NANG MAWALA NA sa paningin ni Bethany ang humarurot na sasakyan ni Gavin ay tumalikod na siya at tinungo ang staff area nila upang magpalit na ng uniform niyang pang-server upang ituloy na rin ang kanyang naudlot na trabaho. Nagmatigas at hindi umalis sina Patrick sa restaurant kasama ang kapatid. Hinintay ng dalawa na matapos ang trabaho ni Bethany upang igiit ang kanilang gusto na magpaturo dito si Patricia ng piano.“Pasensya na, puno na talaga ang schedule ko Patrick.”“Kahit isang oras o dalawa, okay na doon si Patricia.”“Hindi nga pwede—”“Ayaw mo ba ng side hustle? Karagdagan din iyon, Bethany.” Noong una ay ayaw niya talagang pumayag sana sa magkapatid ngunit pinagbigyan na rin niya dahil naisip na sayang din naman kasi ang kikitain niya sa pagtuturo niya dito. Hindi lang iyon, malaki ang naging offer ni Patrick na ibabayad sa pagtuturo niya kung kaya ano pa nga bang magagawa niya kung hindi ang tanggapin iyon dahil alipin siya ng pera dahil kailangan niya. Hindi na nagpatum
NALULUHA AT TAHIMIK na nilagyan ni Bethany ng cream ang mga sugat ng Ginang matapos niya iyong linisan. Pagkatapos ay pumunta na rin ng sarili niyang silid upang kumuha ng dalawang libo at ibigay iyon sa Ginang. Hindi niya ito binabawalan niya na magtrabaho dahil nahihiya siya. Ginagawa niya iyon dahil sa kalagayan ng katawan nitong hindi na rin naman mura.“Ito po, allowance natin sa pagkain. Sabihin niyo po sa akin kapag kulang at kapag natanggap ko na ang sahod ko ay bibigyan ko kayo ulit. Magtipid tayo, Tita. Pagkasyahin natin sa ngayon ang kung anong meron tayo. Huwag nating ipilit ang wala at hindi pa pwede. Pwede naman po ‘yun di ba? Kaunting tiis lang po sa ngayon. Kapag nakaluwag na tayo saka natin pagbigyan ang sarili nating bilhin ang mga gusto natin. Sa ngayon po ay higpit sinturon muna tayong dalawa. Sa ganung paraan po tayo makakabangon, Tita.”Magpilit man ay hindi na niya papayagan pa ang Ginang na magtrabaho. Hindi pwedeng pati ito ay magkasakit ng mas malala.“Pasens
KINALAMAY NI BETHANY ang kanyang sarili nang makita niya ang nagulat na reaksyon ni Briel sa ginawa niyang pagsigaw. Napahawak pa ito sa kanyang dibdib kung kaya naman agad na nakonsensya ang dalaga. Medyo nakaramdam siya ng awa para sa babae sa pagiging masungit niya dito.“Pwede ba Miss Dankworth, huwag mo na akong lalapitan at kakausapin sa hinaharap? Hindi lahat ng nasa paligid mo ay handang makipagkaibigan sa’yo. Wala rin akong pakialam sa lovelife mo. Naiintindihan mo?” gigil na turan ni Bethany na kulang na lang ay ikutan niya ng mga mata si Briel na natulala.Sa pagkagulat doon ay napakurap na si Briel habang nakaawang ang bibig. Hindi pa rin siya makapaniwala, hindi siya sanay na tinatanggihan lalo na ng mga kagaya ni Bethany na hindi naman nila ka-level kaya sobrang nacu-curious talaga siya. Ang lahat ng gusto niya ay kanyang nakukuha. Kung kaya naman hindi niya wala sa vocabulary niya ang tigilan hangga’t hindi niya nakukuha ang gusto niya mula kay Bethany. Hindi siya susuk
