Normal na kay Angela na magtipid. Ang isang pagkain sa restaurant na nagkakahalaga lamang ng ilang daang piso ay tila napakalayo sa halagang 60,000 piso. Para mabayaran ang utang na iyon, kinakalkula niyang kailangan niyang magluto ng daan-daang pagkain."Isang daang beses?" tanong niya, halatang nag-aalangan.Habang seryosong nag-iisip at nagkokompiyut si Angela, napangiti si Mateo. Bahagyang tumikhim ito at sumagot, "Sige, isang daang beses.""Ano ang gusto mong kainin?" tanong ni Angela."Hindi ko alam," sagot ni Mateo nang kalmado. "Ikaw na ang bahala, kung ano ang kaya mo."Napatigil si Angela at tumitig. "Paano naman iyon? Dapat naman siguro na espesyal para sa’yo. Hindi ko pa nga kabisado lahat ng luto ko. Paano kaya kung maghanap muna ako ng recipe bukas at subukan ko kung alin ang mas bagay?"Ngumiti si Mateo, mas malawak ngayon. "Sige."Kinabukasan, kahit weekend, maaga pa ring umalis si Mateo dahil sa isang meeting. Samantala, abala naman si Angela. Pagkagising niya, nag-do
Nakita ni Angela si Mateo pagkapasok nito at dali-daling lumapit. "Nandito ka na? Bilis maghugas ng kamay at kumain. Marami akong niluto. Kumain ka nang kumain. Kung hindi mo maubos, gagawin ko na lang itong baon mo sa opisina bukas.""Hindi na kailangan," sagot ni Mateo habang umuupo. "Uubusin ko lahat."Hindi makapaniwala si Angela. Sa dami ng niluto niya, ni hindi ito kakayanin ng apat na tao, paano pa kaya silang dalawa lang?Pero mali ang hinala niya. Nang gabing iyon, naubos ni Mateo ang lahat ng niluto niya. Halos hindi makapagsalita si Angela sa gulat. Kahit ilang beses na silang sabay kumakain, hindi niya napansin na ganoon kalakas kumain si Mateo.Kinabukasan, Linggo, halos buong araw na nagluto si Angela para kay Mateo. Hindi niya namalayan na mabilis na natapos ang weekend.Lunes ng umaga, balik-trabaho si Angela. Kung dati’y gustung-gusto niyang pumasok, ngayon ay tila bangungot ito mula nang maging editor-in-chief si George. Ang pakiramdam niya, ang opisina ay parang isa
Pagkatapos magsalita ni Angela, hindi na siya naghintay ng sagot mula kay George at agad na lumabas ng opisina.Pagdating niya sa corridor, saka lamang siya nakahinga nang maluwag.Hindi niya maintindihan kung anong nangyari kay George at bigla na lamang itong tumigil sa pang-iinsulto sa kanya. Imbes, nagpakita pa ito ng malasakit tungkol sa kalagayan ng kanyang ina.Pero kahit anong gawin ni George—mang-insulto man o magmalasakit—hindi niya maalis ang bigat sa kanyang damdamin.Para sa isang minahal niya nang labis, marahil ang pinakaakmang wakas ay ang maging ganap na estranghero sa isa’t isa.Napangiti siya nang mapait habang iniisip iyon at nagdesisyong balikan ang opisina para yayain si Jenny na sabay silang magtanghalian.Samantala, naiwan si George sa loob ng opisina. Tulala at tila napako sa lugar habang pinagmamasdan ang papalayong si Angela.Maging siya, hindi na niya maipaliwanag sa sarili kung ano na ba talaga ang nararamdaman niya para kay Angela.Galit dapat siya sa baba
