Isang tahimik na gabi, mahimbing na natutulog si Zephyrine sa kanyang kama nang biglang dumaloy ang matinding sakit sa kanyang tiyan. Napamulagat siya, napahawak sa kanyang tiyan, at agad niyang naramdaman ang mainit na likidong dumaloy sa kanyang hita."Oh my God..."Hingal na bumangon siya, pinilit na abutin ang bedside lamp para gisingin si Tiffany."Tiff... I think my water just broke," nanginginig niyang sabi.Agad na bumangon si Tiffany, nagmadaling kinuha ang hospital bag na matagal nang nakahanda."Okay, Zeph, huminga ka ng malalim. Kailangan nating makarating sa ospital ngayon," sabi nito, pilit na pinapanatili ang kalmado nitong tono.Habang nasa sasakyan, pabilis nang pabilis ang kanyang paghinga. Dumadalas ang contractions at pakiramdam niya ay parang may pumupunit sa kanyang loob."Kakayanin ko ‘to… Para kay baby."Pagdating sa ospital, agad siyang dinala sa labor room. Pinilit niyang huminga nang malalim, pero sa bawat contraction, parang gusto na niyang sumuko."Nurse,
Siyam na buwan.Siyam na buwang tila hinuhukay ni Azriel ang buong mundo para lang hanapin ang babaeng mahal niya.Araw-araw, bumabalik siya sa lumang mansyon ng mga Rivera, umaasang baka may bakas na iniwan si Zarraeah o kahit si Zephyrine. Pero sa bawat pagkatok niya sa pintuan, sa bawat pagdaan niya sa mga silid, wala siyang ibang nadaratnan kundi katahimikan.“Damn it…” Napalunok siya habang nakatitig sa lumang portrait ni Zarraeah sa hallway ng bahay. “Where the hell are you?”Nandoon pa rin ang mga alaala nila—ang bawat tawanan, ang mga lihim nilang pag-uusap, ang mga sandaling tanging sila lang ang nagkakaintindihan. Pero ngayon, lahat ng iyon ay parang usok na unti-unting naglalaho.Umupo siya sa gilid ng hagdan, hinayaan ang sariling madurog sa bigat ng pangungulila.Minsan, iniisip niya kung ito na ba ang karma niya—kung ito na ang kaparusahan sa mga nagawa niyang mali noon. Dahil ngayon lang niya naranasan ang ganitong sakit, ang ganitong pagkalugmok dahil lang sa isang bab
Pagkalapag ng eroplano sa Pilipinas, isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ni Zephyrine. Matagal siyang nawala, ngunit hindi para bumalik sa nakaraan. Babalik siya upang ayusin ang buhay niya—para sa anak niya, at para sa lalaking tunay niyang mahal si Aiden.Bitbit ang anak niya, mahigpit niyang hinawakan ang maliit na kamay nito habang naglalakad palabas ng airport."You're home, baby," bulong niya, hinalikan ang noo ng bata.Sa tabi niya, tahimik lang si Tiffany habang pinagmamasdan siya. "Sigurado ka bang kaya mo na? You know, facing everything again?"Napatingin siya kay Tiffany at pilit na ngumiti. "Kaya ko. This time, I won't let anyone dictate my life."Pagkarating sa kanilang bahay, agad niyang inasikaso ang mga papeles ng annulment. Hindi na siya magpapaliban.Sa abugado niya, diretsahan niyang sinabi ang gusto niya. "I want the process expedited. Whatever it takes, I want this marriage nullified as soon as possible."Nag-angat ng tingin ang abogado, halatang nag-
Habang halos hindi naman makagalaw si Azriel habang pinagmamasdan ang papalayong si Zarraeah.Ang babaeng matagal niyang hinintay.Ang babaeng buong buhay niyang inasam na muling makita.Ang babaeng minahal niya nang higit pa sa sarili niya.At ngayong nasa harapan na niya ito… aalis na ulit ito. At ngayon mukhang hindi na ito babalik.Hindi niya hahayaan.Hindi na niya kayang mawala pa ito."Zarraeah!"Parang nabasag ang katahimikan nang marinig ng babae ang sigaw ni Azriel. Mabilis siyang nagpatuloy sa paglalakad, pinipilit na huwag lumingon.Pero bago pa siya makalabas ng gate, naramdaman niya ang mainit na kamay ni Azriel na mahigpit na humawak sa kanyang braso."Zarraeah, please—don't do this," mahina, nanginginig ang boses niya. "Please don’t walk away from me."Napakuyom ng kamao si Zarraeah. Hindi niya dapat ito hinayaang habulin siya. Hindi niya dapat hinayaang makita siya ni Azriel sa ganitong sitwasyon."You have to let me go, Azriel," mahina niyang sagot."No." Umiling ito
