NAPABALING NA ANG ilan sa mga kaibigan niyang nakarinig ng sinabi ni Giovanni na tangkang pag-alis doon. Hindi na rin iyon nakaligtas pa kay Paloma na biglang tumaas ang isang kilay na para bang hindi siya naniniwala na kayang gawin iyon ni Giovanni. Eh, kapag pumupunta sila doon kadalasan ay inuumaga sila. Marahang humagod ang isang kamay ni Paloma sa likod ni Giovanni upang kunin ang kanyang atensyon. Kukunin niya ang pagkakataong iyon upang imibitahin ito, siya ang kasama kaya hindi ito makakatanggi. “Anong problema, Giovanni? Mukhang nawala ka na yata sa mood na ang ganda kanina. Gusto mo bang pumunta na lang tayo sa place ko? Mas tahimik doon. Tayong dalawa lang.” makahulugan niyang sambit.“Oo nga, mabuti pa nga ay umalis na kayong dalawa.” sang-ayon ni Jack na nakangisi pa rin kay Giovanni.At dahil ayaw mapahiya ni Giovanni si Paloma, hindi na rin siya umangal sa ino-offer nito. Tumayo siya at sumunod naman si Paloma sa kanya. Magkasunod silang lumabas ng club para umalis na
HINDI NA HININTAY pa ni Mr. Dankworth na makausap ng asawa ang panganay nilang anak at nauna na itong bumaba upang harapin ang hindi nila inaasahang bisita. Pagdating niya sa ibaba ay nasa sala na ang Governor na may malaking ngiti. Napakunot saglit ang noo ni Mr. Dankworth ngunit agad niya rin naman iyong pinalis. Naisip na nakakahiya kung papakitaan nila ng masama ang tiyuhin ng kanilang manugang. “Governor Bianchi, gabing-gabi na ang iyong pagbisita. Bakit hindi mo ipinaalam sa akin na bababa ka pala? Nakapaghanda man lang sana kami ng aking pamilya para sa iyong pagpunta dito.” si Mr. Dankworth na hindi napapalis ang ngiti pero kuryuso sa dahilan ng pagpunta ng Gobernador sa kanilang mansion. “Pasensya na, Mr. Dankworth. Ngayon ko lang naisip na sumaglit dito dahil ngayon lang din naman ako may panahon.” palusot pa ni Giovanni na hindi alam kung paano sisimulan ang kanyang tanong patungkol sa anak nitong bunso nang hindi nito napapansin na siya ang pakay niya at hindi talaga ang
HINDI NA MAIPALIWANAG ng Gobernador ang kanyang nararamdaman kahit pa may hint siya kung ano talaga iyon. Masyadong naguguluhan ang kanyang matandang puso dahil ayaw din naman niyang i-admit. Ang mga taong kagaya niya na may edad na ay hindi na dapat nagiging involve sa mga ganung feelings na pangbata lang. Napagdaanan na niya iyon. Tapos na siya dito. Sampung mahabang taon ang agwat nila. Kahit na siguro subukan niya ang best niya na itanggi iyon, at kahit pa sabihin niya sa nakapaligid sa kanya na wala siyang pakialam sa dalaga. Hindi niya maitatangging kakaiba ang tratong ginagawa niya kay Briel kada makikita niya. Hindi man niya maibigay ang katumbas ng pagmamahal na ibinibigay nito sa kanya, ang mahalaga ay may pakialam pa rin siya sa dalaga. Nananaig pa rin ang concern niya sa babae.“Whew!” hinga niya nang malalim, pauwi na sila ng hotel suite ng sandaling iyon at lulan na ng sasakyan.Binuksan na ni Giovanni ang bintana ng sasakyan upang papasukin ang hangin, pakiramdam niya a
