THIRD PERSON:"Ma?!""Hmm?!"Napabuntong hininga muna ang dalagita, tila ba may bigat sa kanyang dibdib na hindi kayang alisin ng simpleng paghinga lamang.Ang pagsulyap ni Eunice sa malaking larawan ng kanyang ina at ama na nakakabit sa pader ng kwarto ay nagdulot ng halong lungkot at galit sa kanyang puso. Nakatitig siya sa mga ngiti ng kanyang mga magulang, na tila ba hindi na nagpapakita ng anumang kulay ng saya sa kasalukuyan. Ang mga alaala ng masayang pamilya ay nagbalik sa kanyang isipan, nagdulot ng sakit na hindi niya kayang tumbasan. Ngunit sa kabila ng lahat, ang kanyang ina ay nagpapatuloy sa laban, patuloy na nagsusumikap, at nagtitiis alang-alang lamang sa kanilang pamilya. "Ngunit hanggang kailan siya ganon? Hanggang kailan siya magtitiis?" Ang paulit-ulit na mga tanong na bumabalot sa isipan ni Eunice ay walang tigil na umaalingawngaw sa kanyang utak."Hanggang kailan ka po magtitiis?" biglang napahinto naman sa pagsusuklay ng buhok ang kanyang ina, halatang nagulat s
THIRD PERSON:Ang akala niya ang pag-uwi ni Nathan ay ang pag-aayos nilang mag-asawa at ano man ang mangyayari handa siyang mag patawad at bigyan ng pagkakataon si Nathan upang makapag simula ulit sila. At ang pagpapaliwanag sa kanyang mga katanungan ay masasagot nito, ngunit hindi pala. Dahil ang buong desisyon na ni Nathan ay mismong ikakasira na ng kanilang pamilya at ang ipagpatuloy ang kanilang relasyon ni Ericka. Isang bagay na hindi niya kailanman inasahan na mangyayari, lalo na't umaasa siyang magkakaroon pa sila ng pagkakataong muling magsama at magkasundo at magsimula muli.Maricar POV:"Mama, si papa dumating na po!!" ang masayang sigawan naman ni Jacob at Jerald habang nag tatalon pa nga itong naka dungaw sa may bintana. Halos hindi mapakali sa kanilang tuwa at sabik na makita si Papa na matagal nilang hindi nakasama.May kung anong kumurot naman sa puso ko habang pinapanood silang dalawa, kung gaano sila kasaya sa pag uwi ng kanila Ama. Samantala ang dalawa kong babae nam
Maricar POV"Bakit naman di ka nagsasalita na ito na pala ang pinapasan mong problima Maricar?!!" Nagagalit ngunit naandoon ang pag aalala sa kanyang boses na panenermon sa akinAkong pilit ngumiti na lamang sa kanya, hindi na ako nag kikwento sa kanya simula nung na nahuli ko si Nathan at ang kalaguyo nito sa office niya... At ito na datnan niya na lang akong nag iimpake. Pag katapos ng pag uusap namin ni Nathan at ng mapirmahan ko ang papeles agad din itong umalis."Sa akin na hmm.... sa akin kana tumira tutal naman umuwi sila mama ng probinsya kaya wala akong kasama doon."Tumango na lang, ang biglang pag yakap niya naman sa akin.... "Sige lang umiyak ka na.... umiyak ka pleasee Maricar!!" Pag susumamo nitong siyang umiiyak na nga dinAng mga luha kong may sariling mundo at sumunod naman sa utos ni Lisa... "Huhuhu Lisa!!.... wa....la... na ngang.... pag..asa mag bago ang lahat!!"Ang mga salita ko'y parang mga bubog na lumalabas sa aking bibig, kasabay ng pag-agos ng mga luha na ma
