Ang harot-harot ng attorney na ‘to! Mana sa ama, o mas malala pa yata! Naghalong ugali ba naman ni Mayi at Eros tsk tsk! 🤣
=Aria Maeve Sienna’s Point Of View= Matapos ang engagement party na iginawad namin ay sinulyapan ko si Enzo na sa tingin ko ay nalasing sa dami ng naka-toast niya para i-congratulate siya sa aming engagement ‘kuno’ na set up. “Tingin mo ba mapapahamak pa rin reputation mo after this?” kwestyon ko sa kanya at naupo sa kanyang tabi but he casually leaned and planted a kiss on my lips dahilan para mabigla ako. ‘Maraming tao! Is it for a show?’ “N-Nakakabigla ka naman,” bulong na sabi ko at pasimpleng kinurot ang kanyang hita. Nangunot ang noo kong tinitigan ang mapupungay niyang mga mata. Ang mala yelo na kulay nito ay hindi masyadong kita dahil sa laki ng pupil nita habang nakatitig sa akin. “Ano?” singhal ko. “Why are you so gorgeous my woman?” malanding sabi niya bigla kaya napairap ako at natawa. “Enzo, given na masyado okay? Given!” “Don’t raise your voice, tsk.. I want to go home and have a taste of your lips. Let’s go.” Nang bigla siyang tumayo at pinigilan ko ngu
=Aria Maeve Sienna’s Point Of View. Umismid ako nang maramdaman ang malaki at malambot niyang palad sa aking sùso. Bumigat ang paghinga naming dalawa habang naglalayag ang mga kamay namin. Nang mga sandaling iyon ay ayoko ng mailang, magpaawat, at magpigil. Ang labi niya’y iniwan ang akin, naglakbay ito patungo sa aking pisngi, panga, hanggang sa tuluyan nitong sipsípin ang aking leeg. “Aahh..” “Hmm?” he responded playfully as he suck gently on the soft part of my neck. Ang dila niya’y pasimpleng umikot sa aking leeg, ang hirap magpigil ng ungol lalo na’t nadadala niya ako sa kakaibang baytang ng kasiyahan. Naiinip niyang hinila paibaba ang aking dress at umangat pa ang aking hita nang tuluyan niyang hubarin ‘yon at basta-basta na lang itapon sa sahig. “Damn it… Even your skin tasted like honey,” he whispered seductively. ‘Tang ina..’ Ang mga braso niya ay yumakap sa aking bewang habang ang palad ay minamasahe ang aking dibdib.. “E-Enzo… Uhm..” “Yes darling?” nama
=Aria Maeve Sienna’s Point Of View= Naalimpungatan ako na ramdam ang pangangalay ng aking hita. Nang magmulat ay wala na si Enzo sa aking tabi. Nagtataka naman akong lumabas ng kwarto niya, ngunit tanging umagahan lang ang naabutan ko. ‘Hindi niya ako ginising na lang?’ Dahil doon ay gumayak ako, inaantok pa nga akong umalis ng condo ni Enzo. Baka may pasok pala siya. Sobrang lasing niya yata kagabi, kung alalahanin ko ang mga sinabi niya ay hindi ko wari kung seryoso ba siya sa sinabi niya o nagbibiro. ‘Gusto niyang angkinin ako ng walang pagpapanggap?’ Pumasok ako sa klase ko at hinayaan ang sarili kong maging abala sa mga subjects ko. Nang matapos ay lumabas na ako ng classroom pero natigilan ako nang makita si Marco. “M-Marco, nandito ka pala..” “Yeah, are you free?” Huminga ako ng malalim at tumango na lang. ‘Hindi naman na ako galit sa kanya..’ He took me out to a fancy restaurant, “Order ka lang, libre ko..” nahihiyang sabi niya kaya matipid akong ngumiti.