HINDI NA MAKAHUMA doon si Giovanni at makaisip ng ibang idadahilan niya sa kasamang secretary. Hindi niya madalas na tawagan ang pamangkin dahil sa abala itong naglilihi. Ayaw naman niyang maging istorbo siya sa kanilang mag-asawa. Mukhang magiging palpak pa yata ang magiging katwiran niya dito.“Hindi naman ito mahirap alagaan at hindi nakakabalda. Lilinisan lang din ang kulungan. Bibigyan ng pagkain at tubig. That’s it. Mas mahirap pa nga ang pag-aalaga ng aso o kung hindi kaya ay mga pusa.” “Kung ganun ay kaya ng alagaan iyan ni Miss Dankworth, nakaya niya nga ang mga pusa…”Napaawang na ang bibig nni Giovanni, hindi niya nakitang hinuhuli lang pala siya ng kanyang secretary. Napakamot na siya sa batok. Mukhang wala na talaga siyang lusot. Sa mga taong nakapalibot sa kanya, ang secretary niya ang higit na nakakakilala sa kanya. At kahit itanggi niya, batid nito kung para kanino talaga ang love birds na kanyang binili. Sa huli, inamin niyang kay Briel niya nga ibibigay ang love bir
SUNUD-SUNURANG TUMANGO SI Giovanni na pinahinto na ang sasakyan sa gilid at nag-uumapaw ang selos na bumaba na ng sasakyan. Parang nagliliyab ang kanyang katawan hindi dahil sa init kung hindi dahil iyon sa matinding galit na alam ng Gobernador kung saan nagmumula. Habang palapit sa kanilang pwesto ay parang tinatambol ang puso ng Governor. Idagdag pa ang pagod niya, hindi niya mapigilan na mas uminit pa ang ulo niya. Pagod na nga siya tapos may ganito pang eksenang makikita? Nakakagalit. Nadagdagan pa iyong lalo nang marinig ni Giovanni kung ano ang pinag-uusapan ng kanilang grupo. “Patrick, hindi ba nanliligaw ka kay Briel? Bakit hindi ka lumuhod sa harap niya ngayon at hilingin mong maging girlfriend mo na siya? Malay mo? Maraming tao ngayon, hindi ka niyan matatanggihan!” “Tigilan niyo nga ako, wala akong gusto sa Patrick na iyan—” “Luhod na Patrick, try your luck!” sigawan pa ng grupo na parang mas inaasar ang dalawa. Uto-uto namang biglang lumuhod si Patrick na animo ay pala
NAPAHAWAK NA SA kanyang bibig si Farrah na halatang gulat na gulat bigla na lang din siyang naging problemado gaya ng mukha ng kaibigan niyang si Briel. Naisip niya na kaya naman pala ganun na lang ang asta ng kaibigan ay nang dahil sa nakita ito ng kanyang crush na tiyuhin naman ng kanyang hipag. Sino ang hindi matataranta doon, tapos nakaluhod si Patrick!“OMG! Totoo ba?” kumpirma pa nito na para bang ang sinabi ni Briel ay form lang ng panloloko nito.“Oo nga, nakita niya ako, tayo, doon kanina!” maktol pa ni Briel, parang di napagbigyang bata.“Hala Briel, paniguradong iba ang iisipin noon.”“Tama. Ano na lang ang iisipin noon, ang landi ko!” himutok pa ni Briel na humigpit na ang hawak sa manibela ng kanyang sasakyan, sa hilatsa ng mukha ay halatang gigil na gigil siya. “Umamin pa naman ako sa kanyang crush ko siya noon. Ano na lang ang iisipin niya? Di ako seryoso. Kainis!”Hindi na nagkomento pa si Farrah na tiningnan na lang ang kaibigan na patuloy sa pag-aalboroto.“Just expl
MATULING LUMIPAS ANG ilang buwan. Once a week ay nagse-send ng message sa kanya si Briel ng picture ng love birds upang ipakita umano ang kanilang hitsura ngunit hindi naman ito ni-reply’an ni isa ng Gobernador. Masyado siyang busy para gawin ang bagay na iyon, ngunit hindi niya naman nakakaligtaan na i-seen ang mga message ng babae. At okay na iyon kay Briel, alam niyang nakikita pa rin iyon ni Giovanni at wala nga lang time itong sagutin iyon. . “Governor Bianchi, kailan mo planong bumaba ng Maynila?” isang araw ay tanong ng kanyang secretary.“Wala akong plano, bakit?” “Wala naman, nagtatanong lang naman ako, Governor Bianchi.” Totoong wala naman ng plano si Giovanni na bumaba ng Maynila upang mapanindigan ang kanyang ginagawang pag-iwas, ngunit nang maaksidente naman ang kanyang pamangkin ay kinailangan niyang madaling bumaba doon upang damayan ang kanilang pamilya. Napag-alaman niya pa na wala doon ang asawa ng pamangkin na nasa ibang bansa dahil sa kanyang propesyon. Naging c
