Kabanata 8 : “Ang Pagkikita” Walang gumalaw o kahit ang nagsalita sa amin, lahat kami ay nanatiling tahimik. Walang may gustong bumasag sa katahimikan na iyon. Ngunit, pagkatapos sabihin ng kaniyang Ama iyon, hindi ko rin alam kung ito ba ang tinutukoy niyang Ama, basta nagulat na lamang kami sa bigla niyang pagsuntok sa pader. Hindi niya man lang ininda ang sakit. Wala man lang dumaan na sakit sa kanyang mga mata. Mukhang tama nga ako, hindi niya kami o ako lang ang hindi niya tanggap? Baka hindi niya tanggap— pero hindi ko maintindihan. Ang mga nangyari noong gabing iyon, biglang bumalik sa ala-ala ko. Gustong gusto kong isumbat iyon sa kanya. Ngunit ang kanyang mga mata ay tumitig bigla sa akin. “May nilagay silang kung ano sa tubig na inininom ko. Impossible. Hinding hindi ko kayang gumawa ng kung anong mali sa asawa ko.” biglang nanlambot ang aking tuhod. Tila tinakasan ako ng lakas. Nawala bigla ng tapang sa mga kaya ko. Ang mga nangyari noong gabing iyon ay totoong nagana
Kabanata 9 : 'Wala lang” Hindi niya ako tinanggap ng buong puso sa tirahan niya, animo'y ang tingin sa akin— sa amin ay isang malaking dumi lamang sa buhay niya. HINDI, ako makapaniwalang pumatol ako sa isang taong-lobong may pangit na ugali at may matigas na Puso! Hindi ako kailanman magpapa-api sa kagaya niya! Masyadong makapal naman na ang mukha niya kung magiging ganoon lagi ang trato niya sa akin. Baka nakakalimutan niya! I have my own power, hindi lang siya! Hindi ako magdadala wang isip na umalis rito kung bigla na lamang niya akong saktan at pahirapan. Hinding-hindi ako magdadalawang isip talaga na iwan siya rito, at babalik na lamang sa aming tahanan. Ngunit, bigla ko rin namang naisip— malabo niya akong masaktan. Dahil bukod sa ako'y may dala-dala na bagay na pagmamay-ari niya rin, dapat lang na alagaan niya ako, dahil hindi lang ako ang makakaranas ng gutom at uhaw, maging ang anak niya rin. Parehas kaming makakaramdam ng bata, hindi lamang ako! Oo, katawan ko ito ngunit
Kabanata 10 : 'Ang mga Paghihirap'Hindi ako makapaniwalang makakasama ko sila sa paninirahan ko rito sa kanilang bayan! Nababagot na rin ako rito, halos buong araw na akong nasa loob lamang ng kwarto ng ito. Hindi ko pa kasi marahil nasusubukan lumabas nitong bahay na tinutuluyan ko— pero ayon sa mga naririnig ko. Dalawang palapag itong bahay, at dito ako sa baba— nakatira. Hindi ko gustong tumira sa taas, dahil masyadong delikado lalo na kapag sinusumpong ako ng gutom o uhaw sa kalagitnaan ng gabi. Kung alam ko lang siguro marahil kung gaano ka demonyo ang mapapangasawa ko, edi sana hindi ako tumuloy na sundin ang kagustuhan nilang kumuha ng kung anong dahon sa kalagitnaan ng gubat. Wala naman akong magawa kung hindi ang bumuntong hininga na lamang, dahil ano pa nga bang magagawa ko? Tapos na ang mga nangyari. Ang bayan na ito rin ay medyo malayo sa— teritoryo namin. Malayo sa mansyon namin ang tinitirhan ko dito, kung hindi ako nagkakamali. Sa sobrang lawak kasi ng bayan na ito