=Aria Maeve Sienna’s Point Of View= Kinaumagahan ay awtomatikong naglaro ang dila ko sa loob ng aking pisngi nang umagang umaga ay natanaw ko si Enzo sa aking kusina habang naka-apron ng walang kahit anong suot na pang-itaas! Nakagat ko ang ibabang labi kasabay ng pag-init ng aking pisngi. ‘What a distraction… Paano ako makaka-focus while the view is his broad back, it was so sexy— damn it!’ Kahit utak ko at pīnagnanasahan na siya… Bumuntong-hininga ako at nagpaalam sa sariling hindi ako magpapaapekto. Pero hindi ko rin napigilan ang mga mata kong maglakbay sa bawat galaw niya, lalo na sa paraan ng pag-flex ng muscles niya habang nagluluto. “Good morning, Miss Sleepyhead,” bati niya sa akin nang mapansin ang tahimik kong paglapit. “Good morning,” tipid kong sagot, pilit na tinatago ang pamumula ng aking pisngi. “Hindi ko alam na marunong ka palang magluto.” He chuckled, his deep voice filling the kitchen like a warm hug. “May mga bagay na hindi mo pa alam tungkol sa aki
=Aria Maeve Sienna’s Point Of View= Nasa library ako, abala sa pagbabasa ng medical books, nang biglang umupo si Enzo sa tabi ko. Muntik na akong mapatalon sa gulat, pero mabilis siyang ngumiti at sinenyasan akong manahimik. “Surprise,” bulong niya, kasabay ng paglagay niya ng isang takeaway coffee cup sa mesa. May nakasulat sa cup na “For My Beautiful Future Doctor.” Napatingin ako sa kanya, nakangiti at tila nagmamasid lang habang hawak ang isang libro na halatang wala siyang balak basahin. Ramdam ko ang init sa pisngi ko, kaya pilit kong binaling ang atensyon ko sa libro ko. “Enzo, anong ginagawa mo rito? Alam mong kailangan ko mag-aral,” sabi ko, pilit na hindi nagpapaapekto. He leaned closer, his face inches from mine. “Hindi ba pwedeng gusto lang kitang makita?” Nag-angat ako ng tingin at namalayan kong magkalapit na pala ang aming mga mukha. Ramdam ko ang init ng kanyang hininga at ang malalim na tingin niya na tila may sinasabi kahit hindi siya nagsasalita. Na
=Aria Maeve Sienna’s Point Of View= “You always do this dad, don’t you know why there’s a door on every room?” nauubos pasensyang sumbat ni Enzo. Mahina namang natawa ang daddy niya. “Para may pasukan at labasan?” patanong na tugon ni Tito Eros at inilapag ang folders. “No, dad. It’s for you to knock on!” napipikon na singhal ni Enzo na mas ikinahalakhak ni Tito Eros. “Ohhhh, so that’s the purpose—” “Dad!” “Oo na, oo na… Kakatok na, nakalimutan lang eh. My dad is like that too, everytime your mom is in my office. Exactly just in time—” “Then you probably know how I felt dad, come on…” nakalabing sabi ni Enzo na ikinangisi ni Tito Eros. “Then I should take my leave son, so you could continue… That’s a new case, three murder cases. One patricide,” sabi ni Tito Eros at nakakalokong ngumisi sa akin. “Enjoy my inaanak,” asar na sabi ni Tito Eros kaya ngumuso ako. “Tito-Atty naman eh…” “Hahahahaha! I’m leaving,” paalam nito at kumaway bago umalis sa opisina ni Enzo. “
=Aria Maeve Sienna’s Point Of View= A week later… Abala akong nagbubuklat ng libro habang nasa loob ng café malapit sa law firm ni Enzo. Hindi na ako nagsabi, dito naman siya palagi bumibili ng coffee niya. Maaga kasing natapos ang nag-iisang klase ko kaya tanghali pa lang nandito na ako. Later on, pumasok si Marco sa café at nang makita niya ako ay ngumiti siya kaagad at kumaway bago lumapit. “Aria, hanggang dito nag-aaral?” natatawang sabi ni Marco at naupo sa gilid. Ibinaba ang makakapal niyang libro. “Anatomy and physiology?” turo ko sa bagong version na hindi ko na mahanap sa bookstore even on online shop. “Yep, wala ka nito?” tanong niya at walang paalam na kumuha sa natchos na kinakain ko. “Oo… Wala na akong mahanap,” reklamo ko at kinuha iyon. “Check it, it’s very interesting book. Mas malalaman mo lahat diyan, kesa sa version 1.” Binuklat ko iyon tulad ng sinabi niya at nang makita ang kulay ng mga litrato ng katawan sa libro. Anatomy is all about parts of th
