Chapter 4

Ilang minuto din na nakatunganga lamang si Claire, thinking of how to get rid of Alastair at kung paano siya makakaalis sa kung saan man ang lugar na ito na pinagdalhan nito sa kanya. Ngunit kahit anong piga niya sa kanyang utak ay wala talaga siyang maisip.

She needs to think of a plan. Kailangan niyang makatakas mula rito!

Makalipas ang ilang minutong pag-iisip ng plano kung paano makatakas mula kay Alastair, Claire decided to get dress as what Alastair has told her. 

Nanginginig na tumayo siya at tinungo niya ang maliit na aparador.

Napapangiwi siya tuwing humahakbang siya. Maliban kasi sa mahipdi ang kanyang pagkababae at nanlalagkit din ang kanyang buong katawan, especially her womanhood.

"Hindi man lang ba niya ako paliliguin?" Nakangiwi at naiinis na sabi niya.

I am going to ask that assho*e later. She thought saka niya binuksan ang aparador at pumili ng mga damit na isusuot niya.

Mabuti nalang at mga desente naman pala ang mga damit na pinili nito. Akala kasi niya ay puro malalaswang mga damit ang makikita niya.

In the end, she chose to wear a simple t-shirt and jogging pants.

After she got dressed ay tiningnan niya ang kanyang repleksyon sa salamin. Maliban sa namamaga niyang mga labi dahil sa marahas na paghalik sa kanya ni Alastair ay maayos naman na ang itsura niya at walang bakas ng panggagahasa sa kanya, kung matatawag nga bang panggagahasa iyon.

Nagustuhan mo rin naman 'yun. Umuungol ka nga, hindi ba? Anang kontrabida niyang isipan.

Nagustuhan niya nga ba ang mga nangyari?

Dapat pa bang tinatanong yan, Claire? You were moaning endlessly. Ano sa palagay mo ang dahilan kung bakit ganun nalang magreact ang katawan mo? Syempre dahil nagustuhan mo. Naririnig na naman niyang sagot sa kanya ng kontrabida niyang isipan.

Fu*k! Nagustuhan ko nga ba? I admit na may kakaibang kiliti at sarap akong nadama sa mga pinaggagawa niya sa akin ngunit posible namang nadala lang ako sa tawag ng laman. Pero teka, parang ganun din naman 'yun, diba? Ibig sabihin ba ay nagustuhan ko nga?

Napamura siya sa kanyang mga naiisip.

Hindi na talaga niya alam kung ano na ang nangyayari sa kanya. Aaminin na niyang naapektuhan siya sa mga ginagawa sa kanya ni Alastair ngunit may kasintahan na siya. Mahal niya si Ruby and she can't afford to hurt her. Anong mukha ang ihaharap niya kay Ruby kapag nalaman nitong inangkin ng isang lalaki ang kanyang katawan? And the worst thing is, her supposed to be fiance is the one who took her virginity. Siguradong siyang labis itong masasaktan.

Nagtatalo pa rin ang dalawang bahagi ng utak niya when the door of the room was opened by Alastair.

Napabaling ang tingin niya sa binata and there she saw him, only wearing his boxers, looking at her with an emotion on his eyes na hindi niya kayang pangalanan o ayaw niya lang talagang pangalanan. Hindi niya gusto ang nakikita niyang emosyon sa mga mata nito kaya naman ibinalik niya ang tingin sa salamin at inayos ang mga buhok niya na tumatabing sa kanyang mukha.

Naramdaman niyang pumasok ito sa loob ng silid at kahit niya ito tinitingnan ay nararamdaman naman niya ang presensiya nito. Alam niyang papalapit ito sa kanya. Hanggang sa naramdaman niyang nasa likuran na niya ito. And then she saw him through the mirror, looking at her intently with the same emotion that she has seen in his eyes seconds ago.

He's looking at her na para bang pati kaluluwa niya ay nakikita na nito and she doesn't like it. And she don't know why but she started feeling that again. Iyong pakiramdam na tila ba nag-iinit ang kanyang katawan.

Oh God! Am I feeling lust towards this man? No! It's not like that. Hindi ganoon iyon. Kailan pa ako nakaramdam ng pagnanasa para sa isang lalaki? No, this is not lust. Siguro ay kinakabahan lang ako o nagagalit. But fuck! Why do I feel hot now that I know that he's just behind me wearing only his boxers.

