LorryceTumigil kami ni Enrique sa Elen’s Barbecue House. Katabi ito ng car shop ni Kuya Alan. Nakilala ko ang may-ari ng barbecue house, si Mommy Elen. Siya ang nanay ni Kuya Alan. Kapag walang ginagawa sa car shop niya si Kuya Alan, tumutulong siya sa barbecue house.Ngayon ko napatunayan na Enrique is not at all like the stereotype of a guy born with a silver spoon. Kung titignan mo siya at ang mga kaibigan niya, parang hindi naman sila kumakain sa mga lugar na katulad nito. The barbecue house is not like the fancy restaurants that serve a twelve course meal. Simple lang ito pero malinis at napakakomportable. Para siyang isang bahay sa tabi ng kalsada na ginawang restaurant. The place is so homey.Sa labas pa lang, amoy na amoy ko na iyong aroma ng iniihaw na barbecue, ginutom tuloy ako.Gusto kong matawa sa hitsura ni Enrique. He looks so stressed habang nakasalampak sa upuan sa harapan ko at pinapahid sa mukha niya ang isang twalya na ibinabad sa malamig na tubig.“Hoy, anong nan
Lorryce“Just tell me what I should do to make you feel better.”Ini-angat ko ang aking mukha para tignan si Enrique. Suddenly, I felt not alone anymore. I felt like someone is lending a hand to me so I can rise from a painful fall.I was touched and I cried even harder kasi pakiramdam ko, mayroon na akong karamay, kakampi.“Shit, I’m sorry okay! Whatever it is that I said that made you cry harder. I knew it. I should have just shut up,” tila bulyaw niya sa kanyang sarili.“Heartbreak Prince, can you just come sit beside me and act like a leading man in a Korean drama who lends his shoulder to the leading lady in distress?”He does not seem to like the idea basing from the slightly cringing look on his face but he still sat beside me and placed his arms around my shoulders.“Fine, just this once. I’ll pretend to be your Captian Si-Jin or Captain Ri, ano bang bet mo?” kaswal na turan ni Enrique.I chuckled at what he said. “I can’t believe you watched DoTS and CLOY?”“I don’t. But I’m
Kagagaling ko lang sa office ng Tiyatro para sa meeting namin para sa unang production namin for this school year. Na-eexcite ako kasi the Tiyatro will be doing an original Filipino musical, Katy.Doon pa lang sa meeting, naramdaman ko na ang dedication ng mga tao sa Tiyatro. Ang mga members doon ay talagang ma-a-aurahan mo na tunay na mga alagad ng sining. The show is three and a half months away pero ngayon pa lang, alam kong magiging super busy ng semester na ito. May research assignment na nga ako. Elementary pa lang ako noon nakapanood ako ng theater performance ng Katy. Hindi ko pa iyon na-appreciate pero naaalala ko ang nakakatinding balahibong performance ng “Minsan ang Minahal ay Ako.”Papunta sana ako sa business district para mag-chill at manood ng performance ng Katy as a part of my research. Natigil lang ako nang narinig ko ang malakas na sigawan mula sa gym. Na-isip kong sumilip muna. Pagkapasok ko, bumungad sa akin ang mga babaeng nagtitilian. May five on five sa court
