“Mayi!” Napabangon ako kaagad sa malakas na tawag sa akin. Nang titigan ko ang kaharap ay sunod-sunod na nangilid ang luha ko nang makita si Eros. “E-Eros.. E-Eros!” Niyakap ko siya ng mahigpit at malakas na humagulgol. “W-What’s wrong babe? Hmm?” Naramdaman ko ang paghagod ng palad niya mula ulo ko hanggang sa likuran. “I-I saw you— b-bleeding due to a gunshot—” Panay ang iyak ko at hindi naituloy ang sinasabi. Huminga siya ng malalim at inalo ako, hinawakan niya ang mukha ko nang humiwalay ako sa yakap kasabay ng pagpahid ng hinlalaki niya sa mga luha ko sa pisngi. “It’s just a dream babe, it didn’t happen and it won’t happen okay?” paninigurado niya ngunit ramdam na ramdam ko pa rin ang sakit sa puso. Para akong dinadamba sa dibdib nang paulit ulit. It was crazy. It felt so real. Hindi ko magawang tumahan sa sobrang takot. “E-Eros..” “I’m here babe, I’m here..” Maya-Maya ay may kumatok sa kwarto. “I’ll just open the door—” “‘Wag. B-Baka si Rocco ‘yan—” “He ca
Nagtataka ako sa inaasta ni Eros, kanina ko pa siya inoobserbahan at ramdam kong may tinatago siya sa akin.Hanggang sa sinubukan kong lapitan ang cellphone niya at i-unlock ‘yon habang nasa labas siya ng kwarto.Nakita ko ang maraming messages ni Attorney Bela. Dismayado ko iyong binasa.Bela: Did you really kick me out in your team?!Bela: I heard from Espi that I’m out of the team. How could you do this to me Eros?Bela: How dare you do this to me? Is it because of Mayella? Is she jealous of me?!Eros: She’s out of my decisions. I gave you a lot of chances and you’re out of the line, Bela.Bela: Out of the line??? Bela: Nauna ako kesa kay Mayella! Ako ang kailangan mo sa lawfirm!Eros: Damn. Tanga ka ba? Nauna ka sa kanya and so what? She’s my woman. You’re only my collegue. Eros: Tangina. Inaasahan mo bang pipiliin kita over my woman? Abogado ka sa pag-iisip na ‘yan?Bela: Hindi mo man lang ba ako ginusto? Matagal na tayong magkaibigan Eros!Eros: You’re a friend for a reason, B
Habang kumakain kami lahat sa hapag kainan ay hindi makaimik ang lahat sa sobrang seryoso ni Eros. Kahit mga kapatid niya ay walang kibo.Ngunit biglang nagsalita si Espi, nandito rin kasi ang mga kaibigan ko.“Atty. Fuentabella, about Mayella’s case. The evidences were destroyed in Bela’s hand, gusto mo bang mag-file ako ng kaso?” Umangat ang tingin ni Eros at matipid na tumango.“Sige,” tipid niya pang sagot.“After her case, sumama ka na lang sa kanila sa hacienda, Atty. Perez,” suhestyon ni Eros na ikinahinto ni Espi.“Hindi na attorney, kaya ko naman ang sarili ko—”“I know your mental capability, Espi. Kaya mo, yes. I won’t deny that. But in terms of danger, I’m afraid you might get hurt in the process. Ayokong nalulungkot si Mayi,” mahinahon na paliwanag ni Eros dahilan para hindi makasagot si Espi.“Isa na lang ako sa mga maari mong pagkatiwalaan attorney, excluding me on this case will be hard. Think of me as your colleague. Not as your fiance’s friend, let’s remove personal
