KRIESHAMatapos kumuha ng ticket si Xerxes ay diretso kaming nagtungo sa glass tube. Ang glass tube ay ang elevator patungo sa Ika 350 floor ng tower kung saan ang viewing deck at ang glass floor na inaasam kong maapakan. Tiyaka, inuna talaga naming magpunta dito dahil pareho kaming hindi pa nakaka-kain ng hapunan. May cafe kasi daw dito na pwedeng pag kainan. At dahil hindi naman ako nauseous when it comes to elevators at heights, sa trip namin paakyat ay hindi naging mahirap sa'kin at kalmado lang ako. 'Yun nga lang ay marami kaming mga nakakasabay na mga tao, rason kung bakit kami napipinid dito sa likuran. "Excuse me, can you move?" sabi ng isang babae sa isang lalakeng passenger na nasa harapan ko. Halos madikit na nga ang dibdib ko sa lalakeng ito kaya agad kong tinakpan ang dibdib ko gamit ang mga braso ko para sa pag atras pa ng lalake ay hindi matamaan ng kaniyang likuran. Inaasahan ko na gano'n ang mangyari, pero hindi ko inaasahan ng bigla na lamang akong kinabig ni Xer
XERXES"What kind of student you were when you were in college?" Right after I answered her question, I suddenly got curious about her as a college student. As far as I know, if I'll be just basing on her attitude when she was young, probably she's a happy goer student who doesn't ignore anyone who desires to approach her. And like she said the other day, she most likely acquired friends with people who approached her first, lalo na kapag gusto siyang maging kaibigan. Just like Diane, madali niya itong naging kaibigan. I guessed she really is. After all, she's not someone like me who would like to lock himself from everyone who desires to have friends with him. If the friends I had in college didn't push themselves on me, I wouldn't have gained some either. Marahil, wala talaga akong mapala and possibly most portions of my college memories are studying. "Kagaya lang din ako ng ibang estudyante na nakikita mo, perp hindi ako 'yung tipong puro barkada ang inaatupag ah? Baka isipin
KRIESHASobrang napaka-saya ko nang agaran na pumayag si Xerxes sa favor ko. Halos hindi ako hinihiwalayan ng kiliti sa katawan, hangga't hindi kami nakababa sa Skytree shopping mall. Nadaanan namin to kanina, pero dahil ang inuna namin ay ang viewing deck, ay hindi muna kami nag aksaya ng oras para libutin ito. Nga pala, kung tingnan sa labas, nakahiwalay ang building ng mall. But pag pumasok ka, there are specific elevator or clerk desk na maaari mong puntahan para makabili ka ng ticket at makapasok sa mainland tower. So 'yun na 'yon. Hehe. Isa pang mahalagang bagay na dapat niyong malaman, malaki talaga ang mall. Kung ihahalintulad ko sa laki ng mall, baka kerry 'yung Robínson's Gallerià dito. May maraming boutique stores, shoes stores, restaurants in different foreign cuisines, jewelries, make-ups, accessories, booths, arcade, cinema and many more. Simula pagkapasok namin, agad ko siyang niyaya na maglakad-lakad at libutin ang kabuoan nitong mall. Sa naaalala ko, mga nasa 6th f
KRIESHA "Saan tayo pupunta?" kasalukoyang nagmamaneho siya ngayon at nasa daan ang atensyon nang tinanong ko siya. "Where going to Nakamise-dori Street," simple niyang sagot at sinulyapan ako ng may kasamang ngiti. "Anong klaseng spot ba 'yan?" wala akong ideya kung anong spot iyon, siguro street lang na may magandang street lights? "A night market full of many food shops, traditional Japanese clothes, many sweet desserts with delicious seasonal fruit, anime clothes that you like, toys and as well as souvenirs from this country. It is located in Asakusa, Taito City, Tokyo. Thirty minutes drive lang ang layo no'n. We'll surely get there before the market closes at eleven p.m." mahaba niyang salaysay at hindi ito nabigong agawin ang atensyon ko para doon. Na excite tuloy ako. "Parang Cebu Colon night market!" natutuwa kong sabi at napabaling sa bintana ng kotse saka binuksan ito para damhin ang hangin na mula sa gabi. "Ang saya, hindi ako makapaghintay na makapunta tayo doon. Para
XERXESDays passed by so fast that I didn't even notice, that today is the day which I have been waiting to come. Everything is ready and all set, si Lian na lang ang aking hinihintay na makakarating dito sa hotel. Kinakabahan ako na excited, hindi ako mapalagay and I think kapag nakita ko na siya ay saka lang ako mapapanatag ng buo. I don't remember myself getting so nervous, ngayon pa lang. Nababalot ang utak ko ng kahit anong kaisipan, lalo na't nag ma-matter iyon sa magiging reaksyon niya. Magiging masaya kaya siya kapag nakita na niya ang surprise wedding na hinanda ko para sa aming dalawa?"Tres," napabalikwas ako mula sa malalimanh pag-iisip nang marinig kong tinawag ako ni Kriesha. She's in her casual attire. A simple wide leg jeans paired with a white shirt and vest. Her hair is in a clear ponytail. "Yes, may kailangan ka?" puna ko sa kaniyang pag tawag. I'm here at the penthouse, gano'n din siya. Saka lang din siya baba-ba kapag nagsisimula na ang seremonya. "Inagaw k