The school is so alive. Tonight is SPU’s Freshman Night. Isa ito sa mga pinaka-aabangang events sa SPU. Isinasagawa ang Freshman Night para i-welcome ang mga freshmen ng SPU at ang mga bagong estudyante para magkakila-kilala. Bonfire party ang tema ng Freshman Night ngayong taon. Isang napakalaking bonfire ang nasa gitna ng open ground ng SPU. Samantala mayroong maliliit na bonfire na nakapaligid dito kung saan pwedeng magtipon ang mga maliliit na grupo ng mga estudyante. Sa mga gilid ng open space nakalatag ang malalaking buffet table na punong-puno ng masasarap na pagkain; chicken at pork barbecue, pizza, mojo and fries, iba’t ibang salads, appetizers at iba’t ibang makukulay na sweets at desserts. Para sa beverage section, may choice of alchoholic or non-alchoholic beverages. Ang wine section na naglalaman ng rich selection of top grade wines naman ay sponsored by Mr. Thomas Fredrick Rosenheim.8 PM na pero ang taas ng level of excitement ng mga tao rito sa school. Libo-libo man
Lorryce“Hi, I’m Lorryce. I’m Enrique’s girlfriend.”Ang tagal bago ako nagawang kamayan ni Mildred. Parang na-replay ‘yong unang beses na nakita ko siya. Iyong masaya niyang mukha kanina bago ako dumating, unti-unting naging miserable. I can tell that she is really trying so hard not to cry in front of me pero damang-dama ko ang bigat ng dinadala niya.I feel her. Mahirap rin naman para sa akin itong ginagawa ako. I am deliberately hurting her feelings by pretending to be the girlfriend of the man she loves. Pero sa pamamagitan nito, umaasa ako na matulungan ko siya.“H-hi,” Mildred said with a trembling voice.“Aaahhh… I-I think I have t-to go. Baka… baka kasi hinahanap na ako nina Leah. Sige, alis na ako. B-bye Enrique. I’ll just see you sa practice.”She tried to smile but I felt her difficulty. Bigla akong nakonsensya. Enrique and I just watched her walk away. Kahit anong tago niya, hindi nakaligtas sa akin ang pagpunas niya ng luha mula sa mga mata niya.I put on a neutral yet c
Lorryce“Hi, I’m Lorryce. I’m Enrique’s girlfriend.”Ang tagal bago ako nagawang kamayan ni Mildred. Parang na-replay ‘yong unang beses na nakita ko siya. Iyong masaya niyang mukha kanina bago ako dumating, unti-unting naging miserable. I can tell that she is really trying so hard not to cry in front of me pero damang-dama ko ang bigat ng dinadala niya.I feel her. Mahirap rin naman para sa akin itong ginagawa ako. I am deliberately hurting her feelings by pretending to be the girlfriend of the man she loves. Pero sa pamamagitan nito, umaasa ako na matulungan ko siya.“H-hi,” Mildred said with a trembling voice.“Aaahhh… I-I think I have t-to go. Baka… baka kasi hinahanap na ako nina Leah. Sige, alis na ako. B-bye Enrique. I’ll just see you sa practice.”She tried to smile but I felt her difficulty. Bigla akong nakonsensya. Enrique and I just watched her walk away. Kahit anong tago niya, hindi nakaligtas sa akin ang pagpunas niya ng luha mula sa mga mata niya.I put on a neutral yet c
Pag-ibigC.A.E. Sandejas is calling…Natigilan si Enrique nang makita niya na mayroon siyang incoming video call sa kanyang laptop. Tumayo siya mula sa kanyang kama at tinungo ang study table kung saan nakapatong ang laptop.“Aba… aba… tignan mo nga naman, oh, akalain mong buhay ka pa pala,” pabirong bungad ni Enrique noong sagutin niya ang tawag.“I miss you too, E. Kumusta?”“Ito mas lalong gumagwapo.”“Ha! As conceited as ever, little brother.”Umupo si Enrique sa kanyang swievel chair para kausapin ang kapatid.“Napatawag ka yata ngayon. Anong meron?” tanong ni Enrique.“Wala naman, nangungumusta lang. Medyo busy lang ako nitong mga nakaraan kaya hindi ako nakatawag. Tinatawagan ko sina Mom pero hindi sumasagot. Kumusta sila?”“Ayun… naglalagablab pa rin ang init ng pagmamahalan.”Bahagyang natawa ang kausap ni Enrique. “Mabuti naman. Pero bakit ganyan nanaman ang tono mo? Hindi ka ba natutuwa? Mas gusto mo bang makita ‘yong mga action scenes nila noong mga bata pa tayo?”“Alin? ‘
