“Hintayin niyo signal ko, okay?” bulong ni Lino sa amin.
Hindi ako sigurado sa napagusapan naming pero dala na lang siguro ng pagkalam ng aking sikmura ay pumayag na lang din ako sa plano ng mga ksamahan ko.
“Ano ka ba Zoey ilang beses na din naman natin naisagawa ito kinakabahan ka pa din ba ngayon, ako ang bahala saiyo,” paniniguradong muli ni Lino dahil alam niya na nagdadalawang isip na naman ako.
……..
Sa totoo lang, hindi pa ako pinabayaan ni Lino na mapahamak sa lansangan. Siguro kung di ko siya nakilala ay baka nadampot na ako ng mga sindakato. Tanda ko pa ng iwan ako ni Tita Mabel sa harap ng Quiapo church. Paalam niya ay ibibili lang ako sandali ng makakain. Maghapon na naghintay si Zoey sa tapat ng Quiapo church ngunit walang bumalik para sakanya. Noon pa man ay masama na ang timplada ng stepmother niya sakaniya. Lalo pang Lumala ang trato nito sakanya ng di na makabalik galing sa isang business trip ang kanyang ama. Her stepmother left her in front hat church to get rid of her, and take all her family’s wealth. Maaga siyang naulila sa ina dahil di nito kinaya ang paglabor ng normal at namatay sa panganganak.
Si Lino ay nagmamasid lamang sa batang bagong salta sa Quiapo, alam na niyang iniligaw na ito ng kasama sapagkat ganun naman talaga ang madalas niyang napapansin sa lugar na ito. Ganun din naman siya kaya naawa siya sa batang ito dahil alam niyang hindi ito anak mahirap lalo pa at mamahalin at magara ang damit nito. Halos tatlong araw na mula ng iwan si Zoey sa tapat ng simbahahn kaya nagdesisyon siya na lapitan na ito.
…….
“Pareho pa din naman ang gagawin mo Zoey, alam ko naman na kabisado mo na ito. Magpapaawa ka lang naman muli sa mga dumaraan,” wika ni Lino sa kanya.
“Bahala na nga,” nabigkas na lamang niya.
….
Tama naman ang sabi ni Lino na dapat ay sanay na ako sa ginagawa naming na modus, pero bakit iba ang pakiramdam ko, parang may mangyayaring iba. Nilakasan ko ang loob ko at pumwesto na ako. Kunwari akong umika-ika habang naglalakad na kunyaring isang pilay tulad ng nakagawian habang nakaabang naman sina Lino sa akin. Nagmamasid kung mayroong lalapit at maawa sa akin. Lingid sa aming kaalaman na may mga sindikatong nagmamatyag sa amin.
May lumapit sa aking isang mama at inalok ako ng tulong, sandali itong nakipagkwentuhan. Habang naguusap kami ay mayroong tial umaaligid na isa pang mama. Pumupwesto na sina Lino upang dukutan ang mama pero laking gulat naming ng bigla akong hawakan sa kamay ng mama. Natakot ako at nautal, di ako makasigaw at makahingi ng saklolo kay Lino. Di ko na alam ang gagawin ko ng simulan akong hilahin ng mama papalapit sa puting Van na nakaparada sa gilid ng kalsada.
Nagulat ako nang biglang bumulagta ang mama at napahinto, hinataw pala ito ng bote ni Lino sa ulo. Sa sobrang bilis kasi ng mga pangyayari ay di ko na napansin.
“Takbo na Zoey,” sigaw ni Lino sakin at kumilos na ako pero kasama pala ng mama ang isang pang lalaki na nagmamasid kanina at binuhat ako papasok ng Van.
“Lino!” napasigaw na lamang ako hanggang sa tuluyan akong maisakay sa loob ng sasakyan. Wala na din nagawa si Lino ng mahimasmaan ang mama at sinuntok siya sa sikmura. Agad na sumakay na din ng sasakyan ang mama sabay karipas ng takbo ang Van papalayo. Wala man lamang tumulong sa amin. Dahil ba mga batang lansangan lang kami?