BIGLANG NAUBO SI Giovanni nang malakas na humagalpak ng tawa si Briel. Naburo na kasi ang mga mata nito sa kanya na para bang hindi siya nito naiintindihan. Tumaas at baba pa ang kilay ni Briel na hindi inaalis ang tingin sa kanya.“Tiyuhin niya. Gets mo? Ikaw ang tinutukoy ko. Konektado ka pa rin kay Bethany di ba? Kaya sigurado ako na hindi ka niya makukuha sa akin.” deklara niya pa doon na walang kahiya-hiyang makikita sa kanyang mukha. Nahati na sa dalawa ang labi ni Govanni na para bang hindi siya makapaniwala kung ano ang kanyang narinig. Bilang karugtong na reaction niya ay napaahon pa ang Gobernador sa upuan na halatang nawala na siya sa hulog ang sarili. “Ikaw, huwag mo nga akong pinagloloko, Gabriella—” “Niloloko? Bakit naman kita lolokohin? Totoo naman ang sinabi ko ah? Bakit may chance ba na makikipag-relasyon ka ba sa pamangkin mo? Wala naman di ba? Imposibleng mangyari ang bagay na iyon kaya safe na safe na ako sa’yo…” Napasabunot na si Giovanni sa kanyang buhok na p
TAHIMIK NA INIHATID ni Briel ang Gobernador sa may pintuan ng kanilang hotel room. Isang yakap at halik pa sa labi ng ilang segundo ang ginawa nito bago tuluyang umalis. Kumain na rin siya ng agahan matapos na makaalis ng lalaki upang samahan ang kanilang anak na si Brian. Hindi na mapawi ang ngiti sa labi ng babae. Dati, pangarap niya lang iyon. Nasa imahinasyon niya lang ang ganitong bagay at pagkakataon. Ni hindi sumagi sa kanyang isipan na isang araw ay matutupad na mabuo silang tatlo. Hindi niya na tuloy mahintay pa na makabalik sila sa Pilipinas at ipilit ni Giovanni ang sinabi sa kanya. Matapos nilang kumain ay wala na silang ginawa mag-ina kundi ang humilata. Nanood lang si Brian ng cartoons na palabas sa TV sa sala samantalang siya ay nakahiga naman sa sofa. Panay scroll sa social media account. Napabangon siyang bigla ng makitang tumatawag ang kapatid niyang si Gavin na marahil ay makikibalita. “Kumusta kayo diyang mag-ina?” Inayos ni Briel ang kanyang hitsura bago binuksa
NANATILING TAHIMIK AT nakatikom ang bibig ni Briel kahit pa alam niyang hinihintay ni Giovanni ang magiging sagot niya. Dahil din sa pananahimik niya ay hindi na mapigilan pa ng Gobernador na kabahan sa kilos ni Briel. Kilala niya ang babae, sasagot ito sa kanyang katanungan. Hindi nito pipiliing manahimik na gaya ng ginagawa niya ngayon.“Lilipat diyan sa tabi mo. Gusto ko yakap tayo habang nag-uusap.” ikot na ni Briel sa gilid ng kama upang magtungo na sa tabi ni Giovanni, tumayo na doon ang Gobernador upang bigyan siya ng daan na mahiga sa tabi ng kanilang anak. “Akala ko naman, lalayasan mo na ako.” natatawa pang sambit ni Giovanni na hindi nilubayan ng tingin si Briel.Tinawanan lang din siya ni Briel ngunit hindi na don nagkomento pa ng iba.“Sigurado ka na ba talaga na gusto mong mag-resign?” lingon na sa kanya ni Briel habang maayos na nahihiga sa kama, tinanggap niya ang laylayan ng comforter na binigay ni Giovanni. “Hindi ka ba na-pe-pressure lang nang dahil sa amin ni Bria
