Sky breathed in deeply as she entered the front door of the cabin. The remaining illumination brought by the twilight was now fading fast. Ayaw sana niyang buksan ang ilaw ngunit alam niyang malaki ang tsansang ikakatalisod niya iyon.
The soft light coming from the overhead fluorescent flooded the living room and reached some parts of the kitchen as she turned on the switch. Hayon at nagkalat pa sa sahig ang ilang mga kagamitang hindi pa niya natatapos balutin. Only two days are left before she leaves this place ngunit halos hindi pa rin siya nangangalahati sa pagliligpit. Because everytime she did so, pakiramdam niya’y kahit simpleng kutsara lang ay tila isang sakong bigas na ang bigat.
It has already been more than a month since Miguel had gone missing. After the night when she and her friends discovered that the cabin was ransacked and Miguel’s pictu
Mahihinang katok sa pintuan ang naulinigan ni Sky. Ibinalik na lang muna niya ang mga damit na dapat sana’y kukunin sa loob nang cabinet. For whatever sort of miracle that’s happened, natapos na niya halos lahat nang dapat ligpitin sa loob nang bahay. Yesterday, Sky almost lost it. She was in a very dark place full of resentment towards the only man she ever loved. And she’d be lying kung sasabihin niyang just because of the talk she had with Ethan ay ayos na siya. The truth is, sobrang masakit pa rin. But it somehow brought her enlightenment. ‘Yun bang pagkatapos niyang magwala ay masasabi niyang gumaan nang kaunti ang dinadala niya. Heto nga’t mga damit at ilang gamit na lang ni Miguel ang natitirang dapat niyang ligpitin. Iniwan na muna iyon nang dalaga at tinungo na ang pintuan. Nang buksan iyon ay nabungaran niya si Tatay Temyong. The old man still
“Pasensya na, iha. Kung hindi sana kita itinulak kay Miguel… hindi ka na sana nasasaktan nang ganito ngayon. Mas naging maganda at payapa sana ang pananatili mo rito sa baryo namin.” Umiiyak pang nakahawak-kamay sa dalaga si Nanay Nelia. Pinahid na rin ni Sky ang ilang butil nang luhang naglalandas ngayon sa kanyang pisngi. Mapait siyang napangiti rito. “Nay… parehas lang kayo ni Tatay at ni Ethan. Walang may kasalanan, okay? Choice ko rin namang ibigin siya… at alam ko ang pinasok ko nang mahalin ko siya. Isa pa’y wala naman din akong pinagsisisihan sa mga nangyari. Masakit, oo, pero alam ko namang minahal namin ang isa’t isa.” Naulinigan na nila ang pagsasara ni Ethan sa likurang bahagi nang pintuan nang sasakyan nito. He had just finished loading her bags inside the car at ngayon ay naglakad na ito palapit kina Tatay Temyong. Kasama nang matanda sina Aling
Napalunok pa si Sky habang tila nababaliw na sa kaiisip. Iginala pa niya ang mga mata sa paligid para lang masigurong hindi siya pinagtitinginan nang mga tao dahil sa ekspresyong nakalarawan ngayon sa kanyang mukha. She knew her eyes were almost bulging out of their sockets. And it was all because of this freakin’ letter! This was clearly made to torment and haunt her! Huminga muna siya nang sobrang lalim… mas malalim pa yata sa balon ni Sadako bago muling ipinagpatuloy ang pababasa. Don’t you dare forget me, Sky Isabelle. We’re married and you’re mine alone! I don’t know how I’ll be able to do it… but I’ll find you… I promise I’ll come back to you. Every beat of my heart is yours, remember? Forever and always still stands, My Love. So don’t you ever dare love another man other than me.