=Aria Maeve Sienna’s Point Of View= Nagkibit-balikat ako, kunwaring hindi apektado, pero sa loob-loob ko, hindi ko maitatanggi na kinikilig ako sa bawat titig at banat ni Enzo. Nakakainis, kasi alam kong pekeng relasyon lang ito—pero parang totoo ang lahat ng pakiramdam. Habang abala si Marco sa pag-text, si Enzo naman ay sumandal sa upuan, ang braso niya ay nakaakbay sa akin nang walang pakialam sa mga nakatingin. “May napansin ka bang ibang tao dito, Aria? O sa tingin mo ako lang ang dapat mong pagtuunan ng pansin?” biro niya, pero may halong asar sa tono niya. “Uy, huwag mo akong ipitin sa mga trick mo, Enzo.” Hinawi ko ang braso niya pero hindi siya natinag. “Ikaw kaya ang tingnan mo, parang ikaw pa yata ang insecure?” Tumingin siya sa akin, at ngumisi, para bang alam niyang nahuli na niya ako. “Insecure? Baka ikaw ang natatakot na baka isang araw, may makita akong iba.” Napatigil ako at natawa. “Ha! Malabo yata ‘yun. Alam mo bang ‘di ako tumatanggap ng replacement?” sabi
=Aria Maeve Sienna’s Point of View= Hindi ko alam kung dahil ba sa paraan ng pagkakasabi niya o dahil sa titig niyang parang binabasa ang buong pagkatao ko, pero hindi ako mapakali sa sasakyan. Everything between us will change? Anong ibig sabihin niya roon? At bakit parang may alam siyang hindi ko alam? Huminga ako nang malalim at pilit na binalewala ang kung anong gulo sa dibdib ko. Ayoko nang bigyan ng kulay. Kung may binabalak siyang kalokohan, hindi ako papayag. “Enzo,” matigas kong sabi. “Hmm?” Hindi man lang siya nag-abala na lingunin ako, pero naroon pa rin ang ngiti sa labi niya. “Hindi ako pumayag. Hindi ako sasama sa gala.” Tila ba inaasahan na niya ang sagot ko dahil napailing na lang siya at napangisi. “Oh, you will.” Nagtaas ako ng kilay. “At paano mo naman nasigurado ‘yan?” “I sent an invitation to your hospital’s board of directors.” Halos mapanganga ako. “You what?!” “Yeah. Your name’s already on the guest list, and guess what?” Binalingan niya
=Aria Maeve Sienna’s Point of View= Pagkatapos ng pang-aasar niyang ‘yon, nagpatuloy kaming kumain, pero hindi ko na siya halos tiningnan. Baka kasi makita niya kung gaano ko na pinipigilan ang sarili kong hindi ngumiti. Lintek na Enzo. Kahit kailan hindi ko siya natalo sa mga asaran namin. Kahit noong mga panahong mag-best friends pa lang kami, laging siya ang may huling banat, laging siya ang may pang-aalaska na hindi ko masabayan. Akala ko ba, Aria, hindi mo na siya hahayaang makaapekto sa’yo? Pero heto ako ngayon—hindi mapakali, hindi makatingin nang diretso, at parang may butteflies sa sikmura tuwing ngingisi siya. Damn it. “I feel like I deserve a reward,” biglang sabi niya habang inaayos ang manggas ng suit niya. Napasulyap ako sa kanya, pinipilit maging deadpan. “Para saan?” He smirked. “For making you smile.” Napaigtad ako. “Anong—Hindi ako nakangiti!” “Tanggi ka pa,” natatawa niyang sabi. “Kitang-kita ko kanina. Akala mo hindi ko nahuli ‘yung maliit na ngi