Hindi inaasahan ni Shane ang matinding reaksyon ni Mateo. Natigilan siya, pero tuloy pa rin niyang sinabi, “Oo, pati ako nagulat nung nalaman ko. Hey, George, san ka pupunta?”Wala nang gana si George na pakinggan ang sinasabi ni Shane. Agad siyang tumayo, iniwan ang kwarto, at mabilis na nagmaneho pabalik sa kumpanya.Samantala, sa opisina ng magazine, abala si Angela at Jenny sa pagkain ng sandwich sa tea room. Habang busy si Angela sa pagbabasa ng recipe, si Jenny naman ay parang wala sa sarili, pasulyap-sulyap kay Angela.“Kung may gusto kang itanong, itanong mo na lang,” ani Angela nang hindi man lang tumitingin kay Jenny.Halatang na-guilty si Jenny at biglang namula ang pisngi. “Uh… wala naman. Pero kasi, may mga kumakalat na usapan sa opisina…”“Tungkol sa akin at kay George?” tanong ni Angela habang bahagyang tumaas ang kilay niya.“Hindi lang iyon,” sabay kagat-labi ni Jenny bago naglakas-loob na magsalita. “Ganito kasi, Angela. Nung isang araw, nakita ka namin ni Ate Lindsa
"Ano... anong ginagawa mo?" nanginginig ang labi ni Angela. Bago pa siya makapagsalita ng buo, dumaan si George at mabilis na hinawakan ang mga balikat niya, pinutol ang mga salitang nais niyang sabihin."Tanungin mo kung paano ko nalaman? Hindi na mahalaga!" Nang makita ni George na hindi tumanggi si Angela, alam niyang totoo ang lahat ng sinabi ng mga tao, at lalo siyang nagalit. "Bakit hindi mo sinabi sa akin? Masaya ka bang itago ito sa akin?"Inisip ni George na parang tanga siya noon—isinama pa si Angela para mag-interview kay Mateo, at nabanggit pa ang asawa ni Mateo sa harapan nito. Siguro, si Mateo at Angela noong mga panahong iyon ay tinitingnan siya na parang isang biro lang!Hinila ni George ang braso ni Angela nang sobrang higpit na naging kulay-puti ang mukha nito dulot ng sakit. Hindi na niya kayang tiisin pa ito, kaya't napasigaw siya, "George! Tumigil ka! Hindi ko gustong itago ito sa'yo, pero hindi mo naman tinanong!"Nakita ni George ang mukha ni Angela na puno ng s
Hindi rin alam ni Angela kung bakit, nang insultuhin siya ni George, kaya niyang manahimik at tanggapin ito nang maayos. Ngunit nang insultuhin ni George si Mateo, isang hindi maipaliwanag na galit ang sumik sa kanyang puso!Naisip ni Angela si Mateo, ang perpektong lalaking iyon, at ang mag-isa nitong hitsura tuwing nakaupo sa wheelchair. Bigla niyang naisip na si George sa harapan niya ay talagang nakakainis!Dahil sa pamilya ni George, kinailangan ni Mateo na itago ang kanyang nakakasilaw na kagalingan at magkunwaring may kapansanan sa loob ng sampung taon.Hindi inaasahan ni George na magiging ganito kasidhi ang reaksyon ni Angela, kaya’t napatigil siya saglit.Habang hindi siya kumikilos, si Angela naman ay hindi na ninais pang makipag-usap pa."George," malupit niyang sinabi, "Alam ko na hindi ka komportable. Akala ko noong una na may hindi tamang relasyon kami ni Mateo, ngunit kami ay legal na mag-asawa. Pero hindi mo na kailangang mag-alala tungkol sa relasyon namin ni Mateo.