At bago pa niya mapigilan ang sarili ay napatitig na siya sa hubad na dibdib ng binata, down to his abdomen pababa pa sa bagay na nasa pagitan ng mga hita nito na namumukol.

Don't tell me he's having a boner! Mabilis niyang naibalik ang paningin sa mukha nito and there she saw him grinning from ear to ear at alam na niya kung ano ang tinatakbo ng isip nito. 

Nag-init ang kanyang mga pisngi.

Ilang beses na ba siyang napahiya sa lalaking ito? The words that are coming out of her mouth is totally different from how her body reacts and no, this is not her.

She's not like this. Hindi naman siya ganito dati. 

Ano ba talaga ang nangyayari sa kanya? Ano ba ang ginawa ni Alastair sa kanya? Did the guy cast a spell on her or something?

Alastair is not really good for her. He is turning her into someone that she doesn't want her to be.

The way she's acting right now is not her usual self. Pakiramdam niya ay ibang tao siya at talagang hindi niya nagustuhan iyon.

She has to bring back her old self. She needs to bring back the Claire that she was before Alastair kidnapped her.

Nang matapos siya sa pag aayos sa kanyang sarili ay agad niyang ibinaling ang kanyang tingin kay Alastair na nasa kanya pa rin harapan at nakangisi pa rin.

With an irritated look on her face, she asked, "Anong nginingisi-ngisi mo dyan?"

Lumawak ang ngisi nito. "Wala naman. It's just that I saw you staring at my body, especially at my now, hard member kaya hindi ko mapigilang mapangisi. And oh, you look so cute when you're blushing, sweetheart." He said.

And how she wanted to rip off his lips ng hindi na niya makita ang nakakairita nitong ngisi.

"Me? blushing?" She said saka pagak na tumawa. "You are just hallucinating, Mr.Beckre. Why would I even blush? Because of you? Baka naman nakakalimutan mo na kung ano ako.I am a lesbian. Isa pa may girlfriend ako and I love her. Kaya kahit ilang beses mo pang angkinin ang katawan ko, that still wouldn't change the fact that my heart, my body, and my soul belongs to somebody else. Kaya kung ano man ang pinaplano mo, mabuti pa ay huwag mo ng ituloy. Dahil makuha mo man ang katawan ko, ay hinding-hindi mo makukuha ang puso ko." She said without blinking and without taking her eyes off him.

Nawala ang ngisi nito at napalitan ng isang seryosong ekspresyon. "Ako ang tipo ng tao na hindi kaagad sumusuko, Claire. Kapag ginusto ko, makukuha ko and you won't be an exemption to that. Sisiguraduhin ko mapapasaakin, hindi lang ang katawan mo, kung hindi ang buong pagkatao mo." He said.

Ramdam niya ang kumpiyansa sa boses nito dahilan upang muli na naman siya pagak na tumawa.

"You sound so confident. Do you really think na hahayaan ko ang sarili ko na magpa-angkin sa'yo? After everything that you've done to me? Sa tingin mo talaga hahayaan ko ang sarili ko na mahulog sa isang demonyong katulad mo? Tell me, Mr.Beckre, ano ba talaga ang motibo mo? Why do you want to marry me? Why do you want me so much? Is it because of my parents? Did my father asked you to do this? O baka naman para sa kompanya ninyo. Para ba sa pera?" Mapait siyang ngumiti. "Ganoon ba talaga kahalaga para sa inyo ang pera na nagagawa ninyong gawin sa akin ito? Na saktan ako sa ganitong paraan? Ganun ba talaga kahalaga para sa mga magulang ko ang pera para pilitin ako sa isang bagay na hindi ko gusto? Ganyan ba talaga kahalaga sayo ang pera na nakuha mo pa akong kidnapin at ilayo ako sa taong mahal ko? Ganoon ka ba talaga kagahaman sa pera, ha?!” Galit niyang sigaw rito.

She can't control the pain and anger that she's feeling right now. She's hurt. She is in pain. She's broken.

Nakita niya ang pagbakas ng lungkot at pait sa mukha nito. Ngunit sandali lamang iyon dahil bumalik ang seryosong ekspresyon nito.

"You don't know anything, Claire kaya huwag mo akong husgahan. Wala kang alam kaya wag mo akong paratangan." Anito saka siya nito tinalikuran. "Lumabas ka na kapag tapos ka ng mag-ayos ng sarili." He said bago ito tuluyang lumabas na ng silid.

She was speechless for a moment.

