JANIYA'S P. O. V"GUSTO N'YO BA, I-TAKE OUT N'YO NA LANG 'YUNG MGA NALUTO NATIN? SAYANG NAMAN 'YON. GUSTUNG-GUSTO KO PA NAMAN MATIKMAN NG MGA BATA ANG LUTO KO.” Napabuntung-hininga na lang ako dahil sa sinabi ni Mamay.Nandito kami ngayon sa salas habang naghihintay sa pagdating ni Ryuu. Hindi pa rin lumabas si Strike at Giulia; pero wala na akong pakialam sa kanila.We had been talking about the meals we had prepared, the feast that had been interrupted by the arrival of Giulia, the woman who had stormed into our lives like a whirlwind of anger and jealousy. The aroma of adobo, the tangy sweetness of sinigang, the savory richness of kare-kare, still lingered in the air, a reminder of the normalcy we had been trying to reclaim, the life we had been trying to rebuild. Pero ang buong akala ko na matitikman ko na ulit 'yon ay naudlot pa. All because of that witch Giulia. Pati ang kasiyahan ng mga anak ko ay naputol din nang dahil sa immaturity n'ya."Mom," Chase, the eldest of the tripl
JANIYA'S P. O. VHINDI KO NA HALOS NAMALAYAN ANG MABILIS NA PAGLIPAS NG MGA ARAW. I was busy proofreading my article when suddenly, a call came. And to my surprise, it was Strike, his voice a mixture of concern and desperation."How's our sons doing?” bungad n'ya agad pagsagot ko pa lang sa tawag. Hindi man lang ako nakapag-"hello" muna.Napangiwi ako. Hanggang ngayon, hindi pa rin ako sanay tuwing sinasabi n'ya ang mga katagang "anak natin" o iba pang kagaya no'n."They're… fine. Thanks for asking. Medyo matamlay lang sila. Hinahanap ka kasi,” pag amin ko."Oh, hell. Really?” Biglang naging puno ng pag aalala sa boses n'ya. He really had change. Lagi ko na s'yang kinakakitaan ng emosyon. Hindi na gaya ng dati na laging blangko 'yung ekspresyon n'ya.Tumango ako bilang sagot kahit hindi naman n'ya ako nakikita."Saktong-sakto. I was just about to ask you if… if you could drop by again? Kahit ipasundo ko na lang kayo.”Napakagat-labi ako."B-Bakit? Anong meron?”"Nothing. Wala naman.
JANIYA'S P. O. VPAGKATAPOS NAMING KUMAIN, DUMIRETSO NA AGAD ANG MGA BATA AT SI STRIKE SA TAAS PARA MAGLARO. NAIWAN NAMAN AKO KASAMA NI MAMAY DAHIL NAG-VOLUNTEER AKO NA TULUNGAN S'YANG MAGLIGPIT.As of Giulia, hindi ko alam. Baka umalis na. Sana nga, umalis na.Pero mukhang hindi talaga ako malakas kay tadhana. Kahihiling ko pa nga lang na sana talaga wala na s'ya, 'eto at bigla na naman s'yang sumulpot mula sa kung saan. Mukhang sinakto n'ya pa na umalis si Mamay saglit.Hindi gaya ng kanina na nakangiti pa s'ya kahit peke, now her face is contorted with fury, her eyes blazing with a mixture of jealousy and hatred, stood before me, her voice a venomous hiss that sent shivers down my spine."I'm glad, alam mo pa rin naman pala kung saan ka nababagay. Somehow, marunong ka pa ring lumugar,” sabi n'ya.Napahigpit ang hawak ko sa hinuhugasan kong plato dahil parang gusto ko nang paliparin 'yon at pag-landing-in bigla sa mukha n'ya."What again this time, Giulia? Ano na namang lagim ang pi
