Nobela ni Lanny Rodriguez

HIRD PERSON:Punong-puno ang event hall ng mga tagahanga ni Maricar. Ang ilan ay may dalang bulaklak, posters, at kopya ng kanyang libro. Isa itong meet-and-greet bilang pasasalamat ni Maricar sa kanyang tagumpay. Sa gitna ng kasiyahan, naroon si Alejandro, tahimik na nakatayo sa gilid ng mesa ni Maricar, parang bantay na walang makakalapit nang basta-basta.Habang abala si Maricar sa pag-autograph, biglang napansin ni Kath si Alejandro na tila hindi mapakali. Nilapitan niya ito, hawak ang isang tray ng kape.“Ano yan, Alejandro? Kanina ka pa hindi mapakali dyan, ah,” sabi ni Kath, nakangisi.“H-ha? Wala ate.. wala naman,” mabilis na sagot ni Alejandro, agad na inayos ang kanyang postura.“Miss Maricar,” sabi ng lalaki na ngayon ay nakatayo na sa harapan ni Maricar. Mula ulo hanggang paa, halata ang karisma nito. Matangkad, gwapo, at mukhang galing sa mayamang pamilya. Suot nito ang mamahaling suit, at ang ngiti nito ay may kakaibang kumpiyansa."Good afternoon, Miss Maricar,” bati ng

THIRD PERSON:Matapos ang matagumpay na press conference, bumalik sina Maricar, Alejandro, at Kath sa dressing room. Ramdam pa rin sa hangin ang tensyon at adrenaline mula sa nangyaring tanungan, pero higit sa lahat, naroon ang tahimik na tagumpay na dala ng tapang at tapos na laban.Pagkapasok pa lang nila sa dressing room, agad na yumakap nang mahigpit si Kath kay Maricar. “Grabe ka! Grabe ka talaga, Maricar!” bulalas nito, ang boses ay puno ng paghanga at saya. “Ang galing mo doon! Parang ikaw na ang reyna ng stage kanina! Hindi ko alam kung maiiyak ako o talagang magpapalakpakan na lang ako sa tapang mo!”Bahagyang natawa si Maricar habang hinahaplos ang likod ni Kath. “Ano ka ba, Kath? Ginawa ko lang kung ano ang kailangan. Hindi naman pwedeng umatras ako, lalo na’t pinaghandaan natin ito ng sobra.”Umatras si Kath at tinitigan si Maricar, ang mga mata’y puno ng emosyon. “Pero, girl, ibang level ‘yon! Parang hindi ka man lang kinabahan. Pulido ang bawat sagot mo, wala kang iniwas

THIRD PERSON:"Miss Maricar," tanong ng isang matapang na reporter habang inilalapit ang mikropono, "marami ang nagtatanong—ano po ang tunay na dahilan ng paghihiwalay ninyo ng inyong asawa noon? Totoo po bang iniwan ninyo siya dahil sa ambisyon ninyo sa buhay?"Napatingin si Maricar sa nagtatanong, ang kanyang mga mata ay puno ng determinasyon. Tumahimik ang paligid, lahat ay naghihintay ng sagot mula sa kanya."Hindi ko itatanggi na dumaan kami sa napakaraming pagsubok," panimula niya, ang kanyang boses ay matatag ngunit puno ng emosyon. "Ang paghihiwalay namin ng aking asawa noon ay resulta ng mga pagkakamali—pareho naming pagkakamali. Walang perpektong relasyon, at hindi rin ako perpektong asawa."Tumigil siya sandali, tila iniisip kung paano ipapahayag ang masakit na bahagi ng kanyang nakaraan. "Kung may isang bagay akong natutunan, ito ay ang kahalagahan ng pagiging totoo sa sarili. Oo, umalis ako noon upang hanapin ang sarili ko, ngunit hindi ko kailanman iniwan ang responsibil

THIRD PERSON:Habang naghahanda para sa press conference, tahimik na nakatayo si Maricar, ang mga mata'y nakatuon sa salamin. Ang mga maliliit na panginginig sa kanyang mga kamay ay hindi maikakaila, at ang takot ay kitang-kita sa kanyang mukha. Tumingala siya at muling bumaling sa kanyang mga kasamahan, hawak ang magkabilang gilid ng upuan."Kaylangan pa ba talaga ng ganito?" tanong ni Maricar, ang boses ay bahagyang nanginginig. "Ang daming reporters at journalists... parang hindi ko kakayanin."Si Kath ay tumawa ng bahagya habang inaayos ang ilang papeles sa clipboard. "Oo, Maricar. Iwan ko ba at ang daming gustong kumausap sa'yo ngayon. Kahit nga ako, hindi makapaniwala na ganyan ka kainteresante sa kanila. Pero ito ang tamang pagkakataon para mailabas ang panig mo. Ito ang pagkakataon mo na, Maricar. Ikaw na ang pinag-uusapan!"Nagkunot-noo si Maricar, ang mga mata'y naglalaman ng alinlangan. "Bigatin? Kath, natatakot ako. Paano ko haharapin ang mga tanong nila? Paano kung magkam

