“Ang aga mo naman yata ngayon,” salubong niya sa kakarating na si Yuen, ang kanyang asawa.Ngumiti ito sa kanya at hinalikan ang kanyang noo. When he was about to kiss her lips, she moved a little bit to dodge the kiss. Magaan ang loo niya kay Yuen, oo. Pero hindi niya maintindihan kung bakit pakiramdam niya’y hindi niya gustong magdampi ang kanilang mga labi.He’s her husband, right?“Gail…” he called. “Are you alright?”Wala sa sarili siyang napakurap at tumingin dito. She smiled and took a very deep breath. “Yeah, I’m fine. I just find myself enjoying spacing out all the time.”Nangunot ang noo nito. “Why are you spacing out? Are you starting to remember something? Are there fragments of visions inside your head?”Mahina siyang umiling at ngumiwi. “I don’t. And I don’t think I can still remember my life before. But… does it really matter? I mean, you’re here, my husband. You’re my family, right? And you told me my parents are already dead. Is there anything I have to remember from
“See? Hindi naman masama ang maligo, e. At saka, mainit din ang tubig. Maligamgam, I mean. Masarap tumambay rito kahit saglit. H’wag ka munang umalis.”She looked at the water. Kitang-kita na niya ang maliliit na mga isadang lumalangoy sa ilalim ng tubig, lalong-lalo na sa gilid ng kanyang hita. It’s colorful. Sobrang linaw ng tubig kahit na papalubog na ang araw.Ngumiti siya sa kaibigan at humugot ng malalim na hininga. Sumang-ayon siya sa sinabi nito. Talagang maganda nga muna ang tumambay rito. All her tensed nerve calmed a bit the moment the ocean water touched her skin. Kaya ngayon ay mayroong katanungan sa kanyang isipan.Bakit nakaramdam siya ng pag-aalangan kanina bago lumusong sa tubig dagat? Does she have a phobia with water before?“Tulala ka na naman.”Wala sa sarili niyang kinurap-kurap ang mga mata at tumingin kay Angel. Nag-aalala ang mga mata nitong nakatingin sa kanya. She frowned at that. Doon niya na lamang napagtantong nakatitig na pala siya sa kawalan.Hilaw siya
Tahimik siyang kumakain sa lapag. Alam ni Alana na mayroong gustong sabihin ang binata sa kanya dahil sa panay na pagsulyap nito sa kanyang pwesto. She wanted to ask ngunit ayaw niya naman itong pangunahan.“Are you okay?” hindi na niya mapigilan ang sariling magtanong dito.He hummed and smiled. “Yeah. I’m fine.”She nodded her head. “How was your day? Are you tired or something? You’re silent today.”And it’s very unusual. Hindi naman ganito si Yuen. Minsan sa tuwing umuuwi ito ay lagi itong nakikipagkwentuhan sa kanya sa mga bagay-bagay. And today, it feels like something’s off. Parang mayroong mali.“Are you sure you’re okay? Why are you suddenly silent?” mahinang tanong niya rito. “I mean, I’m sorry if nakukulitan ka na sa ‘kin. I’m really just worried why you’re being like this. Hindi na naman ganito rati.”Doon na natigilan ang binata. Nag-angat ito ng tingin sa kanya at dahan-dahang binaba ang kanyang hawak na kubyertos. Tumingin ito sa kanya at tipid na ngumiti. Hilaw siyang
Tahimik niyang pinagmamasdan ang kalangitan. Tulog na tulog na si Yuen sa loob ng kanilang silid ngunit heto siya, hindi man lang nakakaramdam ng kaunting antok. She wanted to go to sleep in peace but she couldn’t.Humugot siya ng malalim na hininga. Umihip ang malamig na hangin at wala sa sarili niyang niyakap ang sarili sa lamig na hatid nito sa kanyang katawan. Nandito siya sa terrace sa labas ng kanilang silid, nakatayo at nakatitig sa mga bituin sa kalangitan.Aren’t they look so beautiful? Shining and glimmering in the sky. Hindi nakakasawang tignan. Minsan ay napapaisip siya kung bakti ganito ang buhay niya. Living without remembering a single thing about your past is very disturbing. Tanggap niya naman na, pero hindi niya pa rin maiwasang makaramdam ng lungkot.Humawak siya sa barandilya at binaling ang tingin sa malawang na karagatan sa kanyang harapan. Kusang gumuhit ang ngiti sa kanyang labi.What a perfect scenery…Nang makaramdam siya ng panlalamig ay saka niya pa lang na