Alastair, somehow, looked hurt.

"Siya pa ngayon ang nasasaktan after everything that he did to me?" She said saka siya umiling-iling ng may mapait na ngiti sa kanyang mga labi.

Nang makalabas siya sa silid ay ang sala kaagad ang nakita niya.

She looked around and Alastair was nowhere to be seen.

"Where is that assho*e? Oh well, wherever he is, sana ay doon na siya manatili at huwag na siyang bumalik." Pabulong niyang saad.

Dahan-dahan at paika-ika siyang naglakad. 

Naalala niyang sinabi nito that they are going to have breakfast kung kaya't hinanap niya ang dining room. At habang hinahanap niya ang dining room ay  hindi niya napigilan na bigyang-pansin ang bahay.

Hindi naman ganun kalaki ang bahay but the interior design of the house looked amazing and expensive. Halatang pinagkagastusan ang bahay.

At dahil nga hindi naman ganoon kalaki ang bahay ay mabilis niyang nahanap ang dining room kung saan niya nakita ang isang parehabang lamesa na may mga pagkain ng nakahain. 

Lumapit siya sa lamesa. Mukhang hindi pa nagagalaw ang mga pagkain indikasyon na hindi pa kumakain si Alastair.

Nilingon niya ang bukana ng kusina. Wala pa ring bakas ni Alastair.

Nang tiningnan niyang muli ang mga pagkain na nasa lamesa ay tumunog na ang kanyang sikmura, hudyat na talagang gutom na siya kaya naman kaagad siyang humila ng silya at umupo doon and started to eat. 

Bahala na si Alastair sa kung nasaan man ito. Basta siya ay kakain na upang magkaroon ng laman ang sikmura niyang galit na galit. 

There are bacon, hotdog and egg na nakahain sa lamesa. Mayroon pang kape ngunit di na ito mainit at malamang ay kanina pa ito tinimpla.

Pagkatapos niyang kumain ay kaagad niyang hinugasan ang kanyang mga pinagkainan. Matapos hugasan ang mga pinggan ay tumungo siya sa sala at umupo sa isang single sofa.

Gusto pa niyang magpahinga para naman mabawasan ang kirot na nararamdaman niya sa buong katawan niya, lalo na sa kanyang pagkababae.

Inilibot niya ang tingin sa sala ng bahay. Again, she was mesmerized by how amazing the interior design of the house is. Kahit ang mga kagamitan ay mukhang mamahalin. The sofas, for example. Even the tables, the vases, especially the paintings that are hung in the walls ay sigurado siyang mamahalin.  

Ngunit napatigil siya sa pagtingin-tingin sa bahay ng dumako ang kanyang tingin sa isang pinto.

Sigurado siyang ang pinto na iyon ang pinto palabas sa bahay.

Bumangon ang pag-asa sa kanyang puso. Maaaring makatakas na siya mula kay Alastair!

She looked around the house again. Still, no traces of Alastair.

This is her chance!

Kung kaya't wala ng pagdadalawang-isip na tinungo niya ang nakasarang pinto.

Kahit nananakit pa rin ang katawan niya ay hindi niya iyon ininda.

Nang marating niya ang pinto, na ipinagpapasalamat niyang hindi naka-lock, ay mabilis niya iyong binuksan. But as soon as she opened the door ay nawala ang pag-asang naramdaman niya.

Mapait siyang napangiti.

Alastair really made sure na dalhin siya sa isang lugar na hindi siya madaling makakatakas. Wondering where he brought her? Sa isang isla. Sa isang isla na hindi niya alam kung saan at kung parte pa ba ng Pilipinas.

"Ahh! Fu*k you, Alastair!" She shouted in frustration at napaupo na lamang.

Hindi na niya mabilang kung ilang beses siyang huminga ng malalim upang pakalmahin ang sarili. At nang sa tingin niya ay kalmado na siya ay tumayo na siya.

Magpapahinga na lamang siya, tutal ay mukhang wala rin naman siyang mapapala.

Mag-iisip na lamang siya ng iba pang paraan para makatakas. Magmamakaawa siya o kahit magpaalila siya kay Alastair. Kahit ano ay gagawin niya, makalayo lamang siya mula rito.

Ngunit nang biglang umihip ang malamig na simoy ng hangin sa kanyang mukha ay napatingin siya sa dagat. 

The sea looked so calm, peaceful, and inviting. Tila ba inaanyayahan siya nito.

