Ang engrandeng kaganapan sa bulwagan ng hotel para sa ika-30 anibersaryo ng Heaven Shipping Inc., na inorganisa ng pamilyang Echiverri, ay tila isang entablado para sa isang komplikadong drama. Ang tensyon ay tila nakabigkis sa hangin, halos mahawakan sa bawat sulok. Si Rosalinda, ang matriarka ng pamilya, ay nanginginig sa galit, ang kanyang mga kamay ay nanginginig habang pinipigilan niyang makontrol ang agos ng kanyang emosyon.Sa bawat sandali, tila may bagyong nagbabadya sa kanyang kalooban. Nagpalitan ng mga nag-aalalang sulyap ang mga bisita, nararamdaman ang papalapit na hidwaan. Ang pagdiriwang, na nilayon upang parangalan ang tatlong dekada ng tagumpay, ay naging isang eksena ng papalaking kaguluhan. Ang matinding anyo ni Rosalinda ay kumikislap sa buong silid, at malinaw na may isang mahalagang pangyayari na malapit nang mangyari.Habang pinipilit niyang panatilihin ang kanyang kalmado, nagsimulang magbulungan ang mga bisita. Ang mga hindi sinasabiang lihim ng pamilya Echiv
Habang mabilis na naglalakad si Xavier palabas ng engrandeng venue, mahigpit niyang hawak ang kamay ni Antonette, na basang-basa ng pulang wine ang kanyang damit. Tumutulo pa ang likido mula sa kanyang balikat, at ang mga mata niya ay punong-puno ng pagkabigla at hiya. Naririnig pa nila ang mga bulong-bulungan ng mga bisitang nagulat din sa insidente. Ngunit wala nang pakialam si Xavier—ang mahalaga ay maalis nila si Antonette sa eksenang iyon.Pagkarating nila sa parking lot, huminto si Xavier at agad na hinarap si Antonette. Nakita niya ang bakas ng lungkot sa mukha ng kanyang nobya, at lalo siyang nagalit sa sarili niya. "Antonette, I'm so sorry," ang kanyang boses ay nanginginig sa lungkot at pagsisisi. "Hindi ko inasahan na magagawa iyon ni Mama. Hindi ko alam na aabot siya sa ganitong punto."Umiling si Antonette, pilit na tinatago ang luha. "Xavier, hindi mo kasalanan. Alam ko na mula sa simula, hindi niya ako tanggap. Pero... hindi ko akalaing ganito kasakit." Tumingin siya sa
Sa kabila ng mga sigalot at galit na bumabalot sa pamilya Echiverri, isang bagong kaganapan ang nagbukas ng pinto sa isang masakit na bahagi ng nakaraan ni Xavier. Habang siya at si Antonette ay naglalakbay pauwi matapos ang nakakapanlumo at nakakahiya nilang gabi sa mansion ng mga Echiverri, hindi maiwasang bumalik sa isip ni Xavier ang mga boses ng galit at panlalait ng kanyang ina, si Rosalinda. Ngunit sa kabila ng lahat ng ito, naroon ang tahimik na pag-aalala niya kay Antonette, na tahimik na umiiyak sa tabi niya. Ang gabi ay malamig at tahimik, ngunit ang kanilang mga puso ay puno ng bigat.Ang malamig na hangin ng gabi ay tila sumasalamin sa bigat ng damdamin ni Antonette habang tahimik siyang nakatingin sa bintana ng kotse. Sa likod ng kanyang isipan, naroon ang paulit-ulit na eksena sa mansion ng mga Echiverri. Ang mga mapanuring tingin, mapanghusgang salita, at ang matinding kahihiyan na idinulot ng ina ni Xavier, si Rosalinda. Kahit pa hawak ni Xavier ang kanyang kamay haba