Nakaharap ko si Eros ngayon, maganda ang ngiti. Ngunit hindi ko magawang pilitin ang sarili kong i-peke ang mga ngiti ko. Alam ko na ang plano niya. ‘Hindi niya kailangang umabot sa ganoong punto..’ Ngunit hinayaan ko siyang magpahinga, ni sermonan, awayin, o komprontahin ay hindi ko magawa. Wala akong pagpipilian dahil ayokong mas makabigat pa sa kanya. Makalipas ang ilang araw ay alam kong naging malamig ang trato ko kay Eros. Hanggang sa pangalawang trial ay out for investigation and probation na ako. Hindi ko na kailangan pang makulong, but once my name is called. I have to be present inside the court. “Congrats, babe. Congrats!” masayang sabi ni Eros at mahigpit akong niyakap. Pilit akong ngumiti. “It’s not yet time to celebrate but I’m happy for you babe. Ngayon, si Rocco na lang ang problema dahil nakakawala pa rin siya.” “Oo nga eh,” tugon ko at hinayaan siyang hawakan ako sa kamay. Iniwan kami saglit ni Eros dahil may pipirmahan siyang papers. Kasama ko nam
Sumugod kami kaagad sa ospital matapos sabihin sa akin ng pulis ang lahat. Hindi mabilang ang tibok ng aking puso kahit gaano ito kalakas. Bawat hakbang ay mas bumibigat ang nararamdaman ko. Hanggang sa makapasok sa emergency room ay nalaman ko ba si Eros ang puntirya dahil sa tama niya sa taas ng dibdib. “Unconscious, and loss of blood..” Kinakabahan na sabi ni Adi na nadaplisan lamang sa braso. Napuruhan rin si Kuya Ashanti. “I-Is he okay? H-Hindi ba g-ganoon kalala?” natatakot kong tanong. Ang luha ko ay naubos na kanina. Ngunit sa pagyuko ni Adi ay napapikit ako ng mariin, naramdaman ko ang pagkirot ng dibdib ngunit halos mayakap ko ang tyan nang tila maramdaman ‘yon ng baby namin. Humilab ang tyan ko. “M-Mayi? Namumutla ka— Mayi!” malakas na tawag niya sa akin dahilan para maalarma ang kaibigan ko nang lumupasay ako sa sahig. “Oh god! Mayi!” “Doc! Please!” tawag agad ni Savi at nilapitan ako. Ngunit pagmulat ko ay napahinto ako nang maramdaman ang pagtulo ng mainit n
“M-Mayi, anong i-ibig mo sabihin?” nahirapan siyang magsalita at mas hinawakan ang kamay ko. “Hmm? T-Tell me babe, I don’t understand.” “Our baby is gone.” Malamig kong sabi, matagal bago siya nagsalita. Hindi niya nakasagot at natulala sa mukha ko. “G-Gone? T-That’s impossible babe. I-Imposible ‘yang sinasabi mo.. M-Malabo—” “Stop being like this, Eros! Anong mahirap intindihin? Anong gusto mong sabihin ko na patay na ang anak natin?!” malakas na sabi ko dahilan para bahagyang manlaki ang mata niya. “P-Patay? P-Paano mangyayari ‘yon. H-Hindi ka naman kasama sa aksidente babe. P-Paano—” Huminga siya ng malalim at sandaling kinapa ang dibdib dahilan para nag-aalala ko siyang tignan. “K-Kuya.” Mabilis ba lumapit si Adrielle at tinignan ang kuya niya. “F-Fuck. T-Tell me you’re lying babe? P-Please? Tell me it’s not true?” Pakiusap niya at halos magulat ako nang malaglag siya sa wheelchair nang pilitin niyang tumayo. “E-Eros—” usal ko sa pangalan niya ngunit nagsimula siy
Makalipas ang isang linggo mula nang mag-usap kami ni Eros. Tahimik ako sa pamamahay nila at ngayong araw ay ‘yon ding nakauwi siya galing sa ospital.Hindi ko siya iniimik. Pagkapasok niya ng kwarto ay napahinto siya nang makita ang maleta kong nakalabas.“B-Babe bakit nakalabas ‘to?” gulantang niyang sabi at hinawakan ‘yon.“Let’s stop this, Eros.” Salubong ang kilay kong sabi sa kanya dahilan para mas matigilan siya.“Stop what?”“Stop this relationship. W-Walang pinatutunguhan. Ginawa naman natin lahat pero walang future kung ipagpapatuloy pa natin,” mahinahon kong sabi at hindi siya matignan hanggang sa lumapit siya sa akin.“W-Why are you doing this, Mayi?”“Ano pa ba Eros? Wala na rin yung anak natin. Wala ka ng dapat pang ingatan at pangalagaan.” I blurted, as soon as my eyes laid on his face, I saw how he held back his tears by glaring at me.He looked heavenward as he touched his lips, “S-So both of you are going to leave me?” he said, figting back his tears. I immediately l
