Ayaw niya lang lumabas ngayon o pumasok sa trabaho dahil wala pa siyang gana. Gusto niya munang magpahinga dahil sa mga sunod-sunod na nangyari sa kaniya. Hindi biro ang mga pinagdaanan niya sa mga nakalipas na buwan lalo na at muntik niyang makita si Kamatayan.“Naging hectic lang yung schedule ko because of our new project. I’m sorry if I’m not there if you need someone in your side but I know na hindi ka naman pinabayaan ni Aidan.” Napatingin si Monique kay Zamir.Ang boses niyang tila ba nagseselos pero hindi naman galit. Tipid na nginitian ni Zamir si Monique nang magsalubong ang mga mata nila.“You’re not mad at me, are you?” tanong ni Zamir na ikinailing naman ni Monique.“Why would I? I understand if you’re busy Zamir and you don’t need to say sorry because it’s not your responsibility to stay beside me when I always need someone. Ayaw kong umasa at sumandal na lang palagi sayo like a kid.”‘But I want you to lean on me whenever you need me.’ tipid na lang na ngumiti si Zamir
Nang maging malinaw na ang mga mata ni Monique ay muli niyang binasa ang mahabang letter ni Isabella para sa kaniya. Isabella is calling her Princess too dahil nag-iisa siyang babae sa pamilya nila.‘Nagawa ko ang lahat ng mga krimen na yun sa sobrang inggit ko sayo. Ako nga ang kasama ni Aidan, ako ang palaging nasa tabi niya, ako ang kasama niya sa pagtupad ng mga pangarap niya pero kahit na wala na siyang balita sayo alam ko at ramdam ko pa rin na ikaw pa rin ang hanap niya. Ikaw pa rin ang gusto niyang makasama at nasasaktan ako sa tuwing sinasabi niya sa akin na kaibigan lang ang kaya niyang ibigay sa akin. Araw-araw niyang ipinaparamdam sa akin na wala akong puwang sa puso niya, na walang makakapalit sayo sa puso niya, na kahit wala ka sa tabi niya ikaw pa rin ang mamahalin niya. Ako ang nasa harapan niya pero ikaw ang laman ng puso’t isipan niya. Alam kong late na para marealize ko ang lahat ng ginawa ko, kinain ako ng inggit ko at sa mga oras na ito lilisanin ko na ang mundo.
Paglipas ng dalawang araw ay nagkita na silang dalawa ni Aidan sa dati nilang tagpuan, sa lugar kung saan madalas silang magstay, ang lugar na naging saksi ng pagmamahalan nila noong mga college pa sila.Naunang dumating si Aidan sa tagpuan nila at ng makita ni Monique na nandun na si Aidan ay nginitian niya ito nang magsalubong ang mga mata nila.“Kanina ka pa ba?” tanong ni Monique.“Halos kararating ko lang din. What do you want to tell me in this place?” tanong kaagad ni Aidan. Hindi niya binisita si Monique o tinawagan ito to give her a time and space. Naupo naman na muna si Monique sa bench saka niya pinagmasdan ang magandang tanawin nila sa ibaba.“This place is full of memories when we are in college, you remember?” napakunot naman ng noo si Aidan dahil bakit pa ipinapaalala ni Monique sa kaniya ang nakaraan nila?“Of course, I remember, the place that once became my favorite place to visit.” Napangiti naman si Monique. Hindi rin naman pala masamang balikan minsan ang nakaraan
Lumipas ang kalahating taon, lahat sila ay abala sa kaniya-kaniya nilang mga buhay. Patuloy na pinapalago ni Aidan ang kompanya nila dahil ayaw niyang sayangin ang ibinigay na tiwala sa kaniya ni Monique.Sa loob ng anim na taon na yun, hindi niya nakita ang anak niya o nakausap man lang ito. Hanggang ngayon ay nahihiya pa rin siya kay Brylle, gusto niya haharapin niya ang anak niya na nasa maayos na siyang sitwasyon.Hanggang ngayon pinatutunayan niya ang sarili niya, tinutupad niya ang lahat ng mga pangarap niya at ang lahat ng mga gusto ni Monique para sa kaniya. Mas naging abala siya nang maupo siya bilang chairman. Halos linggo-linggo rin ang paglipad niya patungong iba’t ibang bansa for their business.Gusto niyang maging maayos ang lahat para sa kinabukasan ng anak nila ni Monique. Malapit na, konti na lang ang titiisin niya at makikita at makakasama niya na rin ang mag-ina niya at kapag naging maayos na ang lahat pamilya niya naman ang aayusin niya.Samantala naman ay nagkaroo