KRIESHANang masiguro kong tuloyan na siyang umalis ng penthouse, ang mga luha ko ay parang agos ng tubig sa gripo na agad umagos. Ang sikip ng dibdib ko, lalo pa't nababalot ito ng lungkot at sakit. Hindi naman ako immortal para hindi masaktan. Kahit pilitin ko pang huwag umiyak at manatiling okay sa harap niya o kaya ng marami, titiklop at titiklop pa rin ako dito. Kung pwede lang sana na ipagdasal na hindi matuloy ang kasal, pinagdasal ko na. Pero hindi. Hindi ko kayang gawin iyon para lang sa kapakanan ko. Mahal ni Tres si Lian. Matagal na siyang naghintay dito para lamang dumating ang araw na ito. Hindi ko maaatim na sirain ito. At wala akong ibang magagawa, kundi ang manood at maging masaya kahit sa napakasakit kong damdamin. Bakit sa lahat ng lalake sa mundo, si Tres pa talaga ang napili ng puso kong magkagusto? Hindi ko rin napansin o na realize agad na nagustohan ko na pala siya. At mas lalong hindi ko sinasadyang mahulog sa kaniya... Napahilig ako sa likuran ng pintuan
XERXESNang magpaalam si Abuela na mag banyo, agad din akong lumabas ng event hall at nagtungo sa garden na malapit lanh din sa event hall. Kung saan may privacy at tahimik. As I am on my way, I texted Lian. 'Babe, where are you?' 'When are you coming? I'm waiting here for you.' 'Are you in Japan already?''Hindi pa ba nag landing ang sinasakyan mong eroplano?' 'Please, babe. Reply my messages.' Ang kaninang hindi mapakali, muli na namang umusbong sa sistema ko. I can't help but be worried of her. Nakarating na lang ako sa garden which is 3 minutes walk ay hindi pa rin siya nag re-repond. Fck! Imbes na kumalma ako, mas lalo lang akong hindi matahimik. I'm like walking back and forth as I am tracking the time like crazy. Nanginginig ang mga laman ko, I feel sweaty and cold. Na te-tense dahil 7 minutes na ang lumipas pero hindi pa rin siya nag reply. This is so unusual of her, ano ba ang ginagawa niya? At bakit ang tagal niyang mag reply? 10 minutes na lang din at magsisimula
KRIESHA"Sandali-Tres!" sinubokan ko siyang pigilan sa pag alis niya pero hindi niya na ako nilingon pa, tiyaka isa pa sa problema ko ay pwersahang pagpigil sa'kin ng mga staffs na nandito. "Tres!" ulit kong sigaw, ngunit sa hanggang mawala na siya sa paningin ko, wala talaga akong nakuha na sagot mula sa kaniya. Nagpumiglas ako sa pagkakahawak ng mga staffs. "Ma'am, pakiusap po. Huwag na po kayong mag aksaya ng oras dahil dapat kanina pa nagsisimula ang seremonya pero nang dahil sa katagalan ninyo ay na de-delay na 'yung program ng kasal niyo." Napamaang ako sa sinabi ng isang nakahawak sa akin, hindi makapaniwala at puno ng pagtataka ko siyang tiningnan. "Miss, nagkakamali kayo ng akala--" "Please, ma'am. Isipin niyo po 'yung mga bisita ninyo na kanina pa talaga naghihintay." tila naiinis na paalala ng isa pang staff. Hindi ko alam kung bakit ako bigla nakaramdam ng takot, which is hindi naman dapat dahil pinagkakamalan lang nila ako! Bakit ako pa 'yung takot dito? Hindi pwede
Hindi naging madali, pero ang mga araw ay tila nagmamadali sa bilis ng signo ng oras. "Bukas na ang birthday ng anak natin." "Yes. Time flies real fast. Parang nagmamadali yatang lumaki ang munting prinsesa natin." Hinagkan ni Tres ang anak, at bumungisngis naman ito ng tawa. Animo'y nakikiliti sa ginagawa ng ama sa kaniyang leeg. "Pero si Mama... wala na ba talagang pag-asa?" She meant for her mother's forgiveness. Napatigil sa pakikipaglaro sa kaniyang anak si Tres at napabaling ng tingin sa asawa. "Mosh, I know this matter still bother's you. But we don't have any other option but to wait. It may take long, pero time will come." Alo ni Tres sa kaniya. Napapabuntong hininga at pilit na ngiti si Kriesha. Araw-araw niya talagang pinagdarasal na sana patawarin na siya ng kaniyang ina. Na realize niyang, hindi masaya ang buhay kung ang nanay niya ay may galit pa rin sa kaniya. Hindi niya naman ito masisisi, at hoping pa rin siya... na kagaya ng sabi ng kaniyang asawa ay may araw d