“Nga pala. Nag-u-usap kami nina Tom kanina, ano raw ba ang term of endearment natin?” tanong ko kay Enrique.“Huh?”“Term of endearment. Nicknames. Alam mo ‘yon? Suggestion ni Tom para raw maging mas kapanipaniwala ‘tong acting natin, ano game?”Tumango lamang si E bilang pagsang-ayon. “Fine.”I thought of something. “Aaahhhmmm, how about Sugar?”Tila siya nasamid sa sohesyon ko.Over acting naman. “No. That’s too sweet!” mariing tutol niya.“Ano ka ba! Dapat naman talagang sweet, term of endearment nga, eh. Oh sige ito na lang, Honey?”Napailing siya.“Hindi, hindi ko gusto ‘yon. ‘Yon ang tawagan ng parents ko kapag nagkikipagsabayan sila sa mga sikat na love teams ngayon. Ayaw ko, na-i-imagine ko ang mga magulang ko na naglalandian sa harap ko.”“Ito naman, ano naman ang masama sa pagpapaka-sweet ng parents mo? Grabe ka.”“Lorryce, they’re too sweet. Wala naman akong problema kung langgamin sila sa sobrang sweetness pero sana naman hindi PDA. Parang teenagers.”“Kinikilabutan pa ri
Inilahad ni Enrico sa harapan ni Enrique ang dalawang bags ng Nike. Nang suriin ni Enrique, isang Air Jordan 1 at isang Lebron 10 and laman ng mga bag.“Kararating lang ni Dad galing business trip sa US. Pasalubong daw niya sa atin ‘yan. Ma-una ka nang pumili,” anunsyo ng nakatatandang si Enrico.Hindi napigilan ni Enrique ang mapangisi. “Hinintay mo talaga akong maka-uwi para papiliin ng sapatos?”Umiling si Enrico. “Huwag kang feeling. May tinapos lang ako, hindi kita hinintay.”Ang totoo, parehong gusto nina Enrico at Enrique iyong Air Jordan. Iyon nga lang, alam rin nilang pareho nilang gusto iyon kaya nag-aalangan sila sa pag-pili.“Air Jordan 1, Kuya. Ang tagal mo nang naghahap nito, and look, it’s our size… Pero papaano ba ‘yan, gusto ko rin.” Isang makahulogang tingin ang ipinukol ni Enrique sa kapatid pero hindi iyon pinatulan ni Enrico..“Eh, ‘di sa’yo na. Wala namang problema sa akin ‘yon. 'Yong Lebron na lang ang sa akin. Pero pahiram naman ako paminsan-minsan,” nakangitin
Pag-ibigLumapag na ang isang private charter plane sa runway ng NAIA.“Ah! It’s so good to be back home,” maligayang bulalas ng isang magandang babae habang inaalis ang aviator sunglasses mula sa kanyang mata. Liningon ng babae ang lalaking bumababa sa hagdanan ng sinakyan nilang private plane.“Hey Enrico! Lunch muna tayo sa Polo Club.”Ngumiti at tumango na lamang si Enrico bilang pagsang-ayon. Sinalubong ang dalawa ng kailang mga assistants nila na kumuha ng kanilang mga gamit. Hindi nagtagal, isang asul na Rolls Royce ang sumundo kina Enrico sa mismong runway ng paliparan.“Welcome home, Sir Enrico. Miss Margaux,” nakangiting bati ng chauffer.“Thank you, Billy. I’ll take it from here.”Tumango lamang ang chauffer na si Billy at ibinigay kay Enrico ang susi ng sasakyan. Inilagay na rin ng assistants sa trunk ng sasakyan ang maleta ng dalawa. Pumasok na sa driver side ng Rolls Royce si Enrico at binuksan naman ni Billy ang pintuan ng passenger side para kay Margaux.“Kailan ka sus