=Aria Maeve Sienna’s Point of View= Pagdating ko sa coffee shop na malapit sa ospital, halos kalahating oras na ang lumipas pero wala pa rin si Enzo. Hindi naman ako naiinip, pero bakit parang may kaunting kaba sa dibdib ko? Umorder ako ng cappuccino at umupo sa sulok kung saan hindi ako madaling mapansin. Hindi ko rin maintindihan kung bakit ako nag-aalalang makita ako ng ibang tao kasama si Enzo. Alam naman ng lahat na magkaibigan kami noon pa, hindi ba? Pero bakit parang may ibang pakiramdam ngayon? Ilang minuto pa ang lumipas nang biglang bumukas ang pinto at pumasok si Enzo. Suot pa rin niya ang itim niyang suit, bahagyang magulo ang buhok, at mukhang pagod. Pero kahit pagod siya, hindi pa rin nawawala ang presensya niyang kayang punuin ang isang buong silid. Dire-diretso siyang lumapit sa akin at walang sabi-sabing umupo sa harapan ko. “Late ka,” bungad ko, sinadyang gawing impit ang tono para hindi mahalata ang pang-aabang ko sa kanya. Tumaas ang isang kilay niya
=Aria Maeve Sienna’s Point Of View= Pagkapasok namin sa opisina niya, agad akong umupo sa sofa habang siya naman ay tumayo sa harap ng mesa, niluwagan ang tie niya at bumuntong-hininga. Ngayon ko lang talaga napansin—he looked exhausted. Ang Enzo na kilala ko ay laging maayos, laging handa sa kahit anong laban, laging may pang-asar na ngiti sa mukha. Pero ngayon, para siyang may bitbit na buong mundo sa balikat niya. “You sure you’re okay?” tanong ko ulit, mas mahinahon na ngayon. “I’m fine, doc.” Iyon lang ang sagot niya, pero halatang hindi siya okay. Pinagmasdan ko siya habang dumaan siya sa gilid ng mesa, kinuha ang basong may tubig at uminom. Ang bawat galaw niya ay parang mabigat, pero hindi niya ito ipinapahalata. Napansin yata niyang hindi ako natitinag sa pagtitig sa kanya kaya napangisi siya nang bahagya. “You’re staring.” Napaayos ako ng upo. “Wala kang pakialam.” “Hmm, let me guess… you missed me?” tukso niya, pero halata sa tono niya na gusto lang niyang
=Aria Maeve Sienna’s Point Of View= Then suddenly, for a moment, I was reminded of the fiancé he’s been hiding before. Are they married now? While we are eating, I suddenly wanted to ask him. “How are you and your wife?” malumanay ang pananalita ko ngunit napahinto siya. “Wife?” pag-uulit niya na tila ba nabingi siya sa aking inulat. Ang asul niyang mata ay nakatuon sa akin ngunit ang tingin niya ay nangengwestyon. “Y-You had a fiance before I left,” pabulong na asik ko. Napahinto siya lalo at tila naunawaan ang sinabi ko. “Oh, about that. My fiance left, so we didn’t really got married.” On his remarks, napahinto ako. Iniwan rin siya? Is it because of me? Napatingin ako sa kanya, pilit iniintindi ang sinabi niya. “Your fiancée left?” mahinahon kong ulit, pero sa totoo lang, may kung anong bigat ang bumagsak sa dibdib ko. Tumango siya at muling sumubo ng pagkain, parang kaswal lang ang usapan na ‘to para sa kanya. “Yeah. She left, just like that.” May bahagyang pait sa