Third person:"BLAGG!!!" Pabalibag na isinara ni Ericka ang pinto, dahilan para mapatingin ang mag-tiya. Mabilis siyang naglakad, dabog na lumapit kina Ginang Emelia at Carol, na parehong natigilan sa galit na aura ng dalaga."Tita Emelia, anong klaseng plano ang ginawa nyo?! Bakit parang si Maricar pa ang lumabas na kawawa at bida sa lahat ng ito?!" sigaw ni Ericka, hindi na kayang pigilan ang galit.Umayos ng upo si Ginang Emelia, ang kanyang mukha ay nanatiling matigas. "Bakit mo ako sinisigawan, Ericka? Akala ko ba kaya mo ring mag-isip ng maayos? Hindi namin kasalanan kung masyadong madrama ang babaeng iyon! Kung tutuusin, sa galing ng plano namin, dapat siya na ang wasak ngayon!""Ma, tama si Ericka, Hindi ko rin maintindihan kung bakit naging ganito ang takbo ng plano natin," sabat ni Carol habang inilapag ang telepono sa mesa. "Ang dami kong effort na inedit yung video para magmukhang masama siya, pero bakit parang mas lalo pa siyang hinangaan ng mga tao?""Bakit?! Dahil wala

THIRD PERSON:"Hindi ko akalain na magpapakita ng tapang si Maricar sa lugar na iyon," sambit ni Ginang Emelia, kasabay ng pagbagsak ng baso sa mesang salamin. "Pero hayaan mo, Carol, hindi ko hahayaang makalusot siya nang ganoon-ganoon na lang."Napangisi si Carol, "Ma, sobrang nakakainis ang babaeng iyon. Akala niya, dahil may sumusuporta sa kanya, pwede na siyang maging bida? Hindi niya alam, sandali lang iyon. Lulubog din siya. Hindi ba, Ma?"Tumawa si Ginang Emellia, ang mga mata niya ay kumikislap sa kasiyahan. "Oo, Carol. Tinutulungan siya ng ibang tao, pero hindi nila alam na malapit nang magbago ang lahat. Ang totoo, gusto ko lang makita ng lahat kung gaano siya ka-walang kuwenta. Wala siyang lugar dito sa mundo ng mga may halaga."Napangiti si Carol ng maluwang. "At kung hindi siya matitigil, we’ll make sure everyone sees her true colors. Gagawin natin siyang viral sa social media. Ipo-post natin ang lahat ng nangyari kanina, i-edit natin nang kaunti para magmukha siyang mas

Marco PoV: "Diba...ang gandang pag masdan ang pag lubog ng araw." Nanghihinang sambit ng mahal ko at sa tuno nitong nahihirapan na magsalita. Ako na walang kapaguran mga luhang dumadaloy sa mga mata ko. Nakaupo kami ngayon sa buhanginan habang siya ay nakasandal sa balikat ko, habang ang isa ko braso naka pulupot sa beywang niya, at taimtim naman pinapanood naming dalawa ang pag lubog ng araw. Ito na.... Ito na ang huling.. huling hiling niyang makita ang pag lubog ng araw. At ang huling araw, ang pinakamasakit sa masakit na mangyayari sa buhay ko. "Ang...ang gwapo kong crush... na crush... ko lang noon sa ...trabaho...asawa ko na... ngayon." tiningnan niya pa ang singsing na suot suot niya. "Sobrang saya ko.. dahil natupad din ang pangarap ko na.. ay hindi... tinupad mo ang pangarap ko na naka magandang white dress na ihahatid ako ng itay sa iyo at haharap sa altar,... naka wheelchair nga lang heheh." "Pangako....mo sa akin na aalagaan mo ang sarili mo ha,.

Leo PoV:"Anak lakasan mo lang ang loob mo." sabi naman ni Dad tumapik tapik pa sa balikat ko."Tiyak na ayaw ni Lexien na makita tayong nalulungkot, ma's lalong mahihirapan siya." ang MomYumakap na lamang ako dito."Kuya Leo palabas na sila okay na ba lahat? Kaka ready ka na?" tanong ni Princess, bahagya naman ako tumango.Ito na ang.. ito na ang araw ng kasal nila Lexien at Marco, matuturing mo na talaga na kasal dahil tunay na nag mamahalan na silang dalawa.Tulad ng pinangako ko sa kaniya ako ang kakanta sa kasal nilang dalawa ni Marco, at iyon talaga ang tanging hiling niya sa akin. Ito na din ang tanging regalo ko sa kanya, sa kanilang dalawa ni Marco.Suminyas na din si Carla kung ready na kami, bahagyang tumango naman ako.Biglang pag tapik naman sa balikat ko ni Marco. Kita ko dito na nangingilid na din ang mga luha nito. Pilit na ngumiti ito tumango na lamang ako dito.At suminyas naman ako sa mga kasamahan ko.Ang hiniling niyang kanta ay,"Beautiful in White" by;WESTLIFE