Hindi pinansin ni Mateo ang sinabi ni Angela at mabilis niyang isinubo ang daliri nito sa kanyang bibig.Ang mainit at basang pakiramdam ay parang kuryenteng biglang dumaloy mula sa dulo ng kanyang daliri, papunta sa bawat sulok ng katawan niya. Hindi maipaliwanag ni Angela ang nararamdaman—para bang bigla siyang naging maselan sa bawat galaw ni Mateo.Naramdaman niya ang pag-init ng mukha niya, kaya mabilis niyang iniwas ang tingin mula sa gwapong mukha ni Mateo. Nauutal niyang sabi, “Ma-Mateo, hi-hindi na kailangan… talaga…”Sa sobrang kaba, halos hindi niya maayos ang mga salita niya. Nang maramdaman ni Mateo ang panginginig ng kamay ni Angela, dahan-dahan niyang binitiwan ito. Tinitigan niya ang namumula nitong mukha na tila ba may gusto siyang basahin doon.“Sandali lang,” ani Mateo na may malambing na ngiti. “Kukunin ko ang band-aid.”Walang ibang nasabi si Angela kundi ang sundan ito ng tingin habang lumalabas ng kusina. Nang makalabas si Mateo, napabuntong-hininga siya nang ma
Nakakunot ang noo ni Mateo habang iniikot ang laptop paharap kay Angela."Ang pangalan ng restaurant na ito ay Italian Mood. Akala ko, buong set ng Italian dishes ang in-order ko."Napalunok ng hiya si Angela.Sa isip niya, Ganito pala ang mga anak ng mayayaman, pati pangalan ng restaurant at pagkaing in-order, pinag-iisipan ng mabuti."Kapag delivery, pizza lang naman kadalasan ang Italian dish," paliwanag niya habang inilalapag ang kahon ng pizza sa mesa. "Nakakain ka na ba ng pizza?"Ibinaling ni Mateo ang tingin sa pizza at ibinaba ang mga mata. "Noong nasa Europa ako, oo, pero charcoal-grilled ang mga iyon. Hindi ko pa natikman ang pizza na nakalagay sa papel na kahon."Napangiti si Angela. "O, ‘di sige, gawin mo na lang itong experience sa buhay mo." Pinilas niya ang isang hiwa ng pizza at iniabot kay Mateo.Tahimik na tinanggap ito ni Mateo, kinagat, at bahagyang napakunot ang noo. "Iba ang lasa nito kaysa sa mga natikman ko noon."Natawa si Angela. "Minsan, masarap din naman a
Pagkasabi ni Angela ng mga salitang iyon, isang mapait na ngiti ang sumilay sa kanyang mga labi. “Ano pa bang saysay ng pag-uusap na ’to? Tapos na ang lahat, wala na tayong dapat pag-usapan.”Pagkatapos niyang sabihin iyon, tumalikod siya at naglakad palayo. Ayaw na niyang patulan ang anumang argumento kay George.Ngunit hindi inaasahan ni Angela ang sumunod na nangyari. Agad siyang hinabol ni George at mahigpit na hinawakan ang kanyang pulso.“Angela, bakit wala ka nang gustong sabihin?” Ang boses ni George ay puno ng damdamin. Ang titig niya ay nagmamatyag, tila nagbabakasakaling mabasa ang damdamin ni Angela. “Kung kaya mong harangin ang saksak na ’yon para sa akin, hindi ako naniniwala na nakalimutan mo na ako sa puso mo!”Bahagyang nanginig ang katawan ni Angela. Ngunit pilit niyang pinatatag ang kanyang sarili. Tumitig siya kay George, pilit na pinapakalma ang sariling damdamin.Ang mga mata ni George ay puno ng pangungulila at pagsisisi. Hindi niya maitago ang emosyon na parang
Dahil sa sobra-sobrang emotions na nararamdam ni George, hindi niya napansin na sugatan pa si Angela. Nasaktan niya ito nang medyo malakas ang tapik niya, kaya bigla na lang napangiwi ang mukha ni Angela at namutla sa sakit.Nang makita ni George ang maputlang mukha ni Angela, tila natauhan siya at dali-daling binitiwan ang kamay nito.“Pasensya na, nakalimutan kong sugatan ka pa,” ani George, halatang nag-aalala.Si Angela naman, unti-unting kumalma mula sa pagkabigla. Napansin niya ang mga usisero’t usiserang mata ng mga tao sa paligid, kaya mahina niyang sinabi kay George,“Kung may sasabihin ka, sa opisina na lang natin pag-usapan.”Napagtanto rin ni George na masyado siyang naging padalos-dalos. Tumango siya at inakay si Angela papunta sa kanyang opisina. Isa-isa silang pumasok, at pagkapasok nila, agad na nagkagulo ang buong opisina.“Grabe! Anong nangyari doon? Para akong nanood ng eksena sa isang teleserye!” bulalas ng isang empleyado. “So totoo pala yung chismis dati? Si Ange
