I tried designing some clothes, yet ended up scribbling some unimportant things. Days later, I went home since my dad asked for me, expecting him to open up about me going back to Paris.“Dad, I’m here.” Sinulyapan ko ang stepmother ko bago ako bumeso sa kanya.“We have some important news to tell you,” nangunot ang noo ko at naupo sa harapan nilang dalawa. “Hmm, I was thinking why did you ask me here, mukhang importante nga dad.” Mukha silang good mood, maya-maya ay may inabot si mommy na maliit na gift box kaya tinanggap ko ‘yon. “Nasa loob yung news.” Dahan-dahan kong binuksan yung box, ngunit halos kumabog ng malakas ang dibdib ko nang makita ang pregnancy test.“D-Don’t tell me—“ I covered my mouth when my mom’s eyes become teary-eyed.“Oh my gosh, congratulations!” Niyakap ko siya dahil matagal na nilang gusto ‘to.“Thank you anak.” Dahil doon ay sabay sabay kaming nag-dinner na tatlo.“Oh it’s four months now, mom? Hindi halata, you’re still sexy!” Natawa si mommy at kinikilig
“I’m sorry, are you sure you’re okay? Yung baby?” Inalalalayan niya ako tumayo kaya wala akong nasabi kaagad. “Are you not hurt?” He checked on me, his scent immediately scattered which I smelled instantly. “I’m okay, bakit ka nandito?” I asked. Huminga siya ng malalim at alanganin na sumulyap sa mansion, “My parents asked me to come here.” Then suddenly, it hit me. Baka pag-aari nila ang buong hacienda na ‘to, “Ah so you’re my parents visitor?” Tumango ako bilang sagot, he glanced at the rest house and glanced to his horse. “But are you sure you’re fine? How about the baby?” Nang tignan niya ang tyan ko ay nahihiya kong itinago ‘yon. “I’m okay, balik na ako sa loob.” Nagmamadali na sabi ko. He’s wearing a simple clothes, mukhang kumportable siya sa pants at shirt na suot niya. “Alright, ingat. Huwag ka maglalakad dito, you can walk in this lawn.” Turo niya sa kinatatayuan ko. “Okay.” “The horse is used to this path, since they always run here.” Tumango ako at pinag
“I scrolled back to our conversations, from text, to social media. It’s nothing like what you’ve said,” natahimik ako sa sinabi niya, pinaglaro ko ang kamay ko dahil hindi ko alam ang sasabihin. “Do you find me annoying? Am I always bothering you?” Nagtama ang mata namin, hindi ako makasagot, parang nalunok ko ang sarili kong dila kaya huminga na lang ako ng malalim. “Answer me.” He demanded kaya napapikit ako at huminga ng malalim, “What’s the point when you can’t remember?” Napatitig siya sa mismong mata ko, ang distansya namin ay isang metro pero parang sasabog ang puso ko sa tensyon sa pagitan naming dalawa, “I just don’t want it to be complicated. If you can’t remember then let it be, I don’t want to expect too much that you’ll want me after you forget me.” “Isa pa, wala naman talagang tayo.” “I’m trying my best to trust you, so just tell me the truth when I ask for it. I Hate it when someone lies to me.” Humakbang siya paatras at huminga ng malalim. “The fact th
“Hindi na lang ako sasama.” Bulong na sabi ko, “Huh? You should come. Walang maiiwan.” Their eldest said.“Tara na,” wala akong choice kundi nahihiya na lumapit kay Eros.“H-Hindi ako marunong sumakay,” bulong na sabi ko, sinulyapan niya ako bago siya huminga ng malalim at bumaba ng kabayo niya.May nilagay siyang isang apakan na maabot ko, bago siya muling sumakay sa kabayo at tumingin sa akin, inilahad niya ang kamay. “In a count of 3, hop in.” He said, so while he’s holding my hand bumwelo ako para makasakay.“One.. Two.. Three!” Tumalon ako pero nahirapan ako makasakay sa likod niya kaya ngumuso ako, “Again.” Strikto na sabi niya.“Just hop in, don’t make me count.” He said and tried to lift my weight as I jumped.Nang makasakay ay ayoko pa sanang kumapit sa kanya pero nagsalita ang kuya niya, “If you don’t wanna fall, hold onto him.” “Opo.” “Mr. Fuentabella sure ka po walang magagalit ah.” Paninigurado ni Espi bago humawak sa bewang nito.“Just call me kuya, malilito mga kapati