PROLOGUEIsang anak na may pusong puno ng pag-aalala habang tahimik na pinagmamasdan ang kanyang ina, habang ito'y abala sa pag-aayos ng kanyang buhok. Napatuon ang kanyang pansin sa mga mata ng kanyang ina na namumugto, ramdam niya ang bigat ng mga responsibilidad na dala nito, ang pagod at kulang sa tulog na halata sa mukha nito. Ngunit sa kabila ng lahat, ang kanyang ina ay nagpapatuloy sa laban, patuloy na nagtitiis huwag lamang masira ang imahe ng kanilang pamilya. "Ngunit hanggang kaylan siya ganoon?,,,hanggang kaylan siya magtitiis? Hanggang kaylan siya umaasa na magkakaroon pa ng pag asang maging maayos pa ang lahat?""Ma?!" malumanay na tawag niya sa kanyang Ina."Hmm?!" sagot naman nito na di naman tumitingin sa halip abala parin ito sa pag susuklay ng kanyang buhok.Napabuntong hininga muna ang dalagita.At ang pagsulyap ni Eunice sa malaking larawan ng kanyang ina at ama na nakakabit sa pader ng kwarto ay nagdulot ng halong lungkot at galit sa kanyang puso. Nakatitig siya
THIRD PERSON:"Mama, napakasarap po talaga ng niluluto niyo, hindi ko po mapigilang humirit pa ng isa, pahingi pa po ako ng maruya." ang masiglang hirit ng bunso ni Maricar, na natutuwa. Sa pagkakataon na walang pasok ang kanyang mga anak sa araw na iyon, na nagbibigay sa kanila ng pagkakataon na magkaroon ng masayang pagsasama-sama at ang magluto ng maruya bilang bonding activity, na puno ng tamis at saya nilang mag iina kahit wala ang kanyang asawa at busy ito lagi sa trabaho kaya bibihira lang ito magkaroon ng rest day. Ngunit hindi ito naging hadlang para makaruon parin sila ng bonding tuwing weekend."Naku anak nakakarami kana pero wala ka pang bayad na kiss sa akin." natatawang biro niya naman dito at ang pag pisil niya sa pisnge nito na napahagikhik naman itosa ginawa niya."Utang muna po Mama kapag binigyan niyo na po ako tsaka last na po ito pagkatapos ko na pong kainin ito saka po kita ikikiss ng madami." sagot ng kanyang anak na may kasamang pilyo na tawa."Aba mukhang kond
Maricar POV:Nakakailang tawag na ako sa telepono ngunit wala pa ring sagot mula kay Nathan. Cheneck ko pa ang oras sa cellphone, 9;30 am alam kong kapag ganitong oras ay oras na para sa breaktime nila. Kaya nag bakasakali akong matawagan siya para tanungin kong makakauwi ito ngayon.'Baka busy...Last dial na'to' ang naisip ko habang pinipindot ang huling beses na pag dial sa aking cellphone. Napangiti naman ako nang biglang sagutin niya ang tawag."Hello?" Napakunot ang noo ko nang marinig ang boses ng isang babae sa kabilang linya, sa halip na ang inaasahang boses ng aking asawa."Babe?" Ang biglaang pag bilis naman ng pagtibok ng puso ko ng marinig ko ang boses na iyon at kilala ko iyon, walang iba kundi ang asawa ko. "At ano daw babe? Hindi naman babe ang tawagan naming dalawa."Kahit si Lisa ay nagulat din."Hello.... honey?" Ako na parang walang narinig at di nagtanong kung sino iyon. Ang pag dikit naman ni Lisa ng taynga niya sa cellphone ko."Ma-maricar... ba-bakit?" halos maut
Maricar POV:"Sa kabila ng aking pagpapakasakit at pagtitiis, hindi ko namamalayan na unti-unti nang nalalagas ang mga dahon ng pagiging rosas ko. Ngunit sa kabila ng lahat, pilit pa rin akong naghahanap ng pag-asa at pagkakataong muling pumalit o tumubo ang mga dahon. Subalit sa paglipas ng panahon, tila ba hindi na kayang tumbasan ng pag-asa ang bigat ng mga suliranin na aking hinaharap. Hanggang kailan ko nga ba ito kayang panindigan? Hanggang saan ko kayang magtiis para sa isang pagmamahal na tila ba hindi na ako pinapansin? Sa kabila ng lahat ng ito, patuloy pa rin akong umaasa na sa huli, may magbabago at mabibigyan ako ng tamang halaga at pagpapahalaga. Hanggang kaylan akong umaasa na meron pang pag asa?"****Third Person:Padabog na umupo si Ericka ng matapos ang pag uusap nila Nathan at Maricar.Napabuntong hininga na lang si Nathan at pinag patuloy ang pagta-type niya sa kanyang loptop."Hanggang kailan ka magpapanggap at maglilihim sa asawa mo?" ang mariin na tanong ni Eri