Kahit iika-ika ay pinilit tumindig ni Lino at sinundan ang puting Van na Naipit sa traffic. Pilit niyang tinutoktok ang gilid ng sasakyan. Wala pa din pumapansin sakanya. Itinali ako ng lubid sa aking mga kamay. Bumilis na ang usad ng sasakyan ngunit humahabol pa din si Lino, ngunit alam ko na di na niya kami maabutan. Sa paniniwalang wala ng ibang tutulong sa akin ay iginala ko ang tingin sa loob ng sasakyan. Dalawa ang nakaupo sa harap at isa naman ang nasa loob habang ako ay nakahiga sa bandang likuran. May napansin akong screw driver at kinuha ito. Inipon ko ang lahat ng lakas ko at dahan dahan na lumapit sa mama na nasa loob nakaupo. Inundayan ko ito ng saksak sa leeg. Kung paano sinaksak ni Lino ang isang lalaki na nagbebenta ng solvent ay ganun din ang ginawa ko. Medyo makunat ang leeg ng mama, pero dahil na rin siguro sa buong pwersa ko ang ibinuhos ko sa pagunday ng screw driver sa leeg ng mama ay tumagos ito. Sabay hinugot ko ang screw driver at nagsimulang sumirit ang dugo mula rito.
“Anak ng…” napabulalas ang isa pang mama na nakaupo sa driver’s seat. Hindi ko pa din natatanggal ang tali aking mga kamay. Pumipintig na ng mabilis ang tibok ng puso ko sa sobrang kaba.
“Itabi mo Pre!” nagmamadaling bigkas ng mama sa driver. Pababa pa lamang ito mula sa passengers seat ay pumorma na ako sa tapat ng pinto habang pilit akong inaabot ng driver. Pagbukas na pagbukas ng pinto ng van ay sinaksak ko sa mata ang mama gamit ang screw driver na iniunday ko sa naunang mama at napahiyaw ito. Dali-dali din bumaba ang driver pero bago pa siya makaikot ay nakababa na ako at tumakbo palabas ng sasakyan. Wala na kami sa Quiapo pero matao padin. Tumakbo ako papunta sa kumpol ng mga tao at hinabol ako ng lalaki pero may humawak sakin na isang tindera ng DVD. Hinarang ng kasama ng tindera ang lalaki. Naglabas ito ng patalim pero hindi natinag ang kasama ng tindera at nagsimulang palibutan ng mga tao ang lalaking humabol sakin.
“walang hiya ka, pati bata di mo pinalampas,” galit na sigaw ng isa sa mga kasama ng tindera. Kinuyog nila ang lalaki at nagupo ito sa kinatatyuan.
Nagsitigil lamang ang mga ito sa pagtadyak sa lalaki ng marinig ang pito ng mga tanod at pulis. Nagpaliwanag ang isa na kinuyog lamang nila ito sa kadahilanang hinahabol ako. Dinampot ng mga awtoridad ang lalaki.
“Nasaktan ka ba Iha? Goryo dali,” wika ng ale.
Bumagsak ako at nawalan bigla ng malay dahil na rin siguro sa pagod.
