Naglakad si Isabella palabas ng café, ang puso niya ay punong-puno ng pagnanasa at pag-asa. Mabilis ang tibok ng kanyang puso, ngunit determinado siya. Hindi na niya hahayaang magtapos ang lahat ng ito sa pagkatalo. Alam niyang hindi madali ang tatahakin niyang landas, ngunit wala nang ibang pilihan—kailangan niyang makuha si Xavier, at walang makakapigil sa kanya.Habang naglalakad siya sa kalsada, ang mga alaala ng nakaraan ay sumalubong sa kanya. Ang mga sandali ng kaligayahan nila ni Xavier, ang mga gabi ng pagmamahalan, at ang mga pangarap nila sa hinaharap. Lahat ng iyon ay nawalan ng saysay ng bigla, nang ang pamilya ni Xavier, partikular na si Rosalinda, ay gumamit ng pera at kapangyarihan upang paghiwalayin sila. Isang bagay na hindi siya makakalimutan kailanman.“Xavier, hindi ko kayang mawalan ka ng tuluyan.” Sa bawat hakbang na kanyang ginagawa, ang mga salitang iyon ang paulit-ulit na bumabalik sa kanyang isipan. “Alam ko may mga bagay na hindi ko kayang baguhin, pero ang
Hinawakan niya ang palad na matagal nang nag-aasam ng mga palad ni Xavier—yung mga palad na dati niyang hawak, yung mga palad na nagsisilbing matibay na sandigan sa mga pinakamasasakit na bahagi ng kanyang buhay. Ngunit ngayon, hindi na iyon ang nangyayari. Naiwan siya, at ang pinakamahalaga niyang tao ay tila pumili ng iba.Ngunit sa kabila ng sakit na iyon, isang bagay ang sigurado si Isabella—hindi siya susuko.Pumasok siya sa kanyang sasakyan at pinaandar ito patungo sa bahay ni Xavier. Sa kanyang puso, nararamdaman niyang siya na lang ang may kakayahang magtama ng lahat ng ito. Kung may natitira pang pagmamahal si Xavier para sa kanya, hindi niya ito hahayaan na mawalan ng pagkakataon.Habang papalapit siya sa bahay ni Xavier, naramdaman niyang tinatawag siya ng nakaraan. Mga alaala ng kanilang pagmamahalan, mga pangako, at mga plano na akala niyang magiging katuparan ng kanilang bukas. Ngunit ang lahat ng iyon ay naglaho nang mabilis, at si Antonette na ang naging bahagi ng buha
Napayuko si Xavier, tila sinasakal ng mga emosyon. Ang mga alaala nila ni Isabella noon ay pilit na bumabalik, ngunit kasabay nito ang pagmamahal niya kay Antonette at ang takot na sirain ang tahimik na buhay na pinipilit niyang buuin kasama ito.“Isabella,” mahina niyang sabi, tila naghahanap ng lakas na hindi niya mahanap. “Hindi ko alam kung paano haharapin ito. Hindi ko alam kung kaya kong balikan ang nakaraan... lalo na kung masasaktan ko si Antonette.”Lumapit si Isabella nang kaunti, ang kanyang boses ay puno ng sinseridad. “Xavier, hindi ko hinihingi na balikan mo ako. Hindi rin kita pipilitin na baguhin ang buhay mo ngayon. Pero hindi mo ba nararamdaman? May parte sa puso mo na kay Xena, na dapat mong yakapin. Hindi ito tungkol sa atin. Ito ay tungkol sa kanya.”Tumingin si Xavier kay Antonette, na tahimik na nakaupo at tila pilit iniintindi ang sitwasyon. Alam niyang mahal niya ito, ngunit hindi maitatanggi ang bigat ng responsibilidad na ngayon ay nasa kanyang balikat.“Ant
