KABANATA 1

Oktubre 26, 1699...

Ipinagdiriwang ng mga puti ang pagsisilang ni Luciana ng kanilang pangalawang supling ni Ismael. Isang napakaganda at napakalusog na batang babae. Kasabay sa pagdiriwang ay ang kasal ni Kaigan sa isang dalagitang nagmula sa pamilya ng mga dakilang mangangalakal at negosyante. Hindi inaakala ng lahat na huling araw na pala ng Supremo iyon sapagkat nagkasakit siya at naging dahilan ng kaniyang pagpanaw. Walang sinayang na oras at agad binigyang pugay ng mga puti ang kanilang bagong Supremo na si Kaigan.

Nasa kamay ni Kaigan ang lahat ng kaniyang nasasakopan. Sa susunod na buwan ay tuturukan na naman ng kemikal ang Prinsipe. Ilang araw nf hindi makatulog ang Supremo sapagkat kulang ang ng isang sangkap ang ginagawa niyang kemikal upang mapanatiling tulog ang Prinsipe.

Nag-utos siya sa kaniyang mga tauhan na hanapin ang nag-iisang sangkap na bubuo sa kaniyang gagawin. Makalipas ang isang Linggong paglalakbay ng kaniyang mga tauhan ay nadala nga ng mga ito ang sangkap.

"Supremo Kaigan!" Sabay-sabay na bati ng sampung tauhan na dala-dala na ang sangkap na siyang kulang sa gagawing kemikal ng Supremo.

Tumango ang Supremo at sinenyasan ang mga tauhan na magsitayuan na.

"Mahal na Supremo, patawin mo kami dahil natagalan ang aming pagdating dala ang kulang na sangkap na umabot pa ng isang Linggo. Nagtungo kami sa mga kalapit na mga bayan at maging ang mga kabundukan kung saan namamalagi ang mga mangagamot ay aming tinungo," mabahang salaysay ni Damil.

"Isang patak lamang?" Takang tanong ng Supremo.

"Ang sabi ng mga mangagamot ay iyan na lamang ang natitira. Binili pa po namin iyan sa napakalaking halaga upang kaniyang ibigay. Sa buong mundo ay tanging isang patak lamang po, Supremo." dagdag ni Damil.

Biglang nagharumentado ang tibok ng puso ni Kaigan. Isang patak? Hindi na mabubuo ang kemikal kung wala ang sangkap na ito. Naramdaman ng kaniyang asawa ang panlalamig ng kaniyang kamay kaya naman marahan itong pinisil ng kabiyak. Alam niya na nagsisimula na itong mangamba at matakot sa kahihitnan ng kanilang lahi sa susunod na mga siglo kung sakaling totoo ang sinasabi ng tauhang ito na huling patak na nga.

"Maraming salamat sa impormasyon, Damil at sa pagtitiyaga sa paghagilap ng karaniwang sangkap na ito. Kayo'y humayo na." Sambit ng Supremo.

"Kami ay hahayo na, Supremo." Sambit ni Damil at yumuko pa ulit bago tumalikod at lumabas mula sa silid ng Supremo.

Nang makalabas na ng tuluyan ang mga tauhan ay doon lamang naramdaman ni Kaigan ay matinding takot.

"Hindi pa naisisilang ang papaslang sa Prinsipeng iyon," puno ng pangambang aniya.

Malinaw pa sa kaniyang isipan kung paano niya tangkaing paslangin sa pamamagitan ng pananaksak sa puso ang Prinsipe habang payapa itong natutulog ngunit nagulat siya nang maitarak na niya ang punyal ay kusa itong natanggal sa dibdib ng Prinsipe at kusang naghilom ang mga sugat at wala ni dugo ang tumalsik. Nanlalaki ang kaniyang mga mata nang masilayan ang paglabas ng mga ugat mula sa mga braso nito na animo'y alam na alam ang nangyayari sa paligid kahit na natutulog. Tumalim ang mga kuko nito at nagsilabasan ang mga pangil ngunit ang mga mata ay nakasara at ang katawan ay nanatiling nakatiyaha at tulog.