=Aria Maeve Sienna’s Point of View= Putangina. Ang kapal talaga ng mukha ng lalaking ‘to. “As if,” masungit kong sagot habang ibinaba ang folder sa mesa niya nang may diin. “Nandito lang ako kasi baka kailangan mo ‘to sa kaso mo. Period.” Tumango-tango siya, pero halata sa ngisi niya na hindi siya naniniwala. “Right. And you just happened to pass by my law firm with those records in hand?” Nagtaas ako ng kilay. “Exactly.” “And that totally doesn’t sound like an excuse?” Huminga ako nang malalim at tumingala, pilit pinipigilan ang sarili ko na sipain ang lamesa niya. “Enzo, putangina ka talaga. If you don’t need the records, I’ll leave.” “Woah, woah.” Pinatong niya ang siko niya sa mesa, nakangisi pa rin. “Don’t be so defensive, doc. You’re starting to sound guilty.” “Guilty saan?” “Missing me.” Binigyan ko siya ng deadly glare, pero mukhang mas lalo lang siyang na-eentertain. “Alam mo, attorney, gusto talaga kitang suntukin minsan.” “Go ahead. Pero baka lalo kan
=Aria Maeve Sienna’s Point Of View= Pagkatapos ng ilang segundong pagtititigan namin ni Enzo, ako na ang unang umiwas ng tingin. Hindi ko alam kung bakit, pero parang gusto kong umiwas sa paraan ng pagtitig niya—masyadong sigurado, masyadong kampante na kaya ko ang lahat, kahit ako mismo kanina lang ay muntik nang matalo ng kaba. Huminga ako nang malalim at naglakad papunta sa lounge. Pagod na pagod ako, pero alam kong hindi pa tapos ang araw ko. Saktong pag-upo ko pa lang sa couch ay naramdaman ko ang presensya ni Enzo sa tabi ko. Hindi ko na rin nagawang magulat. Pakiramdam ko, kahit saan ako magpunta, parang may radar siya pagdating sa akin. “Stress reliever?” tanong niya sabay abot ng isang boteng tubig. Tinanggap ko iyon nang hindi siya tinitingnan. “Hindi mo ba ako bibigyan ng energy drink? Alam mo namang hindi ko kailangan ng tubig lang.” “You’re a doctor. Alam mong hindi maganda ang sobrang caffeine.” Napanguso ako at uminom ng tubig bago siya sinulyapan. Nakasa
=Aria Maeve Sienna’s Point Of View= Ilang araw ang lumipas, sinubukan kong ibaling ang atensyon ko sa trabaho, pero parang sinadya ni Enzo na guluhin ang sistema ko. Tuwing may meeting kami tungkol sa kaso, hindi ko alam kung paano niya nagagawang balansehin ang pagiging seryosong abogado at pagiging panggulo sa isipan ko. Katulad ngayon. Nakaupo kami sa isang pribadong restaurant kung saan niya ako dinala para pag-usapan ang magiging approach namin sa deposition. Ang kaso? Hindi ako makapag-focus dahil sa paraan niyang tumitig sa akin—parang may ibang agenda maliban sa kaso. “Can you stop looking at me like that?” iritable kong sabi habang binubuklat ang folder sa harap ko. Nag-angat siya ng tingin mula sa baso ng whiskey niya at ngumiti. “Like what?” Napairap ako. “Like you’re thinking of something other than work.” “Hmm, guilty,” walang kahirap-hirap niyang inamin. “Pero sino bang may kasalanan? Hindi ko naman ginustong maadik sa presensya mo, doc.” Napaat
=Aria Maeve Sienna’s Point Of View= Nagtagal pa kami sa opisina niya, hindi nagmamadaling tapusin ang usapan, hindi rin nagmamadaling umalis. Parang kahit wala kaming sinasabi, may sariling paraan ang hangin sa pagitan naming dalawa para magkaintindihan. “So,” basag niya ulit sa katahimikan. “What now, doc?” Napakunot ang noo ko. “What do you mean?” Umayos siya ng upo, ini-cross ang isang paa sa ibabaw ng tuhod niya, all casual and confident—Enzo Fuentabella in his natural state. “You’re cleared from the case. Wala ka nang dapat ipag-alala. Pwede ka nang bumalik sa dati mong routine, wala nang istorbo na kagaya ko.” Nagkibit-balikat ako, nag-aalangan kung dapat ko ba siyang seryosohin. “That’s good, right?” Ngumiti siya, pero hindi ito ‘yong usual na mapang-asar niyang ngiti. “Right.” Tumingin siya sa akin nang matagal, as if waiting for something. Nang hindi ako nagsalita, siya na ulit ang nagpatuloy. “Pero tell me honestly, doc… did you really want me gone?” Napalunok a