“Papa…” hikbing sabi ni Zoey habang inaapoy ng lagnat. “Kawawa naman ang batang ito,” sambit ni aling Mildred habang pinupunasan ng basang bimpo ang ulo nito. Pinalitan na din ng malinis na damit ni Aling Mildred si Zoey. Para bang sinukat ang damit para sakanya dahil sakto lang ang lapat nito. Lumitaw ang akaaya-ayang mukha ni Zoey sa pulang Kamisetang suot niya. Bumagay ito sa kanyang kutis na labanos, buti na lamang at naural ang puti niya kaya kahit matagal na siyan nasa lansangan at bilad sa tirik na araw ng siyudad ay di pa din siya nangitim. Marahil ay di talaga ito batang lansangan isip ni Aling Mildred. … Iminulat ko ang aking mga mata at nagising ako sa isang mallit na kwarto. Kulay pink ang pintura nito at may isang bentilador na nakakabit sa kisame na siyang nagmemaintain ng temperature kahit pa wala namang aicronditioner. Umupo ako sa gilid ng kama. May kalumaan na ito ngunit maayos pa naman. Napansin ko ang isang larawan n
Hingal kabayo sa kahahangos si Lino sa pag habol sa puting van na kumuha sa kanyang kaibigan. Patang-pata na sa pagod ang mga paa nito, pero di pa din ito humihinto. Narating niya ang kinaroroon ng Van, sa wakas, pero laking gulat niya ng tumambad sa kaniya ang madugong crimes scene. Meron nang SOCCO na nagiimbestiga sa lugar. Nakita niya sa loob ng sasakyan ang isang duguan na lalaki. Sa lapag naman ng kalsada Nakita niyang nakahadusay ang lalaking hinampas niya ng bote. Pikit na ang isang mat anito at nagdurugo. Pareho ng walang buhay ang dalawang ito. “Diyos ko, ano na po ang nangyari sa kaniya,” tulirong sambit niya sa sarili sa pagaalala kay Zoey. Saan na kaya napunta si Zoey. Di na piapalapit ng mga pulis ang sinuman sa crime scene pero nagpumilit pa din si Lino para mkasigurado kung narron ba si Zoey, pero wala di niya ito nakita. Pinaalis si Lino ng mga puli at wala nang nagawa ang bata kundi iwan ang Crime scene. Iniulinga niya ang kaniyang mga mata at inisip na bak
Tila malalim ang iniisip ni tatay Albert. Nasa balconahe ito ng bahay at humihigop ng kape na katitimpla lamang ni Zoey. Gustong-gusto niya talaga ang timpla ni Zoey dahil di gaanong matapang pero sakto lang pati ang tamis nito. Alam kasi ni Zoey na bawal na sa sobrang tamis si tatay Abert dahil bukod sa altapresyon ay mayroon na din ito ng diabetes. Gusto man usisain ni Zoey ang matanda ay pinigilan nito ang sarili. Alam niya na di naman niya mapipiliit ito upang sabihin kung ano man ang gumugulo sa kaniyang isipan. Maging si Nay Mildred hindi rin pinag sasabihan ni tay Albert ng dinadala niya. Pinagmasdan na lamang ni Zoey ang matanda habang nakatinigin sa alaga nitong bonsai. Tulad ng proseso ng paggawa ng bonsai, mahaba din ang pasensya ni tatay Albert, pero nakita ni Zoey na naging maigsi ang pasensya nito at nawala na ang hilig sa paggawa ng mga bonsai, lalo pa at naging mainipan na din ito. Nagsimula na mapansin ni Zoey na ikinabalisa ni tatay Albert ang napagusapan n
Para bang nanghina na nang husto si tatay Albert. Madalas ko siyang nakikita na malayo ang tingin. Minsan naiisip ko, bakit sa kabila ng pagiging mabuti nito ay kailangan niyang makaranas ng ganito. Hindi ito tama, parang dinudurog ang puso ko, sa tuwing tinitingnan ko siya ay naaalala ko pa rin ang dating matatamis niyang ngiti na nagbigay sa akin ng pag-asa sa mundo. Nung mga panahon na tuliro ako ay nandiyan siya, nandiyan sila ni nanay Mildred. Sila ang naging sandigan ko, ako ay isang batang paslit lamang na ulila at inabandona sa lansangan, bukod kay Lino ay sila ang tunay na tumuring sa akin na pamilya. Hindi ko nais na maging ganito si tatay. Masyado na din na naapektuhan pati ang kalusugan ni nanay Mildred. Sinisi ni nanay Mildred ang sarili niya sa ginawa niyang pagbenta sa lupa ng shop naming. Ito na lang kasi ang natititrang paraan at tanging paraan na alam niya para maoperahan si tatay. Masakit din sa kalooban ng Nanay Mildred ang ginawa niyang ito, pero meron nga ba kamin
