Isang linggo ang nakalipas ay tulala lang si Shobe, based on her doctor, she’s traumatize and it may lead to depression and isolation. Maya-maya ay pumasok si Eros sa kwarto ni Shobe, “I have a bad news.” Sa bungad niya ay naintriga ako. “Ano ‘yon?” Savi asked. “He got bailed out.” Nanlaki ang mata ko. “What?” Hindi makapaniwalang sabi ko. “P-Paanong nangyari ‘yon? This is a rape case!” I can feel the rage when I say it. “Santiago’s dirty work.” Mahinahon na sabi ni Eros. “Tangina?” Espi said out loud. “Hayaan niyo, as soon as possible ibabalik ko siya sa loob ng kulungan, I’ll wait until the supreme court announced a trial. I will get my evidence ready. Babalik ako pag may balita.” Paalam niya at iniwan ang envelope. “I placed a blotter report, hindi siya makakalapit kay Shobe.” Kahit paano ay nakahinga ako ng maluwag dahil doon. Pabalik pa lang ako ng ospital matapos kumuha ng gamit hanggang sa bago pa lang pumasok ay narinig ko ang pag-uusap ni Shobe at yung is
“Hindi mo ba nakita kung paano niya ako kinausap? Is that how you talk to a client? ‘Di ba yung galit niya sa akin personal? Ano pinagseselosan niya ako?” Mainit na sumbat ko. “Pinagseselosan? Saan galing ‘yan?” Tanong niya. “What? Noon pa lang naman galit na sa akin ‘yan ‘di ba? Kaya nga siniraan niya at isiniwalat niya ang impormasyon tungkol sa nanay ko na hindi dapat?” My voice raised a little, his gaze lowered. “Kasi nagseselos siya sa akin, ‘di ba noon pa lang gusto ka na niyan? Kaya nga naghalikan kayo the night on your welcome party?” Naglapat ang labi ni Eros sa sinabi ko. He sighed, “Hindi talaga ako mananalo sa’yo ‘no?” Biglang sabi niya. Umirap ako, “You wished.” Inis na gitil ko. “Attitude, just go and get a rest. Init mo masyado,” masungit niyang sabi kaya suminghal ako at naglakad sinadya kong banggain ang braso niya ngunit halos magulat siya, “Woah woah, that’s too much.” Pahabol niya pero lumabas na ako. Days turned into weeks and before the trial, Santi
We went our separate ways before the sun was about to set. Next morning is another encounter with him, “Can’t you just calm down?” He said, I rolled my eyes and glanced over at Shobe who was having a panic attack.“Calm down? Hanggang ngayon malaya pa rin yung bwisit na lalake na ‘yon, Eros. Are you really doing your work?” Sumbat ko, huminga siya ng malalim at nahilot ang tangos ng kanyang ilong.“I am really trying my best to win this case, Mayella. It may not work right now, but it will in the next trial so please don’t put the pressure on me.” Sinusubukan niyang habaan ang pasensya sa akin.“Nagagawa ko ng maayos ang trabaho ko kahit walang kung sino nagsasabi sa akin, so don’t question my efforts.” “Oh really? I just saw you busy flirting with your co-workers?” He sighed before walking out which made me roll my eyes.“Uy gaga kumalma ka nga, kaya ni attorney ‘to.” Espi reminded me.“Baka naman nagseselos ka lang kaya may pinanghuhugutan ka diyan aber?” Espi asked kaya umirap ako