Nang dumating si Xavier sa napagkasunduang lugar, nakita niya si Isabella na nakaupo sa isang coffee shop. Bagama't matagal nang panahon ang lumipas, hindi pa rin nawawala ang kagandahan nito. Ngunit sa likod ng kanyang magandang mukha ay ang bigat ng mga taon at ng kasalanang dala niya."Xavier," sabi ni Isabella, nakangiti ngunit may bakas ng lungkot sa kanyang mga mata. "Salamat at pumayag kang makipagkita."Umupo si Xavier sa kanyang harapan, ang mukha ay malamig. "Ano ang gusto mong pag-usapan, Isabella?"Huminga nang malalim si Isabella at tumingin nang diretso sa mga mata ni Xavier. "Xavier, alam kong mahirap paniwalaan, pero may anak tayo."Sa isang tahimik na café sa Makati, umupo si Xavier sa harap ni Isabella, nakakunot ang noo, habang pilit inaarok ang bigat ng mga salitang sinabi nito. Hindi pa rin siya makapaniwala sa rebelasyong binitiwan ng dati niyang fiancée."Anak? Anong pinagsasabi mo, Isabella?" tanong niya, ang boses ay puno ng pag-aalinlangan, galit, at kalituha
Habang nakaupo si Isabella sa isang sulok ng café, pinagmamasdan niya ang papalayong si Xavier. Hindi niya napigilan ang mapait na ngiti sa kanyang mga labi. Sa kabila ng sakit na dulot ng malamig na pagtanggap ni Xavier, naramdaman niya ang isang matinding damdamin—ang determinasyon. Hindi siya papayag na magtapos ang lahat nang ganito.Hinawakan niya ang larawan ng kanilang anak na si Xena, tila doon siya humuhugot ng lakas. "Xavier, alam kong hindi pa tapos ang kwento natin. Mahal kita noon, at alam kong may natitira pa rin diyan sa puso mo para sa akin. Gagawin ko ang lahat, kahit pa gamitin ko ang anak natin, para makuha ka ulit. Dahil akin ka noon… at magiging akin ka ulit ngayon." at hindi niya maiwasang muling balikan ang mga alaala ng nakaraan. Ang bawat ngiti ni Xavier, ang mga yakap nitong tila kayang burahin ang lahat ng sakit, at ang mga pangakong binitiwan nila sa isa’t isa—lahat ng ito ay naglalaro sa kanyang isipan. Ngunit ngayon, ang malamig na tingin ni Xavier at ang
Naglakad si Isabella palabas ng café, ang puso niya ay punong-puno ng pagnanasa at pag-asa. Mabilis ang tibok ng kanyang puso, ngunit determinado siya. Hindi na niya hahayaang magtapos ang lahat ng ito sa pagkatalo. Alam niyang hindi madali ang tatahakin niyang landas, ngunit wala nang ibang pilihan—kailangan niyang makuha si Xavier, at walang makakapigil sa kanya.Habang naglalakad siya sa kalsada, ang mga alaala ng nakaraan ay sumalubong sa kanya. Ang mga sandali ng kaligayahan nila ni Xavier, ang mga gabi ng pagmamahalan, at ang mga pangarap nila sa hinaharap. Lahat ng iyon ay nawalan ng saysay ng bigla, nang ang pamilya ni Xavier, partikular na si Rosalinda, ay gumamit ng pera at kapangyarihan upang paghiwalayin sila. Isang bagay na hindi siya makakalimutan kailanman.“Xavier, hindi ko kayang mawalan ka ng tuluyan.” Sa bawat hakbang na kanyang ginagawa, ang mga salitang iyon ang paulit-ulit na bumabalik sa kanyang isipan. “Alam ko may mga bagay na hindi ko kayang baguhin, pero ang
Hinawakan niya ang palad na matagal nang nag-aasam ng mga palad ni Xavier—yung mga palad na dati niyang hawak, yung mga palad na nagsisilbing matibay na sandigan sa mga pinakamasasakit na bahagi ng kanyang buhay. Ngunit ngayon, hindi na iyon ang nangyayari. Naiwan siya, at ang pinakamahalaga niyang tao ay tila pumili ng iba.Ngunit sa kabila ng sakit na iyon, isang bagay ang sigurado si Isabella—hindi siya susuko.Pumasok siya sa kanyang sasakyan at pinaandar ito patungo sa bahay ni Xavier. Sa kanyang puso, nararamdaman niyang siya na lang ang may kakayahang magtama ng lahat ng ito. Kung may natitira pang pagmamahal si Xavier para sa kanya, hindi niya ito hahayaan na mawalan ng pagkakataon.Habang papalapit siya sa bahay ni Xavier, naramdaman niyang tinatawag siya ng nakaraan. Mga alaala ng kanilang pagmamahalan, mga pangako, at mga plano na akala niyang magiging katuparan ng kanilang bukas. Ngunit ang lahat ng iyon ay naglaho nang mabilis, at si Antonette na ang naging bahagi ng buha