Kabanata 11 : 'Disaster'The next day, I just woke up on the familiar room. Doon ko lang napansin na nasa loob na pala ako ng aking silid sa tinitirhan kong bahay. Oo, tinitirhan kasi hindi ko naman pag-aari ito. At saka? Ano bang mga nangyari kahapon? Bakit ako bigla na lang nahimatay? Hindi kaya, hindi na kaya ng katawan ko iyong mga bagay na nalanghap ko kahapon. Kasi kahit saang anggulo tignan ang masyon niyang iyon— ay hindi mo talaga matatawag na tirahan. Hindi ko sinasabing malinis ako na malinis, but I'm referring to the fact that I know how to clean my own space not like her. Kaya naman para hindi na ako masyadong mainis sa mga nakita kong kakaiba kahapon, inisip ko na lang kung anong gusto kong gawin. Pero, bigla kong naalala, nitong mga nakaraang araw pala, I having a cravings to go out from this room, all my body wanted is to breathe fresh air. I need to clean my airwaste of course. Baka pati ilong ko hindi na makalanghap ng mabangong kapaligiran. Bukod sa, hindi ko k
Kabanata 12 : 'Kaibigan sa Gitna ng Paghihirap' Natapos ang umagang iyon na siya lamang ang kasama ko. Pakiramdam ko nakahanap ako ng kasangga sa gitna ng paghihirap. Nagkaroon ako ng pag-asa para matapos ko ito ng walang naiisip na kahit anong problema. I'm thankful, at the same time happy. Kasi, pakiramdam ko ulit— may parteng natakpan sa buong pagkatao ko. Being with Beta Quinoa is fun. He accompany me, wherever I go. Nandiyan lamang siya nakasunod sa akin, kapag may gusto akong kainin andyan rin siya para ibigay iyon. I don't know how I feel, today. How? Quinoa, his Beta, right his beta. Iyong iniisip ko na ang Alpha ang nandito kaysa sa kanyang Beta. Pero okay na rin ito. Masaya naman kasama ang kanyang Vera, hindi naman ako nalungkot. He was with me all day. That is said to be the order of their former former Alpha. Iyong ama ata ni Joaquin ang nagsabi. Mukhang siya naman ang ama nito, bukod sa napansin kong hindi sila magkamukha. Iyon lang naman ang napansin ko, bukod doon
Kabanata 13 : 'Ang Tadhana'Maraming pagbabago ang nangyari para sa isang tulad ko na hindi naman lumaki sa ganitong klaseng pamumuhay. May mga bagay rin akong natutunan, lalo na sa pagkakaroon ng mas mahaba pang pasensya. At ang pagiging matiisin.. I almost forgot na siya ang nagdala ng paghihirap sa akin at hindi ako ang nagbigay ng paghihirap sa kanya. Kung nararanasan niya man ang hirap ngayon, then he should think it again. Why whoul I make him suffer? Wala naman akong mapapala sa kanya, pero doon sa Asawa niya, pwede pa. Napakasama ng ugali niya, kung hindi ko lang alam na para siya kay Quinoa, I will willingly ch*ke her to dea*h. Kidding aside. “Where the h*ll are you going again?” Iyan ang lahing bungad niya sa akin, sa tuwing madadatnan ko siya sa sala, habang may hawak na tasa ng kape. Animo'y, naghihintay lamang ng kung ano. Nakadekwatro ang kanyang upo, nakasalamin at may hawak siyang diyaryo, na kanyang binaba ng makita ako. “I said, Where the he*ll are you going?” b
Kabanata 14 : 'Ang Pagkikita ng Araw at Buwan' Pagkatapos naming mag-usap ni Joaquin, I decided to just leave, and go back to my room. I was able to breathe fresh air. Hindi na rin ako nakatagal pa roon, wala nga rin akong alam sa kung paano ko siya sinabihan ng kung ano-ano, hinatid niya lang din ako sa bahay, habang siya naman ay dumiretso sa kanilang mansyon at mukhang magpapalit ng damit. Ganoon lagi ang gawain niya. Simula nitong nakaraang araw. Madalas na ring may bumibisita sa aking