SA SINAGOT SA kanya ni Briel ay tila nagbigay iyon ng karapatan kay Giovanni na itulak pasandal ng pader ang katawan ng babae na hindi naman na siya pinahirapan pa. Inilagay na niya ang isang kamay nito sa itaas ng ulo ni Briel at isinalikop doon ang isa pa niyang palad. Habang patuloy na hinahalikan si Briel na isa’t-isa na ang hinga ay gumagalaw naman ang isa niyang palad upang hubaran ang katawan ng babae na parang isdang tinanggal sa tubig. Nang dahil iyon sa tensyon at excitement na patuloy na nararamdaman. Hindi na nagreklamo si Briel na parang nilalagnat na sa taas ng temperatura ng kanyang katawan. Maya-maya pa ay napuno na ng mahina nilang mga ungol ang loob ng pantry. Mga ungol na nasasarapan sa kung anumang ginagawa nila. Hindi na nila nagawa pang pumasok ng silid sa pag-aalalang baka magising nila si Brian. Tiyak kasing parang lumilindol na naman ang kama. Hindi lang iyon, parang dinaanan iyon ng bagyo lalo pa at pareho silang sabik na sabik ng Gobernador sa bawat isa. Hin
SINAMANTALA ANG PAGKAKATAONG iyon ni Giovanni na agad ng hinuli si Briel upang kanyang yakapin habang hindi pa ito nakakakilos sa yakap ng kanilang anak na si Brian. Sa kabila ng mga pandidilat ni Briel bilang protesta ay hindi siya pinakawalan ng Gobernador na animo ay nanalo na sa laban nilang dalawa. Kalaunan ay bumagsak silang tatlo sa ibabaw ng kama kaagapay ng munting halakhak ni Brian na tuwang-tuwa ng nasa ibabaw ni Briel habang nakayakap pa rin naman si Giovanni kay Briel. Salit-salitan ang tingin niya sa mga magulang gamit ang kumikislap na mga mata. Hindi naman magawang bulyawan ni Briel si Giovanni dahil panigurado na iisipin ng anak na siya ang kanyang sinisigawan at hindi ang ama ng anak. Madamdamin pa naman ang bata at napakaiyakin kung kaya ingat na ingat si Briel na mapaiyak na naman. “Bitaw…” mahina niyang sambit na sapat lang upang marinig ni Giovanni. Sa halip na sundin siya nito ay humigpit pa lalo ang yakap ni Giovanni sa kanya na inamoy-amoy na ang buhok niyan
HINDI NAGING MADALI para kay Briel ang naging biyahe nilang mag-ina nang dahil sa haba ng oras noon. Nandiyan ang nag-aalboroto na ang anak kahit na komportable naman sila sa upuan. Gusto na nitong bumaba o may nais gawin na hindi masabi sa kanyang ina. Para tuloy gusto niyang pagsisihan na hindi na lang sila sumabay pa kay Giovanni papunta nng Italy. Ganunpaman, bilang sanay na sa mahirap na sitwasyon, na-handle niya ang anak hanggang sa makalapag sila sa dayuhang bansa at makarating sa hotel kung saan sila naka-booked. Patang-pata ang katawan niya na para bang binugbog nang napakahabang biyaheng iyon, na kahit ang mga tawag ni Giovanni nang paulit-ulit sa kanya ay hindi niya magawang masagot dahil tulog siya at hindi man lang iyon narinig kahit malakas sa lalim ng kanyang tulog. Tulog silang dalawa ni Brian nang tunguhin ng Gobernador ang hotel kung nasaan na sila dahil hindi na nakatiis. Napuno ng kung anu-anong isipin ang utak kahit pa alam nitong nakarating sila nang maayos sa h
NAPUTOL LANG ANG kanilang usapan ng makatanggap ng message si Giovanni mula kay Briel. Dali-dali niyang pinatay ang tawag kay Margie. Noon pa lang ay kabado na siya. Alam niyang sinubukan siya ni Briel na tawagan pero in another call siya. Hindi naman ito nanghingi ng paliwanag sa kanya kung kaya hindi na lang din niya sinabi upang hindi ito bigyan ng isipin. Mamaya sumama na naman ang loob nito bago pa sila makaalis ng bansa. “Hindi ka na ba, busy?” “Hindi na. Pahiga na ako.” tugon niya kahit ang totoo ay bigla siyang napalabas ng veranda upang lumanghap ng sariwang hangin nang dahil sa sakit ng ulo na binibigay ni Margie, “Ikaw? Tapos ka na bang mag-impake?” pag-iiba niya ng usapan na binaling na kay Briel.“Hmm, nakahiga na rin kami ni Brian. Gusto mo kaming makita?” Nararamdaman ni Briel na medyo balisa ang boses ni Giovanni ngunit hindi na niya ito pinuna, baka lang kasi pagod ito sa kanyang mga inasikaso kung kaya ganun ang timbre. “Sure. Wait lang, gagamit lang ako ng banyo
