KABANATA 5

CELESTINE'S P. O. V

Isang oras na halos o mahigit ang lumipas mula nang matapos ang pag-uusap namin ni Attorney Toledo sa cafeteria pero lahat ng pinag-usapan namin ay parang sirang plaka pa rin na paulit-ulit sa pagtakbo sa utak ko.

"Bakit ako?”

Tanging iyon lang ang mga salita na nasambit ko matapos niyang sabihin na may posblibilidad ngang ako ang gawing representative ng kasong iyon ni Madel Duran.

I want to take a part to that case's success. Pero hindi sa ganitong paraan. I mean, yes, pero kasi… ang hirap ipaliwanag.

"At bakit hindi pwedeng ikaw?” imbis na sagutin ako ay balik-tanong niya lang.

Hindi ako agad na nakasagot. Bakit nga ba hindi pwedeng ako?

Ginawa kong dahilan sa kanya ang sinabi niya na beterano at batikang abogado raw ang malamang na kukuhanin.

"And I am not veteran enough. Kung tutuusin nga ay baguhan pa lang din ako dahil isang taon pa lang ako sa propesiyon ko—”

"But that's what the management wants. May tiwala kami sa iyo dahil alam naming kaya mo. And we're all rooting for you.”

Noon pa man ay ginusto ko na talaga ang maging bahagi ng tagumpay ng mga malalaking kaso na posibleng maganap. Kaya ko nga ipinagpatuloy ang pagkuha ng kursong abogasiya. At aaminin ko na napukaw din ng kontrobersiyal na kasong kinasasangkutan ni Madel at ng sikat na aktor na iyon— kaya nga ako nagbayad pa para lang mapasakamay ko ang ilang personal at sensitibong ebidensiya sa naganap na krimen.

Pero ngayon na may tsansa nang ibinibigay sa akin para sa mataas na posisyon at malaking parte sa paglutas sa kasong iyon ay tila bigla naman akong tinamaan ng kung anong kakaibang kaba na hindi ko maipaliwanag.

Nag-aalangan ako na kinakabahan pero naroon pa rin ang tuwa at pagkasabik.

Sa naisip ko ay napabuntung-hininga na lang ako.

Ano ba talaga ang dapat kong gawin?

Naisipan kong tawagan si CJ. Pero idi-dial ko na lang ay number niya ay bigla namang nagbago ang isip ko.

And who I called instead is Tita Carmen.

Hindi ko rin alam, pero may kung anong nag-uudyok sa akin na siya ang lapitan ko para pagsabihan at pagtanungan ng kung ano ang mga dapat kong gawin.

At sa tingin ko ay hindi naman nagkamali ang instinct ko dahil nakakaisang ring pa lang ay sinagot na agad niya ang tawag ko. And she even seemed to be happy to see me calling.

"Finally, Tine, hija! You called!” bungad niya agad sa akin sa halatang nasisiyahang tinig.

"Bakit po? Are you missing me that much already?” nakangiting bungad ko rin na hinaluan pa ng pang-aasar ang tinig.

Rinig na rinig ko ang malulutong na halakhak niya.

"You wish.” sabi niya habang tumatawa pa rin. "But of course, I do. Sino ba naman ang hindi makaka-miss sa anak nila kung ito ay isang magaling na abogado at magalang na bata? Bonus na lang ang pagiging maganda pa. Sige nga, hija.”

Hindi na ako nakapagkomento at natawa na lang sa mga papuri na ibinato niya sa akin.

"`Sus, Tita, nangbola pa po kayo. Pero sorry po dahil matagal ko nang alam iyan. If you're expecting na ikaw ang unang nagsabi niyan sa akin, sorry to tell you but you're wrong. Marami na pong nakapagsabi niyan sa akin noon pa.” biro ko na muli niyang ikinatawa. Ganoon din naman ako.

At kung tama nga ang imaheng nasa isip ko ngayon ukol sa ekspresyon niya, siguradong-sigurado ako na masaya talaga siya. Nakangiti.

I just wish for those smiles not to be meant to leave her lips.

"Tita, can I… can I visit you right now?” sa wakas ay seryosong nasabi ko.

"S-Sure. May… problema ka ba? May naging problema ba sa trabaho mo o sa—”

"Sasabihin ko na lang po kapag nandiyan na ako. If it would be okay to you if I go there now and—”

"Of course, that would be okay! And I'll love that totally! You're always free to drop by anytime you want. Sa totoo nga lang, kung ako ang tatanungin ay mas gugustuhin ko na dito ka na lang tumira sa akin. But of course, I know, that that can't be.”

Lumipas ang ilang segundo na katahimikan lang ang namayani sa pagitan namin. Hanggang sa napagdesisyunan ko nang magpaalam.

"On the way na po ako, Tita. I'll bring you some pasalubong. May gusto po ba kayong ipabili?” tanong ko sa kanya.

"Wala naman, hija. Having you here is more than enough.” tugon niya. "Mag-iingat ka lagi.”

Iyon lang at nagpaalam na ako sa kanya.

Naisip ko na dumaan muna sa pizza house para bumili ng pizza.

Malamang. Alangan namang dumaan ako sa pizza house para bumili ng kape.

Napapikit ako ng mariin.

Ganoon na ba talaga ako kabaliw at nawawala sa sarili ko? Talagang kinakausap ko na pati sarili kong isip? Hay.

Pinilit ko na lang alisin sa isip ko ang lahat ng mga bagay na kung tutuusin ay wala namang silbing isipin.

Itinuon ko na lang ang pansin ko sa paghahanap ng taxi na masasakyan.

So, yeah, you must be right by now. Wala pa nga akong sariling sasakyan. But I am looking forward to have one maybe few months from now. Inuna ko muna kasi ang sarili kong bahay, ang renovation ng bahay ng mga magulang ko kung saan ako lumaki, at ang pagsuporta sa pag-aaral ng kapatid ko na hindi rin biro ang kailangang gastos. Literal na sa tuition fee pa lang ay makabutas-bulsa na.

Hindi nga nagtagal ay nakahanap na ako ng masasakyan.

The taxi driver even asked if I am Attorney Celestine Chavez. Maayos ko naman siyang sinagot na ako nga iyon.

Hindi ko naman kinabukasan ng gulat ang mukha ng driver, kaya naisip ko na mukhang alam niya naman na ako nga ang taong itinanong niya kung ako nga ba.

Well, maybe he really knew it was me. Baka kinumpirma lang.

Nanatili na lang akong tahimik habang nakatanaw sa bintana ng sasakyan.

Unti-unti na akong kumakalma nang bigla naman akong maistorbo ng mga pigil na paghikbi.

Lumingon ako para hanapin ang pinanggagalingan ng mga hikbing iyon.

I even thought na baka may sumakay pang iba sa taxi na hindi ko lang napansin at dito nanggagaling ang mga paghikbing bigla ko na lang narinig.

Pero nagkamali ako. Dahil gaya ng kanina ay ako pa rin ang mag-isang pasahero sa loob ng taxi na ito.

At imbis na sa tabi ko ay sa harap pala nanggagaling ang mga paghikbi. At ang gumagawa nito ay walang iba kundi ang driver ng taxi…