JANIYA'S P. O. VMAGDIDILIM NA NANG MAGPASYA AKONG UMUWI KASAMA NG MGA BATA. No'ng una, ayaw pang pumayag ni Strike dahil gusto n'ya na sa mansyon na lang kami magpalipas ng gabi. Pero syempre, hindi ako pumayag dahil bukod sa alam kong lalong ikapuputok 'yon ng butse ni Giulia ay nakapangako na rin kasi ako kay Ryuu na lalabas kami at sabay-sabay na magdi-dinner bago dumiretso sa sea side para sandaling maglakad-lakad bago tuluyang umuwi.As we prepared to leave, Giulia, her face a mask of fury, clung to SV's arm like a possessive vine. Turns out, hindi pala s'ya umuwi kanina nang 'palayasin' s'ya ni Strike. Mukhang nagtago lang s'ya sa kung saan at wala na lang nagawa si Strike nang malaman na nandito pa rin pala ang babaeng over obsessed sa kanya.Her eyes, burning with jealousy, darted between me and the children, her voice a venomous hiss. Kahit hindi s'ya nagsasalita at tahimik lang, ramdam na ramdam ko ang lakas ng negative energy n'ya. Daig pa n'ya 'yung multo na ligaw ang ka
"NUMBER 143, DIAMOND STREET. 'ETO NA IYON, NANDITO NA TAYO.” Pagkarinig ko sa sinabi ng driver ay agad akong dumungaw para iabot sa kanya ang isang buong 100 peso bill. Hindi ko na kinuha ang sukli at bumaba na ako. Sumunod naman agad sa akin si Yella. Inilibot ko ang paningin ko sa paligid—malaki ang bahay kung saan kami ibinaba ng driver. Apartment style iyon, iisa ang pasukang gate pero may tatlong magkakadikit na unit. Tabing kalsada lang din ang area na kinatatayuan ng bahay. "This is place is not bad kung mag isa lang ang tita mo na naninirahan sa isa mga unit na iyan,” komento ni Yella, gaya ko ay pinagmamasdan niya rin ang paligid. "Kung mag isa siya, not bad nga. Pero paano kung may asawa siyang lasenggo, may mga anak, at nuclear family na riyan din nakatira—” "OA na iyan, beh,” putol ni Yella sa mga sasabihin ko pa. "Why don't we just go in para malaman natin?” Tumango ako at nauna na akong maglakad palapit sa gate. Pinindot ko na rin ng tatlong beses ang nakita kong d
JANIYA'S P.O.VILANG BESES NA NAGPALIPAT-LIPAT ANG TINGIN KO SA PAPEL NA HAWAK KO AT SA MALAKING ARKO NG BAHAY— NG MANSIYON NA NASA HARAPAN KO NGAYON."Mansion de Castillejos"Ito na nga iyon. O ito na nga ba iyon?Pareho ang pangalan na nakalagay sa arko sa taas ng malaking gate at ang address na nakasulat sa papel na iniwan ni Papa. Hindi ko lang siguro in-expect na literal na mansiyon pala talaga ng lugar na nag-aabang sa akin. Akala ko noong una ay larong pangalan lang ang "mansiyon" kineme na iyon, thinking na babae ang hinahanap kong kaibigan ni Papa at base pa lang sa pangalan niyang "Yvonne“, halata nang kikayin siya. Iyong tipo ng babaeng naniniwala na totoo ang fairy tale at laging may "they lived happily ever after" ang bawat istorya.Napahinga na lang ako ng malalim at agad ko nang hinanap ang doorbell ng mansiyon. Kung meron man.Bigla ay parang gusto kong matawa nang imbis na doorbell ang makita ko ay isang lumang (Old style doorbell) ang bumungad sa akin. Sabagay. What
JANIYA'S P.O.VPAGKAKAIN NG HAPUNAN KAHAPON AY DINALA NA AKO NI MAMAY SA KWARTO KUNG SAAN DAW AKO PANANDALIANG MANANATILI.And, oh, when I say "Mamay", ang tinutukoy ko lang ay walang iba kundi si Manang Gervacia. Sabi niya kasi ay iyon talaga ang tawag sa kanya ng nakatira sa bahay. At since may possibility na dito na rin ako tumira, pinagamit na rin niya sa akin ang "Mamay" na nickname niya. And let me correct what I just said yesterday— she is not weird. At ipinaliwanag niya na rin sa akin kung bakit ganoon siya. "Siya nga pala, kalimutan mo na sana ang naging asal ko nang una tayong magkita sa labas kanina. Sorry, hindi lang talaga ako sanay na may bumibisita rito sa mula kasi nang may mangyari kay Yvonne—” Kusa siyang huminto sa pagsasalita at napakagat-labi pa. Para bang may nasabi siyang hindi niya dapat sabihin. "Ano po bang… nangyari kay Miss Yvonne? Kanina niyo pa po kasi nababanggit na may nangyari sa kanya—” "Wala! Wala iyon!” mabilis niyang putol sa akin. Sinabayan ni