“I said, first, you posted a story and it made me think that I’m responsible for it. Your words don’t match what others think, my parents are very sensitive and conscious when it comes to dating.” He said in a serious tone which made me realize that he was already confused and I made him feel more perplexed. He stared, “I’m expecting you to at least tell me facts, yet you always lied. You made fun of me,” he pushed the insides of his cheek and gasped for air as if the oxygen was running out. Why am I doing that though? “I guess I don’t like the idea that you’ll not believe me and chose to expect it already,” mahinang sabi ko. “Why would you feel that way?” Naitikom ko ang bibig at umiwas tingin. “I’m that type of person, I don’t accept negative thoughts and feelings, I don’t like entertaining them.” Natigilan siya at napatitig sa mukha ko, matagal bago siya nakasagot. “Okay.” He gave up arguing with me, but then later on he nudged me using his elbow, “What?” I gave him an
After that we visited the other parts of their farm, and he let me pick some apples and strawberries. After that, we decided to eat in front of their tree house. Like a picnic style. Pagkaupo sa inilatag ay humiga ako dahil inilalabas pa lang ang mga pagkain, “Pagod ka na?” Espi asked. “Hmm,” I gave her a nod and sat when the food was ready to serve. I stared at the food and it was all healthy, caesar salad, his favorite. Some pasta, Pizza that his mother made. Kumain na rin kami habang sila ay nagd-daldalan sa mga bagay bagay habang ako ay nanatiling nakikinig. “Pero what do you think? Parang ang unfair sa ibang namamasukan na hamak na mas maraming ginagawa pero ganoon yung sweldo?” they all shared their thoughts. “Well, for them mataas na ‘yon and that’s what they deserve, kung mas mataas na yung kanila compare to the higher ups, I mean mas mataas ang position sa kanila, hindi na nila hahangaring umangat pa.” Napalabi ako dahil may punto. “As long as walang nagr-reklamo sa
Natulala ako doon, “When did you got this file? May date ba?” tanong ko. Nagtaka man siya ay tinignan niya ang buong detalye ng footage.“Matagal na,” turo niya sa date.“It’s my mom’s case,” seryosong sabi ko na ikinatigil niya.“Your mom’s?” mabilis niyang isinarado ang laptop at alanganin na tinitigan ako.“Hindi mo na dapat pinanood,” nakokonsensyang sabi niya.Lumabi ako at huminga ng malalim, “Hindi mo pinanood sa akin noon, you must have a reason.”“I’m sorry,” natigil ako nang yumakap siya, bigla ay parang gusto ko maiyak.“I’m sorry, Mayi.”Nang bahagya siyang lumayo ay napatitig ako sa apologetic face niya, ang asul niyang mata ay hindi nakaligtas sa akin.Inilapit ko ang mukha at dinampian siya sa labi, nagulat naman siya ngunit matipid akong ngumiti. “I liked you first, do you know that?” Napalunok siya at nanatili sa pwesto bago matipid na umiling, nasulyapan niya ang labi ko bago ako muling tinitigan sa mata.“Because I feel that I fell for you first,” he said and I was
Napatingin siya sa daliri ko, pigil hiningang napatingin sa taas ng cabin bago lumingon sa magkabilang gilid at halos pigilin ko ang sariling tumili nang sapuin niya ang pisngi ko at halikan.Pigil ngisi akong hinayaan siya na halikan ako na para bang wala ng bukas, nang pumagitna siya sa hita ko ay awtomatiko kong tinakpan ang bibig nang sandaling ipasok niya ang palad sa shorts ko.Nahihiya akong umiwas tingin nang maramdaman ang sariling kabasaan ko mula sa ibaba, his fingers played with my wetness as he watched me stopped myself from making a sound.His serious face instantly changed when I bit my lips hard, a smirk plastered on his lips as he try to enter a finger.“Don’t cúm unless I say so,” he whispered and watched me having difficulty of breathing as he goes fast.“E-Eros,” hirap na hirap kong tawag sa pangalan niya, he went faster and I stopped myself from wetting myself from cúmming on his fingers.“A-Ah—” He instantly covered my mouth with his palm when I burst out, sinama
