Sinalubong kaagad si Sky ni Maymay. Mula sa ‘di kalayuan ay natatanaw niya sina Kaloy at Mang Imo. Kasalukuyang may kausap na dalawang batang lalaki ang mga ito. Hula pa ni Sky ay nasa kinse o disisais anyos lamang ang isang binatilyo samantalang ang isa naman siguro’y nasa sampo or onse lang.
“Ate, mabuti at hindi ka pa nakakasakay nang bus.” Bungad kaagad nito sa kanya.
Atubiling ngumiti si Sky sa dalaga habang panaka-naka ay tinitingnan ang kinaroroonan nang apat. “Oo nga, eh. Sakto lang talaga ang pagtawag mo. Kararating lang nang bus na dapat sana ay sasakyan ko.”
Hindi rin niya napigilang igala ang paningin sa paligid. Nasa labas sila nang isang nakatiwangwang na gusali isang bloke ang layo mula sa pampublikong ospital na pinagdalhan kay Miguel at Tatay Temyong. Sa hal
“Sky, where are you? Akala ko ba sa akin ka muna makikitira? Why aren’t you here? Are you having a hard time commuting? I can come and pick you up you know.” Pambungad kaagad sa kanya ni Charlie nang tawagan niya ito. Ni hindi pa nga siya nakakapag-hello rito ay sunud-sunod na kaagad ang pagsasalita nito. Her friend’s voice was laced with so much worry. Tuloy ay bigla siyang nakonsensya para rito. Malalim na kasi ang gabi nang maalala niyang tawagan ang kaibigan. She knew her friend was already worried sick dahil ni hindi na siya nakapagtext dito gaya nang nauna nilang usapan kapag nakarating na siya nang Maynila. But well… yun’ nga… she’s nowhere near Manila. “Charlie… the truth is---” “Oh no… don’t tell me nasa San Bernardino ka pa rin?!” Bulalas nito. Rinig pa niy
Nakatulala lang si Sky habang nakatitig sa malawak na ilog. It was already past 11 pm ngunit heto siya at nasa labas pa rin. She couldn’t sleep… ni hindi rin siya nakakain nang maayos kanina. All she could ever think about was her father… Wala sa hinagap niya na magkakaganoon ito. It’s just hard to imagine na ang isang kagaya nito ay dadapuan nang sakit o manghihina. Sky used to think of her father as the same level of an immortal being. Para itong makina na walang tigil sa kakatrabaho. He never got sick… or at least, she never saw him sick… never saw him cry… never saw him get hurt… wala siya ni minsang maalala sa buhay niya na nakita niya itong mahina. To her father, showing emotions made a person weak. Oras na makakitaan ito nang kahinaan, pakiramdam nito ay gagamitin iyon nang mga kakompitensya nito sa negosyo laban dito. That was how he raised her, too.
“Kamusta po kayo ni Tatay Carlos, Nay?” Hindi napigilang mapangiti ni Sky habang kausap ngayon sa cellphone ang matanda. Kahit na hindi pa nito makita iyon ay nagagalak pa rin siyang marinig ang boses nito. “Ayos naman kami rito, iha. Salamat sa mga tulong mo sa amin. Heto at tuloy-tuloy na ang pagpapatherapy ni Tatay Carlos mo.” “Wala ho iyon, Nay. Kagaya nga nang pangako ko bago ako umalis, hindi ko kayo pababayaan. Kahit na malayo ako sa inyo, basta kung may kailangan kayo, ‘wag kayong mahihiyang magsabi sa’kin, ha?” Paalala pa niya rito. “Naku… ‘wag mo kaming masyadong isipin dito. Alam kong abala ka pa rin sa pag-aasikaso nang negosyo ninyo. Ikaw nga diyaan ang inaalala namin, eh. Kumakain ka pa ba sa tamang oras? Baka mamaya niyan ay puro trabaho na lang din ang inaatupag mo.”