HUMAKBANG NA SI Gabu palapit sa dalawang nakataling babae at inilahad ang hawak na cellphone sa harapan ni Briel matapos na salit-salitan silang tingnan. Ikinatahimik iyon ni Briel. Masamang tiningnan si Gabu na animo babalatan niya ng buhay oras na magkamali ito ng galaw. Napapahiyang tumawa si Gabu sa ginawang pagtitig lang sa kanya ng inaabutan ng cellphone. “Tawagan mo ang fiance mo at sabihin mo sa kanyang maghanda ng twenty million na pantubos sa’yo!” utos niyang ikinamulagat ng mga mata ni Bethany.Kung ganun ang halaga ng babae paano pa kaya siya? Malamang milyon din ang halaga na hihingin sa pamilya niya. Saan noon kukuha ang madrasta? Patong-patong nga ang problema nila. “Sabihin mo rin sa kanya na huwag siyang magkakamaling ipaalam ang lahat ng ito sa mga pulis. Kung gagawin niya iyon, hindi kami mangingiming dalhin kayo sa bingit ng kamatayan!” Mariing itinikom ni Briel ang kanyang bibig habang patuloy na umaagos ang kanyang mga luha. Bahagyang nilingon si Bethany sa li
ILANG SANDALI AY nakarating na sa napag-usapang lokasyon na sinabi ng mga kidnapper si Albert. Ilang minuto siyang nanatili muna sa loob ng sasakyan. Natatakot siya pero kailangan niyang gawin iyon. Naisip niya na sana pala ay isinama na lang niya ang kapatid ng fiancee at pinanatili na lang niya sa loob ng sasakyan. Mukhang delikado yata ang pinasok niyang iyon. Sa labas pa lang kasi ng warehouse ay nag-aabang na ang ilan sa mga tauhan na mukhang halang ang mga kaluluwa. Pagkatapos ng ilan pang minuto ay malakas ang loob ng lalakeng bumaba na ng sasakyan kahit na medyo dinadaga ang kanyang dibdib dahil naisip bigla na baka hindi tumupad ang mga kidnapper na ibigay ang fiancee niya after na makuha nila ang pera. Ganun pa man ay pinili niyang maging matapang para ma-ipakitang deserve niya si Briel. Iyon lang naman ang tanging habol niya kaya pumunta. Ang magpakitang gilas na rin sa pamilya ng mga Dankworth. “Nasaan siya? Kailangan ko muna siyang makita bago ko ibigay ang perang hinihi
NANG MARINIG IYON ay unti-unting gumuho ang mundo ni Bethany. Imposibleng mag-aksaya ang dating nobyo ng ganung halaga. Gusto pa nga nitong kunin ang lahat ng ari-arian nila. Gusto nitong makita siya at ang pamilya niyang gumagapang sa lusak, iyon pa kayang pag-aksayahan siya? Ang naging sagot nito sa lider ang nagpapatunay sa dalaga na tama nga ang kanyang iniisip. Never itong maaawa sa kanya.“Hindi ko siya kilala,” malamig na sagot ni Albert, kahit pa may bumubulong sa kanyang tainga magkaroon ng awa sa dating nobya kahit ngayon lang. Hindi niya pag-aaksaya’han ito ng pera. “Gawin niyo na lang ang gusto niyong gawin sa kanya. Wala rin akong ganong halaga para ipantubos sa babaeng ngayon ko lang naman nakita.” dugtong pa nito dito.Oras na gawin iyon ni Albert ay natatakot siya na paghinalaan ni Gavin na may natitira pang pagtingin sa babae. Alam niyang alam nito na dati niya itong kasintahan. Ayaw niyang isipin nitong niloloko niya ang kapatid nitong babae. Kapag nangyari iyon ay
NARAMDAMAN NA LANG ni Bethany ang pag-angat ng katawan niya sa maruming sahig ng abandonadong warehouse. Sa kabila ng panghihina ay naamoy niya pa ang pamilyar na pabangong gamit ni Gavin nang makalapit na ito sa kanya. Dala ng panghihina ay bumagsak siya sa mga bisig ng binata at habang naroon ay naramdaman niyang safe na safe siya. Nang i-angat niya ang nanlalabong mga mata ay natanaw niya ang papalayong imahe ng abandonado at maruming warehouse kung saan nagbigay sa kanya ng kakaibang takot. Unti-unting nakaramdam ang dalaga ng kaginhawahan nang marinig ang malakas na pintig ng puso ni Gavin kasabay ang malalaking hakbang nito papalayo sa lugar. Unti-unting kumalma ang panginginig ng katawan ng dalaga sa sobrang takot sa mga dumukot sa kanila ni Briel. Hindi niya na lubos ma-imagine kung ano na ang sinapit niya kung hindi dumating si Gavin para iligtas siya. Nakahinga na siya doon nang mas maluwag kung kaya naman unti-unting sumara na ang mga mata niya.“A-Attorney Dankworth…” samb
