NABALOT NG KATAHIMIKAN ang sala ng mansion ng mga Dankworth sa pag-alis na iyon ni Mr. Conley. Walang sinuman sa kanila ang gustong magsalita. Panay ang salitan ng tingin ng mag-asawa na para bang kailangan na isa sa kanila ang mauna upang mag-explain ng sitwasyon. Napahawak na ang Ginang sa kanyang dibdib na halatang na-highblood sa biglaang pagsulpot doon ng kaibigan ng kanyang asawa nang walang pasabi. Sa totoo lang ay ayaw nitong umattend ng kasal ni Nancy noon, pinilit lang siya ni Mr. Dankworth para sa pagtanaw ng utang na loob kuno. Mula ng hiwalayan kasi nito at baliwin ang anak niyang si Gavin, naging ekis na ang babae sa Ginang. Si Briel naman ay panay ang ikot ng mga mata na halatang hindi pa rin maka-get over sa eskandalong nangyari kanina. Hindi niya expected iyon kung kaya naman lumabas na rin ang pagiging bastos ng ugali niya. Palagi na lang kasing ganun sila. Habang si Albert naman ay manghang-mangha sa kaguluhang iyon pangyayari na iyon. Samantalang si Gavin ay nakati
HINDI NAGSALITA SI Gorio na ang mga mata ay nasa kay Bethany pa rin nakatingin. Gusto niyang makuha ang opinyon ng dalaga. Gusto niyang malaman ang tumatakbo ngayon sa kanyang isipan. Kanina pa ito tahimik. Mana sa kanyang ina kung si Beverly nga ang tunay nitong nanay. Hindi kagaya ni Drino na talentadong tao nga pero napakaligalig. Naiintindihan niya naman na mahal niya ang ampon na tinuring na nilang anak, pero sobra-sobra naman na ito. Humanga pa si Gorio kay Bethany na base sa mga kilos nito ay halatang educated at willing lang makinig bago magpahayag ng kanyang opinyon. Bukod sa maganda ay napakalayo ng ugali nito kay Nancy na eskandalosa na nga ay iba pa ang pitik ng utak. Hindi malaman kung ano talaga ang motibo sa gulong nililikha na naman. Aminin niya man o hindi, gusto niya ito para sa kanyang anak na si Gavin dahil nakikita niyang nakakaya nitong pasunurin ang anak na matigas ang ulo at sunod sa kanilang layaw na mag-asawa. Mapapabuti dito ang anak niyang abogado. “Ano sa
MULI PANG NAPALUNOK ng laway niya doon si Bethany. Kung malalaman iyon ng kanyang mga magulang, paniguradong maninibugho ang mga ito lalo na ang kanyang ama. Isa pa ito sa prino-problema ng dalaga. Hindi naman pwedeng mag-alibi siya sa kanila. Magagalit sila kay Gavin. Nasisiguro niya ang bagay na iyon. Ayaw naman niyang magkaroon ng lamat ang kanilang magandang relasyon. Okay na eh, botong-boto na sila na maging sila nito..“Itutuloy pa rin natin.” kumpiyansang sagot ni Mr. Dankworth na ikinakunot ng noo ni Gavin.Paano nila gagawin iyon? Ang nobya na niya ang nagtuloy ng tanong na gusto niya ‘ring malaman ang sagot ng ama.“Paano ho matutuloy kung magiging busy siya sa kasong hahawakan niya? Hindi sa nangunguna ako kung ano ang mangyayari, pero iyon na ang aasahan ko oras na piliin ni Gavin na tulungan sila.” pabalagbag na sagot ni Bethany na diskumpiyado na sa mga sinasabi ni Mr. Dankworth, wala siyang panghahawakan dito. Puro lang ito pangako. Tapos kapag may problema, wala ng mag