“What? Are you giving in? Huwag mo sabihing pumapayag ka na sa patakaran niya? Are you letting him use you?” Sa sobrang galit ko ay sinamaan ko siya ng tingin, walang katumbas ang bilis ng tibok ng puso ko. “Open the door,” nagbabanta ko na sabi. “Unlock it!” I yelled which made him sigh, “I won’t,” pagmamatigas niya. “Open the door, Eros.” “I will not.” Sa pagmamatigas niya ay pilit ko na inaabot ‘yon at pinipilit niya rin na ipaupo lang ako. “Ano ba!” Singhal ko. “I said unlock it!” Iniiwas ko ang kamay niyang pumipigil sa inis ko ay pinaghahampas ko siya not until matamaan ko ang suot niyang salamin ay masugat ang pisngi niya. Natigilan ako dahil nakita ko na dumugo ‘yon, huminga siya ng malalim at umayos ng upo. I saw him hold his face after removing his eyeglasses. Napahilamos siya ng mukha at nasuklay niya rin ang buhok, dahil doon ay natahimik ako, but I can’t bring myself to apologize. I heard the clicking sound of the lock, which made me glance. I feel that
“I think I’ve never heard you apologize before?” Tumaas ang isang kilay niya ngunit napaatras ako nang humakbang siya sa akin papalapit. “What are you talking about?” I was stopped from stepping back when he caught my shoulders gently, napalunok ako nang sobrang lapit niya. “Atty. Fuentabella what are you doing?” Derekta ko mang nasabi ay hindi nawala ang bahagyang nginig ng aking boses dulot ng kaba, ang titig niya sa akin ay sobrang lagkit. “I clearly remember how I apologized before, Ms. Zamora.” Umiwas tingin ako dahil sa tindi ng tensyon sa pagitan namin. “I mean sa iba, h-hindi ka nags-sorry ‘cause you’re not wrong. I mean you’re always right, you don’t make mistakes.” Natataranta kong sagot which made him nod. “So why did you get mad at me bago ka umalis?” Napalunok ako sa sinabi niya, hindi niya ba alam? Una I heard a girl moaning inside his bathroom, next sa cafe may babaeng lumapit sa kaniya at humalik sa pisngi niya ngiting ngiti pa nga siya e. “What’s the poin
“Shobe ano ba?” Mabilis kong inagaw ang bote ng alak sa mga kamay niya nang sinubukan niya uminom sa condo namin, nangunot ang noo niya at tinignan ako. “B-Bakit?” Gulantang na sabi niya, hindi nga pala niya alam na alam kong may dinadala siyang bata sa sinapupunan niya. “Bakit ka umiinom?” Kwestyon ko. “W-Wala, bakit?” Huminga ako ng malalim dahil kahit si Savi at Espi ay lumapit dahil sa bahagyang pagtaas ko ng boses. “Anong problema girls?” Savi asked and worriedly glanced at the bottle of beer I was holding. “Wala, ayoko lang na uminom muna siya. Baka mag-cause ng trigger sa pag galing niya.” “I’m fine, Mayi. Give it to me,” Shobe handed her hands in front of me pero umiling ako at nilagok ang buong bote ng beer sa harapan nila. “M-Mayi?” “Oh gosh calm down girl, why are you drinking it like that?” Savi tried to stop me pero naubos ko na. “Simula ngayon ayoko ng makakita ng kahit anong alak sa condo ko, or else I’ll drink it all.” Seryosong sabi ko tapos ay lumab
“A-Akala ko ba naka-move on ka na?” Bulong ni Espi at napalingon kay Shobe at Savi na nasa kaliwa at kanan niya. “I know! But my heart’s been racing crazily.” Nahawakan ko ang labi sa sobrang naguguluhan. “Alam ko na, baka dahil sa beer ‘yan,” Savi stated. “Gaga, ano connect? Hindi naman kape ‘yon girl.” Pambabasag ni Espi at napahawak sa baba niya para mag-isip. “Alam ko na, tumakbo ka ‘di ba? Baka ‘yon.” Tango tango pa niyang sabi kaya ngumuso ako. “Mga baliw, natural may gusto pa rin ‘yan kay Eros. Halata naman,” Shobe rolled her eyes before facing her back and sat on our couch. “That is normal, girl.” Dagdag ni Savi at hindi na ako pinansin. Ngumuso ako at nagkulong sa kwarto, until the next trial. Doon ko lang nakita si Eros ulit ngunit kuntodo iwas ako sa sobrang hiya at laki ng epekto niya sa akin. The trial ended a little well, “Probation for 2 weeks, makakalabas siya after two weeks with a bail of ten million malaking loss na sa kanila kung sakali.” Lumapit s