Sky glanced back and forth at the photograph and then to the sleeping form of her father. In a state of utter daze, she tried to rack her brains from any memories she had of when and where the picture was taken. But no matter how far she looked back on her mind, she really had no recollection of it or whatsoever. And as Sky was silently trying to gather her thoughts, hindi niya napigilang igala ang paningin sa kabuoan nang kama nang kanyang ama. Noon lang napansin nang dalaga ang isang maliit na wooden box sa tabi nito. It had the initials ‘AI’ engraved on top of it. One prominent thing that was noticeable about the box ay ang kalumaan niyon. Na tila ba ilang siglo na iyong hindi nakakatikim nang barnis o kahit anumang alaga galing sa may-ari. There are also areas on the edges of it that had been chipped. Hindi mawari ni Sky kung nahulog ba iyon mula sa
Napasinghap siya dahil sa mga salitang binitiwan nito. All the anger she felt seemed to have been drained out of her as she heard what her father just said. Pakiramdam pa niya’y nanghihina siya sa rebelasyon nitong iyon.Her father let out another shaky breath. Guilt was written all over his face as he had this faraway look in his eyes.“Kung maibabalik ko lang sana ang mga oras… If only I was there that night… if only I did not leave the party early… siguro ay hindi nangyari lahat nang ‘to. Siguro ay buhay pa sana siya ngayon… She and that man would’ve been able to spend their lives together… Ang dami kong sana, Sky… and even after more than 30 years… I still carry that guilt and regret in my heart…”Heneroso Bus
“Is this for real?!”Halos magkakasabay na bulalas nang mga kaibigan ni Sky. She had also just finished telling them the story about what happened several days ago between her and her father. Well, all except the New York University part… since hindi pa naman niya iyon lubusang napapag-isipan.Ava, Chiena, and Jax were now staring intently at the picture she placed in front of them. And from the looks of it, the longer they tried to gaze at the photograph, mas lalo lang din nanlalaki ang mata nang mga ito. Well, liban na lang marahil kay Julienne na noon ay kalmado lang na sumisimsim nang inorder nitong cold lemonade.They were all currently sitted inside The Delirium, ang bar na pag-aari ni Chase, who was Charlie’s first and only love. And speaking of Charlie, mukhang MIA yata ito nga
“If none of you are going to help me, then I might as well do it myself.” Nakasimangot na turan sa kanila nang kaibigan. Kinuha nito ang sariling cellphone at hinanap mula sa list of contacts ang numero ni Charlie. She then pressed the call button at ilang sandali pa ay nag-ring na ang kabilang linya. Natahimik naman sila habang pinapakinggan kung sasagutin ba nito ang tawag. Ngunit makalipas ang pang-anim na ring ay hindi pa rin sinasagot nang dalaga ang cellphone nito. It just rang… and rang some more. Chiena sighed dejectedly as she stared up at each of them. Akmang pipindutin na lang sana nito ang end call button nang sa wakas ay tila nahahapong sagutin na iyon ni Charlie. “I told you a million times, I won’t be going.” Pambungad kaagad nito. Out of nowhere
“Ayos na ako rito, anak. You should go ahead and take a time off. Baka ikaw naman ang magkasakit niyan sa sobrang pagtatrabaho.” Napatigil si Sky sa gagawin sanang pagsubo nang pagkain. She and her father were having lunch that time. Araw nang Sabado noon kaya kapwa sila nasa bahay lang nang kanyang daddy. It had already been more than a month simula nang magka-heart to heart talk silang mag-ama. That night really affected greatly their relationship. Paunti-unti ay nabago niyon ang kanilang pagsasama and opened a doorway for them to grow their bond. Simula nang gabing mangyari iyon ay naging mas madalas na ang naging pag-uusap nila at naging malaya na siyang bisitahin ito araw-araw sa kwarto nito. They talked about a lot of things… and even visited the grave of her mom together. Sa kauna-unahang pagka