HUMIHIMIG-HIMIG PA NG isang sikat na kanta si Briel habang nag-iimpake ng kanilang mga gamit at damit na dadalhing mag-ina sa bakasyon sa Italy. Dalawang wala pang lamang malaking maleta ang nakalatag sa ibabaw ng kama kung saan ay maingat na inilalagay ni Briel ang kanilang mga gamit na dadalhin. Nasa tabi noon si Brian na nilalaro ang robot na bagong bigay ng kanyang ama. Panaka-naka ang tingin ng inosenteng mata nito sa ginagawa ng ina. Hindi pa rin napawi ang ngiti doon ni Briel na hindi na mahintay ang bakasyon nila.“Brian, dadalhin ba natin ang toys na iyan?” Marahang tumango si Brian. “Alright, sa hand carry na lang.” Sinigurado ni Briel na wala siya doong makakalimutan kaya naman nilalagyan niya ng check ang mga naka-lista niyang gamit once na nailagay na iyon sa loob ng maleta. “Good for two weeks na ang mga damit na dadalhin natin para naman hindi na tayo namo-mroblema.” aniya pa kay Brian na animo ay maiintindihan ang sinasabi niya dito. Patapos na siya sa mga iyon n
HINDI DOON UMILING si Giovanni upang itanggi at pabulaanan ang masamang kutob at bintang ni Briel sa kanya. Para sa kanya ay mabuti na rin iyon ang isipin ni Briel nang mabilis nitong matanggap ang lahat. Lumabas man siyang masama sa paningin nito, hindi niya iyon papabulaanan. Oo, masasaktan niya ang nobya pero iyon lang ang alam niyang dahilan upang hindi niya ito magawang mapahamak sa hinaharap. Higit na mas masaklap ang bagay na iyon kung mangyayari. Higit na hindi niya magagawang labanan pa. Pareho silang mapapahamak. Pareho silang mawawala sa tamang katinuan. Pareho silang mahihirapan. “Sa sunod, huwag mo na akong hihintayin na pumunta dito dahil busy akong tao at hindi rin ako darating.” sa halip ay sambit ni Giovanni na mas bumasag pa sa pusong durog na durog na ni Gabriella. Gusto na naman ni Briel tanungin kung bakit, ngunit hindi pa nga nito nagagawang sagutin ang una niyang mga katanungan. Naisip niya na ayaw na nito kung kaya ganun ang ginagawa sa kanya. Maraming dahila
SA HALIP NA sumugod sa club nang dahil sa nalaman niya sa tawag ay minabuti ni Briel na magtungo ng apartment. Ewan ba niya, umaasa siyang baka magawi doon ang nobyo pagkatapos niyang magsaya. Baka kasi kapag pumunta siya doon ay magaya sa dati na mapahiya na naman siya. Ayaw naman niyang pwersahin si Giovanni na sabihin na kasintahan siya, lalo pa ngayong may hindi sila pagkakaunawaan. Siya na lang ang pilit na uunawa sa kasintahan na para rin naman sa kanila. Titiisin na lang niya muna ang lahat.“Kapag hindi siya dumating, eh, 'di uuwi ako ng mansion namin kagaya ng ginagawa ko dati. Maliit na bagay lang.” higa na ni Briel sa sofa na mabigat ang pakiramdam lalo na sa may bandang dibdib niya. Nakatulugan na lang ni Briel ang paghihintay kung kaya naman pagdating ni Giovanni doon ang buong akala niya ay walang tao. Nakapatay ang mga ilaw na sinadyang gawin ni Briel. Sa kusina lang ang bukas noon na hindi gaanong kita sa bandang sala. Pagbukas niya ng main switch sa sala ay tumambad