“I’ll go ahead.”Humalik ito sa kanyang pisngi. Tipid naman siyang ngumiti rito at hinayaan itong halikan siya. She nodded her head as she replied, “Mag-iingat ka.”“Do you want me to buy something for you later when I come home?” he asked.She chuckled at that. “Wala naman. Bakit? Out of this city ba ang meeting mo?”Umiling ito. “Hindi naman. I was just thinking of giving you a present. A pasalubong.”Mahina rin siyang napailing. “I’m good with anything. Just take care, okay? Call me if you ever need anything.”Yuen nodded his head before making his way out of the house. Pinanood niya itong umalis hanggang sa mawala ito sa kanyang paningin. And as soon as she heard the car’s engine, she bit her lower lip. Tumayo rin siya at lumabas sa porch ng kanilang bahay.Kumaway ang kanyang asawa mula sa loob ng sasakyan nang makita siya nito. She waved back. Nang pausarin na ni Yuen ang sasakyan at nanatili lamang ang kanyang tingin dito. Hanggang sa makaalis ito ay nanatili pa rin siyang naka
“Are you sure it’s accurate?” pag-uulit niya sa kanyang tanong sa kaibigan. “I can’t find his car.”“Girl, we’re hiding. Paano natin mahahanap ng asawa mo, e nagtatago nga tayo, ‘di ba?” sambit ni Angel at humugot ng malalim na hininga. “I think he’s entering the building. Should we go in?”She bit her lower lip and sighed. Hindi niya maiwasang isipin kung nandito ang Vanessa na sinasabi ng secretary nito. She wanted to know. Something in her is telling her that something is off. May kung anong nagtutulak sa kanya na pumunta roon. May tumutulak sa kanyang sundan ang kanyang butihing asawa.“Let’s get in,” she replied. “May alam ka bang ibang daan para makapasok tayo sa loob ng building without anyone noticing us?”Angel smiled at her and nodded. “Of course, I know. Ako pa? Let’s go! I’m getting excited!”Tahimik lamang siyang sumunod sa kaibigang si Angel. Abala ang kanyang mga mata sa paglilibot ng tingin sa paligid. Authoritative ang aura ng paligid. Hindi niya tuloy matukoy kung ka
Tahimik niyang pinagmamasdan ang paligid. Nandito siya sa loob ng banyo unang palapag ng building. Pinaalis niya muna si Angel para tanungin kung nasaan ang conference room ni Yuen.Hanggang ngayon ay hindi pa rin maalis sa kanyang isipan ang dalawang bata kanina. Something inside her is itching to look for those two. Hindi niya maintindihan ang bilang pagbilis ng tibok ng kanyang dibdib kanina habang nakatingin sa mga batang ‘yon. It’s like she’s itching to come and approach them.At mas lalo lamang siyang na-bother sa sinabi ni Angel kanina na hawig sa kanya ang mukha ng batang babae. Kulang na lang ay maputulan siya ng hininga dahil sa sobrang bilis ng tibok ng kanyang dibdib. Mariin niyang kinagat ang ibabang labi at humugot ng malalim na hininga.She looked at herself in the mirror. Namumutla ang kanyang mga pisngi at parang nakakita ng multo. Ganyan niya kung ilarawan ang sarili habang ang isipan ay naglalakbay sa dalawang batang ‘yon. She wanted to know who are those kids… whos
She bit her lower lip as she watched how the number went up. Tahimik lamang si Angel sa gilid dahil busy ito sa phone, habang siya naman ay busy kakatitig sa number ng elevator, to keep herself track kung nasaan na sila.But no matter how much she tried to distract herself, bumabalik pa rin ang isipan niya sa dalawang bata na nakita niya kanina sa elevator. And somehow, she was wishing for them to cross paths again. Kasi kung magkakatagpo man sila, hindi na niya palalampasin ang pagkakataon na makausap ang mga ito.Something inside her is urging her to find them. Ngunit hindi ‘yon ang dahilan kung bakit siya nandito. She has to focus on one thing: and that is to find out if her husband is cheating on her.This may sound ridiculous, but getting her husband red-handed right now is not even her priority. Pakiramdam niya ay hindi na siya interesadong malaman kung may ibang kalaguyo ang kanyang asawa. She just wanted to find those kids. And she’s silently praying for her to meet them again