MAKAHULUGANG NAGKATINGINAN SINA Briel at ang Ginang nang dire-diretso pa rin silang lumabas sa kabila ng pagharang ng ilaw ng tahanan. Kabado na sila kung saan sila pupunta nang sila lang pero sa bilis ng pangyayari hindi na nila nagawa pang magbigay ng reaksyon. Palaisipan pa rin sa kanila ang pag-alis ng tatlo, hindi lang iyon kasama pa nila si Bethany na nakatungo at ayaw silang tingnan man lang. Gayunpaman ay inirespeto na lang nila ang desisyon nila. Hindi na rin naman nila aabutin dahil bago pa sila makalabas ng pintuan ng mansion upang humabol ay patalilis ng umalis ang sasakyan kung saan sila nakalulan. Tanging usok na lang ang naiwan. Muling nagbigay ng opinyon ang mag-ina kahit na batid nilang walang makakasagot ng mas bumabaha pa nilang katanungan ng mga sandaling iyon. “Ano sa tingin mo, Briel? Saan patungo ang Daddy mo, ang Kuya mo at ang sister-in-law mo ngayon?” Iginalaw ng babae ang magkabila niyang balikat. Anong malay niya? Kagaya ng ina ay wala rin naman siyang al
HINDI NAINIP SI Bethany habang nasa mansion. Inilibot siya ni Briel sa kabuohan ng mansion. Pinasok nila ang bawat silid na pati ang pag-aaring silid ng asawa ay hindi nakaligtas sa mga mata ni Bethany. Hindi na niya mahintay na matutulog sila doong mag-asawa oras na maging okay na ang lahat. Magiging literal na bahagi na siya ng pamilya Dankworth ng walang inaalala. Sa kanilang ginawa ay nakalimutan niya ang mabilis na pagdaan ng mga oras. Nagpa-bake naman ang Ginang ng brownies na may cheese sa ibabaw nang tanungin siya nito kung ano ang gusto niyang merienda. Halos maging hugis puso ang mga mata ni Bethany nang makita niya iyon. Kahit mainit pa ay nauna na siyang dumambot na ikinatuwa pa sa kanya ng Ginang. “Favorite mo, hija?” Mabilis na umiling si Bethany. Hindi siya mahilig sa mga ganitong pagkain pero ito ang naisip niya ngayon. “Hindi po. Cravings lang. Ginusto lang po ng dila kong kumain ng brownies na may cheese ngayon.”Makahulugang tumingin ang Ginang kay Briel na hindi
ALAS-OTSO NG GABI nang magdesisyon na si Bethany na mauna ng umuwi ng penthouse. Kumain muna siya kasama ng Ginang ngunit halata sa bawat galaw niya na wala siyang gana kahit pa masarap ang kanilang ulam at favorite niya.“Ayaw mo ba talagang samahan kita?” makailang beses na tanong ni Briel sa kanya. “Huwag na. May bisita ka pa rin eh.” lingon niya kay Albert na mukhang wala pa yatang balak na umalis. “E ‘di pauwiin ko na siya para sa’yo—”“Huwag na Briel, ayos lang ako. Isasama ko na lang iyang mga kuting.” “Sige.” ani Briel na nilingon na ang isa sa mga kasambahay upang ipalagay ang mga ito sa kulungan nila. “Hija, ayaw mo bang dito na lang muna? Baka mamaya hindi umuwi si Gavin, wala kang kasama doon.” pigil ng Ginang sa kanya pero mabilis niyang iniiling ang kanyang ulo, hindi niya dapat isipin ang bagay na magpapalungkot. “Hindi na po. Ang sabi naman niya sa akin ay uuwi siya. Panghahawakan ko na lang po iyon.”Napahinga na lang nang malalim doon ang Ginang. Kahit anong pig
HANGGANG PAG-AKYAT NI Bethany ng penthouse ay nakangiti pa rin siya. Naririnig pa rin kasi niya ang driver ng mga Dankworth na tinatawag siyang Mrs. Dankworth. Hindi pa ma-absorb ng katawan niya ang pagbabagong iyon. Pagkapasok niya sa loob ay pinakawalan niya ang mga kuting mula sa bitbit niyang maliit na cage na kinalalagyan nila. Binuhay niya ang lahat ng ilaw na nagbigay ng liwanag sa kabuohan ng tahimik na bahay. Matapos noon ay kumuha siya ng malinis na tubig para sa mga pusang nagsimula ng maglakad sa sala at amuy-amuyin ang buong paligid. Inilabas rin ni Bethany ang cat litter ng mga ito at ang lalagyan ng kanilang pagkain. Nilagyan niya muna sila doon ng ilang treats bago siya nagdesisyon magtungo ng master bedroom upang maligo at magpalit ng kanyang suot na damit. “Anong oras kaya uuwi si Gavin?” tanong niya sa kanyang sarili na sinipat na ang oras, “Baka maya-maya lang iyon.”Nilibang ni Bethany ang kanyang sarili sa pag-e-scroll ng cellphone. Nang hindi pa siya nakuntento