ILANG BESES NA tinangka ni Gavin na mag-explain sa doctor dahil batid niyang na-misunderstood siya ng lalake, baka mamaya ay makarating pa iyon sa kanyang ina. Ngunit sa bandang huli ay itinikom na lang niya ang kanyang bibig. Ganundin naman ang iisipin niya kesyo magpaliwanag siya o hindi. Iba pa rina ng iisipin ng mga taong nakapaligid sa kanila. Masasayang lang ang laway niya kakapaliwanag. Muling sinulyapan niya si Bethany na bagamat may malay pa rin ay kapansin-pansin ang panghihina ng kanyang katawan. Nawala na ang takot sa kanyang puso. Iniisip niya na safe na ito tutal ay nasa hospital na rin naman sila. Hindi niya na kailangang mag-alala kung ano ang maaaring mangyari dito.“Babalik ako, Bethany.” paalam niya sa dalaga kahit na hindi niya alam kung maiintindihan siya nito. “Pupunta lang ako ng nurse station para mag-fill up ng details mo nang ma-admit ka na. Pupuntahan kita dito kung may kailangan akong itanong. Narinig mo naman ang mga sinabi ng doctor kung ano ang kailanga
ANG BUONG AKALA ni Briel ay liliko na ito pero nakasunod pa rin talaga ang kotse sa taxi na kanyang sinasakyan. Pikon na napahilamos na siya ng mukha. Sa loob niya mabuti pang sumabay na lang siya sa kanya keysa naman nagmumukha itong stalker niya sa mga sandaling iyon. Pati ang driver ng taxi ay makahulugan na siyang tiningnan at nagtatanong.“Hay naku, ang kulit. Hindi niya naman ako kailangang ihatid. Sabing huwag na eh! Tigas talaga ng bungo niya!” “Stalker mo, Miss?” Hindi pinansin ni Briel ang taxi driver na patuloy siyang inuusisa kung sino ang nakasunod sa kanila hanggang sa mansion. Nagkunwari na lang siyang hindi niya iyon narinig. Hindi naman sila close para magkuwento siya ng mga nangyari. Ipinakita ni Briel ang busangot ng mukha niya pagbaba niya ng taxi pagdating ng kanilang mansion at malingunan na malakas pa talaga ang loob na bumaba ng kotse niya si Giovanni. Nag-iwas naman ito ng tingin nang humakbang na siya patungo ng gate nila matapos na paulanan siya ng nanlili
HUSTONG PAGPASOK NI Briel sa immigration ay siya namang tayo ni Giovanni upang pumasok na sa eroplano. Muntik ng ma-late si Briel sa flight nang dahil sa kaibigan niyang napakaraming tanong na kinailangan niya pang sagutin kahit na pasakay na siya sa loob ng sasakyang gagamitin niya papuntang airport. Deretso na sa pila agad ang babae papasok ng eroplano. Sa lalim ng kanyang iniisip ay hindi na niya namalayan pa na ilang pasahero lang ang pagitan nilang dalawa ni Giovanni na hindi sinasadyang nagkasabay ang pag-uwi nila ng bansa. Paupo na sana si Briel nang mapansin niya sa gilid na bahagi ng kanyang mga mata ang bulto na ang pares ng mga mata ay matamang nakatingin sa kanya. Damang-dama niya ang init noon. Nang lingunin niya naman ito ay saktong dumaan ang ibang pasahero kaya natakpan nila ang bulto ni Giovanni na tulala na naman at hindi makapaniwalang nakikita niya si Briel sa harap. Ganunpaman pa man ay ipinagkibit na lang iyon ni Giovanni ng balikat at naupo na sa designated niya