Dalawang araw na ang lumipas nang sila'y makarating sa bahay nila Kriesha dito sa Cebu. Ang bahay nila ay nakatayo sa isang compound, kung saan sagana sa mga kahoy at minahan. "Pagkatapos mo'ng punoin ang limang dram na iyan ay pumunta ka sa likod at sibakin ang mga kahoy doon." Kasalukoyang nag-iigib ng tubig si Tres mula sa poso. Tagaktak ang pawis at halos nabasa na ang kabuoan ng white t-shirt na suot. "Masusunod po, tay." Mula no'ng tinanggap niya ang hamon ng kaniyang manugang. Binigyang pahintulot na rin siyang tawagin ang ama ni Kriesha as tatay, na siyang ikinasaya niya naman.Dalawang araw pa lang ang nakalilipas, pero naaawa na si Kriesha sa asawa. Hindi nga lang niya tinatanong, dahil baka mahalata siya ni Tres at maging stress siya nito. Saka, mukhang maayos naman ang lagay nito. Makisig naman ang asawa niya at mukhang madali nga lang dito ang mga pagsubok na ginawad ng kaniyang ama dito. "Heto, uminom ka muna mahal ko." Wika niya rito nang makalapit at nasa likuran
"Ready na ba ang lahat? Sure ba kayong wala ng naiwan?" Mia asked everyone before going inside the limousine na sasakyan nila papuntang airport. "Wala na, Mia." "Wala na." Sagot ng marami. Kasama kasi nila ang buong barkada na umuwi ng Pinas. Kabilang na roon sila Kriesha at Tres. "Are you ready?" Tres asked his wife after feeling the heavy sigh coming from her. Kriesha smiled at him and nod. "Matagal ko ng inaasam na makauwi. Miss ko na rin ang Pinas." True to her words, she missed the scent and air of the Philippines. Saka hindi niya rin maiwasang hindi kabahan, dahil ilang oras at araw lang ang lilipas ay makakaharap na nila ang kaniyang mga magulang. "You're anxious." Wika ni Tres. Malamang ay halatang-halata niya ang kinabahala ng asawa. "Hindi ko maiwasan. Lilipas din 'to." She stated, providing him relief from worries. "Palagi mo'ng pakatandaan na nandito ako and you won't face them by yourself. I'm with you." She poured out a smile and nod as he hugged him by the side.
After the huge revelations happened back in the hospital where I was admitted and recuperating, everything has finally came back to normal. Nakaalala na ang asawa ko and I'm no longer worried of his disloyalty. Naging madali na rin sa'kin ang lahat dahil nandito siya. He helped me and supported me at anything I need and something that I'm obligated to do in order for my fast recovery during my cesarean delivery. "Excuse me, sir and ma'am. I'm here to collect the name of your child, have you decided?" Naaalala ko no'ng sumunod na araw na dumating ang nurse para ikolekta ang pangalan ng aminh anak. Actually, nakalimutan ko at abala ang utak ko sa mga nangyari. I can't still believe that it happened and I was at the verge of processing and adapting it all. "Mosh, I know you're not okay. But our daughter's name is already needed." He held my hand and gaze me closely. "Hinintay talaga kita na magising because I want us to name her, together." Napakalumanay ng kaniyang boses, animo'y sob
"S-So, I'm fooled? Is that it?" Lian spoke, her voice shivering. She's pale. "This is unbelievable..." she mocked a laugh. "You chose your own path, Lian." His grandmother said. Her voice was plain and determined. "Kahit na! Hindi niyo sana ginawa iyon! Sana, ako ang naginh asawa ni Xerxes at hindi ang Kriesha na 'yan!" anggil nito. Sa malakulog na boses nito, ulit naiyak ang anak nila Tres. Pumalahaw ito sa pag iyak, at ikinabahala ito ni Tres, kaya't hiningi niya sa asawa na siya muna ang kumarga He faced Lian with his daughter in his arms. "Don't raise your voice at my grandmother, Lian." he warned. Napahalakhak na naman si Lian. "After lumabas ang katotohanan... kakampihan mo pa rin siya?! How could you -" "Between me and your career, you can't still choose me. Abuela was right. You chose your own choice. No one pushed you." kalmado ngunit may babala at punto sa kaniyang boses at salita. "Wow! J-Just wow!" pumalakpak si Lian habang lumuluha. "In that case, you're like tellin
"L-Lola?" halos lumuwa ang mga mata ni Kriesha sa kinalalagyan nito nang mamukhaan kung sino ang matandang pumasok sa kaniyang kuwarto. Nilingon siya nito at nakangiting kinawayan siya. "Hi, Dear." lumabi ito sa kaniya. Sobrang nagulat si Kriesha. Hindi nga siya nagkamali at ito 'yung matanda na minsan na niyang tinulongan noon sa Hotel kung saan idinaraos ang kasal nila ni Tres. Klarong-klaro pa sa kaniyang isipan ang mukha nito, kahit na taon na halos ang nakalipas. "P-Papaano kayo napunta dito? At bakit po kayo nandito?" Maang niyang tanong habang lumalarawan sa kaniyang mukha ang matinding kuryusidad na bumalot sa kabuoan niya. Akmang aalis siya sa kaniyang kama nang, ito mismo ang nagpatigil sa kaniya. Sinabihan nito ang kasama nitong alalay na itulak ito palapit sa kaniya. "You just gave birth. Don't move and I will clarify the misunderstanding that has happened since before." mahinahon at malambing ang boses nito despite being kalmado. Animo'y ingat na ingat ito sa kaniya.