JANIYA'S P.O.VGAYA NG HULA NI MAMAY, UMULAN NGA NG ARAW NA IYON.Buong araw kaming nasa loob lang ng bahay pero hindi na kami nagkita ulit maliban no'ng kumain kami ng tanghalian. Pakiramdam ko tuloy, iniiwasan niya ako. Pero bakit?Nakapagwalis-walis na rin ako sa baba kanina at hinugasan ang iilang kasangkapan na naiwan sa lababo; pero hindi pa rin kami nagkita ni Mamay. Hanggang sa bumalik na lang ako sa kwarto para magpahinga. Kanina, inasahan ko pang tatawagin niya ako nang mag-alas tres ng hapon para sa merienda. Pero kahit iyon ay hindi rin nangyari.What if umalis siya pagkakain ng tanghalian kanina at hindi na nagpaalam sa akin? What if ako lang mag-isa rito ngayon?Napalunok ako. Huwag naman sana…Napapitlag ako at muntik pang mapasigaw nang biglang may kumatok sa pinto ng kwarto."Niya?” rinig kong tawag sa pangalan ko. Boses iyon ni Mamay.Dali-dali akong tumakbo papunta sa pinto ng kwarto at pinagbuksan si Mamay."Nag-merienda ka na ba? Nagluto ako ng nilagang saging na
JANIYA'S P. O. VMAGDIDILIM NA NANG MAGPASYA AKONG UMUWI KASAMA NG MGA BATA. No'ng una, ayaw pang pumayag ni Strike dahil gusto n'ya na sa mansyon na lang kami magpalipas ng gabi. Pero syempre, hindi ako pumayag dahil bukod sa alam kong lalong ikapuputok 'yon ng butse ni Giulia ay nakapangako na rin kasi ako kay Ryuu na lalabas kami at sabay-sabay na magdi-dinner bago dumiretso sa sea side para sandaling maglakad-lakad bago tuluyang umuwi.As we prepared to leave, Giulia, her face a mask of fury, clung to SV's arm like a possessive vine. Turns out, hindi pala s'ya umuwi kanina nang 'palayasin' s'ya ni Strike. Mukhang nagtago lang s'ya sa kung saan at wala na lang nagawa si Strike nang malaman na nandito pa rin pala ang babaeng over obsessed sa kanya.Her eyes, burning with jealousy, darted between me and the children, her voice a venomous hiss. Kahit hindi s'ya nagsasalita at tahimik lang, ramdam na ramdam ko ang lakas ng negative energy n'ya. Daig pa n'ya 'yung multo na ligaw ang ka
JANIYA'S P. O. VPAGKATAPOS NAMING KUMAIN, DUMIRETSO NA AGAD ANG MGA BATA AT SI STRIKE SA TAAS PARA MAGLARO. NAIWAN NAMAN AKO KASAMA NI MAMAY DAHIL NAG-VOLUNTEER AKO NA TULUNGAN S'YANG MAGLIGPIT.As of Giulia, hindi ko alam. Baka umalis na. Sana nga, umalis na.Pero mukhang hindi talaga ako malakas kay tadhana. Kahihiling ko pa nga lang na sana talaga wala na s'ya, 'eto at bigla na naman s'yang sumulpot mula sa kung saan. Mukhang sinakto n'ya pa na umalis si Mamay saglit.Hindi gaya ng kanina na nakangiti pa s'ya kahit peke, now her face is contorted with fury, her eyes blazing with a mixture of jealousy and hatred, stood before me, her voice a venomous hiss that sent shivers down my spine."I'm glad, alam mo pa rin naman pala kung saan ka nababagay. Somehow, marunong ka pa ring lumugar,” sabi n'ya.Napahigpit ang hawak ko sa hinuhugasan kong plato dahil parang gusto ko nang paliparin 'yon at pag-landing-in bigla sa mukha n'ya."What again this time, Giulia? Ano na namang lagim ang pi