Napayuko si Xavier, tila sinasakal ng mga emosyon. Ang mga alaala nila ni Isabella noon ay pilit na bumabalik, ngunit kasabay nito ang pagmamahal niya kay Antonette at ang takot na sirain ang tahimik na buhay na pinipilit niyang buuin kasama ito.“Isabella,” mahina niyang sabi, tila naghahanap ng lakas na hindi niya mahanap. “Hindi ko alam kung paano haharapin ito. Hindi ko alam kung kaya kong balikan ang nakaraan... lalo na kung masasaktan ko si Antonette.”Lumapit si Isabella nang kaunti, ang kanyang boses ay puno ng sinseridad. “Xavier, hindi ko hinihingi na balikan mo ako. Hindi rin kita pipilitin na baguhin ang buhay mo ngayon. Pero hindi mo ba nararamdaman? May parte sa puso mo na kay Xena, na dapat mong yakapin. Hindi ito tungkol sa atin. Ito ay tungkol sa kanya.”Tumingin si Xavier kay Antonette, na tahimik na nakaupo at tila pilit iniintindi ang sitwasyon. Alam niyang mahal niya ito, ngunit hindi maitatanggi ang bigat ng responsibilidad na ngayon ay nasa kanyang balikat.“Ant
Dumating ang araw ng binyag ni Evan. Isang simpleng selebrasyon ang inihanda nila. Walang magarbong dekorasyon, ngunit puno ng pagmamahal at saya ang bawat sandali. Habang hawak ni Xavier ang anak nila at nakatingin kay Antonette, hindi niya mapigilang mapaluha.“Antonette, minsan akala ko wala nang saysay ang buhay ko, pero binago mo ang lahat. Binago mo ako,” sambit niya habang nakatitig sa asawa.Hinawakan ni Antonette ang kamay niya. “Tayong tatlo, Xavier. Tayong tatlo ang bagong simula.”Sa likod ng simbahan, nakatayo si Rosalinda, tahimik ngunit mapayapa ang mukha. Nakita niya sa mga mata ni Xavier ang isang bagay na matagal na niyang hindi nakikita—ang totoong kaligayahan. Sa wakas, naintindihan niya na ang kayamanan o posisyon ay hindi ang sukatan ng tagumpay, kundi ang pamilya at pagmamahal.Lumapit si Rosalinda kay Antonette at binigyan siya ng isang maliit na kahon. Nang buksan ito ni Antonette, nakita niya ang isang antigong kwintas na may maliit na diamante.“Antonette,” s
Sa gabing iyon, habang nakahiga silang magkatabi, kapwa nilang naramdaman ang isang bagay na higit pa sa kasiyahan—kapayapaan. Ang pagmamahalan nila ang naging kanilang kanlungan. Sa kanilang pagharap sa mga darating na araw, dala nila ang paniniwalang walang hadlang na hindi nila kayang lagpasan basta’t magkasama sila. At sa kabila ng lahat ng pagsubok, nanatiling buo ang paniniwala ni Antonette na minsan, ang pagmamahal ay higit pa sa anumang kayamanan o kasikatan. Ang pagmamahal ang nagbibigay ng totoong halaga sa buhay—at ito ang natagpuan nila sa isa’t isa.Kinabukasan, nagpasya si Xavier na harapin ang mga nakalipas na sugat upang tuluyan na silang makapag-move on ni Antonette sa kanilang bagong buhay. Tumawag siya kay Isabella upang ayusin ang tungkol sa kanilang anak na si Xena. Matapos ang maikling usapan, nagkasundo silang magkita sa isang tahimik na café. Hindi nag-iisa si Xavier; isinama niya si Antonette upang ipakita na wala na siyang itinatago at handa na siyang ipaglab