Di naman dating masama ang tingin ni Zoey sa mundo, bagkus she is optimistic na marami pang mabubuting tao na hanadang tumulong sa mga dukhang tulad niya. Nag iba ang pananaw niya sa naranasan niyang diskriminasyon ng sa kanyang pamamalimos ay pandidiri at pagkutya ang ibinigay sa kanya imbes na kaawaan siya at tulungan. Isang batang lalaki ang nakilala niya sa Quiapo. Ito ay nakabihis ng pormal dahil nga araw ng linggo, kasama nito ang pamilya and they are all wearing sophisticated clothing, elite people. She tried to ask the boy’s parents for some money and said she is hungry, expecting that the lady would give her something but to her dismay ng titigan lang siya nito mula ulo hanggang paa. Sabay tulak sa bata at si Zoey ay napaupo. Tumalikod ang babae at lumakad palayo. Habang nakayuko na umiiyak si Zoey ay may dahan dahan na nag-abot sa kanya ng puting scarf at nagwika,” I’m sorry about that miss, please take this and wipe your tears.” Sabay abot
Para bang nanghina na nang husto si tatay Albert. Madalas ko siyang nakikita na malayo ang tingin. Minsan naiisip ko, bakit sa kabila ng pagiging mabuti nito ay kailangan niyang makaranas ng ganito. Hindi ito tama, parang dinudurog ang puso ko, sa tuwing tinitingnan ko siya ay naaalala ko pa rin ang dating matatamis niyang ngiti na nagbigay sa akin ng pag-asa sa mundo. Nung mga panahon na tuliro ako ay nandiyan siya, nandiyan sila ni nanay Mildred. Sila ang naging sandigan ko, ako ay isang batang paslit lamang na ulila at inabandona sa lansangan, bukod kay Lino ay sila ang tunay na tumuring sa akin na pamilya. Hindi ko nais na maging ganito si tatay. Masyado na din na naapektuhan pati ang kalusugan ni nanay Mildred. Sinisi ni nanay Mildred ang sarili niya sa ginawa niyang pagbenta sa lupa ng shop naming. Ito na lang kasi ang natititrang paraan at tanging paraan na alam niya para maoperahan si tatay. Masakit din sa kalooban ng Nanay Mildred ang ginawa niyang ito, pero meron nga ba kamin
Tila malalim ang iniisip ni tatay Albert. Nasa balconahe ito ng bahay at humihigop ng kape na katitimpla lamang ni Zoey. Gustong-gusto niya talaga ang timpla ni Zoey dahil di gaanong matapang pero sakto lang pati ang tamis nito. Alam kasi ni Zoey na bawal na sa sobrang tamis si tatay Abert dahil bukod sa altapresyon ay mayroon na din ito ng diabetes. Gusto man usisain ni Zoey ang matanda ay pinigilan nito ang sarili. Alam niya na di naman niya mapipiliit ito upang sabihin kung ano man ang gumugulo sa kaniyang isipan. Maging si Nay Mildred hindi rin pinag sasabihan ni tay Albert ng dinadala niya. Pinagmasdan na lamang ni Zoey ang matanda habang nakatinigin sa alaga nitong bonsai. Tulad ng proseso ng paggawa ng bonsai, mahaba din ang pasensya ni tatay Albert, pero nakita ni Zoey na naging maigsi ang pasensya nito at nawala na ang hilig sa paggawa ng mga bonsai, lalo pa at naging mainipan na din ito. Nagsimula na mapansin ni Zoey na ikinabalisa ni tatay Albert ang napagusapan n