katulong sa bahay hindi kagaya dati na halos ako pa ang kailangan maglinis ng buong bahay, at kikilos para sa sarili ko. Ngunit, ngayon ay iba na. Pagkatapos kong maglakad-lakad sa labas, nandito na ako ngayon sa bahay— eksakto sa kusina dahil gusto kong kumain ng kung ano. Nakaharap ako sa kawali, at naglalagay na ng mantika, para magprito ng itlog. Pagod man, pero gagawin ko— gutom na ako, e. I felt tired, but feeling like I'm better, not just like before. Pakiramdam ko'y may kung anong bara
Kabanata 15 : 'The Witch Statue' Let his heart find where it should be. Where his own home is? That is what Alpha, Joaquin, needs to understand and he needs to learn. He needs me to find where it should be.How many days have passed, since Abuela visited here? Ngunit hanggang ngayon ang mga salitang binitawan niya ay naging palaisipan parin sa akin. And a few days, from now on, it will be full blooded moon again. Kung saan ang buwan ay magiging kulay, nang para sa isang dugo. At magiging kasinlaki ng dalawang beses kaysa sa normal nito. Iyon din ang araw kung kailan, maaalala niya kami. Hopefully he remembered us, as he should be. Ngunit, iba ang kailangang mangyari sa araw na iyon. Kailangan niyang mailayo sa amin sa araw na iyon.Come to think of it, our situation is very difficult. This is not a normal curse. May kung anong masamang bagay ang nakadikit sa amin na kailangan naming putulin. Kailangan ko ng mga kasagutan at hindi lamang simpleng mga tanong ang kailangan nilang sagu
Special Chapter: The Final EndingBigla akong kinabahan ng sobra, hindi ko alam kung dahil ba sa may malalaman ako, o baka dahil totoo ang mga bagay na sinasabi nila tungkol sa pagkatao ko. Natatakot ako sa malalaman ko, kasi hindi ako sigurado kong matatanggap ko ba ito, o baka hindi. Hindi ko alam? Nalilito ako. Sobra, dahil wala akong kasiguraduhan pagkatapos ng araw na ito. Habang papalapit kami sa bahay, hindi ko alam kong anog una kong hahawakan, ang puso ko bang sobra sa bilis ng pagtibok o ang paa ko bang labis na nanginginig. Marahil, dahil ilang araw na akong hindi nakakainom ng gamut na binibigay ni Lolo. Isa pa ang pangalan na iyon na paulit-ulit lang na naririnig ng sarili ko. Ang labis na bilis ng tibok ng puso ko ay hindi ko malaman kong saan rin marahil nagmumula, para itong may sariling isip na ayaw tumigil kahit anong pilit kong kumalma. "Handa ka na ba?" tanong sa akin ni Lolo, kahit hindi naman niya kamukha ang nakikita ko ngayon. He was liking shining bright, j
Nagising akong habol ang aking hininga, at may kakaibang enerhiya akong nararamdaman. Ano bang nangyari? Bakit, parang ang daming nangyari, simula nung nakatulog ako. Hanggang sa napansin ko din, ang pagbabago ng hibla ng buhok ko, nagkaroon ito ng kulay ginto na buhok, pero hindi lahat, parang "Highlights" ito kung matatawag sa ibang mundo. Sa pakiwari ko'y ganun kalakas ang kapangyarihan ng panaginip, nadadala ka, nakakaramdam ka, at nasasaktan ka. Alam kong totoo yun, at alam kong unti-unti ko ng nahahanap ang lahat ng kasagutan. -flashback. "Isa kang huwad! Sino ka? Anong kailangan mo sa apo kung si Akihiro!" iyan ang naging katanungang sinambit ng lolo daw namin, sa babaeng espanyol. "Ako ang Ina ni Alkino! Ang Diyos ng dating Liwanag!" bigla akong nagulat sa sinambit ng babae, kung ganun, ang panglimang diyos ng mundong ito, ay Liwanag ang kapangyarihan. Kung ganun, bakit naging dilim ang siyang kapangyarihan niya. "Hindi ba't tama ako, ang anak kong si Alkino, ay naging