TUMAGAL PA ANG tingin ni Giovanni sa mukha ni Briel na para bang hinahanap niya kung totoo ba ang sinasabi nito. Ganundin ang babae na ilang sandali lang na ginawa iyon at nag-iwas na ng kanyang tingin. Sinundan ni Giovanni ng tingin ang galaw nito na kumuha na ng tisyu upang ilagay lang iyon sa kanyang isang kamay. Umawang ang bibig ni Giovanni upang magbigay ng kanyang reaction, ngunit hindi niya nagawang pakawalan kung ano iyon. Nagawa na lang makatayo ni Briel mula sa kanyang inuupuan at walang lingon sa likod na siyang iniwan ay nanatili pa rin si Giovanni na tahimik na nakatitig sa mukha ng babae na animo ay tulala. Sinundan nito ang likod noon na tuloy-tuloy ang hakbang papalayo sa kanyang table. Dumating ang order ni Briel na salad para sa kanya na hindi ni Giovanni pinag-ukulan ng pansin. Hanggang sa makalabas ay pinanood niya lang itong sumakay ng taxi at hindi niya man lang hinabol gaya ng unang pumasok sa kanyang isipan. Ewan ba niya kung bakit hindi niya magawang pakilosi
NAMUMUO NA ANG mga luhang napaangat na ang paningin ni Giovanni kay Briel na hindi na inaalis ang paningin sa kanya na gaya ng ginagawa nito kaninang panay ang iwas ng kanyang mga mata. Pigil na ng lalaki ang hinga dahil pakiramdam niya ay hindi na niya makakayanan na hindi pumatak ang mga luha sa harap ng babaeng mahal niya. Sa kabila ng pasakit na nagawa niya na alam niyang nasaktan niya ng labis si Briel, heto at pilit pa rin siya nitong iniintindi kahit na alam niyang sa part nito ay ang sakit na ng mga nagawa niya. Lumambot na ang mukha nito kumpara kanina na nagmamatigas na ayaw makipag-usap sa kanya at hindi niya alam kung anong gayuma ang nagawa na naman niya o marahil ay sobrang mahal pa rin siya ng isang Gabriella Dankworth kung kaya puno na naman ito ng pag-intindi..“Walang may kontrol, Giovanni, naiintindihan mo?” mas malumanay din ang boses ng mga sandaling iyon ni Briel na sa pakiramdam ni Giovanni ay mas lalo siyang nilalamon ng konsensya dahil puro pasakit ang naging
TUTAL AY NAROON na rin naman na si Briel sa sitwasyong iyon ay pinagbigyan na lang niya ang lalaking gawin ang gusto nitong pakikipag-usap umano kahit pa malaki ang duda niya sa kanya. Papakinggan na lang niya ang kung anong gusto nitong sabihin saka siya magre-react. Memoryado na niya ang kanyang isasagot kay Giovanni. Kahit anong gawin nitong luhod, hindi na siya muli pang magpapaalipin sa pag-ibig niya dito. Ilang beses na siya nitong binigo. Muli ba niyang hahay saktan at gamitin lang siya nito? Syempre hindi.“Fine, pero ayoko sa loob ng isang silid na tayong dalawa lang ang naroroon. Ayokong ihahain mo sa akin ang katawan mo na alam mong hindi ko magagawang tanggihan dahil marupok ako pagdating sa'yo. Hindi mo iyon pwedeng gawin sa akin, naiintindihan mo? Doon tayo sa isa sa public places or cafe.” Nahagip ng gilid ng mga mata ni Briel ang ginawang pag-angat ng gilid na labi ni Giovanni na halatang nahulaan niya agad ang pina-plano. Ibahin na siya ng lalaki ngayon. Hindi na siy
HINDI RIN NAGING lihim sa kaalaman ng mga tauhan ni Giovanni ang mga pangyayari sa pagitan nila ni Briel na tila bukas na libro iyon sa kanilang harapan, kung kaya naman hindi na niya sinaway pa ang tauhan sa ginagawa nitong pangingialam sa desisyon niya kahit na medyo napipikon siya. Kung tutuusin ay mayroon naman talaga itong malaking punto. Papayag ba siyang ganun na lang ang mangyari sa kanila ng babae? Matagal-tagal ng panahon na hindi sila nagkikita ni Briel. Ibig niyang sabihin ay siya lang ang nakatanaw sa malayo. Iba pa rin iyong nakakapag-usap sila. Anim na buwan na sa kanyang pakiramdam ay taon na ang lumipas at matuling dumaan. Laking pasalamat niya nga na nagawa niyang makaya iyon. Alam man niya kung nasaan ito, ganunpaman ay hindi naman nila nakuhang mag-usap sa nagdaang kalahating taong iyon kahit na madalas niyang pagmasdan ito sa malayuan. Lalo pa ngayon na binigyan siya ng mas malaking dahilan upang maghabol at tuluyang makipag-ayos dito. Kailangan niyang muling maku