Mabilis na dumaan ang oras at sineryoso ko na ang plano bago pa man ako mabuko ni Eros. Todo pigil siya sa akin na umalis ng bahay nila. “Hindi lang ikaw ang nahihirapan Eros, g-gusto ko rin munang makalimot sa pagkawala ng baby natin. Pabayaan mo na lang ako,” mahinang sabi ko. Napatitig siya sa akin ng matagal at madamdaming umiwas tingin. Hindi niya binitiwan ang hawakan ng maleta ko. “Do you really have to do this, Mayi?” nagugulumihan niyang sabi. “I want peace.. Pagod na ako.” “P-Pabayaan mo na muna ako n-ngayon, Eros.” Napapikit siya ng mariin. “W-Where are you going?” mahinang aniya niya. “Away from this country..” bulong na sagot ko, napahinto ako nang bitiwan niya ang handle ng maleta ko at derederetsong tumalikod. Natigilan ako nang bumalik siya dala ang susi. “I-I’ll take you there,” mahinang saad niya at pinahid ang mata gamit ang likod ng kanyang palad. Hinila niya ang maleta ko at nagpauna dahilan para may kung anong parte sa dibdib ko ang kumirot. Napa
=Aria Maeve Sienna’s Point of View= Hindi ko alam kung dahil ba sa paraan ng pagkakasabi niya o dahil sa titig niyang parang binabasa ang buong pagkatao ko, pero hindi ako mapakali sa sasakyan. Everything between us will change? Anong ibig sabihin niya roon? At bakit parang may alam siyang hindi ko alam? Huminga ako nang malalim at pilit na binalewala ang kung anong gulo sa dibdib ko. Ayoko nang bigyan ng kulay. Kung may binabalak siyang kalokohan, hindi ako papayag. “Enzo,” matigas kong sabi. “Hmm?” Hindi man lang siya nag-abala na lingunin ako, pero naroon pa rin ang ngiti sa labi niya. “Hindi ako pumayag. Hindi ako sasama sa gala.” Tila ba inaasahan na niya ang sagot ko dahil napailing na lang siya at napangisi. “Oh, you will.” Nagtaas ako ng kilay. “At paano mo naman nasigurado ‘yan?” “I sent an invitation to your hospital’s board of directors.” Halos mapanganga ako. “You what?!” “Yeah. Your name’s already on the guest list, and guess what?” Binalingan niya
=Aria Maeve Sienna’s Point of View= Pagkatapos ng pang-aasar niyang ‘yon, nagpatuloy kaming kumain, pero hindi ko na siya halos tiningnan. Baka kasi makita niya kung gaano ko na pinipigilan ang sarili kong hindi ngumiti. Lintek na Enzo. Kahit kailan hindi ko siya natalo sa mga asaran namin. Kahit noong mga panahong mag-best friends pa lang kami, laging siya ang may huling banat, laging siya ang may pang-aalaska na hindi ko masabayan. Akala ko ba, Aria, hindi mo na siya hahayaang makaapekto sa’yo? Pero heto ako ngayon—hindi mapakali, hindi makatingin nang diretso, at parang may butteflies sa sikmura tuwing ngingisi siya. Damn it. “I feel like I deserve a reward,” biglang sabi niya habang inaayos ang manggas ng suit niya. Napasulyap ako sa kanya, pinipilit maging deadpan. “Para saan?” He smirked. “For making you smile.” Napaigtad ako. “Anong—Hindi ako nakangiti!” “Tanggi ka pa,” natatawa niyang sabi. “Kitang-kita ko kanina. Akala mo hindi ko nahuli ‘yung maliit na ngi