Nang marinig ito ni Princess, parang bumagsak ang mundo niya. “Ninang, ano na ang mangyayari sa amin ni Xavier? Ang daming hadlang! Hindi ko alam kung paano kami makakatuloyan ni Xavier kung andiyan si Antonette at ngayon, may anak pa si Isabella!”Naiiyak na si Princess habang sinasabi ito. “Ang hirap, Ninang. Parang lahat ay hindi na sumusuporta sa ating mga plano. Nagmukha na akong tanga sa pagmamahal ko kay Xavier!”“Wag kang mag-alala, Princess,” sagot ni Vilma, nag-aalala para sa kanyang anak.“Pero hindi ako naniniwala na anak ni Xavier si Xena! Dapat malaman ko ang totoo!” galit na sabi ni Rosalinda, ang kanyang boses ay puno ng emosyon. “Baka ginagamit ni Isabella ang bata para bumalik si Xavier sa kanya! Ang kapal ng mukha ng pamilya niya na bumalik matapos kunin ang milyones ko!”Si Princess at Vilma ay nagkatinginan, naguguluhan ngunit nag-aalala para kay Rosalinda. “Ninang, maaring may iba pang dahilan,” sabi ni Princess, sinusubukang kalmahin siya. “Baka may ibang kwento
Habang tinitingnan ni Rosalinda ang nag-aalab na mata ni Princess, na puno ng pagnanasa at takot, isang matalim na ngiti ang sumik sa kanyang labi. Ang plano ay magiging mas kumplikado, ngunit hindi niya balak na magpatalo. Sa kabila ng lahat ng magkasunod na hamon—si Antonette, si Isabella, at pati na rin ang batang si Xena—ang kanyang misyon ay malinaw: makuha si Xavier para kay Princess, at sirain ang bawat balakid na hahadlang sa kanilang landas."Mahalaga ang oras, Princess," sabi ni Rosalinda, ang kanyang boses ay puno ng kasiguruhan. "Kailangan nating magplano ng maayos, at siguraduhin na si Xavier ay hindi na makakabalik kay Isabella. Hindi siya dapat mag-isip na may pagkakataon pa silang magkasama. Ikaw ang magiging kaharian ng buhay niya, at lahat ng ito ay mangyayari sa tamang panahon.""Pero paano kung hindi magtulungan ang lahat ng plano?" tanong ni Princess, ang takot ay dumapo sa kanyang mata. "Baka masaktan pa kami, baka mawalan pa ako ng lahat."Hinaplos ni Rosalinda
Sa mga susunod na araw, si Antonette ay nagpasya na huwag lang maghintay, kundi kumilos. Pinili niyang patunayan hindi lang kay Xavier kundi sa sarili niyang kakayahan. Alam niyang hindi magiging madali, ngunit may isang bagay siyang sigurado—hindi siya magpapatalo hangga’t may laban na kayang harapin.Isang araw, habang ang araw ay tumataas sa langit, nagpasya si Isabella na pumunta sa mansion ng mga Echiverri. Dala-dala ang kanyang anak na si Xena, naglakad siya ng may lakas ng loob at determinasyon. Sa kabila ng lahat ng nangyari, sa kabila ng mga pagsubok at kalituhan, alam ni Isabella na may karapatan ang kanyang anak na makilala ang ama. Karapatan ng bata na maranasan ang pagmamahal at pag-aaruga ni Xavier.Dahil alam niyang hindi magiging madali, tiniis ni Isabella ang lahat ng takot at alinlangan. Isang matapang na hakbang ang nagdesisyon siyang gawin—ang ipakilala si Xena kay Xavier at ipaglaban ang karapatan ng anak.Nang makarating sila sa mansion, ang mga mata ni Isabella
Pagdating nila sa loob ng sala, nandoon na sina Rosalinda at Wilbur. Nang makita ni Rosalinda si Isabella at Xena, ang mukha ni Rosalinda ay agad nagbago—mga mata na puno ng galit at pagkainis. Alam na alam ni Rosalinda na hindi ito ang inaasahan niyang pagbisita mula kay Isabella. Ang galit na nararamdaman ni Rosalinda ay tila umabot sa buong silid."Anong ginagawa niyo rito?" tanong ni Rosalinda, ang boses niya ay matalim. Hindi maitatago ang galit sa tono ng kanyang salita. Ang kanyang mga mata ay nagtama kay Isabella at sa batang hawak nito, si Xena. "Puwede ba na itigil mo na ito, Isabella? Hindi mo pa ba natutunan na wala kang lugar sa pamilya ng Echiverri?""Ma, tama na," sabi ni Xavier, ang tinig niyang puno ng tensyon at pag-aalala. Wala siyang oras para patagilid na usapin ang galit ng ina. Hindi pa siya handa, ngunit may obligasyon siyang gawin para kay Xena. "Si Xena—anak ko siya."Nagulat si Rosalinda sa sinabi ni Xavier. Tumingin siya sa kanyang anak, at pagkatapos ay mu