=Aria Maeve Sienna’s Point of View= Hindi ko alam kung dahil ba sa paraan ng pagkakasabi niya o dahil sa titig niyang parang binabasa ang buong pagkatao ko, pero hindi ako mapakali sa sasakyan. Everything between us will change? Anong ibig sabihin niya roon? At bakit parang may alam siyang hindi ko alam? Huminga ako nang malalim at pilit na binalewala ang kung anong gulo sa dibdib ko. Ayoko nang bigyan ng kulay. Kung may binabalak siyang kalokohan, hindi ako papayag. “Enzo,” matigas kong sabi. “Hmm?” Hindi man lang siya nag-abala na lingunin ako, pero naroon pa rin ang ngiti sa labi niya. “Hindi ako pumayag. Hindi ako sasama sa gala.” Tila ba inaasahan na niya ang sagot ko dahil napailing na lang siya at napangisi. “Oh, you will.” Nagtaas ako ng kilay. “At paano mo naman nasigurado ‘yan?” “I sent an invitation to your hospital’s board of directors.” Halos mapanganga ako. “You what?!” “Yeah. Your name’s already on the guest list, and guess what?” Binalingan niya
=Aria Maeve Sienna’s Point of View= Pagkatapos ng pang-aasar niyang ‘yon, nagpatuloy kaming kumain, pero hindi ko na siya halos tiningnan. Baka kasi makita niya kung gaano ko na pinipigilan ang sarili kong hindi ngumiti. Lintek na Enzo. Kahit kailan hindi ko siya natalo sa mga asaran namin. Kahit noong mga panahong mag-best friends pa lang kami, laging siya ang may huling banat, laging siya ang may pang-aalaska na hindi ko masabayan. Akala ko ba, Aria, hindi mo na siya hahayaang makaapekto sa’yo? Pero heto ako ngayon—hindi mapakali, hindi makatingin nang diretso, at parang may butteflies sa sikmura tuwing ngingisi siya. Damn it. “I feel like I deserve a reward,” biglang sabi niya habang inaayos ang manggas ng suit niya. Napasulyap ako sa kanya, pinipilit maging deadpan. “Para saan?” He smirked. “For making you smile.” Napaigtad ako. “Anong—Hindi ako nakangiti!” “Tanggi ka pa,” natatawa niyang sabi. “Kitang-kita ko kanina. Akala mo hindi ko nahuli ‘yung maliit na ngi
=Aria Maeve Sienna’s Point of View= Pagdating ko sa coffee shop na malapit sa ospital, halos kalahating oras na ang lumipas pero wala pa rin si Enzo. Hindi naman ako naiinip, pero bakit parang may kaunting kaba sa dibdib ko? Umorder ako ng cappuccino at umupo sa sulok kung saan hindi ako madaling mapansin. Hindi ko rin maintindihan kung bakit ako nag-aalalang makita ako ng ibang tao kasama si Enzo. Alam naman ng lahat na magkaibigan kami noon pa, hindi ba? Pero bakit parang may ibang pakiramdam ngayon? Ilang minuto pa ang lumipas nang biglang bumukas ang pinto at pumasok si Enzo. Suot pa rin niya ang itim niyang suit, bahagyang magulo ang buhok, at mukhang pagod. Pero kahit pagod siya, hindi pa rin nawawala ang presensya niyang kayang punuin ang isang buong silid. Dire-diretso siyang lumapit sa akin at walang sabi-sabing umupo sa harapan ko. “Late ka,” bungad ko, sinadyang gawing impit ang tono para hindi mahalata ang pang-aabang ko sa kanya. Tumaas ang isang kilay niya
=Aria Maeve Sienna’s Point Of View= Pagkapasok namin sa opisina niya, agad akong umupo sa sofa habang siya naman ay tumayo sa harap ng mesa, niluwagan ang tie niya at bumuntong-hininga. Ngayon ko lang talaga napansin—he looked exhausted. Ang Enzo na kilala ko ay laging maayos, laging handa sa kahit anong laban, laging may pang-asar na ngiti sa mukha. Pero ngayon, para siyang may bitbit na buong mundo sa balikat niya. “You sure you’re okay?” tanong ko ulit, mas mahinahon na ngayon. “I’m fine, doc.” Iyon lang ang sagot niya, pero halatang hindi siya okay. Pinagmasdan ko siya habang dumaan siya sa gilid ng mesa, kinuha ang basong may tubig at uminom. Ang bawat galaw niya ay parang mabigat, pero hindi niya ito ipinapahalata. Napansin yata niyang hindi ako natitinag sa pagtitig sa kanya kaya napangisi siya nang bahagya. “You’re staring.” Napaayos ako ng upo. “Wala kang pakialam.” “Hmm, let me guess… you missed me?” tukso niya, pero halata sa tono niya na gusto lang niyang
=Aria Maeve Sienna’s Point Of View= Then suddenly, for a moment, I was reminded of the fiancé he’s been hiding before. Are they married now? While we are eating, I suddenly wanted to ask him. “How are you and your wife?” malumanay ang pananalita ko ngunit napahinto siya. “Wife?” pag-uulit niya na tila ba nabingi siya sa aking inulat. Ang asul niyang mata ay nakatuon sa akin ngunit ang tingin niya ay nangengwestyon. “Y-You had a fiance before I left,” pabulong na asik ko. Napahinto siya lalo at tila naunawaan ang sinabi ko. “Oh, about that. My fiance left, so we didn’t really got married.” On his remarks, napahinto ako. Iniwan rin siya? Is it because of me? Napatingin ako sa kanya, pilit iniintindi ang sinabi niya. “Your fiancée left?” mahinahon kong ulit, pero sa totoo lang, may kung anong bigat ang bumagsak sa dibdib ko. Tumango siya at muling sumubo ng pagkain, parang kaswal lang ang usapan na ‘to para sa kanya. “Yeah. She left, just like that.” May bahagyang pait sa