“Lorryce, I’m breaking up with you.”Muntik ko nang maibuga ang beer na iniinom ko sa sinabi ni Enrique. Hindi ko ma-iwasa ang bumaling sa kanya. He was staring at me dead serious.“Let’s break up,” ulit niya.Pinilit kong itulak ang beer na nasa bibig ko papasok sa aking katawan.“Huh?” was all that I can say. Bakit feeling ko disappointed ako na matatapos na itong pagpapanggap namin?Well, guess what, reality check is real, Lorryce Cologne Manansala Rivera.“Mildred knows. All this time, she knows.”Kung gano’n, wala palang kwenta iyong mga pagpapakasweet namin ni Enrique sa isa’t isa sa harapan ni Mildred. Alam naman na pala niya.“I-I’m sorry, E. Mukhang nagsayang tayo ng effort. Kung alam pala ni Mildred baka—”“No. Nag-usap kami. Sabi niya, naiintindihan na niya at tanggap na niya. We succeeded on my part of the deal. Gusto kong marinig mula sa’yo kung ako ba, nagtagumpay na tulungan kang makalimot sa ex mo?”Saglit akong natigilan sa tanong ni Enrique. Talaga bang seryoso siya
Mabilis na lumipas ang mga araw. Hindi ko namalayan na natapos na ang unang semester ko sa SPU. I can’t deny that my first semester in SPU was really fun and I am looking forward to my second.Two weeks ago, I took my final exams. Kahit na burntout kami sa dami ng mga last minute requirements, masaya pa rin ang experience. Sobrang thankful rin ako kay Enrique dahil tinulungan talaga niya ako sa ilan sa mga projects ko, lalong-lalo na sa Math. I don’t know how he did it but he made me a master of functions and derivatives in like two hours!I got a text from our class representative this morning. Ngayong araw ilalabas ang official grades namin. We can check it online but I opt to go to school and get my grade card. Ewan ko ba, basta gusto kong ma-experience iyong feeling ng pumila sa window ng Record’s Section para kumuha ng grade. Hindi naman hassel iyon kasi wala masyadong pila sa SPU at wala rin naman akong gagawin. I can’t hang-out with Hannah Banana kasi nasa Tagaytay sila ng fami
LorryceNandito kami ngayon sa bahay nina Ate Pia. Nag-invite kasi siya para sa isang dinner date bago kami sumabak sa final exams next week. We are here with her closest friends. Narito rin sina Enrique at ang mga kaibigan niya.Busy sa kitchen si Ate Jewel. Siya kasi ang incharged sa menu. Kahit may mga cook dito sa bahay nina Ate Pia, nagprisinta pa rin si Ate Jewel para magluto. Sinamahan namin siya sa kusina para tumulong. Nag-bo-bonding kaming mga girls dito sa kusina habang naghahanda ng dinner. Nasa pool side naman ang mga boys at nagchichismisan.Kanina lang rin namin nalaman ni Hannah na dito sa mansion nina Enrique nakatira si Ate Pia. Kaya naman hot topic para sa amin ni Hannah kung papaano nangyari iyon.“Sandali. Ate Pia, ikwento mo naman kung bakit dito ka nakatira sa bahay nina Enrique. Magkamaganak ba kayo?” tanong ni Hannah.“Hindi. Magkakaibigan ang parents namin. But my parents died when I was thirteen years old. Nag-crash ang eroplanong sinasakyan namin. Hindi na
LorryceNandito kami ngayon sa Blackhole. Nag-pa-party ang mga Peterfolks dahil sa pagkakapanalo ng Kings kanina. Nag-e-enjoy ang mga tao sa loob, sobrang hype nila. Sabagay, kahit naman ako naki-sali rin sa hype. Lumabas muna ako para magpahangin.“Hey beautiful.”I heared someone talk behind me. Pagkalingon ko, nakita ko si Zane na may hawak na drinks while smiling at me.You see, Zane is somewhat a two faced creature. Ang unang mukha niya ay isang alpha male na feeling God’s gift to women. Ang ikalawang mukha ay isang simpleng lalaki na sweet and caring, such a knight in shining armor. The second one is the Zane that I fell in love with; the one that only comes out when it’s just the two of us; the one that not a lot of people know; and also the one in front of me.“Iced Tea?” he offered. Kinuha ko naman iyon saka kami parehong naglakad ng kaunti papunta sa sasakyan niya at sumandal sa hood nito.“Anong ginagawa mo rito? No girls?” tanong ko.“Natalo kami kanina. I need a drink. Ma