Sky’s P.O.V.Sky couldn’t believe her eyes as she stared at the man in front of her. No wonder he looked somewhat familiar! Because the more she stared at him, the more she realized the similarities he had with Alessandro. Both men clearly shared the same proud and pointed nose. At tulad ng binata ay nagtataglay din ito ng mga matang nangungusap at mamula-mulang malahugis-pusong labi. Are all men born from Vontillon lineage this perfect? But didn’t they say he’s over mid-fifties or something? Bakit tila yata nasa kwarenta pa lang ang edad nito? No! In fact, he could even pass for someone who’s in his late thirties! Hindi tuloy niya mapigilang mapatitig dito ng matagal. Ikiniling naman ng lalaki ang ulo nito habang halata sa anyo ang pag-aalala. “Is there something wrong, Ms. Bustamante? Nahihilo ka na naman ba?”Napakurapkurap naman siya habang pilit na ibinabalik sa tamang huwisyo ang isipan. Maagap din niyang tinanggap ang nakalahad pa rin nitong kamay subalit dahil sa pagmamadal
Sky’s P.O.V. Sky could feel her eyes shimmer as she stared at the last piece of the strawberry shortcake. She was already in for her second round of dessert at ngayon ay napupusuan niyang subukan sana ang naturang cake. It was supposed to be her first choice a while ago ngunit naagaw ang kanyang atensyon ng mga macaroons na naroon kaya iyon na muna ang inuna niya. Tutal naman kanina lang ng tingnan niya iyon ay mayroon pang tatlong cake ang nakahain kaya’t naisip niyang balikan na lamang ang mga iyon. Subalit heto nga’t nag-iisang slice na lamang pala ang natitira and she wasn’t sure if there was another refill for it. She was about to reach for the cake spatula ng may isang kamay ang naunang umabot niyon at mab
Sky’s P.O.V. Tigalgal na napatitig si Sky sa kanyang ama. She must’ve misheard him, right? Surely her father has not yet gone senile! Sa laki ba naman ng pagod at paghihirap na pinagdaanan ng kanilang kompanya para lang makuha ang mga naglalakihang kontrata mula mula sa Vontillon Corp, hindi siya makapaniwalang ganoon at ganoon na lang ito papakawalan ng kanyang ama!“W-What do you mean, Dad? W-Why would you want to cut ties with the largest company in the country?” Puno ng pagkalitong tanong niya.Her father had a hard look on his face as he stared at her. Wari ba may kung anong mabigat na alalahanin ang nasa isip nito at tila maigi pa nitong pinag-iisipan kung sasagutin ba siya nito o hindi. Bandang huli ay napabuga na lang ito ng isang malalim na buntong-hininga bago tumuwid muli ng tayo.“I no longer see any reason why we should still continue our partnership with them.” Maikli lamang ang tugon nitong iyon ngunit bakas mula sa bawat katagang binitawan ng kanyang ama ang pinalida
Sky’s P.O.V.“What are you doing? Did I not tell you not to leave my side?” Matigas ngunit mahinang turan kaagad ng kanyang ama ng harapin siya. The volume of his voice was enough for just the two of them to hear. Kasalukuyan na sila nitong nasa kabilang bahagi ng malawak na bulwagan, malayo na mula sa kinaroroonan kanina nila Alessandro. Ilan lang din ang mga bisitang nasa ibayo nila dahil bahagyang nasa sulok na iyon ng venue. Sky let out a soft sigh. “Dad, I did try to find you a while ago but I couldn’t. Ikaw ang bigla-bigla na lang nawawala at ‘di mahagilap. Where have you been all this time?” In truth, she did look for her father after she went to the lady’s room. She even strained her eyes looking around for him pero hindi talaga niya ito makita. Sa pagkakataong iyon naman din saktong nagtama ang mga mata nila ni Alessandro, and although she did not expect it, nilapitan at kinausap siya ng binata. Kahit pa para sa kanya ay nahahati ang kalooban niya sa saya at sakit sa muli