PAGKATAPOS NG MAINIT na tagpong iyon ay agad ng nakatulog si Gavin. Hindi naman siya kinulit ni Bethany na hinayaan na lang na magpahinga. Nang bumangon ay hindi nakatakas sa kanya ang tusok ng karayom nito sa bisig. Hindi nagsisinungaling si Albert, pero hindi dahilan iyon upang awayin niya ang asawa at pagtaasan ng boses. Habang natutulog ang asawa ay inabala ni Bethany ang kanyang sarili sa mga kuting. Nagluto na rin siya ng kanilang pagkain. Ginising niya si Gavin bandang alas-tres ng hapon. Matapos na mag-inat ay lumabas na ang lalaki upang kumain na. “Hindi na kita hinintay. Gutom na kasi ako kaya nauna na akong kumain.” Sinabi iyon ni Bethany habang kinukuhaan niya ito ng malamig na tubig sa fridge. “Siya nga pala, wala ng laman ang fridge mo. Kailan tayo pupunta ng market? Wala na tayong kakainin.” Nagsimula na si Gavin kumain. Halatang nag-iisip ng isasagot kay Bethany. “Mamaya. May night market pa naman kasi weekend. Feeling ko naman hindi rin magtatagal tayo sa mansion
ILANG SGUNDO NA nanigas ang katawan ni Mr. Dankworth nang marinig ang masamang balita mula sa isa sa mga tauhan ni Giovanni patungkol sa aksidente umano ng anak niyang si Gavin. Makailang beses siyang muntik matumba dahil sa pangangatog ng tuhod, mabuti na lang at bahagyang nakasandal siya sa gilid ng pintuan kung kaya naman sinalo nito ang bigat ng katawan niya. Pilit na pinigilan ni Mr. Dankworth ang mga mata na mag-react sa nalaman dahil paniguradong mahahalata iyon ng kanyang asawa na panay ang paninitig sa kanila ng malagkit at puno ng pagtatanong kung ano ba ang kanilang pinag-uusapan. Hilaw ang ngiting nilingon niya ang asawa na nakatingin pa rin sa kanilang banda. Puno ng pagtataka kung bakit ganun na lang ang reaction niya na alam niyang napansin ng Ginang kahit medyo nasa malayo sila. Lumapit siya sa pintuan ng silid nang sabihin ng tauhan na may pinapasabi ang Governor sa kanya kung kaya naman may distansya rin silang mag-asawa. Hindi pa rin inalis ni Mrs. Dankworth ang kan
WALANG NAGAWA SI Giovanni kung hindi ang bitawan ang nangangatal na katawan ni Briel na hindi malaman ng Governor kung dahil sa takot o labis na pagkabigla sa kanyang binalita. Isa pa, puno ng gigil na kinagat nito ang kanyang isang braso na wala naman siyang pakialam sa sakit na tinamo kaya niyang tiisin iyon pero hindi ang buhos ng kanyang mga luha. Puno ng kalungkutan ang mga mata ni Giovanni na pinanood ang dalaga na tumakbo patungo sa pinangyarihan ng aksidente na alam niyang hindi na niya magagawa pang pigilan. Bagama’t umiiyak si Briel ay nakipagsisikan siya sa mga taong nakikiusyuso na tumambak at umabot na sa may entrance ng hospital. Ginulo na ng Gobernador ang kanyang buhok. Problemado na ditong sumunod dahil nabalot na siya ng pag-aalala sa katawan na hindi niya kilala. Kamakailan lang ay ayaw na ayaw niya sa dalaga sa pagiging straightforward nito. Umamin ba naman sa kanya na gusto siya matapos ng kasal ng kanyang pamangkin. Nanunuot sa nerves niya ang mga salita nito na