JANIYA'S P. O. VHINDI KO NA HALOS NAMALAYAN ANG MABILIS NA PAGLIPAS NG MGA ARAW. I was busy proofreading my article when suddenly, a call came. And to my surprise, it was Strike, his voice a mixture of concern and desperation."How's our sons doing?” bungad n'ya agad pagsagot ko pa lang sa tawag. Hindi man lang ako nakapag-"hello" muna.Napangiwi ako. Hanggang ngayon, hindi pa rin ako sanay tuwing sinasabi n'ya ang mga katagang "anak natin" o iba pang kagaya no'n."They're… fine. Thanks for asking. Medyo matamlay lang sila. Hinahanap ka kasi,” pag amin ko."Oh, hell. Really?” Biglang naging puno ng pag aalala sa boses n'ya. He really had change. Lagi ko na s'yang kinakakitaan ng emosyon. Hindi na gaya ng dati na laging blangko 'yung ekspresyon n'ya.Tumango ako bilang sagot kahit hindi naman n'ya ako nakikita."Saktong-sakto. I was just about to ask you if… if you could drop by again? Kahit ipasundo ko na lang kayo.”Napakagat-labi ako."B-Bakit? Anong meron?”"Nothing. Wala naman.
JANIYA'S P. O. V"GUSTO N'YO BA, I-TAKE OUT N'YO NA LANG 'YUNG MGA NALUTO NATIN? SAYANG NAMAN 'YON. GUSTUNG-GUSTO KO PA NAMAN MATIKMAN NG MGA BATA ANG LUTO KO.” Napabuntung-hininga na lang ako dahil sa sinabi ni Mamay.Nandito kami ngayon sa salas habang naghihintay sa pagdating ni Ryuu. Hindi pa rin lumabas si Strike at Giulia; pero wala na akong pakialam sa kanila.We had been talking about the meals we had prepared, the feast that had been interrupted by the arrival of Giulia, the woman who had stormed into our lives like a whirlwind of anger and jealousy. The aroma of adobo, the tangy sweetness of sinigang, the savory richness of kare-kare, still lingered in the air, a reminder of the normalcy we had been trying to reclaim, the life we had been trying to rebuild. Pero ang buong akala ko na matitikman ko na ulit 'yon ay naudlot pa. All because of that witch Giulia. Pati ang kasiyahan ng mga anak ko ay naputol din nang dahil sa immaturity n'ya."Mom," Chase, the eldest of the tripl
JANIYA'S P. O. VPANAY ANG TAWA NAMIN NI MAMAY HABANG MAGKATULONG KAMING NAGLULUTO SA KUSINA. And of course, nagkwekwentuhan din kami. Marami-rami lang kaming lulutuin ngayon dahil bukod sa miss na miss ko na ang mga luto n'ya, gusto n'ya rin daw ipatikim sa mga anak ko ang luto n'ya."Baka kasi sakaling kapag natikman nila ang luto ko, baka hindi na sila umalis. Baka gustuhin na lang nilang dumito at mabuo ang pamilya n'yo.” Sinundan pa ni Mamay ng paghagikhik 'yung sinabi n'ya. Hindi ko naman s'ya masabayan dahil hindi ko talatang gustong mangyari 'yung sinabi n'yang 'yon. I still don't like the idea of staying here with my sons. Isa pa, wala ang "pamilya" na sinasabi ni Mamay na mabubuo. It just doesn't exist. Pero kahit na gano'n, hindi na lang ako nagprotesta dahil ayokong masira ang mood. Hinayaan ko na lang s'yang isipin ang mga gusto n'yang isipin. Besides, ngayon na lang kami nagkita ulit at ayokong magtampo pa s'ya.Habang nagluluto kami, rinig na rinig ang tawanan ng mga a
JANIYA'S P. O. VHINDI KO INAASAHAN ANG LUGAR NA PINAGDALHAN SA AMIN NI STRIKE. Thousands of memories came back as I stare at the old Castillejos mansion loomed before us, its faded grandeur a stark contrast to the bustling city that surrounded it. It was a place steeped in my history, a place that held both happy memories and a sense of foreboding, a place that had witnessed the rise and fall of a family, a place that had been both a haven and a prison.Strike, his face a mixture of determination and a hint of something akin to hope, led us through the imposing iron gates, his steps echoing in the silence of the overgrown courtyard. Hawak ko sa kamay sina Chase at Cross habang buhat naman ni Strike si Cameron. Their innocent eyes wide with wonder, seemed to be oblivious to the weight of history that hung heavy in the air.As we stepped inside, a wave of nostalgia washed over me. The scent of old wood and dust, the faded grandeur of the high ceilings and ornate chandeliers, the echoe