Sinubukan pa niyang saksakin ulit ngunit ganoon pa rin ang nangyari kung kaya't dismayado siyang lumabas doon at bumalik na lamang sa kaniyang silid. Pumuslit lamang siya gamit ang susi na pinuslit din niya. Dahan-dahan ang kaniyang pagbubukas sa tranghaan ng bukod-tanging kwarto na iyon. Sa panahong iyon ay ang kaniyang ama pa ang namumuno.

Sa mga oras na iyon ay ramdam ni Kaigan ang matinding pangamdam sa mga susunod pang mga siglo. Saan siya kukuha ng sangkap na iyon kung isang patak na lamang ang natitira?

Pinamatiyagan pa niya ng masinsinan ang mangagamot na iyon ngunit nang sumunod na araw nang balikan ng kaniyang mga tauhan ay napag-alaman nilang pumanaw na ito sa edad na Dalawang-daan at tatlo. Nalaman din nila na hindi nagawang ipasa ng matanda sa kaniyang mga anak ang kakayahan sa paggawa ng sangkap na iyon dahil kapwa ang kaniyang mga anak ay hindi rin interesado sa pangagamot at mas tinutukan ng mga ito ang pagnenegosyo.

Hindi na alam ni Kaigan ang kaniyang gagawin sa susunod na siglo dahil tiyak na mauubos silang lahat sa oras na maggising ang Prinsipe ng mga itim.

Agosto 23, 1790...

Inalayan ng samo't-saring regalo ang babaeng itinakdang magsisilang sa sanggol na siyang magliligtas sa kanilang lahi. Anak ito ng isang magsasaka at mananahi na may payak na pamumuhay. Ang napakagandang si Lovera na Dalawangpung taong gulang. Kumakailan lang ay nahulaan ito ng manghuhula at ganoon din ang lumabas na pangalan sa orakulo.

Nagbigay ng dalawang sakong ginto ang Supremo na si Kaigan ngunit hindi mawala sa kaniyang isipan ang takot.

"Kahit na ang batang kaniyang isisilang ang magliligtas sa sanlibutan ng mga puting bampira ay malabo pa rin na mailigtas sila sapagkat ilang taon pa ang kanilang hihintayin upang lumaki ang bata, matuto, at matuklasan ang kaniyang pangbihirang kakayahan," mahinahon na sambit ng asawa ng Supremo.

Hindi nakasagot si Kaigan dahil may punto ang kaniyang asawa.

Paano nga ba sila ililigtas ng isang sanggol na walang ibang kayang gawin kung hindi ang ngumawa nang ngumawa?

"Hindi pa nga nagbubuntis ang dalagitang iyan." Bulong ulit ng kaniyang asawa.

"May siyam na taon na lamang, Ama at muli na namang tuturukan ang Prinsipe. Hindi pa tayo magagawang protektahan ng sanggol na iyan at bukod doon ay kulang ng isang sangkap ang kemikal na ituturok," puno ng pangambang sabat ng anak nila Kaigan at Kirana na si Dalleon.

Muling dumagungdong ang kaba sa dibdib ng Supremo. Napatitig siyang muli sa dalagita na masayang tinatanggap ang pagbati at mga regalo sa kaniya ng mga tao.

Ano bang mayroon sa babaeng ito at siya ang napili ng orakulo na magsisilang sa sanggol?

Kinagabihan ay nagtungo ang mag-asawa sa bahay ng isang tanyag na mangagamot na si Enrita. Mahigit Limang-daang taong gulang na ito at malakas pa rin dahil sa dugo ng mga tao na kaniyang s********p kada taon.

"Magandang Gabi, Supremo at sa iyo Inang Kirana," magalang nitong pagbati sa mag-asawa.

"Magandang Gabi rin sa iyo, Enrita," masuyong pagbato rin ng mag-asawa.

"Ano ang aking maipaglilingkod sa mga namumuno sa ating lahi?" Nakangiting tanong niya.

Napatitig ang dalawa sa isa't-isa at napatango si Kirana. Huminga ng malalim ang Supremo at nagsimula ng isaysay ang dahilan ng kaniyang pagpunta.