“Hindi ko gets.” “Well you don’t like me anyway, let’s just be like before, friends with—“ “I’ll think about it, Attorney.” My lips smirked. Friends with benefits? I’m not yet ready to believe and welcome his feelings, so I’ll choose something we’ve already done. “O-Oka—“ I cut him off when I leaned forward and went near his ears, before speaking I heard him swallow. “Since you’re looking hot right now,” bahagya akong lumayo matapos siya bulungan. “Well..” He chuckled, “Expert ka when it comes to flirting, come on you don’t rust.” Hindi niya mapigilang hindi ngumisi. “Bumaba ka na, bago pa ma-udlot ang pag-iisip mo. Because I’ll let you leave with no choice.” He gestured to his bed which made me roll my eyes, “Bababa na ako.” Paalam ko. “SYL.” Pabulong na sabi ko, nanlaki ng bahagya ang mata niya bago siya ngumisi at tumango, “SYL.” He responded. Bumaba na ako ngunit kakaiba ang tingin sa akin ng tatlo kong kaibigan kaya tumikhim ako, “You lighten up a bit,” Savi exp
=Aria Maeve Sienna’s Point of View= Hindi ko alam kung dahil ba sa paraan ng pagkakasabi niya o dahil sa titig niyang parang binabasa ang buong pagkatao ko, pero hindi ako mapakali sa sasakyan. Everything between us will change? Anong ibig sabihin niya roon? At bakit parang may alam siyang hindi ko alam? Huminga ako nang malalim at pilit na binalewala ang kung anong gulo sa dibdib ko. Ayoko nang bigyan ng kulay. Kung may binabalak siyang kalokohan, hindi ako papayag. “Enzo,” matigas kong sabi. “Hmm?” Hindi man lang siya nag-abala na lingunin ako, pero naroon pa rin ang ngiti sa labi niya. “Hindi ako pumayag. Hindi ako sasama sa gala.” Tila ba inaasahan na niya ang sagot ko dahil napailing na lang siya at napangisi. “Oh, you will.” Nagtaas ako ng kilay. “At paano mo naman nasigurado ‘yan?” “I sent an invitation to your hospital’s board of directors.” Halos mapanganga ako. “You what?!” “Yeah. Your name’s already on the guest list, and guess what?” Binalingan niya
=Aria Maeve Sienna’s Point of View= Pagkatapos ng pang-aasar niyang ‘yon, nagpatuloy kaming kumain, pero hindi ko na siya halos tiningnan. Baka kasi makita niya kung gaano ko na pinipigilan ang sarili kong hindi ngumiti. Lintek na Enzo. Kahit kailan hindi ko siya natalo sa mga asaran namin. Kahit noong mga panahong mag-best friends pa lang kami, laging siya ang may huling banat, laging siya ang may pang-aalaska na hindi ko masabayan. Akala ko ba, Aria, hindi mo na siya hahayaang makaapekto sa’yo? Pero heto ako ngayon—hindi mapakali, hindi makatingin nang diretso, at parang may butteflies sa sikmura tuwing ngingisi siya. Damn it. “I feel like I deserve a reward,” biglang sabi niya habang inaayos ang manggas ng suit niya. Napasulyap ako sa kanya, pinipilit maging deadpan. “Para saan?” He smirked. “For making you smile.” Napaigtad ako. “Anong—Hindi ako nakangiti!” “Tanggi ka pa,” natatawa niyang sabi. “Kitang-kita ko kanina. Akala mo hindi ko nahuli ‘yung maliit na ngi