Lorryce Ang ganda ng laro nila! Nakakadala kasi hindi nanatili sa court ang laban. Kanya-kanyang patusada rin ang fans sa bleachers.Hawak ni Enrique ang bola, double teamed nina Zane at no’ng pinakamalaki sa mga players ng Aragon. Noong mag-shooshoot na si Enrique, hinarangan siya ng kanyang dalawang bantay tapos nagkasikuhan. Hindi ko na alam kung ano ang nangyari pero binundol ako ng matinding kaba noong nakita ko ang pagbagsak ni Enrique.Unti-unting natahimik ang buong gym. Pakiramdam ko, nasa lalamunan ko na ang aking puso noong naglabas ng stretcher ang medic para kay Enrique. Gusto ko siyang daluhan doon at alamin kung kumusta siya. Pero hindi ko naman kailangang lumapit doon para malaman na nasasaktan si Enrique. I heard him grunt in pain a couple of times. I think he is just trying to look tough even though his feet really hurts bad.Nanatili siyang nakahiga sa sahig at tinitiis ang sakit, kitang-kita sa pagkusot ng mukha niya, habang dahan-dahan siyang inaayos ng medic sa
“So—Sorry,” nauutal kong paumanhin.Suddenly, his expression softened. Napayuko siya saglit at kinalma ang sarili.“Sorry din, napagtaasan kita ng boses.”He tried to be cool about this but I can still feel his nerves. Naguilty naman ako bigla. I tried to explain.“No, Enrique. Kaya ko lang naman siya naalala kasi—”“Lorryce,” he called my name exhaustedly to cut me off.“Sandali kasi patapusin mo muna ako,” agad-agad kong sabi.Wala na siyang nagawa kun’di makinig.“Masakit iyong naging ending namin ni Zane. Sinaktan niya ako ng maraming beses sa loob ng matagal na panahon. Pero kung papipiliin ako ngayon, ayaw kong burahin ang mga alaala namin kasi ‘yong ending lang naman ang masakit, eh. ‘Yong simula at saka ‘yong in between punong-puno ng mga magagandang alaala and those memories are worth keeping. Kaya ayaw ko siyang kalimutan. ‘Di bale nang may malungkot na alaala, basta manatili iyong mga masasaya.”Tinignan ko si Enrique. Nakatingin siya sa malayo. Kahit madilim nakikita ko an
Lorryce“Lorryce!”Nang lumingon ako pinanggalingan ng isang pamilyar na boses nakita ko si Enrique na tumatakbo palapit sa akin. Ginabi na ako dito sa SPU dahil may hinanap akong libro sa library. Hindi pa nga ako tapos sa ginagawa ko pero kailangan ko nang umuwi kasi inabutan na ako ng closing sa library.Hinihingal pa si Enrique nang makarating sa aking harapan. Naka demin pants siya at puting t-shit. Suot niya rin ang kanyang SPU Kings jacket at nakasabit sa balikat niya ang kanyang duffle bag. Halatang galing siya sa basketball practice.“Uwi ka na?” hinihingal niyang tanong.“Oo. Okay ka lang ba?” balik na tanong ko.“Oo naman.”Ilang segundo muna siyang nagpahinga tapos noong nakapaghabol na ng hininga, agad siyang tumingin at saka ngumiti sa akin.“Coding ka? Hatid na kita!” masigla niyang sabi.“Ha? Hindi na ‘no, ang layo ng bahay namin sa inyo. Okay lang ako, magta-taxi na lang ako.”Tumanggi ko pero parang hindi yata niya narinig ang mga sinabi ko. Pumunta siya sa likod ko