I

Tammy's POV

"Ang gagawin mo lang ay magpupunas ng mga pigurin— pero mag doble ingat ka Tammy dahil baka mabasag mo ang mga yan at mapagalitan ka ni Sir." Huminga ako ng malalim bago tumango. 

Hindi pa rin malinaw sa akin kung bakit ako kinuha ng lalaking 'yon at kung bakit hinayaan ako ni Papa na makuha nila. Kagabi ay sobra ang aking naging pag-iyak dahil sa nangyari, paano na ang Papa ko? Sino na ang mag-aalaga sa kanya? Sino na ang maghahanda ng pagkain niya tuwing galing siya ng trabaho?

"Tapos kapag natapos nang hugasan yung mga plato, punasan mo na rin— nakikinig ka pa ba Tammy?" Tiningala ko si Ate Lucy bago tumango.

"O-opo.." 

"Huwag kang mag-alala, nandito naman kaming mga kasama mo. Hindi pa malinaw sa amin kung anong gagawin mo dito sa Mansyon pero sasabihin namin kaagad sa 'yo kapag alam na namin, okay?" 

"Opo.."

"Ngumiti ka na, mas maganda ka kapag nakangiti eh." Yumuko lang ako at tipid na ngumiti. Si Ate Lucy ang unang umalo sa akin kahapon dahil iyak ako ng iyak. Sabi niya, siya ang pinakabata sa lahat ng mga kasambahay dito dahil siya ay dalawampu't apat na taong gulang pa lang. Yung iba raw ay nasa edad trenta pataas na.

Sa tingin ko ay mabait si Ate Lucy dahil simula kahapon ay hindi siya nawala sa tabi ko, kahit nga kagabi sa pagtulog ay magkatabi kami at pinatahan niya ko. Ganito pala yung pakiramdam ng may nakakatandang kapatid, ano? May aalo sa 'yo tuwing nalulungkot at umiiyak ka.

Pero si Papa ang gusto kong kasama. Ayaw ko ng iba, gusto ko kay Papa lang.

Lumipas ang ilang linggo at nanatili ako rito sa mala-mansyong bahay nung lalaking kumuha sa akin. Ang sabi nila, Reagan daw ang kanyang pangalan at siya ay labing-walong taong gulang. Bukod doon ay wala na akong ibang alam tungkol sa kanya. Sa loob ng ilang linggo ay wala akong ginawa rito kung hindi ang tumulong sa limang kasambahay kung kinakailangan. Ilang linggo na rin akong hindi nakakapasok sa eskwelahan at hindi ko alam kung hinahanap na ba ako ng mga guro at kaklase ko o hindi. 

Isang araw ay nagulantang kaming lahat at labis na natakot dahil dumating si Sir Reagan..

"This job is as easy as shooting fish in a barrel yet you can't finish it on time?!"

"Sir, they said the result will be known tomorrow—"

"F*ck! You're useless!" Napatakip ako ng tainga nang ibato niya ang wine glass sa sahig.  "Get out of my sight if you don't wanna die now!" Agad namang umalis yung lalaking kasusap ni Sir Reagan, nagulat ako nang bigla akong hilain ni Ate Lucy papasok sa kwarto naming mga kasambahay. Mabilis ang paghinga niyang hinawakan ako sa magkabilang balikat ko. 

"M-masasanay ka rin.." Bakas sa boses niya ang kaba kaya hinawakan ko ang kaliwang palad niya.

"Okay ka lang po ba?" Tumang siya at tipid na ngumiti. 

"O-oo naman, kinabahan lang ako dahil ngayon lang ulit siya naparito at nagalit ng ganyan."

"G-ganon po ba talaga ang ugali niya?" Huminga siya ng malalim sabay ngiti sa akin.

"Hindi naman—"

"I said where's the godd*mn kid?!" Napatingin ako sa may pinto nang marinig ang sigaw ni Sir Reagan mula sa labas. Nagsipasukan naman yung ibang kasambahay at hinila ako nang mayordoma na si Nanay Betty palabas ng kwarto.

"S-sir.." Napatingin ako sa kamay ni Nanay Betty na nakahawak sa akin. Nanginginig ito at ubod ng lamig. G-ganon ba sila katakot kay Sir Reagan? Napatingin ako sa kanya at ngayon ay naka-upo siya habang hawak ang panibagong wine glass. Nakade-kwatro siya at naroon ulit yung malalim na tingin niya sa akin.

"Leave us alone." Agad akong binitawan ni nanay Betty bago umalis at narinig ko pang pinapapasok niya yung ibang kasambahay sa kwarto. 

Nakatayo lamang ako sa harap ni Sir Reagan habang nakatingin sa kanya ng diretso. Siya naman ay nakatingin lang din sa akin at hindi ko alam kung bakit ganito ang pakiramdam ko ngayong nagkasalubong ang mga mata namin. Parang may kung ano sa paraan niya ng pagtingin na hindi ko masabi.

"Ilang taon ka na?" Malamig na tanong niya.

"T-ten po.." Kahit sikapin kong huwag mautal habang kausap siya ay nauutal pa rin ako. "K-kailan po ako m-makakauwi?" Nilakasan ko talaga yung loob ko para itanong yan dahil gusto ko nang makauwi. Gusto ko nang makita si Papa.

"You still wanna go home?" Ngumisi siya bago uminom ng alak na hawak niya. "Hindi mo ba alam na kaya ka nandito ngayon..." Tumayo siya at lumapit sa akin, yumuko siya ng kaunti upang maging magkapantay ang mga mukha namin tsaka niya ako binulungan ng... "--ay dahil ikaw ang ginawang pambayad utang ng Papa mo." Nagsimulang magtubig ang dalawang mata ko.

H-hindi yun totoo, hindi magagawa ni Papa sa akin yun. Dalawa na lang kaming magkasama sa b-buhay kaya alam kong h-hindi niya magagawa sa akin yun. Humikbi ako dahil hindi ko na napigilan ang maiyak sa harap ni Sir Reagan. Alam kong hindi yun magagawa sa akin ni Papa pero bakit nasasaktan ako? Bakit ang sakit sa puso na marinig yun?

"Kalahating milyon ang utang sa akin ng Papa mo, sa tingin mo ba may ipambabayad siya sa akin?" Bulong niya bago tumayo ng tuwid. Napayuko ako at kitang kita ko sa sahig yung mga tumulong luha ko. "Tanggapin mo na, na hindi ka na makakauwi sainyo at dito ka na sa akin titira." Tumingala ako at matapang na tumingin sa kanya.

"M-makukulong ka." Sabi ko na naging sanhi ng pagtawa niya ng malakas. Pati ang paraan niya ng pagtawa ay hindi ko gusto dahil nakakatakot. Umaalingawngaw ito sa loob ng tahimik na mansyon.

"Hindi pa ba nasabi ng mga kasama mo kung sino ako?" Aniya habang aliw na nakatingin sa akin. 

"I am Reagan Lautner West the first and only young billionaire in the country and you... are under my rules."

@TarynGrace