"Kung ito lamang ang paraan upang mapatunayan ang katotohanan at mawala ang duda niyo," mariing wika ni Isabella habang hinahawakan ang kamay ni Xena, "pumapayag ako sa DNA testing." Tumulo ang luha niya, ngunit pilit niyang itinatago ang sakit sa kanyang kalooban. Hindi niya inakala na kakailanganing patunayan ang pagiging anak ni Xena, ngunit para sa kapakanan ng kanyang anak, gagawin niya ang lahat.Tumahimik ang buong silid. Si Rosalinda ay tila napigilan sa saglit na iyon. Bagamat galit pa rin, hindi niya maitatangging isang matapang na hakbang ang ginawa ni Isabella. Si Wilbur, sa kabilang banda, ay nagbigay ng mahinang tango, tanda ng pagsang-ayon sa suhestyon."Kung ganyan ang desisyon mo, Isabella, gagawin natin ito agad," malamig na sagot ni Xavier, pilit pinapakalma ang sarili. Hindi niya magawang tumingin nang diretso kay Isabella; masyado nang magulo ang lahat para sa kanya. Hindi rin niya maipaliwanag ang nararamdamang takot na baka tama nga si Isabella—na si Xena ay tun
Dumating ang araw ng binyag ni Evan. Isang simpleng selebrasyon ang inihanda nila. Walang magarbong dekorasyon, ngunit puno ng pagmamahal at saya ang bawat sandali. Habang hawak ni Xavier ang anak nila at nakatingin kay Antonette, hindi niya mapigilang mapaluha.“Antonette, minsan akala ko wala nang saysay ang buhay ko, pero binago mo ang lahat. Binago mo ako,” sambit niya habang nakatitig sa asawa.Hinawakan ni Antonette ang kamay niya. “Tayong tatlo, Xavier. Tayong tatlo ang bagong simula.”Sa likod ng simbahan, nakatayo si Rosalinda, tahimik ngunit mapayapa ang mukha. Nakita niya sa mga mata ni Xavier ang isang bagay na matagal na niyang hindi nakikita—ang totoong kaligayahan. Sa wakas, naintindihan niya na ang kayamanan o posisyon ay hindi ang sukatan ng tagumpay, kundi ang pamilya at pagmamahal.Lumapit si Rosalinda kay Antonette at binigyan siya ng isang maliit na kahon. Nang buksan ito ni Antonette, nakita niya ang isang antigong kwintas na may maliit na diamante.“Antonette,” s
Sa gabing iyon, habang nakahiga silang magkatabi, kapwa nilang naramdaman ang isang bagay na higit pa sa kasiyahan—kapayapaan. Ang pagmamahalan nila ang naging kanilang kanlungan. Sa kanilang pagharap sa mga darating na araw, dala nila ang paniniwalang walang hadlang na hindi nila kayang lagpasan basta’t magkasama sila. At sa kabila ng lahat ng pagsubok, nanatiling buo ang paniniwala ni Antonette na minsan, ang pagmamahal ay higit pa sa anumang kayamanan o kasikatan. Ang pagmamahal ang nagbibigay ng totoong halaga sa buhay—at ito ang natagpuan nila sa isa’t isa.Kinabukasan, nagpasya si Xavier na harapin ang mga nakalipas na sugat upang tuluyan na silang makapag-move on ni Antonette sa kanilang bagong buhay. Tumawag siya kay Isabella upang ayusin ang tungkol sa kanilang anak na si Xena. Matapos ang maikling usapan, nagkasundo silang magkita sa isang tahimik na café. Hindi nag-iisa si Xavier; isinama niya si Antonette upang ipakita na wala na siyang itinatago at handa na siyang ipaglab
