CHAPTER 1:

THIRD PERSON POV

Benedict kepts on tapping his left hand on his table while he was busy reading and signing the with his right hand the contract for the expansion of Vale Company in Italy, when Conan his secretary entered his office. Hindi na niya pinagtuunan ng pansin ang kaniyang secretarya kahit alam niyang may sasabihin ito kasi patuloy padin siya sa pagbabasa ibang mga kontrata.

"What is it?" he asked without even looking.

"Sir, I just want to inform you that Mrs. Vale is on the other line. She wants to talk to you about an important matter."

Benedict just sighed and massaged his head before he grabbed the telephone on the table.

"Thank you, Conan, for the information," he said to his secretary then placed the telephone near his ear and answered the call.

Nang makalabas na ang kanyang secretarya ay sinagot na niya ang tawag.

"Hi, mom, good morning," malambing at masigla ang boses niyang pagbagi sa ina na taliwas sa mapanganim niyang boses kapag ibang tao ang kausap niya.

"Hi my son, good morning too," masayang tugon din nito sa kanya. "But anyway kaya tumawag ako sayo kasi gusto ko lang malaman if kailan mo ba balak bumalik dito Quezon para naman makapagpahinga ka din puro ka nalang trabaho eh," napabuntong hininga nalang si Benedict dahil sa inusal ng kanyang ina.

"Mom, I'm really busy pa right now. And hindi pa ako makakauwi, Madami pang paper work's dito na need matapos in a very short time.

Simula kasi ng bumababa sa pwesto ang Daddy niya, si Benedict na ang nagmanage sa lahat ng negosyo agt magiging negosyo pa nila. Sa edad niyanv twenty-five, napakalaking responsibilidad na ang nakasalalay sa kanya dahil napakalaki ng mga business nila na umaabot na sa iba't-ibang mga bansa kaya todo ang pagtatrabaho niya para hindi masayang ang pinagpagudan ng kaniyang mga magulang. Meron naman siyang kapatid at yun ay si Heide, ang kaso nga lang ay nasa bakasyon ito kasama ang asawa na si Timothy sa France.

"Anak naman, magpahinga ka naman kahit sandali lang. Can't you really take a break?, kahit for me nalang, please." May pagtatampo sa boses ng kanyang ina, "Please anak, kahit sandali lang. Darating din kasi ang mga kamag anak natin from abroad, para kahit minsan naman ma kompleto tayo oh. Uuwi din ang kapatid mo kasama ang asawa niya, and  pati na rin ang Ninang Samantha mo para magbakasyon dito sa Quezon."

Benedict's sight is a sign of defeat.

"Mom, kaya naman uuwi si Ninang Samantha dahil kamamatay lang ni tito Joshua at kailangan muna niya ng sariwang hangin at para na din malibang. And bakit pa ako nadadamay"

"Sige, naman na anak. Umuwi kana dito kahit sandali lang" his mom said trying to convince him. "Tsaka ngayon nalang ulit natin makakasama ang ninang Samantha mo after along time. Nagkausap na din kami sa telepono nung nakaraan at dadating daw sila sa September twenty-three. Sa bahay din natin muna sila tutuloy dahil pansamantala lang naman sila dito sa Pilipinas."

Umangat ang isang kilay ni Benedict. "What do you mean by sila, mom?"

"Oh. I forgot to tell you pala. Her daughter is coming with her too, two days before her birthday, and para rin daw dito na mag celebrate ng birthday ang kanyang anak."

"Okay," maikling tugon nalang niya sa ina.

"So, kailan kana uuwi?" may pagka excite sa tono ng boses nito

Napahilot nalang sa kanyang sentido si Benedict. Madami pa naman talaga siyang pending works kaya hindi siya makauwi. Tsaka need niya pumunta sa Siargao sa September twenty-three at sa Zamboanga naman sa September twenty-five kaya super hectic talaga ng schedule niya. Nakapag schedule na din siya ng flight and bayad na ito sayang naman kung ipapacancel pa niya at wala sa bokabolaryo niya ang mag cancel when it comes to business.

Ngunit pamilya naman niya ang kapalit pag tinuloy niya ang pupuntahang business trip.

"Aminin mo nga sakin kung bakit ayaw mong umuwi ha?" tanong sa kanya ng mommy niya mula sa kabilang linya nang hindi siya magsalita.

Benedict deeply sighed with here my question. "Mom, I do have business trip that day and the day after." Pagsasabi niya ng totoong dahilan kung bakit hindi siya makakauwi. "Naka schedule na talaga kasi yun, mommy. Sa twenty-three ay sa Siargao then in the other day naman ay babiyahe naman pa Zamboanga."

Natahimik nalang ang kanyang ina sa kabilang linya pagkatapos niyang sabihin ang rason. At nahimigan niya sa boses nito ang lamig na ayaw ayaw niyang pinapadama sa kanya ng ina.

"Okay, ingat ka nalang," Huling usal nito at bigla na lang pinatay ang tawag.

Napahilot nalang ulit sa kanyang sentido si Benedict dahil mas doble na ngayon ang sakit. Para kasing nagalit sa kanya ang ina dahil sa pag tanggi niya na pag-uwi. Pero kasi una siyang nakapangako sa co-businessman niya na taga Siargao na siya ngang pupuntahan niya doon kasama ang kanyang sekretarya.

"Hayst!" Ipinikit nalang niya ang kanyang mga mata at dahan-dahan na sumandal sa kanyang kinauupuan. "Sana hindi totoong galit si mommy sakin, kasi hindi ko talaga kaya na may galit siya sakin."

Kahit kasi ang ama nila ay nahihirapang manuyo dito tuwing ito'y nagagalit o nagtatampo, napakahirap nitong suyuin na tipong maiiyak kana sa sobrang ma pride nito.

Kaya nang hindi na siya nakatiis ay siya na ang tumawag sa kanyang ina, at agad din naman nitong sinagot.

"Mom?" ani niya sa ina ng sagutin nito ang tawag.

"Yes, what do you need?" malamig na saad nito na kahit kailan man ay hindi siya masasanay. Sanay kasi siya na jolly ang ina at minsan lang talaga magalit o magtampo, ngunit kahit minsan lang ay sobra sobra naman.

"Please, don't be like that, Mom," may paglalambing sa tono ng boses niya

"Be like what?, I'm not doing anything," Malamig pa din ang tono ng pananalita nito. " Gusto kalang namin makasama para kompleto tayo tapos mas pipiliin mo pa talaga yang trabaho." pagpapatuloy nito

"Mom, para din naman po sa inyo ito and hindi lang para sa akin," depensa niya sa pahayag ng kanyang ina.

"Trabaho, trabaho blah blah blah. Hindi naman tayo maghihirap kung iiwan mo saglit yan at makapag bakasyon ka muna, at naandiyan naman ang sekretarya mo," mahabang lintaya ng ina. "Kaya kung ayaw mo talaga akong magalit sayo ng tuluyan, umuwi ka dito. Kapag hindi, hindi narin kita papansinin kahit kailan," pagbabanta ng kanyang ina.