Marco PoV:Habang taimtim kong tinititigan ang mahal ko na mahimbing na natutulog. Sobrang putla na nito.Biglang pumasok sa isipan ko lahat lahat ng mga nagawa kong kademonyohan sa kaniya. Nung unang una na kinupronta ko ito sa office niya. Kung paano siya matakot sa akin noon."Where is Mom?!!""N-naka uwi na po siya Sir""Tsssk!! So' You are Lexien Mendez?!!""So' Ikaw nga yong tinutukoy niya' you know what, diko alam kong anong pinakain mo sa mommy ko at nagkaganoon iyon""S-sir a-ano pong ibig niyong sabihin?"AaHh!""S-sir M-marco masakit po""Look! im warning you! hindi lang ganito ang gagawin ko sayo kapag sumunod ka sa gusto ni Mommy' kaya wag niyo ng ituloy pa ang balak niyong dalawa, kapag pumayag ka sa gusto niyang mangyari, I will make sure your life will be miserable""Understood!!""Stupid... Nerd!!.... "Kung paano ko siya paulit ulit tawagin nerd... Stupid!!"Nerd.. Malandi ka!!!...""Sinisigurado kong maging empyero ang buhay mo kapag nagsama na tayo!! Tandaan mo iya

Lexien PoV:Nagising na naman ako sa ingay ng kapatid ko. Dahan dahan akong bumangon, naka yakap pa ang mahal kong asawa sa akin, may kung anong ngiti naman kumawala sa labi ko pinag masdan ko pa ito at marahan kung hinaplos ang pisnge niya, napansin ko din ang eyebag nito.Halata din dito na walang maayos na tulog. Nararamdaman ko naman nangingilid na naman ang mga luha ko, nang biglang maalala ko naman ang mga araw na masasayang magkasama kaming dalawa, ngunit ngayon ay para bang nawawala na ang dating saya sa kanyang mga mata napalitan na ng lungkot.Sa tuwing matatanaw ko ang kanyang mga pagod na mata, hindi ko maiwasang maramdaman ang sakit at lungkot sa aking puso."I'm sorry asawa ko, masyado na bang.... masyado na ba akong nagpapahirap sayo... nahihirapan na din akong makita kayong ganyan ng dahil sa akin.". sambit ng isipan ko. Nag siunahan na naman ang mga luha kong mag sibaba."Bawal nga ang ate ko diyan ayaw mong maniwala eh!!""Tatawagan ko nga si Tito Harold kapag pwede

Lexien PoV:Mabilis na mga araw ang lumipas ang bilis din ng pag bagsak ng katawan ko. Putlang putla, maraming buhok na nalalagas lagi na din akong sinusumpong ng pagsasakit ng ulo ko at pagsusuka ng dugo.Nanatili lang ako dito sa bahay treatment iwan ko kung ano pang treatment o paggagamot ang ginagawa sa akin ni Doc. Harold pinupuntahan na lamang nila ako dito sa bahay.Pumayag din ang itay na mag sama na kami ni Marco. Pati din ang itay nanatili din sa tabi ko. Dahil nga sa kalagayan ko, si Princess naman, siya na ang pumalit sa akin sa pamamahala sa ibang company ni Don Mariano.Si Leo naman walang sawa parin na dumadalaw sa akin, nag seselos naman yung isa, tanggap na din ni Marco ang pagkakaibigan namin dalawa ni Leo ngunit di niya parin talaga kayang maiwasan ang magselos. Ang sweet parin kasi ni Leo.Si Carla naman dahil dito na din sila nanirahan ni Eros, sa kaniya ko na pinamahala ang Bake Shop ko, siya at si Maxien."Babe sige na gupitin mo na ang buhok ko." naka ngiting u

Lexien PoV:Napakunot noo ako ng may makita akong isang batang babae sa di kalayuan ko, na naka upo lamang ito sa swing'an.Nilapitan ko ito, ang akala ko si Maxien hindi pala, nung tumingin na ito sa akin. Ngumiti ako dito."Hello' Ang cute cute mo naman." sabi ko naman dito na halos di ata nag kakalayo ang edad nito kay Maxien.Ngumiti naman ito sa akin"Wala ka bang kasama? Nasan ang mommy mo ba't nag iisa ka lang dito?"Di naman ito umimik, lumingat ulit ako sa paligid namin para hanapin ang kasama niya. Ngunit biglang naging kulay puti ang paligid namin. At mukhang nasa loob lang kami ng isang kwartong na nakapalibot sa amin lahat ay kulay puting pader lamang."A-anong-" napa tingin ulit ako sa bata, ngunit biglang nawala na ito sa harapan ko.'Alam ko na ito''Nanaginip na naman ako' Pangatlong beses na itong nanaginip akong isang batang babae ngunit ngayon malaki na. Hindi kaya baby ni Carla na iyon na si Angle.'Sinusundo na ata ako'"Angle asan ka na? sinusundo mo na ba ako?"