INIP NA INIP na iginala ni Briel ang kanyang mga mata sa paligid habang nakatayo sa may gilid ng entrance ng hospital. Hinihintay at inaabangan niya ang kapatid doon na dumating. Doon banda ang usapan nilang dalawa na magkikita nang makausap niya ito kanina paglapag ng private plane na sinakyan sa airport. Ilang beses na niyang tiningnan ang screen ng cellphone niyang hawak. Umaasa na may message man lang doon ang kapatid kung nasaan na siya, ngunit wala naman iyon kahit na isa. Hindi niya nga alam kung nakaalis na rin ba sila sa airport. Nasa isang oras na rin mula nang makalapag sila kanina. Naweywang na si Briel matapos na huminga ng malalim at sumimangot pa. Sinabi naman na niya sa kapatid kung anong floor naroon ang kwarto ng asawa nitong si Bethany para doon ito dumiretso pagdating, ngunit pinilit pa rin siya ng kanyang mga magulang na lumabas at hintayin niya doon si Gavin. “Ang tanda na niya, Mommy, alam na niya kung saan pupunta. Bakit kailaingan ko pa siyang sunduin? Kaya n
KASABAY NG PAGBAGSAK ng mga luha ni Gavin ay ang pagbitaw ng kanyang kamay sa handle ng kanyang dalang maleta. Tuluyang na-blangko na ang kanyang isipan. Nandilim na ang kanyang paningin na para bang ang kanyang narinig ay hindi boses ng sariling kapatid at guni-guni lang niya ang lahat ng narinig. Naghihina na ang kanyang mga tuhod na napaupo na. Hindi alintana ang lugar na kanyang kinaroroonan.“Lumabas na ang anak niyo kahit kulang pa siya sa buwan, Kuya Gav.”Naghiwalay pa ang kanyang labi sa sunod na sinabi ng kapatid. Hindi na alam kung ano ang dapat na reaksyon. Kotang-kota na siya sa mga pasabog na nalaman niya. Isang maling desisyon, sobrang laki ng naging impact noon. Kung hindi siya nagpilit na umalis ng bansa, wala sanang ganitong kapahamakan.“Bakit mo ba kasi siya iniwan? Inuna mo pa ang trabaho mo diyan! Alam mo namang buntis siya!”“Sagutin mo ang tanong ko, Briel. Kumusta ang asawa ko?!” halos mapatid na ang ugat niya sa leeg.Wala ng pakialam si Gavin kung pinagtitin
MULI LANG TUMANGO si Bethany at binigyan ng malungkot na ngiti ang biyenan. Pagod na siyang umiyak o madaling sabihin na wala na siyang lakas at luhang mailabas. Naubos na iyon kanina. Tinuyo na ang mga mata niya. Natanaw niya sa may pintuan ng silid ang biyenan niyang lalaki na matamang nakatingin lang sa kanyang banda. Hindi niya pa nakikita ang tiyuhin at si Briel ng mga sandaling iyon na alam niyang nasa labas lang ng kanyang silid. Lingid sa kaalaman niya na sinusubukan pa rin Briel tawagan ang asawa niya kahit na pagod na ito at ubos na ubos na ang pasensya sa sobrang frustration na kanyang nararamdaman.“Ang ganda at cute ng baby niyo ni Gavin, hija. Nakita namin siya kanina ng Daddy niyo at tiyuhin mo.” masuyo pang haplos ng Ginang sa kanyang isang pisngi at hindi inaalis ang tingin sa mga mata niya. “Paniguradong palaban din at matapang ang batang iyon na nagmana sa inyong mag-asawa, kung kaya naman siguradong hindi magtatagal ay magiging maayos ang lagay niya. Sa ngayon ay m
MARAHANG TUMANGO ANG Gobernador sa tinurang iyon ng pamangkin. Masuyong pinunasan niya ang mga luhang patuloy na naglalandas sa mukha ng kanyang pamangkin. Hindi pa man sabihin ni Bethany ay alam na ni Giovanni na iyon ang magiging desisyon ng pamangkin para sa kanyang anak. Hindi na nito kailangang pag-isipan pang mabuti, ang kanyang pagkatao ay masyadong katulad ng ina nitong si Beverly na mayroong iisang desisyon sa buhay. Nasanay na palaging maging kalmado sa lahat ng oras ang Governor, ngunit bahagyang nanginginig ang kanyang boses sa sandaling iyon nang dahil sa mahirap na sitwasyon na kinakaharap ngayon ng kanyang pamangkin.“Igagalang ko ang desisyon mo, hija. Nasa labas lang ako. Hihintayin kong ilabas mo ang dagdag na miyembro ng ating pamilya.”Hinawakan niya ulit ang ulo ni Bethany na muli niya pang marahan na hinaplos. “Maging malakas ka, maging matatag ka. Matapang ka. Malalagpasan mo ang lahat ng ito na kagaya ng iyong ina.” Pagkatapos sabihin iyon ay umayos na si Gio