Months passed and Alana finally got discharged from the hospital. It wasn’t an easy kind of journey for her. Sa loob ng ilang buwan niyang pananatili sa hospital ay naramdaman niya ang kalinga ng kanyang pamilya. She haven’t seen her stepmother–– Rita, for quite some time now. Wala na rin naman siyang planong makita ito.“Bakit ka umiiyak diyan? Dress lang naman ang sinusukat, hindi wedding gown.”Wala sa sarili siyang napakurap nang marinig ang nagsalita. Nilingon niya ito at nakita si Joey na nakataas ang kilay sa kanya. Mahina siyang natawa sa behavior nito at humugot ng malalim na hininga.Speaking of Joey, naging successful din ang operation ng kanyang ina na si Lumina. Na-i-discharged nila ito at kasalukuyan nang nagpapagaling sa Amerika. Hindi niya nga alam kung anong ginagawa ng babaitang ito rito sa Pinas.“I’m not crying,” she denied and scoffed. “Sinipon lang ako.”Umismid din naman ito sa kanya. “So anong plano mo kay Yuen? Sa pagkakaalam ko, na sa basement pa rin siya han
Ramdam niya ang pamamanhid ng kanyang katawan. She wanted to open her eyes but she couldn’t. Gusto niyang igalaw ang kanyang katawan ngunit pakiramdam niya ay wala na siyang control dito. For the first time, she felt this useless.Isa-isang pumasok sa kanyang isipan ang mga nangyari bago siya humantong sa ganitong kalagayan. Mariin niyang kinagat ang ibabang labi at ramdam niya ang panunubig ng kanyang nakapikit na mga mata. She wanted to open her eyes but she couldn’t. Ang nagagawa niya na lang ngayon ay ang patalasin ang kanyang pandinig.And then she heard a baby’s cry. Sumikdo ang kanyang dibdib. She wanted to get up and get the baby but she couldn’t even move a limb. It’s like she’s paralyzed. At kahit tinig niya ay hindi niya mahagilap. She wanted to talk, to call for someone to help her. Ngunit hindi. Hindi niya magawa.Kaya naman wala siyang ibang choice kundi ang mahiga na lang doon, nakapikit, at parang patay na nakikiramdam lamang sa paligid. Marami siyang naririnig na mga
“How is she?” Agad na napatayo si Rhett nang lumabas ang doctor mula sa loob ng emergency room.For the very first time in his life, he’s trembling out of fear. He wanted to go inside and check, but he’s too scared to know the truth. What he witnessed a while ago is making his knees tremble.The doctor looked at him in the eye. Sa mga tingin pa lang nito ay pakiramdam niya’y nanghihina na siya. Hindi niya alam. Hindi niya kaya. He wanted to convince himself he’s just hallucinating. That maybe this is all just a nightmare.“I’m sorry to say this but...” Humugot ito ng malalim na hininga. “Your wife had a second degree burn. Magpasalamat na lamang tayo at hindi siya umabot sa third degree burn. At magpasalamat din tayo na ligtas ang bata.”Mariing naikuyom ni Rhett ang kanyang kamao. Hindi niya mawari kung para saan at kung bakit kailangang magpasalamat sa mga nangyari. Alana was burned! A second degree burn that probably peels her skin! And his child…Napatayo si Rita sa kanyang kinau
TRIGGER WARNING!!“Please, Yuen. Nakikiusap ako. Bitiwan mo ang bata. H’wag mo siyang idamay! Kung galit ka sa akin, ako na lang! H’wag na si Astrid. Please, not the child!”Paos na paos na siya ngunit pinilit niya pa ring sumigaw para pigilan si Yuen. She didn’t know na darating sa ganitong punto si Yuen. He looks so kind to her at first and it seemed like he couldn’t hurt a fly.But looking at the Yuen in front of her right now. Holding the crying baby upside down and below them is the tanker filled with fire. Sobrang sakit na ng dibdib ni Alana sa kakaiyak. Gusto niyang tumayo ngunit may sugat na siya sa hindi niya mabilang na pagsuntok at saksak sa kanya ni Yuen kanina.Ngunit lahat ng ‘yon ay pilit niyang iniinda. She tried to crawl but the maid whom she was talking to in the room slapped her hands with some wire that stings so bad.“Ce que je voulais vraiment, c'est que tu me choisisses, Alana. C'est vraiment difficile ? Je suis prêt à tout pour toi. Tu sais quoi, je peux modifi
After taking a bath with Astrid, the maid helped her carry the child while she’s busy washing the clothes na dinumihan ni Astrid. Nandito sila ngayon sa banyo at tahimik lamang ang maid na naghihintay sa kanya.“Uhm, may phone ba kayo rito?” she asked, trying to open a conversation between her and the maid.Tumango ito. “Oo naman. Kahit na sa gubat kami ay mayroon din naman kaming gadget. Pahirapan nga lang sa signal.”She nodded her head. “Dala mo ba ang phone mo ngayon?”Alana was hoping for the woman to nod her head. But to her disappointment, umiling ito at humugot ng malalim na hininga. “Hindi ako nagdadala ng phone sa tuwing may ginagawa akong trabaho. Ayaw kong mapagalitan ako ni sir Yuen.”Ngumuso si Alana. “But can you lend me your phone even just for a moment? May tatawagan lang sana ako. Nakalimutan kong magbilin ng napkin sa mga umalis kanina para makapagbihis ako rito.”“Ganoon po ba? Sige po. Kukunin ko po pagkatapos niyong maglaba ng lampin ni baby,” saad nito.Agad na