Halos sumabog ang tensyon sa paligid. Napatingin si Xavier nang diretso sa mga mata ng ina, na para bang naghahanap pa rin ng kaunting awa. Ngunit sa huli, inilagay niya ang braso sa likod ni Antonette bilang pagpapakita ng kanyang sagot."Pinili ko ito, Mom," malumanay ngunit matatag niyang sabi. "At sana balang araw, maintindihan mo."Habang magkahawak-kamay sina Xavier at Antonette, tahimik silang lumabas ng mansyon ng Echiverri. Ramdam pa rin nila ang bigat ng tensyon na iniwan nila sa loob, lalo na ang galit na galit na tinig ni Rosalinda na umalingawngaw sa kanilang isipan. Ngunit sa kabila ng lahat ng iyon, mas matimbang ang pagmamahal nilang dalawa, na mistulang nagbibigay ng liwanag sa kanilang madilim na hinaharap.Sa labas ng mansyon, huminga nang malalim si Xavier, tinatangkang itapon ang bigat ng pangyayari. Tiningnan niya si Antonette, na nakayuko at halatang nabibigatan sa mga nangyari."Antonette," mahinang tawag ni Xavier habang inaabot ang baba nito para magtama ang
Pagkalipas ng ilang linggo ng honeymoon nina Xavier at Antonette, bumalik na sila sa Pilipinas. Ang masaya nilang mga alaala mula sa kanilang paglalakbay ay tila panibagong simula ng kanilang buhay bilang mag-asawa. Ngunit alam nilang ang pagbabalik sa mansyon ng Echiverri ay haharapin nila nang may lakas ng loob, lalo na’t matagal nang hindi sang-ayon si Rosalinda, ang ina ni Xavier, sa kanilang relasyon.Sa loob ng engrandeng mansyon, naroon si Princess na nakaupo sa sala, suot ang isang eleganteng bestida habang abala sa pag-aayos ng kanyang buhok. Matagal na niyang inaasam na si Xavier ang maging katuwang niya sa buhay, kaya't mas lalong bumibigat ang kanyang damdamin sa tuwing naiisip ang desisyon nito na pakasalan si Antonette.Naglakad si Rosalinda pababa ng hagdan, matikas pa rin sa kabila ng kanyang edad, ngunit halatang may bahid ng inis sa kanyang mga mata. Nang makarinig ng ingay mula sa pinto, huminto siya at tumingin, agad na nalamang dumating na ang kanyang anak.Bumuka
Sinamantala nila ang mga sandali nila sa Bangkok, nagsimula silang maglakbay sa mga kilalang tourist spots ng lungsod. Habang nililibot nila ang mga makukulay na pook at ang mga makasaysayang templo, naramdaman nila ang kakaibang saya at kaligayahan. Sa bawat lugar na kanilang pinuntahan, mas naging malapit sila sa isa’t isa, pinipili nilang gawing memorable ang bawat hakbang ng kanilang bagong buhay magkasama.Una nilang pinuntahan ang Grand Palace, ang kahanga-hangang palasyo na puno ng kasaysayan at kagandahan. Habang naglalakad sila sa mga malalawak na hardin at mga gintong palasyo, nakatingin si Xavier kay Antonette. “Minsan lang tayo makarating dito, Antonette,” sabi niya, hawak ang kamay ng asawa. “Kaya’t itago natin sa ating alaala ang mga sandaling ito.”Napangiti si Antonette at tumingin kay Xavier. “Ito ang pinakamasayang alaala ko, Xavier,” sagot niya, ang mga mata niya’y kumikislap sa tuwa. “Kasama kita sa lahat ng lugar, at hindi ko na kailangan pa ng iba.”Pagkatapos ng
"Hayaan mong gawin ko ito sa sarili kong oras, Antonette." "Walang pagmamasturbate hanggang hindi ko sinasabi." Nagsalita siya gamit ang kanyang malalim na boses. Paano siya makakapagsabi ng hindi? Kaya't siya ay nasa kanyang kapangyarihan. Iniliko niya ang kanyang ulo upang tingnan ang salamin. Nakita niya ang napakagandang, kalahating n*******d na lalaki sa ibabaw niya, hinahalikan ang kanyang katawan, ang mainit na hininga nito sa kanyang balat. Ang tanawin ay higit pa sa kaya niyang tiisin."Please Xavier! Please make love to me." "Hindi pa. Papaasahin kita hanggang sampung beses ka munang labasan bago kita mahalikan." Sa sinabi niya iyon, binuksan niya ang butones ng kanyang maong at ibinaba ang zipper. Pumasok ang kamay niya sa kanyang p**i. "Basang-basa ka, hindi ba? Ano bang nagpapagana sa'yo, Antonette?" Hinalikan niya ang kanyang mga labi muli at pagkatapos ay inalis ang kanyang maong. Dahan-dahan niyang pinaghihiwalay ang kanyang mga binti. "Ii-lilisin ko na ang iyong clito