Muli na naman siyang napabuntong-hininga.

She's starting to get depressed because of what is happening to her. And it looks like the sea can ease her worries. So she decided to finally get out of the house.

Naglakad-lakad siya sa puting buhangin ng nakapaa lamang. She is also enjoying herself na binabasa ang kanyang mga paa sa dagat.

Tumitingin-tingin din siya sa dagat, nagbabakasakaling makakita siya ng kahit isa lang na bangka but unfortunately, she didn't see anything. Kahit si Alastair ay hindi niya makita.

Asan na kaya ang lalaking yun? 

Medyo malayo na rin kasi ang narating niya but there were no signs of Alastair.

Naglakad-lakad pa siya ng makakita siya ng isang bulto ng tao na nakaupo sa lilim ng isang puno ng buko. Nakatagilid ito at nakatingin sa dagat.

Lumakad siya papalapit rito. At nang ilang dipa na lamang ang layo niya ay nakilala na niya ito. 

It's Alastair.

Dahan-dahan siyang lumapit rito, making sure that she's not creating any noise.

At hindi niya alam kung nagtagumpay ba siya sa hindi paggawa ng ingay dahil hindi na siya napansin nito, o talagang malalim lamang ang iniisip nito, na hindi na nito napansing nakalapit na siya.

At dahil hindi pa rin siya nito napapansin ay nagkaroon siya ng pagkakataong titigan ang mukha nito.

Ngayon lamang niya napansin that Alastair is one hell of a good-looking man. Makakapal ang mga kilay, mahahabang pilik-mata, matangos na ilong at kulay rosas na mga labi. But what makes him really attractive is his chiseled jawline na talaga namang nakaw-pansin.

He is a gorgeous man dahilan upang magtaka siya kung bakit ito pumayag na magpakasal sa kanya gayong napakagandang lalaki nito. Sigurado siyang maraming babae ang nagkakandarapa rito. Kaya bakit pa ito nagpapakahirap sa kanya?

Napailing na lamang siya sa sarili niyang mga tanong. As if namang masasagot niya ang sarili niyang mga katanungan.

Nang hindi pa rin siya nito napansin ay nag peke ng ubo dahilan upang makuha na niya ang atensyon nito.

Napalingon ito sa gawi niya. Bahagya pa itong nagulat ng makita siya na nasa tabi lamang nito.

"Kanina ka pa diyan?" He asked ng makabawi na ito mula sa pagkagulat.

Umupo muna siya sa tabi nito saka niya ito sinagot.

"Medyo. Kaso hindi mo naman ako napansin. Mukhang malalim kasi ang iniisip mo. Nagsisisi ka na ba sa mga ginawa mo sa akin? Iniisip mo bang pakawalan na ako?" Tanong niya pabalik nang hindi tumitingin rito.

Ang totoo ay gusto niyang sampalin, sapakin at murahin ang lalaki ngunit masyado pang pagod, hindi lamang ang katawan niya kung hindi ang utak niya kaya't pinili niyang kumalma muna kahit papaano.

Wala siyang nakuhang sagot sa lalaki.

Bumuntong-hininga siya. "Hindi ka kumain." She said pagkaraan ng ilang minutong katahimikan na bumalot sa kanila. 

"Why? Nadissapoint ka ba na hindi tayo magkasabay na kumain?" Pilyo nitong saad saka nakangisi na nilingon siya.

"Asa!" Sagot naman niya rito sabay irap na ikinatawa lamang ng lalaki.

Pagkatapos niyon ay pareho na silang natahimik. Ang mga mata nila ay nakatuon na lamang sa dagat.

Rinig na rinig ni Claire ang ingay na nililikha ng alon sa tuwing humahampas ito sa dalampasigan. Maging ang mga huni ng mga ibon ay klaro niyang naririnig dahil sa napaka tahimik na paligid.

The island is a paradise. Ganitong mga lugar ang gusto niya. Tahimik lang, hindi maingay at hindi magulo. Nakakarelax.

Pansamantala tuloy niyang nakalimutan na may galit siya sa lalaking katabi niya.

She was just enjoying the view and the silence nang biglang magsalita si Alastair na bahagyang nakapagpagulat sa kanya.

"Claire, alam kong malaki ang galit mo sa akin o baka nga siguro, kinamumuhian mo na ako." He started. "I'm sorry If I did those things to you. I'm sorry if I force you. I'm sorry for hurting you. I know a simple sorry won't be enough but that's the only word I can say." Pagpapatuloy nito.