JANIYA'S P. O. VILANG MINUTO NA ANG LUMIPAS PERO HINDI PA RIN KAMI MAKALABAS SA KWARTO NA PINAGDALHAN SA AMIN KANINA. Nandito pa rin ang mga lalaking binayaran ni Strike para harangin kami. And even Strike is still here. Nakapalibot na sa kanya ang mga anak ko habang ako, nakaupo lang sa isang sulok at pinapanood sila.Hanggang mayamaya, biglang lumapit sa akin si Strike."Niya," tawag n'ya sa akin pero hindi ako kumibo. "I know we have a lot to talk about. But I'm asking you to trust me, to give me a chance, to let me be a part of their lives."Tinitigan ko lang s'ya.Kung ako lang ang tatanungin, ayoko na. Ayoko nang magtiwala ulit sa kanya. But as I looked at my triplets, their tiny faces filled with a mixture of curiosity and a hint of something akin to affection as they gazed at Strike, a wave of something akin to doubt washed over me.They were too young to understand the complexities of the situation, the tangled web of relationships that had brought us to this point. But the
JANIYA'S P. O. VPAGKATAPOS NG LAHAT NG NANGYARI, NAG USAP KAMI NI RYUU. WE BOTH AGREED THAT WE'RE NOT SAFE HERE ANYMORE. LALO NA ANG MGA BATA. "A-Ano kamong sabi mo? Aalis na kayo ulit?”Tango lang ang nasagot ko kay Papa. Bukas, aalis na kami pabalik sa bansa kung saan kami nakatira. Naisip lang namin ni Ryuu na dumaan dito para makapagpaalam ng maayos at makasama pa sila sa maikling oras."Bakit biglaan naman yata? May naging problema ba?” tanong ulit ni Papa.Nagkatinginan kami ni Ryuu. Hindi ko pa nasasabi sa kanila 'yung totoong rason ng pag alis namin. Hindi ko pa nasasabi sa kanila 'yung lahat ng nangyari."Eh, paano 'yung business na sinimulan n'yo rito?” It was Kuya Haru. Tita Heaven's first born and eventually, my stepbrother. Asawa na rin n'ya si Adrianne ngayon."I'll be staying here for a a little more while. I'll be the one to oversee the business. Susunod na lang ako ro'n kapag stable na lahat dito,” sagot ni Ryuu.Hindi na sila nagkomento pa.Before we left, I felt a
JANIYA'S P. O. VTHE DAYS THAT FOLLOWED WERE A BLUR OF WHISPHERED CONVERSATIONS, FRANTIC PHONE CALLS, AND A CONSTANT SENSE OF UNEASE. Strike, despite the revelation, seemed to have accepted the situation with a strange, unsettling calm. He didn’t push, didn’t demand answers, didn’t try to force his way into our lives. He simply observed, his gaze lingering on the triplets, a flicker of something akin to longing in his eyes. Malayung-malayo sa reaksyon nito no'ng tinaboy n'ya ako maraming taon na ang nakalipas.Pinili ko na rin na iwasan na lang si Strike. We had already hired a new assistant, a young woman named Maria, to handle the day-to-day operations of the business. Kahit baguhan ay nakikita naman namin na magaling s'ya. She became our shield, our buffer, our way of keeping Strike at bay.But it was a delicate dance, a constant struggle to maintain the illusion of normalcy. The triplets, despite their young age, were perceptive, their innocent eyes noticing the tension, the awkw