Hingal kabayo sa kahahangos si Lino sa pag habol sa puting van na kumuha sa kanyang kaibigan. Patang-pata na sa pagod ang mga paa nito, pero di pa din ito humihinto. Narating niya ang kinaroroon ng Van, sa wakas, pero laking gulat niya ng tumambad sa kaniya ang madugong crimes scene. Meron nang SOCCO na nagiimbestiga sa lugar. Nakita niya sa loob ng sasakyan ang isang duguan na lalaki. Sa lapag naman ng kalsada Nakita niyang nakahadusay ang lalaking hinampas niya ng bote. Pikit na ang isang mat anito at nagdurugo. Pareho ng walang buhay ang dalawang ito. “Diyos ko, ano na po ang nangyari sa kaniya,” tulirong sambit niya sa sarili sa pagaalala kay Zoey. Saan na kaya napunta si Zoey. Di na piapalapit ng mga pulis ang sinuman sa crime scene pero nagpumilit pa din si Lino para mkasigurado kung narron ba si Zoey, pero wala di niya ito nakita. Pinaalis si Lino ng mga puli at wala nang nagawa ang bata kundi iwan ang Crime scene. Iniulinga niya ang kaniyang mga mata at inisip na bak
“Papa…” hikbing sabi ni Zoey habang inaapoy ng lagnat. “Kawawa naman ang batang ito,” sambit ni aling Mildred habang pinupunasan ng basang bimpo ang ulo nito. Pinalitan na din ng malinis na damit ni Aling Mildred si Zoey. Para bang sinukat ang damit para sakanya dahil sakto lang ang lapat nito. Lumitaw ang akaaya-ayang mukha ni Zoey sa pulang Kamisetang suot niya. Bumagay ito sa kanyang kutis na labanos, buti na lamang at naural ang puti niya kaya kahit matagal na siyan nasa lansangan at bilad sa tirik na araw ng siyudad ay di pa din siya nangitim. Marahil ay di talaga ito batang lansangan isip ni Aling Mildred. … Iminulat ko ang aking mga mata at nagising ako sa isang mallit na kwarto. Kulay pink ang pintura nito at may isang bentilador na nakakabit sa kisame na siyang nagmemaintain ng temperature kahit pa wala namang aicronditioner. Umupo ako sa gilid ng kama. May kalumaan na ito ngunit maayos pa naman. Napansin ko ang isang larawan n
“Hintayin niyo signal ko, okay?” bulong ni Lino sa amin. Hindi ako sigurado sa napagusapan naming pero dala na lang siguro ng pagkalam ng aking sikmura ay pumayag na lang din ako sa plano ng mga ksamahan ko. “Ano ka ba Zoey ilang beses na din naman natin naisagawa ito kinakabahan ka pa din ba ngayon, ako ang bahala saiyo,” paniniguradong muli ni Lino dahil alam niya na nagdadalawang isip na naman ako. …….. Sa totoo lang, hindi pa ako pinabayaan ni Lino na mapahamak sa lansangan. Siguro kung di ko siya nakilala ay baka nadampot na ako ng mga sindakato. Tanda ko pa ng iwan ako ni Tita Mabel sa harap ng Quiapo church. Paalam niya ay ibibili lang ako sandali ng makakain. Maghapon na naghintay si Zoey sa tapat ng Quiapo church ngunit walang bumalik para sakanya. Noon pa man ay masama na ang timplada ng stepmother niya sakaniya. Lalo pang Lumala ang trato nito sakanya ng di na makabalik galing sa isang business trip ang kanyang ama. Her stepm
Di naman dating masama ang tingin ni Zoey sa mundo, bagkus she is optimistic na marami pang mabubuting tao na hanadang tumulong sa mga dukhang tulad niya. Nag iba ang pananaw niya sa naranasan niyang diskriminasyon ng sa kanyang pamamalimos ay pandidiri at pagkutya ang ibinigay sa kanya imbes na kaawaan siya at tulungan. Isang batang lalaki ang nakilala niya sa Quiapo. Ito ay nakabihis ng pormal dahil nga araw ng linggo, kasama nito ang pamilya and they are all wearing sophisticated clothing, elite people. She tried to ask the boy’s parents for some money and said she is hungry, expecting that the lady would give her something but to her dismay ng titigan lang siya nito mula ulo hanggang paa. Sabay tulak sa bata at si Zoey ay napaupo. Tumalikod ang babae at lumakad palayo. Habang nakayuko na umiiyak si Zoey ay may dahan dahan na nag-abot sa kanya ng puting scarf at nagwika,” I’m sorry about that miss, please take this and wipe your tears.” Sabay abot