Hindi naman siya nagsalita at pinakinggan lamang ito.

Ngunit nang maramdaman niya ang paghawak ng kamay nito sa kanyang kamay ay napatingin siya rito. And there she saw him, looking at her with an eyes that is full of guilt.

"Alam ko na imposibleng mapatawad mo ako at kalabisan na kung humingi pa ako sa'yo ng pabor. But this is the only way I know para maiparamdam ko sayo ang nararamdaman ko." Alastair said.

Ramdam niya ang sinseridad sa boses nito. 

Nanatili siyang tahimik lamang at naghihintay sa susunod pa nitong sasabihin.

Huminga muna ito ng malalim saka nito itinuloy ang gusto nitong sabihin.

"Can we stay on this island for a month?" He asked with hope written all over his face.

"Why?"Was all she could say.

Hindi niya alam kung ano pa ang sasabihin niya. Just looking at his face that is full of hope makes her speechless. 

May epekto talaga sa kanya ang lalaki at hindi na niya ikakaila iyon.

"Because I wanted you to know what I really feel for you. I wanted you to feel the feeling that I am feeling towards you, Claire. Just for a month, hayaan mong iparamdam ko sa'yo ang nararamdaman ko. Hayaan mong ipakita ko sa'yo kung ano ang tunay kong intensyon sa pagpayag sa kasalan na ito. Just for a month, Claire. Isang buwan lang. At kapag ayaw mo parin na magpakasal sa akin, pangako, iuuwi na kita at hahayaan na kita. Hinding-hindi na kita guguluhin pa. Pangako yan, Claire." He said as he cupped her face.

Maraming emosyon siyang nakikita mga mata nito ngunit mas nangingibabaw doon ang isang emosyon. Ang emosyon na nakikita niya sa tuwing nakikita niya si Ruby...ang pagmamahal.

He is looking at her as if he really love her and she is the only girl that he wanted to be with for the rest of his life. Hindi niya alam ngunit biglang lumakas ang tibok ng puso niya dahil sa mga tinging iyon. At sa hindi niya malamang dahilan ay napatango na lamang siya, hudyat na pumapayag na siya sa gusto nito.

Bumakas ang saya sa mukha ni Alastair dahil sa naging sagot niya. Parang hindi ito makapaniwala na pumayag siya sa hiling nito.

"T-talaga?" Paninigurado pa nito na para bang hindi talaga ito makapaniwala na pumayag na siya.

Bumuntong-hininga siya. "Oo. Pumapayag na ako. Isang buwan lang, Alastair. Isang buwan. At kung hindi pa rin magbabago ang kagustuhan kong hindi magpakasal sayo, iuuwi mo na ako at hindi mo na ako guguluhin pa." She answered with a serious face.

This could be a chance for her to finally get away from him. If she just behave and do whatever he wants, maaring makaalis na siya sa isla na ito at makalayo na siya rito.

Tumango-tango naman si Alastair habang may nakaukit pa rin na ngiti sa mga labi nito.

"One more thing, Claire." Anito pagkaraan ng ilang segundo.

"Aba! Umaabuso ka na. Iisa ka pa talaga." She said at inirapan ito pero ngunit tinawanan lamang siya ng lalaki.

"No. Last na to." Anito habang tumatawa.

"Fine. What is it?" Nababagot niyang sagot rito.

"Habang nandito tayo, please...don't hold back, Claire. Kung ano ang gusto mong gawin, gawin mo. Sundin mo ang sinasabi, hindi lamang ng katawan mo, kung hindi pati na rin ng puso mo." He said with a sweet smile on his lips.

And for some reason, napapangiti na rin siya.

Siguro ay iyon nga ang dapat niyang gawin. Isang buwan lang naman. At sigurado siyang pagkatapos ng isang buwan ay si Ruby pa rin ang pipiliin niya. And after that, makakauwi na siya at hindi na siya guguluhin pa nito.

Thinking those things makes her feel excited. How she wanted to go home and see Ruby. She can't help but smile while thinking of the beautiful face of Ruby ngunit ng mapadako ang kanyang tingin kay Alastair ay bigla na namang lumakas ang tibok ng puso niya.

Good heavens! Mukhang hindi niya ata masusunod ang huling sinabi ni Alastair.

Paano niya susundin ang puso niya kung nakakatakot na ang ipinapahiwatig nito.