Malapit nang sumapit ang umaga. This is one of the longest night she ever experienced. Hindi siya natulog. She was awake the whole night, trying to find ways to escape this hell with her baby. Ngunit kahit anong gawin niya ay wala siyang makitang ibang paraan para makatakas dito.She looked at the milk feeding bottle and noticed it’s almost empty. Wala na ring formula rito kaya’t parang gusto na naman niyang maiyak. Kumakalam na ang kanyang sikmura at nakakaramdam na rin siya ng hilo. She has an anemia and she’s scared it would attack right now.“Waving goodbye with an absent-minded smile. I watch her go with a surge of that well-known sadness. And I have to sit down for a while…” mahinang pagkanta niya habang hinahaplos ang pisngi ng dalaga. “The feeling that I'm losing her forever. And without really entering her world. I'm glad whenever I can share her laughter. This funny little girl…”This is one of her favorite songs na lagi niyang kinakanta sa tuwing inaayusan niya si Aurora. S
“Why are you doing this?” mahina niyang tanong dito.Tulog na tulog ngayon ang bata sa kanyang kandungan habang kaharap niya si Yuen. Kanina pa silang dalawang walang imik. Hindi niya tuloy alam kung makakaramdam ba siya ng takot o ano.“Why did you lie to me the moment I woke up from the hospital?” she asked softly. Sobrang paos na ang kanyang tinig ngunit pinipilit pa rin niyang makapagsalita.“Because I don’t want you to go back to your old life. I want you here with me.” Mahina itong natawa. “Ngunit kahit pala anong gawin ko, kahit nakalimot ka na, Rhett is still inside your heart. I don’t know what to do to replace him. Ako ang nakasama mo nang matagal at nakasama mo nang mga panahong naghihirap ka. Bakit hindi na lang ako?”“Yuen…” she whispered. “I’m sorry. Hindi ko naman ginusto ang lahat.”Umismid ito at muling tumunga sa hawak nitong alak. Nanatili ang kanyang tingin dito. She bit her lower lip as she stared at him. He lost weight, that is what she noticed. Nanlalalim na an
Nagkagulo na ang lahat ngunit hindi niya pa rin mahanap ang kanyang mga anak. May humila kay Riley at hindi man lang siya nagkaroon ng pagkakaktaong ibigay si Astrid dito. Gising na ang bata dahil sa mga ingay ngunit hindi man lang ito humihikbi.“Aurora! Ryo!”Mabilis ang kabog ng kanyang dibdib dahil sa mga palitan ng putok. Hindi niya alam kung saan siya magtatago. She torn between hiding and looking for her kids. Ang batang hindi sa kanya ang hawak-hawak niya ngayon habang ang mga anak niya ay hindi niya alam kung nasaan na.Nagsisimula nang tumulo ang luha sa kanyang mga mata habang nakayukong tumatakbo at panay ang lingon sa paligid. At dahil sa panay ang lingon niya sa paligid ay may nakabanggaan siyang lalaki.She was about to apologize when the man held her arm. “Tara na po, Miss Alana. Sunod po kayo sa ‘kin.”“Nakita niyo ba ang mga anak ko?” she asked with her shaking voice.“Opo. Na sa sasakyan na po. Halina po kayo.”Walang pagdadalawang-isip na sumama si Alana sa pag-iis
Panay ang kanyang paglilibot ng tingin. Hindi niya alam kung bakit siya nakakaramdam ng takot ngayon. Wala namang nangyayari. Everything is good. May mga nakakalaro ang kanyang mga anak na bantay sarado niya naman.Wala siyang nakakausap bukod kay Rhett. May ngumingiti sa kanya ngunit hindi niya magawang ngitian pabalik dahil sa anxiety na nararamdaman ngayon. Sinabi na niya kay Rhett ang tungkol sa bagay na ‘yon at mukhang agad naman itong naalamarma. As he should! Mas lalo siyang hindi mapapakali kapag wala lang kay Rhett ang kanyang sinabi.“You must be Alana.”Nilingon niya ang mag-ari ng tinig at nakita ang isang babae na may malapad na ngiti sa labi at kung hindi siya nakakamali, she was the woman on the stage a while ago who was holding the child. Mukhang ito ang ina ng bata.Pinilit ni Alana na ngumiti at pinanood itong lumapit sa kanya.“Can I take a seat?”“Sure,” agad na sagot ni Alana at tinuro ang upuang inupuan ni Rhett kanina.Rhett excused himself a while ago dahil may