THIRD PERSON:"Ano Lisa? Di ka talaga sasama?""Hindi na' baka di ako makapag timpi mabatukan ko pa ang asawa mo doon!""Ikaw talaga," sabay ngiti ni Maricar, subalit may tinatagong lungkot sa kanyang mga mata. Na ilang sigundo naman na tintigan ni Lisa ang kanya kaibigan."Hmmp!! Kung ako lang ang naging si Maricar, naku.... naku.... hindi talaga ako mag tatagal sa ganyang pa sistema ng relasyon na ganyan." hindi maikubli ang galit sa bawat salita niya."Ilang taon na kayong nagsasama pero, parang katulong lang ang turing sayo ng mga iyan!! Pati na din iyang asawa mo, wala din ginawa kundi ang umayon din!!""Lisa?" tanging nasambit na lamang niya"Alam mo Maricar, hindi ko na hinahangad na mag bago pa ang asawa mo.... mas hinahangad ko na sana magkahiwalay na lang kayo,,, para malasap mo naman kung anong pakiramdam ng maging malaya..""Malaya?" biglang tanong naman ng isipan ko "Ano nga ba ang pakiramdam ng isang Malaya? Hindi na ako pwede sa salitang malaya dahil may mga anak na ako
Maricar POV"Bakit naman di ka nagsasalita na ito na pala ang pinapasan mong problima Maricar?!!" Nagagalit ngunit naandoon ang pag aalala sa kanyang boses na panenermon sa akinAkong pilit ngumiti na lamang sa kanya, hindi na ako nag kikwento sa kanya simula nung na nahuli ko si Nathan at ang kalaguyo nito sa office niya... At ito na datnan niya na lang akong nag iimpake. Pag katapos ng pag uusap namin ni Nathan at ng mapirmahan ko ang papeles agad din itong umalis."Sa akin na hmm.... sa akin kana tumira tutal naman umuwi sila mama ng probinsya kaya wala akong kasama doon."Tumango na lang, ang biglang pag yakap niya naman sa akin.... "Sige lang umiyak ka na.... umiyak ka pleasee Maricar!!" Pag susumamo nitong siyang umiiyak na nga dinAng mga luha kong may sariling mundo at sumunod naman sa utos ni Lisa... "Huhuhu Lisa!!.... wa....la... na ngang.... pag..asa mag bago ang lahat!!"Ang mga salita ko'y parang mga bubog na lumalabas sa aking bibig, kasabay ng pag-agos ng mga luha na ma
THIRD PERSON:Ang akala niya ang pag-uwi ni Nathan ay ang pag-aayos nilang mag-asawa at ano man ang mangyayari handa siyang mag patawad at bigyan ng pagkakataon si Nathan upang makapag simula ulit sila. At ang pagpapaliwanag sa kanyang mga katanungan ay masasagot nito, ngunit hindi pala. Dahil ang buong desisyon na ni Nathan ay mismong ikakasira na ng kanilang pamilya at ang ipagpatuloy ang kanilang relasyon ni Ericka. Isang bagay na hindi niya kailanman inasahan na mangyayari, lalo na't umaasa siyang magkakaroon pa sila ng pagkakataong muling magsama at magkasundo at magsimula muli.Maricar POV:"Mama, si papa dumating na po!!" ang masayang sigawan naman ni Jacob at Jerald habang nag tatalon pa nga itong naka dungaw sa may bintana. Halos hindi mapakali sa kanilang tuwa at sabik na makita si Papa na matagal nilang hindi nakasama.May kung anong kumurot naman sa puso ko habang pinapanood silang dalawa, kung gaano sila kasaya sa pag uwi ng kanila Ama. Samantala ang dalawa kong babae nam