MULI PANG UMATRAS ng ilang hakbang si Briel. Ngayon pa lang ay sobrang nasasaktan na siya. Sa halip na matuwa at magdiwang ang loob niya sa kanyang nalaman ay hindi niya mapigilan na makaramdam ng pagdaramdam. Dapat masaya siya dahil nalaman niyang ito pala ang naka-una sa kanya at hindi iba gaya ng iniisip niya, ngunit naging iba ang takbo ng isip niya sa mga nangyari nitong nakaraang buwan. Bagama’t nagawa ni Giovanni na maamin na siya ang babae sa buhay nito na alam na ng maraming tao. Hindi pa rin si Briel natutuwa. Nakukulangan siya sa effort at nananatiling masama pa rin ang loob niya kay Giovanni Bianchi. Hindi nabawasan iyon ng katotohanang nalaman niya.“Ito rin ba ang dahilan kung bakit hindi mo ako magawang pakasalan? Dahil sa babaeng virgin na naka-one night stand mo habang nag-attend ka ng masked party na ito?” puno ng hinanakit ang boses ni Briel na pilit na pinipigil na pumiyok ang boses at pumatak ang mga luha, alam niyang siya naman din iyon pero hindi niya mapigilan
GULONG-GULO ANG ISIPAN ni Briel nang sabihin iyon ni Giovanni na mahigpit na mahigpit na nakayakap pa rin sa kanya. Hindi niya maintindihan kung ano ang ibig sabihin ng litanyang binitawan nito. Siya? Hinanap nito? Bakit? Ibig ba nitong sabihin ay noong nawala siya sa bansa? Hinanap niya silang dalawa ni Brian? Imposible naman na hindi nito sila makita ni Brian sa loob ng anim na buwan. Hindi niya talaga maintindihan kung ano ang ibig nitong ipahiwatig. Saka, alam naman ng kanyang hipag na si Bethany kung nasaan silang mag-ina. Ginawan ba ng kanyang pamilya na huwag siyang mahanap ng dating Gobernador? Ang dami niyang mga katanungan ngunit ni isa ay hindi niya ito mabigkas upang mabigyan ni Giovanni ng tamang kasagutan. Parang naumid na ang kanyang dila sa loob ng kanyang bibig ng oras na ito.“Ikaw pala iyon, ikaw pala…” patuloy ni Giovanni na hindi na napigigilan na bumagsak na ang mga luha sa labis na saya. Gustong mag-umalpas ni Briel. Nais niyang itulak papalayo ang katawan nito
KULANG NA LANG ay sagasaan at banggain ni Giovanni ang mga naroon upang makarating lang sa banda na sinabi ng mga tauhan niyang kausap. Hindi na siya makakapayag pa na muling mawala sa paningin niya ang babae at malaman kung sino ang babaeng nasa likod ng maskarang iyon. Samantala, kabado na pinili ni Briel na lumabas na lang ng area dahil kanina pa niya napapansin ang bulto ng isang lalaking titig na titig sa kanya na para bang may plano itong makipagkilala. Napansin niya ang mabagal nitong paglapit kanina sa kanya at maging ang matagal nitong pagtitig. Mabuti na lang at nakakuha siya ng pagkakataong makatakas dito nang yumuko ito saglit. Maiintindihan niya pa ito kung pamilyar ang suot na maskara, pero hindi naman. Hindi siya nagtungo sa party upang maghanap ng ibang lalaki na aangkin sa kanya, nagtungo siya doon upang mag-enjoy sa alak. Inalis na niya sa kanyang isipan ang makakilala ng lalaki ng maisip ang anak niyang si Brian. Marapat lang na magbagong buhay na siya. Saka, may Gi