Nakatingin ako sa nakakasilaw na liwanag. Nasaang lugar ba ako? Bakit hindi ko alam ang lugar na ito? Asaan ba ako? Mahina kong tinapik ang aking sarili, ngunit wala akong maramdaman. Doon ko napagtanto na nasa ibang lugar ako, pero ako'y tulog. Pakiramdam ko nasa isa nanaman akong panaginip, na ako mismo ang may gawa. Ilang taon nading palaging ganito ang nangyayari sa akin, sa oras na matulog ako. Maraming mga bagay at pangyayari ang nagaganap sa aking panaginip, at pag-nagising ako, doon ako patatahanin nang gamot na binibigay ni lolo, para pakalmahin ako. May pagkakataon talaga na, ganito ang nagiging simula nang panaginip ko.-Flashback in her Dream-"Hindi pwedeng mangyari ito! Masyado pang maaga! Hindi pa kaya ng katawan niya, Ama! Ano bang nangyayari sa inyo! Kayo, at ang buong nakatira sa kalangitan! Kayo lang ang nakakaalam, sa kung anong pwedeng mangyayari, bakit hindi na lang din kayo ang gumawa ng solusyon! Bakit kailangang ibigay niyo pa sa anak ko, ang isang ganitong
Bigla na lang akong nanlamig at kinabahan, anong meron sa kaluluwang iyon, at gusto akong kausapin. Bakit ako?"Kailangan na lang nating bilisan, Boss. Baka hindi natin siya maabutan sa kinaroroonan niya ngayon. Sa hula ko, mga isa hanggang dalawang linggo lang siya kung manatili sa kanyang kinalalagyan, sa oras na matapos ang araw na iyon, umaalis na siya, at hindi siya nag-iiwan nang alin mang bakas." mukhang tama ako ng hinala, may nararamdaman akong iba, iyong kakaiba. Kung hindi babala, isa itong paalala. "Kung ganun, bakit niyo pa kailangan magsabi ng hindi totoo, sa mismong harapan nang Ama niyo?" agad kong tanong sa kanila nang may mapagtanto ako. "Totoong nagsasalita siya ng kastila, pero nakakapagsalita din siya ng wika natin. White lies iyon. Gumawa lang kami ni Ruin ng dahilan para umalis si Ama, kagaya ng sabi namin Boss, ikaw ang siyang kailangan niyang kausapin." napataas ang kaliwa kong kilay dahil sa narinig ko. Bakit pa nila kailangan paalisin ang Ama nila? Bakit
Meron bang mapakakapagsabi sa akin, kung anong ibig sabihin nang salitang “Ang gulo nila kausap!” Sabi sa akin nang kambal, pupunta ako dito para yung tatay nila mismo ang magsabi sa akin, kung anong mismong gagawin! E, bakit sabi nung tatay, sa mga anak niya ako makakakuha nang paliwanag! P'ny'ta. “Pwedeng diretsuhin niyo na lang ako, Ama.” sagot ko. “Mas, matino po kasi kayong kausap, kaysa sa dalawa.” dugtong ko. Dahil totoo naman, mas madaling maintindihan kong si Ama na mismo ang magsasabi sa akin.“Anak, hindi naman kasi nila sinasabi skin kung anong problema. Sa tingin mo ba nagsasabi sila?” seryoso niyang aniya. Hindi naman na ako sumagot pa, dahil alam ko namang wala din siyang sasabihin. “Malalaman ko lang na may problema kapag syempre, uuwi sila nang walang kasamang kaluluwa? Hindi pa ba malinaw iyon, Anak.” I get his point. Ang nakakapagtaka lang ay kung bakit hindi sila nagsasabi sa tatay nila, para masabi nila a kung anong problema. “Sige sila na lang tatanungin ko.
