Matapos ang mga sandaling iyon ay agad na umalis si Colleen at pumasok sa loob ng kaniyang sasakyan habang tulala pa rin at balisa sa kaniyang sarili."Kaya pala ang tindi ng galit ko at kumukulo ang dugo ko sa iyo Mariposa dahil ikaw din pala si Yvonne. Pero papaanong nangyari ito, until now ay litong llito pa rin ang aking isipan. Papaanong nag-iba ang iyong mukha at papaanong bigla ka na lang naging bilyonarya at ikaw pa talaga ang bumili ng mga properties nila. Oh my God!" Wika pa ni Colleen habang napakamot na lamang sa kaniyang ulo dahil sa kakaisip."Lahat pala ng ito ay set up mo na Yvonne, pinaniwala mo kaming lahat sa bago mong anyo para magawa mo ang mga plano mo. Baliw ka Yvonne baliw ka!""Gumaganti ka na ngayon sa akin sa kasalanang ginawa ko sa iyo noon lalong lalo na ang pag-agaw ko kay Marcelo sa iyo at ngayon ay ako na naman ang nakakaaranas ng dinanas mo noon. Bwesit!"Alam kong malaki ang nagawang kasalanan ko sa iyo Yvonne, subalit hindi ako makakapayag na tuluyan
Nagpatuloy sa pagtatalo ang dalawa hanggang sa biglang sumambit si Marcelo."Pwedi ba tumahimik kayo at tama na dahil hindi naman makakatulong iyan sa pproblema natin ang pagtatalo niyong dalawa!" Pasigaw na sabi ni Marcelo habang napatayo sa kaniyang kinauupuan."Puro kayo away at pagtatalo, wala naman kayong mapapala diyan. Aminin na lang natin na walang wala na tayo, na naghihirap na tayo. Tanggapin na lang natin na kinakarma na tayo ngayon. Tignan niyo kung gaano tayo kayaman noon. Maraming negosyo, kompanya at ibat-ibang properties subalit nagyon ay wala na. Ibininta na natin dahil wala na tayong pera dahil lubog na tayo sa otang. Bumaliktad na ang kapalaran natin. Siya na ngayon itong yumayaman at tayo na naman ngayon ang naghihirap. Tama naman si Dad, na hindi maganda ang naging trato natin noon kay Yvonne. Ikaw Mom, hindi mo siya tanggap sa ating pamilya at ako naman itong gago na iniwan siya at pinabayaan. Ni wala man lang akong pakialam noon sa pagkawala ng anak namin nng da
Araw ng Lunes kung saan ay bumungad agad kay Colleen ang isang masamang balita."Miss Colleen, I have something to tell you," wika pa ng kaniyang secretary habang siya'y abala sa kaniyang trabaho.Bigla naman siyang nappatigil at napahinto sa kaniyang ginagawa."How many times I told you to knock the door first before you enter. You interrupt me!" Ani pa niya sabay napataas ang kaniyang kilay."I'm sorry to bother you po but it's an emergency.""Emergency? What arre you talking about?" Pagtatakang tanong niya sabay napapaisip."Nandito po kasi ngayon ang ilang staff ng Zokuro Bank at gusto kayong makausap," wika pa ng sceretary niya na siyang dahilan upang siya'y mapatulala. "Are you okay miss Colleen?" Dagdag pa nito."Oh my God," mahinang boses na sabi niya sabay napakamot sa kaniyang ulo. "Sabihan mo na lang sila to come back tomorrow or in the other day, sabihin mo na I'm out of the town pa. Just do something!" Saad pa niya habang balisa sa kaniyang sarili."I'm sorry po miss Col
Tanghali ng mg oras na iyon kung saan ay tulalang nakatingin sa malayo si Senyora nang bigla siyang tawagin ng isa sa kaniyang mga katulong."Senyora, mawalang galang na po subalit may mga tao po sa labas ng mansyon ang naghahanap sa inyo," wika pa ng katulong.Tila hindi batid ni Senyora na may kumakausap sa kanya kung kaya't makailang beses pa siyang kausapin ng kaniyang katulong bago niya ito mapansin."Se_senyora ayos lang po ba kayo?" "Marisol? Ikaw pala iyan at ano naman ang ginagawa mo rito ngayon?" Tanong pa ni Senyora sa kanya sabay napalunok ng kaniyang laway."Sa katunayan po niyan ay kanina pa ako nandirito Senyora at kanina ko pa kayo kinakausap. Mabuti na lang at napansin niyo na ako," ani pa niya sabay pumailalim ang tingin."Talaga ba? Well, pasensya kana. Oo nga pala ano pala ang sinsabi mo pwedi bang ulitiin mo?""Kasi Senyora may mga taong naghahanap sa inyo. Naroroon po sila sa labas ng mansyon, hindi ko na muna po pinapasok kasi mas mabuti ng may alam kayo,"Ti