Alessandro’s P.O.V.“Up until this point, nothing suspicious had been detected.” Pabulong na wika sa kanya ni Ethan.Katatapos lang nitong kausapin si Max na noon ay nakapwesto sa ikalawang palapag kung saan overlooking ang venue. Alessandro could also clearly see the man from where they were standing. Nakatayo ito habang nakakapit sa railings at tinatanaw ang mga nangyayari sa kanila sa ibaba.“Do you think Hector backed out last minute seeing there are too many of our men surrounding the venue?” He heard Ethan ask. Balisa pa nitong palihim na iginala ang pangin sa mga panauhin.Siya naman ay marahang napabitaw nang kanina pa kinikimkim na buntong-hininga. He didn’t like any of these at all. Masyadong tahimik. Masyadong kalmado ang lahat. Biglang bumalik sa isip niya ang dalawang babalang nakasulat sa puting tarhetang nakaipit sa palaso. First, it warned him to be wary with the deliveries coming in and out of the hotel. Hence, Ethan made sure to secure the entrance, exits, and all th
Dear Valued Readers, Hello po ulit sa inyong lahat! Kamusta mustasa aking mga readers? Long time no read sa aking monthly Author's Note. Hehehe well ayun, you're all probably wondering bakit pautay-utay na 'yung pag-a-update ko. Sorry na po... huhuhu busy lang po sa aking other side hustles. Struggle is real pero go lang nang go. Rest assured na tatapusin ko po talaga ang novel na ito. Hehehe excited din akong mapiece together na 'yung mga pangyayari. Alam kong marami rin kayong mga katanungan at masasagot lahat nang iyan sa buwan nang jaraaaaaaaan: HULYO! HAHAHAHAHA omg omg siguro hate niyo na ako... 'wag naman hahaha peace mga kapatid! Sabi nga ni Sky diba, "Kapit lang!" So ayun na nga... give me time and space and the Milkyway charot hahaha nakakapressure and at the same time, nakakachallenge palang isulat ang ending. But I still hope you all like it :) See you soon! Love lots! ~Luna King
Alessandro’s P.O.V.Sinubukan pa niyang tumikhim upang muling ibalik sa dating tono ang boses. Damn it! Umayos ka, Alessandro!“I heard from your father his assistant couldn’t make it.” Sabi na lang niya.Marahang napatango naman ang dalaga. “Yes. Something came up last minute kaya hindi siya makapunta rito. May kinailangan kasi siyang asikasuhin sa Batangas and apparently, it’s one thing that can’t be postponed.”Natigilan naman si Alessandro. He suddenly remembered the property Señor Heneroso owned in Batangas. Sa pagkakatanda niya, may malaking farm doon ang mga manugang nang namayapa nitong asawa. He initial
Ethan’s P.O.V. Ethan felt the sound of the blood running through his veins and the loud thumping of his heart drowned the noise around him. His muddled mind tried its best to remember the background investigation he had once conducted on Sky. How come he didn’t notice it before?! Subalit bigla rin niyang naalalang hindi rin naman kasi siya nagtagal sa naturang paaralan. Siguro ay dalawang taon lang din ang iginugol niya roon dahil iyon nga’t nagtransfer na siya sa isang specialized military school. Kaya siguro hindi na rin iyon pinansin pa nang kanyang isipan… because it was just a minor detail in her past anyway. Isa pa’y ang siniguro niya noon ay kung anong pinagkakaabalahan nang dalaga at pati na rin ang tungkol sa kompanya nang pamilya nito. After all, the Poderoso did fail to get the business
Ethan’s P.O.V.Kaagad namang gumuhit ang ngiti sa kanyang labi. Halos sabay din silang kumilos nang kaibigan upang tawirin ang munting espasyo sa pagitan nila upang saglit na magyakapan.“I didn’t know you were home! Ang akala ko nga hindi na kita makikita pa kasi roon sa Canada ka na lang maglalagi.” Aniya rito nang bumitaw na.Mavie laughed at his remark. “Grabe ka naman. Umuwi kaya ako rito three years ago. Sadly, kayo naman ni Alessandro ang hindi ko mahagilap. Nagpunta pa nga ako sa mansyon pero si Nana Leticia lang ang nakausap ko. Sabi pa niya, nasa US daw kayong lahat…”Bigla namang natigilan si Ethan. ‘Di yata’t ang tinutukoy nito ay noong panahong nagpapagaling pa si Alessandro. At natur