั้ย” จูดี้ยิ้มกรุ้มกริ่ม ก่อนจะนั่งลงข้างพรีม “แกเองก็อยากรู้ไม่ใช่เหรอว่าเซ็กซ์เป็นยังไง”

“…” พรีมยักไหล่ยอมรับเพราะมันเป็นความจริงทุกประการ ด้วยเพราะเธอเป็นจิตรกรที่ชอบวาดภาพแนวอิโรติก ทำให้อยากรู้ว่ายามที่ต้องเปลือยเปล่าต่อหน้าผู้ชายและร่วมรักกัน…มีความรู้สึกอย่างไร

“คืนนี้ลองหาสักคนไปสร้างประสบการณ์สิ”

“แล้วถ้าเจอคนซาดิสม์ทำไง” หากเป็นเช่นนั้นประสบการณ์ครั้งแรกของเธอคงไม่น่าจดจำ

“แกก็ตกลงกับผู้ชายคนนั้นก่อนสิ เรื่องเซ็กซ์ต้องโอเคกันทั้งสองฝ่ายมันถึงจะสนุก”

“ไม่เอาหรอก” หญิงสาวปฏิเสธพลางยกแก้วไวน์ขึ้นมาจิบอย่างละเมียดละไม เบนสายตามองชายหนุ่มคนดังกล่าวผ่านแววตาเรียบเฉย ซึ่งอีกฝ่ายก็มองเธอด้วยแววตาที่ไม่ต่างกัน แวบหนึ่งเห็นมุมปากหนากดลึกเป็นรอยยิ้มที่ไม่ชัดเจนนัก

“เดี๋ยวอีกครึ่งชั่วโมงฉันกลับมานะ ขอไปแอ๊วหนุ่มๆ หน่อย”

“ตามสบายเถอะ” เพราะมันเป็นเรื่องปกติที่จูดี้จะทิ้งเธอไปสนุกกับผู้ชาย ซึ่งพรีมมองว่ามันเป็นสิทธิ์ของเพื่อนที่จะทำอะไรก็ได้ให้ตนเองมีความสุข

เวลาดำเนินผ่านไปอย่างรวดเร็ว พร้อมกับสติของพรีมที่ใกล้ถูกแอลกอฮอล์ครอบครองเต็มที เธอวางแก้วไวน์ที่ดื่มหมดแล้วลงบนโต๊ะเล็กๆ พลางลุกจากโซฟาเพื่อเดินออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์ข้างนอก

เท้าเล็กหยุดกะทันหันเมื่อเดินเลี้ยวมาข้างบ้าน แล้วเห็นว่ามีใครคนหนึ่งยืนสูบบุหรี่อยู่ก่อนแล้ว เพราะเป็นมุมอับทำให้แสงสว่างมีไม่มากพอ

“มาสูบบุหรี่?”

“หือ?” คำทักทายเป็นภาษาไทยทำเอาโครงคิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากัน ไม่เข้าใจว่าทำไมชายผู้มีดวงตาสีเทาหม่นเช่นชาวต่างชาติถึงได้ทักทายเธอแบบนี้

“ฟังไม่ออกเหรอ” เขาอ่านปากของเธอเวลาพูดคุยกับเพื่อนจึงได้รู้ว่าหญิงสาวตรงหน้าพูดภาษาเดียวกัน

“ฟังออกค่ะ แต่ฉันนึกว่าคุณเป็นชาวต่างชาติ”

“ผมเป็นคนไทย...เหมือนคุณ”

“งั้นก็ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ” พรีมคลี่ยิ้มบางส่งให้ชายหนุ่มแปลกหน้าที่เพิ่งเจอ ความสูงของเขาทำให้เธอต้องเงยหน้าพูดคุยในองศาที่มากกว่าปกติ

“ครับ” ไวซ์ตอบเสียงเรียบ ขณะพ่นควันบุหรี่ออกจากปาก

“แล้วก็เมื่อกี้ที่คุณถาม...ฉันไม่ได้สูบบุหรี่ค่ะ แค่มารับอากาศเฉยๆ”

“คุณเมา?” ดวงตาคมพิจารณาใบหน้าภายใต้หน้ากากสีขาว แม้จะถูกบดบังแต่ก็รู้ว่าคงเป็นเช่นนั้น เพราะแววตาของเธอไม่เหมือนกับตอนแรกที่เขาเห็น

“นิดหน่อยค่ะ พอดีไม่ค่อยได้ดื่ม”

ร่างสูงหลุบตามองนาฬิกาข้อมือซึ่งบอกเวลาสี่ทุ่มสี่สิบหกนาที ก่อนจะเงยหน้ามองหญิงสาวตรงหน้าอีกครั้ง “สนใจไปหาที่เงียบๆ คุยกับผมมั้ย?”

“ที่เงียบๆ เหรอคะ” พรีมไม่ใช่เด็กน้อยที่จะไม่รู้ว่าคำถามนั้นแฝงเร้นสิ่งใดไว้ และเธอก็กำลังใช้สติหยิบยกมันขึ้นมาพิจารณา

“อืม ที่ที่มีแค่ผมกับคุณ” ไวซ์ยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะใช้ปลายนิ้วแตะริมฝีปากอวบอิ่มแผ่วเบาเพื่อขอคำตอบ ยิ่งพึงพอใจเมื่อมือบางเลื่อนขึ้นมากุมนิ้วโป้งของเขาไว้

“แล้วสถานที่ที่ว่า…คือที่ไหนล่ะคะ”

“…บ้านผม”