Halos sumabog ang tensyon sa paligid. Napatingin si Xavier nang diretso sa mga mata ng ina, na para bang naghahanap pa rin ng kaunting awa. Ngunit sa huli, inilagay niya ang braso sa likod ni Antonette bilang pagpapakita ng kanyang sagot."Pinili ko ito, Mom," malumanay ngunit matatag niyang sabi. "At sana balang araw, maintindihan mo."Habang magkahawak-kamay sina Xavier at Antonette, tahimik silang lumabas ng mansyon ng Echiverri. Ramdam pa rin nila ang bigat ng tensyon na iniwan nila sa loob, lalo na ang galit na galit na tinig ni Rosalinda na umalingawngaw sa kanilang isipan. Ngunit sa kabila ng lahat ng iyon, mas matimbang ang pagmamahal nilang dalawa, na mistulang nagbibigay ng liwanag sa kanilang madilim na hinaharap.Sa labas ng mansyon, huminga nang malalim si Xavier, tinatangkang itapon ang bigat ng pangyayari. Tiningnan niya si Antonette, na nakayuko at halatang nabibigatan sa mga nangyari."Antonette," mahinang tawag ni Xavier habang inaabot ang baba nito para magtama ang
Pagkalipas ng ilang linggo ng honeymoon nina Xavier at Antonette, bumalik na sila sa Pilipinas. Ang masaya nilang mga alaala mula sa kanilang paglalakbay ay tila panibagong simula ng kanilang buhay bilang mag-asawa. Ngunit alam nilang ang pagbabalik sa mansyon ng Echiverri ay haharapin nila nang may lakas ng loob, lalo na’t matagal nang hindi sang-ayon si Rosalinda, ang ina ni Xavier, sa kanilang relasyon.Sa loob ng engrandeng mansyon, naroon si Princess na nakaupo sa sala, suot ang isang eleganteng bestida habang abala sa pag-aayos ng kanyang buhok. Matagal na niyang inaasam na si Xavier ang maging katuwang niya sa buhay, kaya't mas lalong bumibigat ang kanyang damdamin sa tuwing naiisip ang desisyon nito na pakasalan si Antonette.Naglakad si Rosalinda pababa ng hagdan, matikas pa rin sa kabila ng kanyang edad, ngunit halatang may bahid ng inis sa kanyang mga mata. Nang makarinig ng ingay mula sa pinto, huminto siya at tumingin, agad na nalamang dumating na ang kanyang anak.Bumuka
Sinamantala nila ang mga sandali nila sa Bangkok, nagsimula silang maglakbay sa mga kilalang tourist spots ng lungsod. Habang nililibot nila ang mga makukulay na pook at ang mga makasaysayang templo, naramdaman nila ang kakaibang saya at kaligayahan. Sa bawat lugar na kanilang pinuntahan, mas naging malapit sila sa isa’t isa, pinipili nilang gawing memorable ang bawat hakbang ng kanilang bagong buhay magkasama.Una nilang pinuntahan ang Grand Palace, ang kahanga-hangang palasyo na puno ng kasaysayan at kagandahan. Habang naglalakad sila sa mga malalawak na hardin at mga gintong palasyo, nakatingin si Xavier kay Antonette. “Minsan lang tayo makarating dito, Antonette,” sabi niya, hawak ang kamay ng asawa. “Kaya’t itago natin sa ating alaala ang mga sandaling ito.”Napangiti si Antonette at tumingin kay Xavier. “Ito ang pinakamasayang alaala ko, Xavier,” sagot niya, ang mga mata niya’y kumikislap sa tuwa. “Kasama kita sa lahat ng lugar, at hindi ko na kailangan pa ng iba.”Pagkatapos ng
"Hayaan mong gawin ko ito sa sarili kong oras, Antonette." "Walang pagmamasturbate hanggang hindi ko sinasabi." Nagsalita siya gamit ang kanyang malalim na boses. Paano siya makakapagsabi ng hindi? Kaya't siya ay nasa kanyang kapangyarihan. Iniliko niya ang kanyang ulo upang tingnan ang salamin. Nakita niya ang napakagandang, kalahating n*******d na lalaki sa ibabaw niya, hinahalikan ang kanyang katawan, ang mainit na hininga nito sa kanyang balat. Ang tanawin ay higit pa sa kaya niyang tiisin."Please Xavier! Please make love to me." "Hindi pa. Papaasahin kita hanggang sampung beses ka munang labasan bago kita mahalikan." Sa sinabi niya iyon, binuksan niya ang butones ng kanyang maong at ibinaba ang zipper. Pumasok ang kamay niya sa kanyang p**i. "Basang-basa ka, hindi ba? Ano bang nagpapagana sa'yo, Antonette?" Hinalikan niya ang kanyang mga labi muli at pagkatapos ay inalis ang kanyang maong. Dahan-dahan niyang pinaghihiwalay ang kanyang mga binti. "Ii-lilisin ko na ang iyong clito