Naupo silang dalawa kung saan nakapwesto si Brylle.“Daddy Zamir are you available this coming Saturday po?” tanong ni Brylle. Inisip naman ni Zamir kung may tatamaan ba siyang schedule sa sabado.“Yes, I think wala naman kaming masyadong gagawin this weekend. Why do you ask?”“Let’s skate po, can we Mom? Wala rin po akong klase sa Saturday.” Anas ni Brylle. Hindi alam ni Monique kung talaga bang into sports, music and arts si Brylle o kung dun sa paraan na lang niya nililibang ang sarili niya para hindi isipin ang Daddy niya.Naging mahilig lang sa music at sports ang anak niya nang lumipat sila ng New York. Ang arts naman ay matagal niya ng talent at libangan yun.“Kung available ang Daddy Zamir mo, why not?”“Let’s have a date, matagal ko na rin kayong hindi nailalabas eh. Pwede mo namang iwan ang shop mo sa mga staff mo, right?” saad ni Zamir. Inisip naman ni Monique ang sinabi ni Zamir. Wala naman sigurong masama kung magbonding sila minsan lalo na at lahat sila ay nakafocus sa m
9 months later, siyam na buwan na rin ang nakalipas simula nang iwan nina Monique ang Pilipinas. Madalas naman silang bisitahin ng Kuya niya at ng mga pinsan niya. Kapag nasa New York ang mga Kuya ni Monique ay sila ang sumasama kay Brylle sa tuwing may event ito.Ilang buwan na lang din ay idadaos na ang 7th birthday ni Brylle pero hanggang ngayon ay wala pa ring balita si Monique. Ayaw naman niyang tanungin ang Kuya niya o ang mga pinsan niya dahil iba na naman ang iisipin nila.Sa nakalipas na buwan mukhang nasanay naman na si Brylle na hindi siya kinakamusta o binibisita ng kaniyang ama. Masaya naman na siya at para bang hindi na siya umaasa na pupuntahan siya ng kaniyang ama pero kahit na ganun nasasaktan pa rin si Monique para sa anak niya lalo na at idadaos na nila ang pang 7th birthday niya.Anim na taon na hindi naging present si Aidan sa mga birthday ni Brylle, naitatanong na lang ni Monique sa sarili niya kung makakapunta ba si Aidan kahit sa birthday na lang ng anak nila.
Aalis ba si Zamir? Iiwan niya na ba silang mag-ina? Nasasaktan niya na ba si Zamir at gusto niya ng lumayo? Sa iniisip ni Monique ay nasasaktan siya. Nasanay na rin siya na nandyan palagi si Zamir para sa kanilang mag-ina pero alam niyang hindi habang buhay ay mananatili si Zamir sa kanila lalo na at kailangan niya rin magkaroon ng sariling pamilya.“Why are you saying this?” mahinang tanong ni Monique. Oo, hindi niya magawang mahalin pabalik si Zamir pero masasaktan siya kapag iniwan niya na silang mag-ina. Tumingin na lang sa ibang direksyon si Monique dahil bakit nga ba niya pipigilan si Zamir para umalis sa buhay nilang dalawa ni Brylle?Zamir deserves to be happy.“I am not saying this to say goodbye. Mananatili pa rin ako sa tabi niyo ni Brylle dahil siya ang naging panganay ko, ipinaramdam niya sa akin kung paano maging ama. Mananatili pa rin akong kaibigan mo Monique at hindi dahil susuko na ako sa pagmamahal ko sayo ay lalayuan ko na kayo. Ayaw ko lang na makita kang nasasakt
Simula ng magpakita si Aidan kay Monique ay palagi na rin itong pumupunta sa shop niya.“Three lemon-blueberry mini cheesecake cupcakes and one hot chocolate, please.” Hindi pa man tinitingnan ni Monique kung sino ang customer niya ngayon alam niya na kung sino dahil sa boses pa lang nito.Inis niyang tiningnan si Aidan na nasa harapan niya, matamis pa itong nakangiti at may dala-dala na naman siyang isang pirasong rosas. Sa araw-araw na pagbisita niya sa shop ni Monique ay mapupuno na ng mga rosas ang vase na pinaglalagyan niya.“Kailan ka pa naging mahilig sa sweets? Araw-araw kang kumakain dito, hindi ba sumasakit ngipin mo?” inis na wika ni Monique saka niya inasikaso ang order ni Aidan. Nakangiti lang naman si Aidan na tinititigan ang naiinis na mukha ni Monique.“You’re beautiful as always. Araw-araw naman na kitang nakikita pero bakit mas lalo kang gumaganda? Ginagayuma mo ba ako?” hilaw na natawa si Monique. Namumula na rin ang pisngi niya dahil sa pagpupuri ni Aidan sa kaniy