"Nais mo akong maglabas ng sangkap na makakabuo sa kemikal na taga isang siglo ninyo itinuturok sa Prinsipe ng mga itim?" Tanong ni Enrita habang inilalapag sa lamesita ang dalawang tsaa.

Sumimsim doon ang Supremo bago sumagot.

"Hindi ko na alam kung ano ang aking gagawin. Ang sanggol ay hindi ko pa alam kung kailan maisisilang sapagkat ang dalagitang nakatakdang magluluwal sa kaniya ay hindi pa naman nagdadalang-tao," mahina ang boses na sabi ng Supremo.

"Wala akong magagawa Supremo sapagkat iisang pamilya lamang ang kayang gumawa ng sangkap na iyong tinutukoy. Bawat pamilya ay may kakayahang gumawa ng sarili nilang mga sangkap na hindi maaaring ibahagi sa ibang pamilya ang proseso kung paano gagawin," nalulumong sambit ng mangagamot.

"Wala ka na bang maisusuhestiyon? Na makakatulong? Kung magising man ang Prinsipeng iyon ay katapusan na ng mga puti, katapusan na natin!" seryosong nakatitig ang Supremo sa babae.

"Mayroon pa, Supremo ngunit kailangan itong isagawa kapag pumatak ang kabilugan ng buwan," seryosong sambit ng babae dahilan upang mapatingin ang kabiyak ng Supremo.

"Gagawin ko ang lahat imong matagumpay mo iyang maisagawa, pangako!" desperadong sambit ng Supremo.

Bumuntong hininga ang babae bago magsalita.

"Kailangan nating mabuo ang sangkap na siyang makakagawa ng gamot upang mabura ng tuluyan ang ala-ala ng Prinsipe ng mga itim simula ng maisilang siya. Kapag nabura ang lahat ng iyon ay makakalimutan niya na isa siyang itim na bampira at maaari ninyong pakinabangan ang kaniyang pambirihang mga kakayahan. Alam kong wala tayong mahika na siyang kikitil sa kaniya at ito lamang ang naisip kong solusyon upang hindi niya tayo maubos," mahabang sambit ni Enrita.

Sandaling natahimik ang Supremo habang ang asawa naman niya ay nanatiling nakikinig.

Kapag nabura ang mga ala-ala ni Zumir ay maaari niya itong gawing kanang kamay o kaya naman ay pakinabangan ang mga kakayahan nito para sa ikakabuti ng kanilang lahi. Papakinabangan nila ang Prinsipe ng hindi nito napapansin at permanente na mabubuhay sa mundo nila na walang naalala sa kaniyang totoong buhay.

Kung may kakayahan lang silang patayin ito ay matagal na nilang ginawa habang ito ay natutulog ngunit hindi nila magagawa sapagkat hindi ito natatablan ng mga armas na maaaring kumitil ng buhay.

Titira si Zumir sa buhay na kaniyang makakagisnan sa oras na siya ay magigising at kapag nakamtan na ng anak ni Lovera ang tamang ensayo at ito'y mahusay na sa paggamit ng kaniyang pambirihirang kakayahan ay saka niya ito ipapapaslang pero habang bata pa ang sanggol ay papakinabangan niya muna anv Prinsipe ng mga itim at aalilain ng husto.

"Bukas na bukas ay magsisimula na ang aking mga tauhan upang likumin ang mga sangkap na kakailanganin sa gamot na gagamitin sa Prinsipe." Sambit ng Supremo.

Napatango si Enrita sa sinabi ng Supremo.

Sa kailaliman ng kaniyang isipan ay labis siyang kinakabahan sapagkat ang kaniyang gagawin ay labag sa paniniwala ng kaniyang pamilya na pinagmulan. Hindi maaaring ibahagi ang gamot na nagmula sa kanilang pamilya ngunit wala na siyang magagawa sapagkat nakapagbitiw na siya ng pangako sa Supremo. Ayaw niya ring mapaslang nga Prinsipe sa oras na ito ay magigising mula sa mahabang tulog.

Kaniya na lamang tatanggapin mula sa kaniyang pamilya ang magiging kaparusahan sa kaniyang gagawin. Nais niya lamang na makatulong sa kaniyang lahi upang hindi maubos ng tuluyan ang lahi ng mga puting bampira.