Gusto sanang lapitan ni Aunt Selene si Angela upang gamutin ang kanyang sugat, ngunit tumanggi si Angela dahil natatakot siyang makita nito ang pamumugto ng kanyang mga mata. Sa halip, basta na lang niyang nilapatan ng gamot ang sugat niya kahit hindi maayos.Kinabukasan, nagising si Angela sa madaling araw. Napatingin siya sa kabilang bahagi ng kama—walang tao. Ang kawalan ni Mateo sa tabi niya ay tila ba nag-iwan din ng puwang sa kanyang puso.“Nakakainis,” bulong niya sa sarili habang pinapalo ang pisngi niya upang gisingin ang sarili.Pakiramdam niya ay napakahina niya. Matapos ang paghihiwalay nila ni George dalawang taon na ang nakalipas, nangako siya sa sarili na hindi na niya hahayaang masaktan ulit ang puso niya. Sa halip, magpapakasal siya sa isang taong makapagbibigay ng seguridad at hindi na muling magmamahal nang ganito kalalim. Ngunit eto siya ngayon, muling naliligaw.“Hindi puwede,” mariin niyang sinabi sa sarili.“Hinding-hindi na.”Sa mabilis na desisyon, tumayo siya
Her voice became softer and softer hanggang halos wala nang marinig.Alam ni Angela kung gaano kalabo ang naging palusot niya. Para siyang magnanakaw na nahuli sa akto. Hindi siya makapaniwala na magagawa niya ang ganoong bagay—pakialaman ang pagmamay-ari ng iba.Si Mateo, na kanina’y nanonood lang sa kanya habang namumutla siya, ay napansin ang biglang sakit sa kanyang dibdib.Ano ba naman ‘to? tanong niya sa sarili. Masyado bang matalas ang tono niya kanina kaya natakot si Angela?Ayaw niya sanang maging masungit sa kanya, pero ang eksena kanina—kung saan muntik nang mabasag ang kwintas—ay hindi maalis sa isip niya.Napakahalaga ng kwintas na iyon. Kung nasira nga iyon kanina…Ayaw na niyang isipin pa.Napansin niyang masama na ang pakikitungo niya kay Angela mula pa noong umpisa. Pinilit niyang pakalmahin ang sarili kaya tumayo siya at naglakad patungo sa closet. Kinuha niya ang polo na isusuot niya para sa trabaho. “May aasikasuhin lang ako sa kumpanya. Maaga ka nang matulog,” mal
Ang bawat bahagi ng kuwintas ay perpekto, maliban sa isang bahagi na tila inukit ng iba. Medyo magaspang ang pagkakagawa, ngunit malinaw pa rin ang pagkakaukit ng isang salita—“Jade.”Jade…Biglang pumasok sa isipan ni Angela ang sinabi noon ni Don Alacoste—“Ilang taon na ang lumipas. Simula nang mamatay si Jade, inakala kong hindi na ulit magmamahal si Mateo.”Puwede bang sa babaeng ito galing ang kuwintas?Sino ba siya? Ex-girlfriend ni Mateo? At nasaan na siya ngayon?Sa ilalim ng anino ng kuryosidad, hindi naiwasan ni Angela na kuhanin ang mga litrato sa loob ng drawer.Sa sandaling makita niya ang mga ito, tila huminto ang mundo niya.Sa larawan, may isang lalaki at babae na parehong bata pa, mukhang nasa edad disiotso.Madaling nakilala ni Angela ang lalaki—si Mateo.Pero hindi ito ang Mateo na seryoso at misteryoso ngayon. Ang Mateo sa litrato ay mas bata, mas palaban ang itsura, ngunit nandoon pa rin ang nakakabighaning mga mata.Kung ang kasalukuyang Mateo ay parang isang ta