Pagkatapos ng kasal, nagtungo sina Xavier at Antonette sa Bangkok para sa kanilang honeymoon. Sa kabila ng kanilang kasal na nagsimula sa isang kasunduan, ramdam ni Antonette ang kakaibang saya sa paglalakbay na ito. Para sa kanya, ito ang unang pagkakataong makaranas ng ganitong klase ng bakasyon, at naramdaman niya ang kilig na parang nasa isang pelikula.Pagdating nila sa Bangkok, tumuloy sila sa isang marangyang hotel na may malawak na tanawin ng lungsod. Moderno ang disenyo ng kanilang suite, at may balkonaheng nagbibigay ng magandang tanaw sa ilog ng Chao Phraya. Si Antonette ay hindi makapaniwala sa ganda ng lugar.“Grabe, Xavier, ang ganda dito,” aniya habang nakatayo sa balkonaheng nakatingin sa cityscape. “Parang nasa ibang mundo ako.”Tumayo si Xavier sa tabi niya, nakangiti nang bahagya. “Gusto kong maging espesyal ito para sa’yo,” sagot niya, na ikinagulat ni Antonette. Bagamat alam niyang hindi sanay si Xavier sa pagpapakita ng emosyon, ramdam niya ang sinseridad nito.S
Sumabog ang liwanag sa likod ng aking mga nakapikit na talukap ng mata bago naging itim ang mundo, ang buong katawan ko'y naninigas. Ang aking puki ay isang agos, isang bagyo at isang desperado, gutom na halimaw na nagwawala para sa laman... bago siya bumagal at dahan-dahang pinapakalma ako sa mga banayad na alon na dumadaloy sa dalampasigan nang dahan-dahan, sa halip na ang malakas na alon ng dati. Ang mga panginginig ay nanginginig sa aking mga hita at ako'y nagiging malambot."Oh Diyos, baby, Xavier," ungol ko, ang dibdib ko'y sumisikip."Ang lapit ko na noon, ang sarap mo, ang sikip, ang init at ang sarap, baby."“Alam ko,” halos umiyak ako, kahit na gusto ko pa ng higit."Kailangan kong matikman ang tamod mo, ang bango ng puke mo."Si Xavier ay lumuhod habang ako ay bumabaluktot pabalik upang magpahinga sa kotse—ang aking maong ay nasa kalahating baba pa lamang sa aking mga binti na naglilimita sa atin.Ang haplos ng kanyang dila ay tila napakabuti dahil sa sobrang sensitibo ko n
Pagkatapos ng selebrasyon ng kasal, dumiretso sa hotel room ang bagong mag-asawang Antonette at Xavier. Tahimik ang paligid, at tanging ang malumanay na tunog ng air conditioner ang maririnig sa loob ng kanilang marangyang suite.Si Antonette ay halatang kinakabahan, ngunit sinubukan niyang itago ito sa pamamagitan ng pag-aayos ng kanyang wedding dress na ngayon ay medyo nagusot sa haba ng araw. Samantalang si Xavier ay nakatayo malapit sa malaking bintana, nakatanaw sa ilaw ng lungsod, tahimik ngunit halatang nag-iisip.“Ang ganda ng view dito, ano?” basag ni Antonette sa katahimikan, pilit na ngumiti habang inaalis ang kanyang sapatos.Lumapit si Xavier, ang mga mata niya’y mapanuri ngunit malumanay. “Oo, pero mas maganda ka,” aniya, halos bulong, na ikinapula ng pisngi ni Antonette. Hindi siya sanay sa ganitong klaseng atensyon mula kay Xavier, lalo na’t kilala ito sa pagiging seryoso at malayo ang ugali.Naupo si Antonette sa gilid ng kama at iniwasang magtama ang kanilang mga mat