~Underworld ~IRINA P.O.V Pagdating sa ganitong bagay, minsan hindi na ako nagdadalawang isip pa! Kung sasama ba ako o hindi!!. Sa sobrang tigas din kasi ng ulo ko, wala na akong paki-kung sakaling may mangyayari sa akin doon. Wala din naman akong pakikinggan, bukod kay Lolo! Si lolo kasi na lang ang meron ako! Hindi ko kayang nahihirapan siya, pagdating sakin! Hindi ko alam kong bakit? Pero mukhang sa ibang tao lang gumagana yung gamot na naiinom ko. Ibang iba ako pagdating sa kanya. Ibang iba“Boss, ano? Excited ka nang makita si Dadeyy?” tanung ni Ruin. Ano naman sakaling ika-excite ko? “Hindi, bakit?” naiinis kong turan. “Ahh, ganun ba boss. Akala ko, masaya ka kasi makakatikim ka nanaman ng bakbakan!” sabay ka ot sa ulo niya. Sana'y naman na ako sa ugali nila! Hindi na talaga mababago! Tanggap ko na yun! Matagal na! Mabuti na lang at madali lang kaming nakarating sa kinaroroonan ng kanilang Ama, na tinuturing ko naring ama. Ewan ko kung kailan nagsimula yun, basta napasama
Nawawalan ako nang gana sa mga nakikita ko. Puro masasaya ang mga mukha nila. Naiinis ako! Aba't hindi ko alam kong bakit! Sa inis ko! Nasipa ko yung maliit na bato na nasa harapan ko lang. Walang paki, kung sino ang matatamaan. Maya-maya lang ay nakarinig na ako nang batang umiiyak. Kapag minamalas ka nga naman. Ang sakit sa tenga nung iyak niya! Ang sarap patahimikin."Hoy ikaw bata! Mananahimik ka, o tutuluyan kitang patatahimikin! Ano? Mamili ka" inis kong sigaw sa bata, hindi malayo sa gawi ko, eh halos nasa harapan ko lang siya eh. "Solly po. Am solly" bulol pa. "Hoy bata, minumura mo ba ako." pinanlakihan ko pa siya nang mata nang tanungin ko iyon. "Hey! That's to much! He said, I'm sorry already?" hindi ko namalayan tuloy ang paglapit nang lalaki, sa gawi namin, na sa tingin ko. Kaedaran ko lang. Tsk? "Minumura ako eh! Alangan namang hayaan ko." Naiinis na sigaw ko din pabalik sa kanya. "Do you understand, he's language? Or you don't understand it? Just tell me? So, I c
Sa lugar nang mga Bathalang tinatawag na kalangitan. Ang kanilang mundo ay tinatawag na DIVINE REALM."Mukhang nahanap niyo na? Ibinigay mo na ba? Siya na ba ang panganay mong apo sa anak mong babae?" kuryosong tanong ng bagong kadarating na Bathala. "Siya nga. At ramdam kong alam na ng Lalaking Hino, na isang anak bathala ang kaniyang napangasawa." sagot ko din. "Sa pagkaka-alam ko, ang tawag sa atin ay kalangitan. Kaya't mungkahi kong, alam na niya na napangasawa nia ay isang anak nang kalangitan." natatawa niyang aniya, bago lumapit sa akin. Sabay tapik sa aking balikat. At tsaka siya tumingin sa akin na, nakangiti. "Nawa'y lumaking mabuting bata ang apo mo. At isa pa, binabati kita. Mahal na Bathala." sabi niya bago tuluyang umalis. Nakangiti akong nakatanaw mula sa aking balintataw, at patuloy pinapanood ang aking susunod na tagapagmana nang kapangyarihan. Dahil ako, ang siyang gumawa nang mundo, na ngayon ay hawak na ngayon nang aking apo. Ngunit, kahit sabihin kung ako ang
Disclaimer : This is a work of fiction, names characteristic, businesses, places, events, and incident are either the products of the author's imagination are used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons living or dead or actual events is purely coincidental. Plagiarism :This is using another writer's words or ideas without acknowledgement. Plagiarism is stealing, and people who plagiarize the words of others, have no defense in a court of lawSypnosis: Alirina Sadiya, ang babae sa propesiya na pinagkalooban ng katangi-tanging kapangyarihan ng kalangitan. Ang kanyang pinagmulan ay kwekwestyonin nang nakakarami, pero pagkakatiwalaan nang iilan.Apat sa makikilala niyang kaibigan, ay magiging totoo sa kanya, at ang isa naman ay magiging traydor. Paano niya malalagpasan ang naka-atang sa kanyang responsibilidad, kung patuloy siyang susubukin at iiwan nang mga taong nagpapalakas sa kanya?When the battle between Good and Bad comes? Can she defeat them all? Or Is she