"Hanggang ngayon pa ba ay iyan pa ang inaalala mo. Mas inaalala mo pa ang sasabihin ng ibang tao kesa sa kalagayan natin ngayon Consuelo? Why should you accept na walang wala na tayo upang sa ganoon ay hindi mo na iisipin at ikukumpara iyang sarili mo sa mga kaibgan mong mayayaman. Look, ni hindi ka nga kayang bisitahin o kahit na tawagan man lang ng mga kaibigan mo para kamustahin simula nang mapabalita na wala na tayong pera na naghihirap na tayo. Where are they now? Wala na sila, dahil ang tunay na kaibigan sa hirap man at ginahawa ay hindi ka iiwan," wika pa ni Mr. Arevalo na siyang dahilan upang mamulat sa reyalidad si Consuelo."I hate this life. Bakit nangyayari sa akin ito ngayon? May nagawa ba tayong mali at bakit parang lahat ng problema at kamalasan ay napupunta sa atin!! This is so very unfair," wika pa ni Senyora habang naging emosyonal sa kaniyang sarili."Tigilan mo na iyan Consuelo, wala naman tayong magagawa pa. Mahirap ng ibalik ang dating pamumuhay natin noon. Let'
"And by the way let's go back to the main topic. For you Senyora, parang ang dali mo naman yata makalimot sa ating napag-usapan noon at napagkasunduan. Let me remind you that I have the documents in my hand right now ang siyang pinermahan mo dahil sa perang inutang mo sa akin na nagkakahalagang limangpong milyong peso lang naman kapalit ng iyong mansyon kung sakaling hindi ka makakapagbayad sa takdang panahon," wika ko pa sabay pinukol siya ng masamang tingin habang itinataas ko ang dokumentong hawak ko ngayon."What? 50 Million? Totoo ba ang sinasabi niya Consuelo? Nagkaroon ka ng 50 milyones na utang sa kanya? But how? Anong ginawa mo sa pera na iyan?" Tanong pa ni Mr. Arevalo sa kanya habang may pagkabigla at pagtataka na makikita sa kaniyang mukha."What, is that true Mom and our house ay isinanla muna pala? But how?" Sambit naman ni Marcelo sabay tinitigan siya."I can explain naman but please not now," ani pa ni Senyora habang hindi makadiritsa ang tingin sa kanila."Oh, wait hi
Binigyan ko lamang sila ng ilan pang mga oras upang magligpit ng kanilang mga gamit at mag-impaki nang makaalis ng tuluyan sa mansyon na siyang nakapangalan na sa aking pangalan kagaya ng aming napag-usapan o napagkasunduan noon. Kagaya ng aking binitawang salita kanina ay nagsimula silang maglipit at mag-impaki ng kani-kanilang mga gamit lalo pa at wala na silang ibang choice kun''di ang umalis.Bakas naman sa kani-kanilang mga mukha ang lungkot habang patuloy sa kanilang ginagawa. Hindi maikakaila na sila'y naghihinayang sa kanilang mansyon na basta-basta na lamang mawawala sa kanila sa tagal ng panahon na kanilang pananatili rito."Ayos ka lang ba Mom?" Malungkot na tanong ni Marcelo kay Senyora."I'm okay son," maikling sagot niya sabay pahid ng kaniyang luha sa mata."Umiiyak ka po ba?" Pagtatakang tanong niya sabay hinawakan sa balikat si Senyora."No I'm not, na puwing lang kasi ako," pagkukunwari pa niya.Sa kalagitnaan ng pagliligpit nila ng kanilang mga kagamitan ay nagsila
Pagdating sa bahay ni Colleen."Hay finally, kahit papaano ay guminhawa rin ng kunti ang aking pakiramdam ang maraming salamat sa iyo my daughter-in-law. Maashan talaga kkita kahit papaano," wika pa ni Senyoora sabay umupo sa sofa at huminga nang malalim.Hindi na lamang kumibo si Colleen bakus ay nngumiti na lang ng kunti kay Senyora.Ilang sandali pa ay nilapitan siya ni Mr. Arevalo na kung saan ay nagpapasalamat siya sa kaniyang pagkupkop sa kanila, sa kabila ng hindi magandang nangyari sa pagitan niya at sa kanilang pamilya.Nagsimula na din siyang magtanong patungkol sa mga nangyayari ngayon lalo na ang pag-alis nila sa mansyon. Ipinaliwanag naman nila ito ng mabuti sa kanya na siyang labis niyang ikinagulat at hindi lubos na makapaniwala sa nangyari. Nalaman na din niya ang katotohanan kung ano ang kanilang kalagayan ngayon, na sila ay wala nang yaman pa bagkus ay naghihirap na. Mahirap man paniwalaan subalit kailangan tanggapin lalo pa at nangyayari na saa totoong buhay.Matapo