THIRD PERSON:"Ma?!""Hmm?!"Napabuntong hininga muna ang dalagita, tila ba may bigat sa kanyang dibdib na hindi kayang alisin ng simpleng paghinga lamang.Ang pagsulyap ni Eunice sa malaking larawan ng kanyang ina at ama na nakakabit sa pader ng kwarto ay nagdulot ng halong lungkot at galit sa kanyang puso. Nakatitig siya sa mga ngiti ng kanyang mga magulang, na tila ba hindi na nagpapakita ng anumang kulay ng saya sa kasalukuyan. Ang mga alaala ng masayang pamilya ay nagbalik sa kanyang isipan, nagdulot ng sakit na hindi niya kayang tumbasan. Ngunit sa kabila ng lahat, ang kanyang ina ay nagpapatuloy sa laban, patuloy na nagsusumikap, at nagtitiis alang-alang lamang sa kanilang pamilya. "Ngunit hanggang kailan siya ganon? Hanggang kailan siya magtitiis?" Ang paulit-ulit na mga tanong na bumabalot sa isipan ni Eunice ay walang tigil na umaalingawngaw sa kanyang utak."Hanggang kailan ka po magtitiis?" biglang napahinto naman sa pagsusuklay ng buhok ang kanyang ina, halatang nagulat s
THIRD PERSON:Habang siya ay nananatiling matatag, may mga tao naman na gumagawa ng paraan para mapaalis siya at saktan siya, hindi man sa pisikal na paraan, kundi sa pamamagitan ng emosyon; ang kanilang mga salita at kilos ay puno ng layuning pabagsakin siya, animo'y mga patalim na naglalaslas ng kanyang damdamin at nag-iiwan ng mga sugat na hindi nakikita ng mata ngunit ramdam hanggang sa kaibuturan ng kanyang pagkatao."Naku naman hija nag abala ka pa." wika ni Ginang Emelia ngunit ang kangyang m,ga mata ay halos kuminang sa kakatitig sa dalawang bag sa harapan niya."Maliit na bagay lamang po ito.""Isang Louis Vuitton na bag at channel!! My God ang mamahal ng mga ito Ericka!!" ang hindi mapigilang reaksyon ni Carol habang hinahaplos ng kanyang mga palad ang bag"Talagang bang para sa amin tong mga ito?!"Nakangiti at bahagya naman itong tumango"Kamusta po pala.. ano sabi ni Maricar pag punta niyo po doon?"Nagka tingin naman ang mag ina."Ayon.. mukha atang walang balak na umali
Maricar POV:Abala ako sa paghahanda ng mga damit na susuotin ng dalawa para sa pagpasok nila bukas, nang makarinig ako ng sasakyan, na ang akala ko ay si Nathan na ang dumating. Laking gulat ko nang pag dungaw ko sa bintana makita ko na sasakyan pala nila Mama. Na bumisita nang hindi inaasahan sa ganitong dis oras na ng gabi, kaya't agad kong iniayos ang bahay at siniguradong hindi makalat habang hind pa sila nakakapasok."Maricar?!!" ang pag tawag na ni Mama"Mama...Ate Carol?!" Nakangiti akong lumapit sa kanila, at handang magmano kay Mama, ngunit sa halip ay natanggap ko ang manipis na titig niya, kasabay ng pag-iwas ng kanyang kamay. At dire- diretso lang silang dalawa sa sala."Tssk!!" narinig ko din kay Ate Carol at matalim na tingin naman ang pinukol niya sa akin.Naramdaman ko ang bigat ng kanilang mga tingin, na mas lalong nangilid ang kaba sa aking dibdib, ngunit pinilit kong panatilihin ang aking ngiti, kahit na ang kanilang mga reaksiyon ay nagdulot ng dagok sa aking damd
THIRD PERSON:"Ano daw sabi ng anak mo?""Hindi sila makakasama dahil meron silang ginagawa, meron daw kasi silang event bukas." sagot ni Nathan."Hmm' sa mga tinginan pa lang sa akin ng panganay mong anak mukhang mahihirapan akong suyuin iyon ah.""Ganon lang iyon, pero mga malalambing ang mga iyon."sagot ni Nathan na may kasamang ngiti. Na ikina angat naman ng gilid ng labi ni Ericka ng makita niya kakaibang ngiti ni Nathan."Bakit... bakit naturuan ba ng tama at magandang pag uugali ni Maricar ang mga anak mo?" tanong ni Ericka, may halong pagtatampo sa tono niya.Mabilis naman siyang napatango na ikina bigla naman niya. At pag harap niya ng tingin kay Ericka magkasalubong na naman ang mga kilay nito."Hmmp!!" inis na inirapan siya nito. At padabog na inayos ang pagkakaupo niya sa passenger seat. Napapailing na napa buntong hininga na lamang si Nathan saka binuhay ang makena ng sasakyan. Tahimik nilang tinahak ang daan, habang si Ericka ay nanatiling masama ang loob, iniisip kung p