=Aria Maeve Sienna’s Point of View= Pagdating ko sa coffee shop na malapit sa ospital, halos kalahating oras na ang lumipas pero wala pa rin si Enzo. Hindi naman ako naiinip, pero bakit parang may kaunting kaba sa dibdib ko? Umorder ako ng cappuccino at umupo sa sulok kung saan hindi ako madaling mapansin. Hindi ko rin maintindihan kung bakit ako nag-aalalang makita ako ng ibang tao kasama si Enzo. Alam naman ng lahat na magkaibigan kami noon pa, hindi ba? Pero bakit parang may ibang pakiramdam ngayon? Ilang minuto pa ang lumipas nang biglang bumukas ang pinto at pumasok si Enzo. Suot pa rin niya ang itim niyang suit, bahagyang magulo ang buhok, at mukhang pagod. Pero kahit pagod siya, hindi pa rin nawawala ang presensya niyang kayang punuin ang isang buong silid. Dire-diretso siyang lumapit sa akin at walang sabi-sabing umupo sa harapan ko. “Late ka,” bungad ko, sinadyang gawing impit ang tono para hindi mahalata ang pang-aabang ko sa kanya. Tumaas ang isang kilay niya
=Aria Maeve Sienna’s Point Of View= Pagkapasok namin sa opisina niya, agad akong umupo sa sofa habang siya naman ay tumayo sa harap ng mesa, niluwagan ang tie niya at bumuntong-hininga. Ngayon ko lang talaga napansin—he looked exhausted. Ang Enzo na kilala ko ay laging maayos, laging handa sa kahit anong laban, laging may pang-asar na ngiti sa mukha. Pero ngayon, para siyang may bitbit na buong mundo sa balikat niya. “You sure you’re okay?” tanong ko ulit, mas mahinahon na ngayon. “I’m fine, doc.” Iyon lang ang sagot niya, pero halatang hindi siya okay. Pinagmasdan ko siya habang dumaan siya sa gilid ng mesa, kinuha ang basong may tubig at uminom. Ang bawat galaw niya ay parang mabigat, pero hindi niya ito ipinapahalata. Napansin yata niyang hindi ako natitinag sa pagtitig sa kanya kaya napangisi siya nang bahagya. “You’re staring.” Napaayos ako ng upo. “Wala kang pakialam.” “Hmm, let me guess… you missed me?” tukso niya, pero halata sa tono niya na gusto lang niyang
=Aria Maeve Sienna’s Point Of View= Then suddenly, for a moment, I was reminded of the fiancé he’s been hiding before. Are they married now? While we are eating, I suddenly wanted to ask him. “How are you and your wife?” malumanay ang pananalita ko ngunit napahinto siya. “Wife?” pag-uulit niya na tila ba nabingi siya sa aking inulat. Ang asul niyang mata ay nakatuon sa akin ngunit ang tingin niya ay nangengwestyon. “Y-You had a fiance before I left,” pabulong na asik ko. Napahinto siya lalo at tila naunawaan ang sinabi ko. “Oh, about that. My fiance left, so we didn’t really got married.” On his remarks, napahinto ako. Iniwan rin siya? Is it because of me? Napatingin ako sa kanya, pilit iniintindi ang sinabi niya. “Your fiancée left?” mahinahon kong ulit, pero sa totoo lang, may kung anong bigat ang bumagsak sa dibdib ko. Tumango siya at muling sumubo ng pagkain, parang kaswal lang ang usapan na ‘to para sa kanya. “Yeah. She left, just like that.” May bahagyang pait sa
=Aria Maeve Sienna’s Point of View= Putangina. Ang kapal talaga ng mukha ng lalaking ‘to. “As if,” masungit kong sagot habang ibinaba ang folder sa mesa niya nang may diin. “Nandito lang ako kasi baka kailangan mo ‘to sa kaso mo. Period.” Tumango-tango siya, pero halata sa ngisi niya na hindi siya naniniwala. “Right. And you just happened to pass by my law firm with those records in hand?” Nagtaas ako ng kilay. “Exactly.” “And that totally doesn’t sound like an excuse?” Huminga ako nang malalim at tumingala, pilit pinipigilan ang sarili ko na sipain ang lamesa niya. “Enzo, putangina ka talaga. If you don’t need the records, I’ll leave.” “Woah, woah.” Pinatong niya ang siko niya sa mesa, nakangisi pa rin. “Don’t be so defensive, doc. You’re starting to sound guilty.” “Guilty saan?” “Missing me.” Binigyan ko siya ng deadly glare, pero mukhang mas lalo lang siyang na-eentertain. “Alam mo, attorney, gusto talaga kitang suntukin minsan.” “Go ahead. Pero baka lalo kan