Pagkatapos ng kasal, nagtungo sina Xavier at Antonette sa Bangkok para sa kanilang honeymoon. Sa kabila ng kanilang kasal na nagsimula sa isang kasunduan, ramdam ni Antonette ang kakaibang saya sa paglalakbay na ito. Para sa kanya, ito ang unang pagkakataong makaranas ng ganitong klase ng bakasyon, at naramdaman niya ang kilig na parang nasa isang pelikula.Pagdating nila sa Bangkok, tumuloy sila sa isang marangyang hotel na may malawak na tanawin ng lungsod. Moderno ang disenyo ng kanilang suite, at may balkonaheng nagbibigay ng magandang tanaw sa ilog ng Chao Phraya. Si Antonette ay hindi makapaniwala sa ganda ng lugar.“Grabe, Xavier, ang ganda dito,” aniya habang nakatayo sa balkonaheng nakatingin sa cityscape. “Parang nasa ibang mundo ako.”Tumayo si Xavier sa tabi niya, nakangiti nang bahagya. “Gusto kong maging espesyal ito para sa’yo,” sagot niya, na ikinagulat ni Antonette. Bagamat alam niyang hindi sanay si Xavier sa pagpapakita ng emosyon, ramdam niya ang sinseridad nito.S
Sumabog ang liwanag sa likod ng aking mga nakapikit na talukap ng mata bago naging itim ang mundo, ang buong katawan ko'y naninigas. Ang aking puki ay isang agos, isang bagyo at isang desperado, gutom na halimaw na nagwawala para sa laman... bago siya bumagal at dahan-dahang pinapakalma ako sa mga banayad na alon na dumadaloy sa dalampasigan nang dahan-dahan, sa halip na ang malakas na alon ng dati. Ang mga panginginig ay nanginginig sa aking mga hita at ako'y nagiging malambot."Oh Diyos, baby, Xavier," ungol ko, ang dibdib ko'y sumisikip."Ang lapit ko na noon, ang sarap mo, ang sikip, ang init at ang sarap, baby."“Alam ko,” halos umiyak ako, kahit na gusto ko pa ng higit."Kailangan kong matikman ang tamod mo, ang bango ng puke mo."Si Xavier ay lumuhod habang ako ay bumabaluktot pabalik upang magpahinga sa kotse—ang aking maong ay nasa kalahating baba pa lamang sa aking mga binti na naglilimita sa atin.Ang haplos ng kanyang dila ay tila napakabuti dahil sa sobrang sensitibo ko n
Pagkatapos ng selebrasyon ng kasal, dumiretso sa hotel room ang bagong mag-asawang Antonette at Xavier. Tahimik ang paligid, at tanging ang malumanay na tunog ng air conditioner ang maririnig sa loob ng kanilang marangyang suite.Si Antonette ay halatang kinakabahan, ngunit sinubukan niyang itago ito sa pamamagitan ng pag-aayos ng kanyang wedding dress na ngayon ay medyo nagusot sa haba ng araw. Samantalang si Xavier ay nakatayo malapit sa malaking bintana, nakatanaw sa ilaw ng lungsod, tahimik ngunit halatang nag-iisip.“Ang ganda ng view dito, ano?” basag ni Antonette sa katahimikan, pilit na ngumiti habang inaalis ang kanyang sapatos.Lumapit si Xavier, ang mga mata niya’y mapanuri ngunit malumanay. “Oo, pero mas maganda ka,” aniya, halos bulong, na ikinapula ng pisngi ni Antonette. Hindi siya sanay sa ganitong klaseng atensyon mula kay Xavier, lalo na’t kilala ito sa pagiging seryoso at malayo ang ugali.Naupo si Antonette sa gilid ng kama at iniwasang magtama ang kanilang mga mat