KABANATA 2: One Hot Night

Kinabukasan ay nagising ako na para bang umiikot pa ang paligid ko. Ramdam ko pa rin ang espiritu ng alak na nainom ko kagabi. And I feel a sore between my tights.

Muling nagbalik sa akin ang mga nangyari kagabi.

Pumasok kami sa isang hotel room. He invited me to drink. Hindi talaga ako umiinom, pero nilakasan ko na ang loob ko nang mga oras na ʼyon, para mawala rin ang takot ko. I need that money at wala na akong pakialam kung ano man ang mangyari pagtapos nito.

When I get tipsy. Marami na siyang mga bagay na nai-kuwento na hindi ko na maalala pa. And he started touching my face, my neck going back to my lips. Hanggang sa dumapo ang mainit niyang labi sa akin.

Nagulat ako at napasinghap. He starting trying to open my lips, nang mangyari ʼyon ay ipinasok niya ang dila niya sa loob upang abutin ang sa akin. The next thing I found, wala na kaming saplot and he show me his mànhood. Mahaba iyon, mataba, matigas, but I didnʼt even felt a fear that time ʼcause I feel something in my body that I want more.

Nang ipasok nito ang kahabaan niya sa akin ay unti-unti kong naramdaman ang pagkapunit mula sa ikabuturan ko. Nagulat pa ito nang malamang virgin pa ako. Itʼs fucking hurt and that time he wants to stop, but I insist to let him continue. Ang mga sumunod na nangyari ay napuno ng mga ungòl ang kuwarto nang gabing ʼyon. Ungòl na nagmumula sa sarap na pinagsaluhan naming dalawa.

“You made my night, Baby.” huling sambit nito.

Nahimasmasan ako nang maramdaman ko ang pagtulo ng luha ko. Napatingin ako sa tabi ko ngunit wala na roon ang lalaki, but I saw a white envelope at desk. Kinuha ko ito kaagad at isa itong cheke na naglalaman ng halos fifty million.

Unti-unti kong niyakap ang sarili ko habang humahagulgol. Wala na ang pinakaiingatan kong puri, but at least that man paid me, at hindi lang base sa halagang kailangan ko, sinobrahan niya pa ito. Ngayon ay mayroon na akong perang pampagamot kay Mama.

Mabilis akong umalis sa hotel na ʼyon at nabasa ko ang text ni Jovy sa akin na kanina pa raw ako hinahanap ni Madam Mirna, pero wala na akong dahilan para bumalik pa sa kanila. Kailangan kong agapan ang sitwasyon ni Mama.

Umuwi ako sa bahay to surprise her, pero ako yata itong nasurpresa. Wala roon si Mama. I just recieved another text from Jovy.

“Celeste, sinugod ko sa hospital ang Mama mo. Nang magtungo ako sa inyo para hanapin ka ay naabutan ko siyang walang malay. Pumunta ka na ngayon dito sa Valencia Medical Hospital. Bilisan mo!”

Sumakay kaagad ako ng trycycle at halos hindi ko na maramdaman ang sakit sa aking pagkabàbae dahil sa nararamdaman kong takot. Nakita ko si Jovy sa second floor at umiiyak, at hindi ko na rin mapigilan pa ang sarili kong hindi mapaluha.

“S—Si Mama? Nasaan siya?”

“N—Nasa loob, sinusubukan pa nilang i-revive siya.”

Nanlata ang tuhod ko. Unti-unti akong napaupo. Nawala na si Daddy, hindi ko kakayanin kung pati ang Mommy ko ay mawala.

“Kumapit ka Mommy, may pera na akong hawak at kayang-kaya na nating mapapalitan ang puso mo. P—Please. . . kumapit ka.”

May lumabas na Doctor mula sa emergency room. Nagmamadali itong lumapit sa amin kaya napatayo kaagad ako upang salubungin ito.

“D—Doc, kamusta ang Mama ko?”

“Iʼm Doctor Cabrera, I am Cardiologist. Honestly, sheʼs in very bad situation right now. She needs a heart transplant right away.”

“Y—Yes, Doc. Sige po gawin niyo na po ngayon. M—Magbabayad ʼagad ako.” humahagulgol na sambit ko.

“Miss, Hindi biro ang perang kailangan mong ilabas—”

“Alam ko, Doc! Ginawa ko na ang lahat, I almost sell my body just to have that fucking money! Now, please do everything for my Mom! Save her please!”