=Aria Maeve Sienna’s Point Of View= Pagkatapos ng ilang segundong pagtititigan namin ni Enzo, ako na ang unang umiwas ng tingin. Hindi ko alam kung bakit, pero parang gusto kong umiwas sa paraan ng pagtitig niya—masyadong sigurado, masyadong kampante na kaya ko ang lahat, kahit ako mismo kanina lang ay muntik nang matalo ng kaba. Huminga ako nang malalim at naglakad papunta sa lounge. Pagod na pagod ako, pero alam kong hindi pa tapos ang araw ko. Saktong pag-upo ko pa lang sa couch ay naramdaman ko ang presensya ni Enzo sa tabi ko. Hindi ko na rin nagawang magulat. Pakiramdam ko, kahit saan ako magpunta, parang may radar siya pagdating sa akin. “Stress reliever?” tanong niya sabay abot ng isang boteng tubig. Tinanggap ko iyon nang hindi siya tinitingnan. “Hindi mo ba ako bibigyan ng energy drink? Alam mo namang hindi ko kailangan ng tubig lang.” “You’re a doctor. Alam mong hindi maganda ang sobrang caffeine.” Napanguso ako at uminom ng tubig bago siya sinulyapan. Nakasa
=Aria Maeve Sienna’s Point Of View= Ilang araw ang lumipas, sinubukan kong ibaling ang atensyon ko sa trabaho, pero parang sinadya ni Enzo na guluhin ang sistema ko. Tuwing may meeting kami tungkol sa kaso, hindi ko alam kung paano niya nagagawang balansehin ang pagiging seryosong abogado at pagiging panggulo sa isipan ko. Katulad ngayon. Nakaupo kami sa isang pribadong restaurant kung saan niya ako dinala para pag-usapan ang magiging approach namin sa deposition. Ang kaso? Hindi ako makapag-focus dahil sa paraan niyang tumitig sa akin—parang may ibang agenda maliban sa kaso. “Can you stop looking at me like that?” iritable kong sabi habang binubuklat ang folder sa harap ko. Nag-angat siya ng tingin mula sa baso ng whiskey niya at ngumiti. “Like what?” Napairap ako. “Like you’re thinking of something other than work.” “Hmm, guilty,” walang kahirap-hirap niyang inamin. “Pero sino bang may kasalanan? Hindi ko naman ginustong maadik sa presensya mo, doc.” Napaat
=Aria Maeve Sienna’s Point Of View= Nagtagal pa kami sa opisina niya, hindi nagmamadaling tapusin ang usapan, hindi rin nagmamadaling umalis. Parang kahit wala kaming sinasabi, may sariling paraan ang hangin sa pagitan naming dalawa para magkaintindihan. “So,” basag niya ulit sa katahimikan. “What now, doc?” Napakunot ang noo ko. “What do you mean?” Umayos siya ng upo, ini-cross ang isang paa sa ibabaw ng tuhod niya, all casual and confident—Enzo Fuentabella in his natural state. “You’re cleared from the case. Wala ka nang dapat ipag-alala. Pwede ka nang bumalik sa dati mong routine, wala nang istorbo na kagaya ko.” Nagkibit-balikat ako, nag-aalangan kung dapat ko ba siyang seryosohin. “That’s good, right?” Ngumiti siya, pero hindi ito ‘yong usual na mapang-asar niyang ngiti. “Right.” Tumingin siya sa akin nang matagal, as if waiting for something. Nang hindi ako nagsalita, siya na ulit ang nagpatuloy. “Pero tell me honestly, doc… did you really want me gone?” Napalunok a