=Aria Maeve Sienna’s Point of View= Putangina. Ang kapal talaga ng mukha ng lalaking ‘to. “As if,” masungit kong sagot habang ibinaba ang folder sa mesa niya nang may diin. “Nandito lang ako kasi baka kailangan mo ‘to sa kaso mo. Period.” Tumango-tango siya, pero halata sa ngisi niya na hindi siya naniniwala. “Right. And you just happened to pass by my law firm with those records in hand?” Nagtaas ako ng kilay. “Exactly.” “And that totally doesn’t sound like an excuse?” Huminga ako nang malalim at tumingala, pilit pinipigilan ang sarili ko na sipain ang lamesa niya. “Enzo, putangina ka talaga. If you don’t need the records, I’ll leave.” “Woah, woah.” Pinatong niya ang siko niya sa mesa, nakangisi pa rin. “Don’t be so defensive, doc. You’re starting to sound guilty.” “Guilty saan?” “Missing me.” Binigyan ko siya ng deadly glare, pero mukhang mas lalo lang siyang na-eentertain. “Alam mo, attorney, gusto talaga kitang suntukin minsan.” “Go ahead. Pero baka lalo kan
=Aria Maeve Sienna’s Point Of View= Pagkatapos ng ilang segundong pagtititigan namin ni Enzo, ako na ang unang umiwas ng tingin. Hindi ko alam kung bakit, pero parang gusto kong umiwas sa paraan ng pagtitig niya—masyadong sigurado, masyadong kampante na kaya ko ang lahat, kahit ako mismo kanina lang ay muntik nang matalo ng kaba. Huminga ako nang malalim at naglakad papunta sa lounge. Pagod na pagod ako, pero alam kong hindi pa tapos ang araw ko. Saktong pag-upo ko pa lang sa couch ay naramdaman ko ang presensya ni Enzo sa tabi ko. Hindi ko na rin nagawang magulat. Pakiramdam ko, kahit saan ako magpunta, parang may radar siya pagdating sa akin. “Stress reliever?” tanong niya sabay abot ng isang boteng tubig. Tinanggap ko iyon nang hindi siya tinitingnan. “Hindi mo ba ako bibigyan ng energy drink? Alam mo namang hindi ko kailangan ng tubig lang.” “You’re a doctor. Alam mong hindi maganda ang sobrang caffeine.” Napanguso ako at uminom ng tubig bago siya sinulyapan. Nakasa
=Aria Maeve Sienna’s Point Of View= Ilang araw ang lumipas, sinubukan kong ibaling ang atensyon ko sa trabaho, pero parang sinadya ni Enzo na guluhin ang sistema ko. Tuwing may meeting kami tungkol sa kaso, hindi ko alam kung paano niya nagagawang balansehin ang pagiging seryosong abogado at pagiging panggulo sa isipan ko. Katulad ngayon. Nakaupo kami sa isang pribadong restaurant kung saan niya ako dinala para pag-usapan ang magiging approach namin sa deposition. Ang kaso? Hindi ako makapag-focus dahil sa paraan niyang tumitig sa akin—parang may ibang agenda maliban sa kaso. “Can you stop looking at me like that?” iritable kong sabi habang binubuklat ang folder sa harap ko. Nag-angat siya ng tingin mula sa baso ng whiskey niya at ngumiti. “Like what?” Napairap ako. “Like you’re thinking of something other than work.” “Hmm, guilty,” walang kahirap-hirap niyang inamin. “Pero sino bang may kasalanan? Hindi ko naman ginustong maadik sa presensya mo, doc.” Napaat
=Aria Maeve Sienna’s Point Of View= Nagtagal pa kami sa opisina niya, hindi nagmamadaling tapusin ang usapan, hindi rin nagmamadaling umalis. Parang kahit wala kaming sinasabi, may sariling paraan ang hangin sa pagitan naming dalawa para magkaintindihan. “So,” basag niya ulit sa katahimikan. “What now, doc?” Napakunot ang noo ko. “What do you mean?” Umayos siya ng upo, ini-cross ang isang paa sa ibabaw ng tuhod niya, all casual and confident—Enzo Fuentabella in his natural state. “You’re cleared from the case. Wala ka nang dapat ipag-alala. Pwede ka nang bumalik sa dati mong routine, wala nang istorbo na kagaya ko.” Nagkibit-balikat ako, nag-aalangan kung dapat ko ba siyang seryosohin. “That’s good, right?” Ngumiti siya, pero hindi ito ‘yong usual na mapang-asar niyang ngiti. “Right.” Tumingin siya sa akin nang matagal, as if waiting for something. Nang hindi ako nagsalita, siya na ulit ang nagpatuloy. “Pero tell me honestly, doc… did you really want me gone?” Napalunok a