Sinalubong kaagad si Sky ni Maymay. Mula sa ‘di kalayuan ay natatanaw niya sina Kaloy at Mang Imo. Kasalukuyang may kausap na dalawang batang lalaki ang mga ito. Hula pa ni Sky ay nasa kinse o disisais anyos lamang ang isang binatilyo samantalang ang isa naman siguro’y nasa sampo or onse lang.“Ate, mabuti at hindi ka pa nakakasakay nang bus.” Bungad kaagad nito sa kanya.Atubiling ngumiti si Sky sa dalaga habang panaka-naka ay tinitingnan ang kinaroroonan nang apat. “Oo nga, eh. Sakto lang talaga ang pagtawag mo. Kararating lang nang bus na dapat sana ay sasakyan ko.”Hindi rin niya napigilang igala ang paningin sa paligid. Nasa labas sila nang isang nakatiwangwang na gusali isang bloke ang layo mula sa pampublikong ospital na pinagdalhan kay Miguel at Tatay Temyong. Sa hal
“Sky, where are you? Akala ko ba sa akin ka muna makikitira? Why aren’t you here? Are you having a hard time commuting? I can come and pick you up you know.” Pambungad kaagad sa kanya ni Charlie nang tawagan niya ito. Ni hindi pa nga siya nakakapag-hello rito ay sunud-sunod na kaagad ang pagsasalita nito. Her friend’s voice was laced with so much worry. Tuloy ay bigla siyang nakonsensya para rito. Malalim na kasi ang gabi nang maalala niyang tawagan ang kaibigan. She knew her friend was already worried sick dahil ni hindi na siya nakapagtext dito gaya nang nauna nilang usapan kapag nakarating na siya nang Maynila. But well… yun’ nga… she’s nowhere near Manila. “Charlie… the truth is---” “Oh no… don’t tell me nasa San Bernardino ka pa rin?!” Bulalas nito. Rinig pa niy
Nakatulala lang si Sky habang nakatitig sa malawak na ilog. It was already past 11 pm ngunit heto siya at nasa labas pa rin. She couldn’t sleep… ni hindi rin siya nakakain nang maayos kanina. All she could ever think about was her father… Wala sa hinagap niya na magkakaganoon ito. It’s just hard to imagine na ang isang kagaya nito ay dadapuan nang sakit o manghihina. Sky used to think of her father as the same level of an immortal being. Para itong makina na walang tigil sa kakatrabaho. He never got sick… or at least, she never saw him sick… never saw him cry… never saw him get hurt… wala siya ni minsang maalala sa buhay niya na nakita niya itong mahina. To her father, showing emotions made a person weak. Oras na makakitaan ito nang kahinaan, pakiramdam nito ay gagamitin iyon nang mga kakompitensya nito sa negosyo laban dito. That was how he raised her, too.
“Kamusta po kayo ni Tatay Carlos, Nay?” Hindi napigilang mapangiti ni Sky habang kausap ngayon sa cellphone ang matanda. Kahit na hindi pa nito makita iyon ay nagagalak pa rin siyang marinig ang boses nito. “Ayos naman kami rito, iha. Salamat sa mga tulong mo sa amin. Heto at tuloy-tuloy na ang pagpapatherapy ni Tatay Carlos mo.” “Wala ho iyon, Nay. Kagaya nga nang pangako ko bago ako umalis, hindi ko kayo pababayaan. Kahit na malayo ako sa inyo, basta kung may kailangan kayo, ‘wag kayong mahihiyang magsabi sa’kin, ha?” Paalala pa niya rito. “Naku… ‘wag mo kaming masyadong isipin dito. Alam kong abala ka pa rin sa pag-aasikaso nang negosyo ninyo. Ikaw nga diyaan ang inaalala namin, eh. Kumakain ka pa ba sa tamang oras? Baka mamaya niyan ay puro trabaho na lang din ang inaatupag mo.”
Sky glanced back and forth at the photograph and then to the sleeping form of her father. In a state of utter daze, she tried to rack her brains from any memories she had of when and where the picture was taken. But no matter how far she looked back on her mind, she really had no recollection of it or whatsoever. And as Sky was silently trying to gather her thoughts, hindi niya napigilang igala ang paningin sa kabuoan nang kama nang kanyang ama. Noon lang napansin nang dalaga ang isang maliit na wooden box sa tabi nito. It had the initials ‘AI’ engraved on top of it. One prominent thing that was noticeable about the box ay ang kalumaan niyon. Na tila ba ilang siglo na iyong hindi nakakatikim nang barnis o kahit anumang alaga galing sa may-ari. There are also areas on the edges of it that had been chipped. Hindi mawari ni Sky kung nahulog ba iyon mula sa