=Aria Maeve Sienna’s Point of View= Pagdating ko sa coffee shop na malapit sa ospital, halos kalahating oras na ang lumipas pero wala pa rin si Enzo. Hindi naman ako naiinip, pero bakit parang may kaunting kaba sa dibdib ko? Umorder ako ng cappuccino at umupo sa sulok kung saan hindi ako madaling mapansin. Hindi ko rin maintindihan kung bakit ako nag-aalalang makita ako ng ibang tao kasama si Enzo. Alam naman ng lahat na magkaibigan kami noon pa, hindi ba? Pero bakit parang may ibang pakiramdam ngayon? Ilang minuto pa ang lumipas nang biglang bumukas ang pinto at pumasok si Enzo. Suot pa rin niya ang itim niyang suit, bahagyang magulo ang buhok, at mukhang pagod. Pero kahit pagod siya, hindi pa rin nawawala ang presensya niyang kayang punuin ang isang buong silid. Dire-diretso siyang lumapit sa akin at walang sabi-sabing umupo sa harapan ko. “Late ka,” bungad ko, sinadyang gawing impit ang tono para hindi mahalata ang pang-aabang ko sa kanya. Tumaas ang isang kilay niya
=Aria Maeve Sienna’s Point Of View= Pagkapasok namin sa opisina niya, agad akong umupo sa sofa habang siya naman ay tumayo sa harap ng mesa, niluwagan ang tie niya at bumuntong-hininga. Ngayon ko lang talaga napansin—he looked exhausted. Ang Enzo na kilala ko ay laging maayos, laging handa sa kahit anong laban, laging may pang-asar na ngiti sa mukha. Pero ngayon, para siyang may bitbit na buong mundo sa balikat niya. “You sure you’re okay?” tanong ko ulit, mas mahinahon na ngayon. “I’m fine, doc.” Iyon lang ang sagot niya, pero halatang hindi siya okay. Pinagmasdan ko siya habang dumaan siya sa gilid ng mesa, kinuha ang basong may tubig at uminom. Ang bawat galaw niya ay parang mabigat, pero hindi niya ito ipinapahalata. Napansin yata niyang hindi ako natitinag sa pagtitig sa kanya kaya napangisi siya nang bahagya. “You’re staring.” Napaayos ako ng upo. “Wala kang pakialam.” “Hmm, let me guess… you missed me?” tukso niya, pero halata sa tono niya na gusto lang niyang
=Aria Maeve Sienna’s Point Of View= Then suddenly, for a moment, I was reminded of the fiancé he’s been hiding before. Are they married now? While we are eating, I suddenly wanted to ask him. “How are you and your wife?” malumanay ang pananalita ko ngunit napahinto siya. “Wife?” pag-uulit niya na tila ba nabingi siya sa aking inulat. Ang asul niyang mata ay nakatuon sa akin ngunit ang tingin niya ay nangengwestyon. “Y-You had a fiance before I left,” pabulong na asik ko. Napahinto siya lalo at tila naunawaan ang sinabi ko. “Oh, about that. My fiance left, so we didn’t really got married.” On his remarks, napahinto ako. Iniwan rin siya? Is it because of me? Napatingin ako sa kanya, pilit iniintindi ang sinabi niya. “Your fiancée left?” mahinahon kong ulit, pero sa totoo lang, may kung anong bigat ang bumagsak sa dibdib ko. Tumango siya at muling sumubo ng pagkain, parang kaswal lang ang usapan na ‘to para sa kanya. “Yeah. She left, just like that.” May bahagyang pait sa
=Aria Maeve Sienna’s Point of View= Putangina. Ang kapal talaga ng mukha ng lalaking ‘to. “As if,” masungit kong sagot habang ibinaba ang folder sa mesa niya nang may diin. “Nandito lang ako kasi baka kailangan mo ‘to sa kaso mo. Period.” Tumango-tango siya, pero halata sa ngisi niya na hindi siya naniniwala. “Right. And you just happened to pass by my law firm with those records in hand?” Nagtaas ako ng kilay. “Exactly.” “And that totally doesn’t sound like an excuse?” Huminga ako nang malalim at tumingala, pilit pinipigilan ang sarili ko na sipain ang lamesa niya. “Enzo, putangina ka talaga. If you don’t need the records, I’ll leave.” “Woah, woah.” Pinatong niya ang siko niya sa mesa, nakangisi pa rin. “Don’t be so defensive, doc. You’re starting to sound guilty.” “Guilty saan?” “Missing me.” Binigyan ko siya ng deadly glare, pero mukhang mas lalo lang siyang na-eentertain. “Alam mo, attorney, gusto talaga kitang suntukin minsan.” “Go ahead. Pero baka lalo kan