“C—Celeste. . .” rinig kong bulong na tawag ni Jovy sa akin, dahilan kaya napayakap ako sa kaniya.

“Alright, we will check kung may nakahandang pasyente na pumapayag i-donate ang puso. Our nurses will inform you immediately, sa ngayon ay tatawagan ko ang taong gagawa ng surgery to get him ready.” at umalis na ang Doctor.

Sunod-sunod na iyak ang pinakawalan ko sa mga yakap ni Jovy.

“N—Natatakot ako. . . Natatakot ako, J—Jovy. Sana kaya pa, s—sana makayanan pa ni Mama. . .”

“Malakas ang loob ni Tita, sigurado akong kakayanin niya para sa ʼyo.”

Masama na kung masama pero nang malaman kong walang heart donor ay ipinagdasal ko na sana ay magbigay ang Diyos ng taong magsasalba sa buhay ng Mama ko. I am so desperate. Wala pang sampung minuto they declared someone na brain dead at pumapayag na i-donate ang puso kay Mama.

Finding a donor depends on my motherʼs size, her blood type and how sick she is. At hindi ko alam kung talagang malakas ako sa Diyos, o nagkataon lang dahil lahat ng information ng heart donor ay kaparehas ng kay Mama.

Halos lumuhod ako sa harap ng mga naulila ng heart donor ni Mama para magpasalamat ng lubos at makiramay. Gusto nilang makapagsagip ng buhay sa pamamagitan ng puso ng Mama nila. Iʼm very grateful and thankful to them.

Magdamag akong umiiyak habang naghihintay sa resulta ng surgery. Buong gabi ay maraming Doctor ang pabalik-balik sa loob ng operating room. Walang sawa akong muling nagdasal sa Diyos, tinupad niya ang una kong dasal, at sa pagkakataong ʼto sa Kaniya ko muling inaalay ang buhay ni Mama, kung ano ang magiging resulta.

Kinabukasan ay ginising ako ni Jovy nang may magandang balita. Successfull ang surgery kay Mama! Sheʼs now stable, but under observation. Walang mapaglagyan ang saya na nararamdaman ko. Hindi pa puwedeng bisitahin si Mama sa loob ng recovery room, dahil prone pa ito sa bacteria. The clinical staff will closely monitor her as she recover from operation and anesthesia.

“Congratulations, Doctor Gonzalo. You are very good Doctor. I admire you for the sacrifice you made for the patient who needs your help.” rinig kong sambit ng isang Doctor na nasa 50ʼs na ang edad.

Naka-mask ang lalaki at nagtanggal ng surgical gloves at nakipagkamay sa matanda.

“Itʼs my duty to save the patient who needs my help. Thank you, Director Wang. I will go now.” tugon nito.

Ito marahil ang nag-opera kay Mama. Lalapit na sana ako para pormal na magpasalamat ngunit kaagad akong tinawag ng isang nurse dahil kailangan nito ang pirma ko sa checke na ibinayad ko. Pag-lingon kung muli sa Doctor ay wala na ito.

“Sayang, hindi ko man lang siya nalapitan nang makapagpasalamat ako.”

Umalis na kami ni Jovy upang asikasuhin ang bill at mga gamit ng ni Mama.

* Someoneʼs POV

Nakatanggap siya sa kaniyang cellphone ng halos 20 missed calls and 80 messages from his friends and family.

The last call he recieve was from his grandfather. He throws the surigical gloves. Sigurado siyang galit na galit ito ngayon sa kaniya. He immediately answer the call.

“Talaga bang nahihibang ka na, Idris?! You traded your marriage for saving a worthless humanʼs life?!” salubong nito sa galit na galit na boses ng Lolo niya.

“Abuelo, calm down. Rachel, will understand me. We will move the date again, or puwede rin naman na bukas. I will call her.”

“Rachel is gone! She left the country, nang malaman niyang umalis ka kagabi! Now, her family is also gone! Our biggest investor is gone! Naturingan kang heart surgeon but you are a heartless man!”

Hindi siya makapagsalita at naibaba na lamang niya ang tawag. Hindi iyon magagawa ni Rachel. She love and need to understand him no matter what it is. Halos apat na taon na sila, he accepted and forgave her for the third time, tapos iiwan lang siya?

“Doctor Gonzalo, Kailangan po ng pirma niyo sa chekeng ibinayad ng babae.” nakuha ng nurse ang atensyon niya.

“Isang cheke?” tanong niya.