SA pag-alis ni Tres kasama si Hayes. Naiwan si Kriesha kasama ang mga kaibigan nito. Si Dion, si Iuhence, si Leon at si Adam. As usual, malaya ang mga ito na dumugin ang munting prinsesa at kaniya-kaniyang inaaliw sa paraan na alam nila. Kahit na, hindi pa nakakakita ang sanggol ay wala pa ring makakapigil sa mga ito. Kitang-kita sa mga ito ang saya na masilayan ang munting bata. Kung hindi dumating ang mag-asawang Monteiro, kasama ang mga anak nito ay hindi talaga matigil ang apat. "Hi, Tita. How are you na po?" Alexa softly asked Kriesha after kissing her on the cheek. "Hi, princess. Tita is okay." she answered and gave Alexa a pat on the head. "Tita, my sister Czaria is also here. She wants to meet your baby." Alexis stated as he went to Kriesha at nagmano. Kriesha patted Alexis's head as the young boy stared at the baby in her arms. "I'm glad you two came. I'm sure, my baby would love to meet you too." Nag angat ng tingin si Alexis sa kaniya na may nagtatanong na mga mata.
Buo na ang loob ni Kriesha. Now that she finally give birth. Kaya niya ng lumaban at makipag-sabayan sa mga taong nag tangkang mang-agaw ng pag-aari niya. She smiled at her husband. Makikita sa mukha ni Tres ang pagkalito. Sino ba naman kasi ang hindi malilito, kung kanina lang ay sinabi sa kaniya ng asawa na ayus lang na may iba siyang mahal at no'ng nakaraan ay parang pinamimigay na kay Lian dahil si Lian ng mahal niya. Pero ngayon, bigla na lang itong naging witty and mapaglaro. Biglang ayaw na nitong mamigay at hindi siya parayain. "Hindi ako namimigay, Tres. Asawa kita, at ikaw ang namilit sa'kin na pakasalan ka. Hindi kita hahayaang basta mo na lang akong e dispose matapos ng lahat ng nangyari, lalong-lalo na may anak na tayo. So, go on. Mahalin mo siya, pero hindi ka makakawala sa pagkakatali mo sa'kin." she winked for the second time and gave him another peck kiss on his lips. Mabilis lang 'yon, kaya hindi siya nakapag-react agad. Dinala ni Kriesha ang kanilang anak sa ka
Matapos ang kaganapan na nangyari no'ng araw, nag desisyong gumising na si Kriesha. Kung kailan hindi siya makikita ng asawa na gising. She rose off of her hospital bed and carefully tracked the place where the crib is situated. Hirap pa rin siya, kahit na nakakapagpahinga siya ng ilang araw mula sa pagkakapanganak. She was unconscious during the whole process, kaya't hindi pa niya nagagawang masilayan ang kaniyang unica hija. She's holding the pole where her IV drip is hanging along the way. Happiness fulfills her heart the moment she sees her baby. Sleeping safe and sound. "Anak..." finally, they met. Sa siyam na buwan na dala niya ito sa kaniyang loob, palagi siyang excited for both of them to meet. Umuklo siya palapit dito at maingat na pinakiramdaman ang malambot nitong balat at pisngi. Naiiyak siya dahil nahahawakan niya na ito. Nag-uumapaw ang kaniyang saya dahil dito, naging isa na siyang ganap na ina. Kung saan, malaya na niyang matatawag ang sarili na isang ina. Habang