=Aria Maeve Sienna’s Point Of View= Pagkatapos ng ilang segundong pagtititigan namin ni Enzo, ako na ang unang umiwas ng tingin. Hindi ko alam kung bakit, pero parang gusto kong umiwas sa paraan ng pagtitig niya—masyadong sigurado, masyadong kampante na kaya ko ang lahat, kahit ako mismo kanina lang ay muntik nang matalo ng kaba. Huminga ako nang malalim at naglakad papunta sa lounge. Pagod na pagod ako, pero alam kong hindi pa tapos ang araw ko. Saktong pag-upo ko pa lang sa couch ay naramdaman ko ang presensya ni Enzo sa tabi ko. Hindi ko na rin nagawang magulat. Pakiramdam ko, kahit saan ako magpunta, parang may radar siya pagdating sa akin. “Stress reliever?” tanong niya sabay abot ng isang boteng tubig. Tinanggap ko iyon nang hindi siya tinitingnan. “Hindi mo ba ako bibigyan ng energy drink? Alam mo namang hindi ko kailangan ng tubig lang.” “You’re a doctor. Alam mong hindi maganda ang sobrang caffeine.” Napanguso ako at uminom ng tubig bago siya sinulyapan. Nakasa
=Aria Maeve Sienna’s Point Of View= Ilang araw ang lumipas, sinubukan kong ibaling ang atensyon ko sa trabaho, pero parang sinadya ni Enzo na guluhin ang sistema ko. Tuwing may meeting kami tungkol sa kaso, hindi ko alam kung paano niya nagagawang balansehin ang pagiging seryosong abogado at pagiging panggulo sa isipan ko. Katulad ngayon. Nakaupo kami sa isang pribadong restaurant kung saan niya ako dinala para pag-usapan ang magiging approach namin sa deposition. Ang kaso? Hindi ako makapag-focus dahil sa paraan niyang tumitig sa akin—parang may ibang agenda maliban sa kaso. “Can you stop looking at me like that?” iritable kong sabi habang binubuklat ang folder sa harap ko. Nag-angat siya ng tingin mula sa baso ng whiskey niya at ngumiti. “Like what?” Napairap ako. “Like you’re thinking of something other than work.” “Hmm, guilty,” walang kahirap-hirap niyang inamin. “Pero sino bang may kasalanan? Hindi ko naman ginustong maadik sa presensya mo, doc.” Napaat
=Aria Maeve Sienna’s Point Of View= Nagtagal pa kami sa opisina niya, hindi nagmamadaling tapusin ang usapan, hindi rin nagmamadaling umalis. Parang kahit wala kaming sinasabi, may sariling paraan ang hangin sa pagitan naming dalawa para magkaintindihan. “So,” basag niya ulit sa katahimikan. “What now, doc?” Napakunot ang noo ko. “What do you mean?” Umayos siya ng upo, ini-cross ang isang paa sa ibabaw ng tuhod niya, all casual and confident—Enzo Fuentabella in his natural state. “You’re cleared from the case. Wala ka nang dapat ipag-alala. Pwede ka nang bumalik sa dati mong routine, wala nang istorbo na kagaya ko.” Nagkibit-balikat ako, nag-aalangan kung dapat ko ba siyang seryosohin. “That’s good, right?” Ngumiti siya, pero hindi ito ‘yong usual na mapang-asar niyang ngiti. “Right.” Tumingin siya sa akin nang matagal, as if waiting for something. Nang hindi ako nagsalita, siya na ulit ang nagpatuloy. “Pero tell me honestly, doc… did you really want me gone?” Napalunok a