Maricar POV:Ang inaasahan kong sunod na mangyari ay uuwi siya sa bahay at lahat ng mga paliwanag niya sa mga dapat kong maitatanong sa kanya ay maiilabas niya sa araw na iyon. Ngunit hindi... hindi ito umuwi hanggang sa umabot ng isang linggo. Sa kabila ng aking paghihintay at pag-asang makarinig ng mga paliwanag mula sa kanya, ang paglisan niya nang walang anumang abiso o paalam ay tila nagdagdag lamang sa bigat ng aking damdamin. Araw-araw, ang kanyang pagkawala ay tila nagsisilbing nagdudulot ng mas maraming tanong kaysa kasagutan, at ang bawat oras na nagdaan ay nagdulot ng mas matinding pangamba sa aking kalooban. Habang naghihintay ako sa bawat tawag o mensahe mula sa kanya, ang pag-aalala at pagdududa ay tila sumasalubong sa bawat sandali ng aking pag-iisa.Nadatnan naman ako ni Lisa na tulalang nakatingin sa bintana, pinapanood kong paano gumalaw ang mga dahon ng malaking puno na sa tapat ng bintana ng sala namin, habang iniisip ang bawat oras na lumipas na wala siya, ang mga
Maricar POV:Nang hihinang napaupo ako sa bench, nararamdaman ko ang bigat ng aking damdamin, ang panghihinayang sa mga pangako at pangarap na para bang biglang naging bula na lamang. Sa mga sandaling iyon, na para bang ang lahat ay nagmistulang isang malungkot na panaginip na kailanman ay hindi ko gustong magising pa.Hindi pa rin ako na makapaniwala na madadatnan ko ang asawa ko at ang katrabaho niya sa ganon eksena. Bigla na naman nag sipasok sa mga alala ko kung ano ang mga naging buhay ko sa piling niya. Puros malulungkot na mga alala.... na para bang pinagsakluban ako ng langit at lupa, mula sa mga panahon na binabalewala niya ako hanggang sa mga pagkakataong ipinagpalit niya ang mga pangako niya para sa mga bagay na mas pinahalagahan niya kaysa sa akin, bawat sakit at pagkabigo ay bumabalik sa aking isipan, lalo na ang mga oras na pinilit kong intindihin siya kahit na labis na akong nasasaktan, umaasang may magbabago, ngunit sa huli ay ako rin ang naiwan na nagdurusa sa kanyang
Maricar POV:"Simula nang ipakilala sa amin si Ericka di na mawala sa isipan ko at pangamba at ang magtanong, kung ano na naman ba ang mga susunod na mangyayari? Ito na ba ang pagkalanta ko.. Ang rosas na ito madali na bang malanta.""Sorry, di ko sinasadyang masunog ko ang paborito mong polo.""Paulit ulit na lang Maricar ano ba?! Kaylan ka ba tatanda!!" Sigaw niya sa akin"Sorry talaga honey." nakayukong sabi ko na lamang"Lahat na lang!! Pati ba naman ito di mo kayang gawin ng maayos ang pag paplantsa mo!!"Ako na tanging nakayuko pa rin, ***"Kaylangan bang ganito magalit... yong tipong sasabog na din ang eardrum namin sa kakasigaw niyo sa amin?.."**Napapaiwas pa ako dahil sa bawat salitang binibitiwan niya, siyang pag aamba naman na ihahampas niya sa akin ang pulo na hawak hawak niya."Di ko alam kung sadyang tanga ka lang talaga o ano eh!!" na parang isang kutsilyo na patuloy na tumatagos sa aking pagkatao, pinupunit ang bawat bahagi ng aking pagkatao hanggang sa abutin nito ang