Habang namumula ang pisngi ni Angela, napansin ni Mateo na tila mas lalong gumanda ito sa kanyang paningin. Napangisi siya at bahagyang tinaas ang kilay, “Alin kaya doon ang gusto mong pag-usapan?”Hindi makatingin nang diretso si Angela, at halos mabulol sa pagsagot, “Yung… yung sinabi mong ikaw ang… gumagalaw.” Habang nagiging mas mahina ang boses niya, tila gusto na niyang magtago sa ilalim ng lupa.Natawa si Mateo at gamit ang daliri, marahan niyang itinulak pataas ang baba ni Angela upang magtama ang kanilang mga mata. “Hindi ako nagsisinungaling. Dapat nga naman akong gumalaw… O baka gusto mong subukan ngayon?”“Hindi! Hindi na kailangan!” Tulad ng isang nahuling daga, bigla na lamang tumalon si Angela, umiwas ng tingin, at nagmamadaling tumakbo papunta sa kabinet. “A-ano… Maliligo muna ako!”Hindi na siya naghintay ng sagot at sinunggaban ang tuwalya gamit ang kaliwang kamay bago tuluyang tumakbo papasok ng banyo, tila tumatakas.Sa loob ng banyo, nakatingin si Angela sa kanyan
Habang pinapakain ni Mateo si Angela, hindi na siya gaanong naiilang. Napakaingay ng isip niya, pero ang lumabas sa bibig niya’y, “Gusto ko ng broccoli at talong.”Walang imik si Mateo at agad na kinuha ang hinihiling nito. Matyaga niyang idinulot ang pagkain sa bibig ni Angela, na tahimik namang kumakain.Si Uncle Jed at si Aunt Selene, na tahimik na nakamasid sa gilid, halos manlaki ang mga mata sa nakita.Ang kanilang young master, na kilala nilang malamig at tila walang pakialam sa iba, ngayon ay nagpapakain ng asawa gamit ang sariling kamay? Para bang biglang naging milagro ang kanilang mundo!Matagal-tagal din bago naubos ni Angela ang pagkain. Si Mateo naman, abalang-abala sa pagsilbi sa kanya. Nahihiya si Angela kaya’t nagpilit, “Mateo, kaya ko namang kumain gamit ang kaliwang kamay. Kumain ka na rin.”Hindi siya pinansin ni Mateo. Sinigurado muna nitong naubos ni Angela ang laman ng plato bago siya nagsimula kumain.Habang nagliligpit si Aunt Selene ng mga plato, biglang napa
Si Angela ay nagtaka at tinitigan si Mateo. “Ito ba… ang kaso ng pagkidnap sampung taon na ang nakalipas?”Si Mateo ay isang paboritong anak ng mayaman, at hindi maiisip ni Angela kung paano siya nasaktan ng ganoon kalubha maliban na lamang kung may kinalaman ito sa kaso ng pagkidnap na nangyari sampung taon na ang nakaraan.“Oo,” sagot ni Mateo na nakayuko habang ina-aplay ang gamot kay Angela kaya hindi ito makita ang ekspresyon sa kanyang mukha. “Tatlong kutsilyo, tatlong tama sa hita. Kung hindi agad nakuha ang tamang medikal na atensyon, malamang ay magiging inutil ang mga paa ko.”Nanginginig ang braso ni Angela at bigla niyang naisip kung gaano siya kalakas magbitaw ng salita kanina. Lumuha siya, bahagyang pumikit, at mahina siyang nag-sorry, “Pasensya na…”“Anong pinagsisihan mo?” tanong ni Mateo.“Nasabi ko ang tungkol sa iyong masalimuot na kwento.” Naramdaman ni Angela na kung ikukumpara sa lahat ng dinaanan ni Mateo, parang napakaliit lang ng pinagdadaanan niyang sugat.“W
Kung totoong isa siyang makasariling babae na gagawin ang lahat para sa pera, bakit nga ba iniligtas niya si George sa ganoong delikadong sitwasyon?Habang iniisip ito, napabuntong-hininga si George. Dalawang taon na ang nakalipas, at tila ngayon lang siya naguguluhan sa lahat ng kanyang akala. Maaari kayang mali ang iniisip niya tungkol kay Angela?Habang mas pinipilit niyang tanggapin ang posibilidad na nagkamali siya, mas lalo niyang nararamdaman ang pag-aalinlangan. Pero… hindi, imposible. Saanman niya tingnan, hindi ito pasok sa lohika niya.Pagkalipas ng tatlong minuto ng pag-iisip, hindi na siya mapakali. Kinuha niya ang kanyang telepono at nag-dial.“Hello, ako ito,” malamig niyang sabi sa kabilang linya. “May ipapahanap akong impormasyon. Siguraduhin mong kumpleto at totoo ang lahat ng detalye.”Pagkauwi mula sa ospital, mabilis na nag-shower si Angela. Sa wakas, nawala rin ang amoy ng disinfectant na tumatak sa kanyang ilong sa loob ng ospital.Pagkatapos ng shower, nahiga s