PUNO NG KAHULUGAN ang mga salita ng doctor na ang dating sa Governor ay para bang sinasabi nito na kung wala lang ang baby sa katawan ng pamangkin niya, hindi siya gaanong mahihirapan sa kanyang sitwasyon. Hindi niya maatim na isipin na kailangan nilang mamili sa dalawa. Wala sila sa tamang posisyon upang gawin ang bagay na iyon. Ilang minutong natulala si Giovanni sa sinabi ng doctor. Hindi niya namalayan na nakalapit na ang mag-asawang Dankworth sa kanya na may alanganin pang mga tingin na para bang naiilang sila kung kakausapin ba siya o hindi. Sinabi na rin iyon sa kanila ng doctor kanina at hindi sila makapag-decide. Ilang beses nilang pinag-iisipan ang gagawin, at ngayon na naroon na ang tiyuhin nito iniisip nila na siya na ang mag-decide. Kung ano ang magiging desisyon nito, iyon na lang din ang kanila dahil wala naman doon ang kanilang anak para siya ang magpasya ng lahat.“Governor Bianchi—”“Nasaan ang asawa ng pamangkin ko?” malamig ang tono ng boses nito. Alam ng mag-asaw
BAGAMA’T NATATARANTA AY kalmadong tinawag ni Giovanni ang kanyang secretary at agad na inutusan na alamin kung ano ang nangyayari sa pamangkin niya. Hindi mapalagay ang isipan niya na ganun na lang ang sinabi sa tawag nito. Idagdag pa na biglang naputol ang kanilang linya. Kunot ang noo na ilang beses niya pang tinawagan ang numero ni Bethany ngunit ring lang iyon nang ring. Hindi nawala ang composure ng Gobernador sa harap ng kanyang mga nasasakupan kahit pa parang sa mga sandaling iyon ay gusto na niyang lumipad patungo kung nasaan ang kanyang pamangkin. Kung saan-saan na tumatakbo ang isipan niya pero pinili niya pa rin ang maging kalmado ang hitsura.“I apologize. Mukhang may emergency lang sa isa sa mga pamangkin ko.” aniya na tinanguan lang ng mga kausap.Samantala, nagdatingan na ang mga rescuers at dahil nasa bungad sina Bethany ng pinangyarihan ay sila ang unang natagpuan ng mga ito at mabilis na sinugod sa pinakamalapit na hospital. Sinimulan na rin tawagan ng mga rescuers a
ILANG SANDALI PA ay parang kidlat na lumiwanag ang buong paligid dahil natanggal ang bubong ng sasakyan nina Bethany kung saan ay natanaw niya ang maliwanag na langit. Sa sobrang bilis ng mga pangyayari ay hindi na niya nagawa pang makapag-react ng tama. Mabilis niyang tinanggal ang suot niyang seatbelt. Gusto niyang makaalis sa loob ng sasakyan. Iyon ang tanging nasa isip niya dahil natatakot siya na baka iyon naman ang sunod na liparin. Nagawa iyon ni Bethany sa sobrang pagkataranta, ngunit isang malakas na shock wave ang dumating na siyang nagpabagsak sa kanyang katawan at nagpasandal sa malapit na pader ang likod niya. Sa sandaling iyon ay tila nabali ang kanyang balakang sa lakas ng kanyang pagkakabagsak. Hindi na niya napigilan ang buong sistema na balutin ng matinding takot. Hindi para sa kanyang sarili kung hindi para sa kanyang anak na nasa kanyang sinapupunan na kulang na kulang pa sa buwan. Wala sa sarili niyang niyakap ang kanyang tiyan na biglang nanigas gamit ang kanyang