Ilang araw nang nakakulong si Azriel sa loob ng kanyang mansyon. Hindi siya lumalabas, hindi rin siya kumakain nang maayos. Ang tanging ginagawa niya ay uminom—isa, dalawa, tatlong bote ng alak, hanggang sa manhid na siya sa sakit.Wala nang saysay ang bawat umaga. Para siyang patay na buhay.Sa loob ng kwarto niya, nagkalat ang mga bote ng alak, at amoy sigarilyo ang paligid. Nakahiga siya sa kama, walang direksyon ang tingin, tila wala nang dahilan para mabuhay.At ngayon, dumating ang kanyang matatalik na kaibigan—Dylan, Miguel, at Nagi.Pagkapasok pa lang nila, napahinto na sila sa nasaksihan.“Holy sht,” bulong ni Nagi habang tinitingnan ang kaawa-awang itsura ni Azriel. “Bro, you look like sht.”“Correction,” sabad ni Dylan. “Worse than sh*t.”Napangisi si Miguel, pero halata ang pag-aalala sa kanyang mukha. “Azriel…”Walang reaksyon mula kay Azriel. Nakahiga lang siya, nakatingin sa kisame, tila walang narinig.Lumapit si Dylan at umiling. “Ano ’to? Ano’ng ginagawa mo sa sarili
Napakuyom si Azriel ng kamao. Hindi niya alam kung nagagalit siya sa mga kaibigan niya, o sa sarili niya—dahil alam niyang tama sila.“Bro, hindi ka na bata,” dagdag ni Nagi, mas seryoso na ngayon. “You love her? Then fight for her. But do it right. Do you really think she’s gonna come back to you if you look like some homeless drunk?”Muli siyang natahimik.“T***, Azriel, stand the f*** up,” madiing sabi ni Dylan. “You’re Azriel Dela Vega. You don’t just sit around and wait for life to fix itself. Get up. Fix yourself. Make her regret leaving you.”Dahan-dahan, tinaas ni Azriel ang tingin sa kanila.Nakakita siya ng determinasyon sa mukha ng mga kaibigan niya—at sa kauna-unahang pagkakataon matapos siyang iwan ni Zarraeah, naramdaman niya ang bahagyang pagbalik ng apoy sa loob niya.“Sh***,” humugot siya ng malalim na hininga bago tumayo. “Fine.”Napangisi si Nagi. “That’s the spirit.”“Finally!,” sabi ni Miguel.Dylan crossed his arms, smirking. “Now, go clean up. You look like you
Sa loob ng kanyang opisina, hindi mapakali si Azriel. Nakatitig siya sa nakakalat na mga dokumento sa kanyang mesa—mga police reports, medical records, at newspaper clippings tungkol sa trahedyang nangyari labing-tatlong taon na ang nakalipas.Isang ulat ang nagsasabing si Zephyrine lang ang nakaligtas, ngunit may isa pang dokumentong nagsasaad na ang katawan ng pangalawang kambal ay hindi kailanman natagpuan.Malamig ang ekspresyon ni Azriel habang mahigpit na hawak ang isang lumang larawan—isang litrato ng pamilya Rivera bago ang aksidente. Doon, kitang-kita ang dalawang batang babae na magkamukhang-magkamukha.Biglang bumukas ang pinto at pumasok ang kanyang private investigator, dala ang bagong impormasyon."Sir, we dug deeper, just as you asked," seryosong sabi ng lalaki habang inilalapag ang isang bagong folder sa harapan ni Azriel.Nag-inat siya ng mga daliri bago binuksan ang mga papeles. Tila bumigat ang paligid sa bawat pahinang binabasa niya."Tell me everything," malamig n
Nakatayo si Azriel sa baybayin, nakatanaw sa madilim na alon na tila binabalik ang isang malagim na alaala mula labintatlong taon na ang nakalilipas. Ang hamog sa paligid ay tila multo ng nakaraan, bumabalot sa kanya habang kinakausap ang isang matandang mangingisda—isa sa mga huling nakakita sa trahedyang naganap noon.“Naalala mo ba ang aksidenteng nangyari dito labintatlong taon na ang nakalipas?” tanong ni Azriel, ang tinig niya’y malamig ngunit may bahid ng pag-asa.Bahagyang napaisip ang matanda bago tumango. “Oo, hijo. Isa ‘yon sa hindi ko malilimutan.”Napatingin si Azriel sa matanda, hinihintay ang kasunod na sasabihin nito.“May bagyo noon,” simula ng matanda, tila muling nabubuhay sa kanyang isipan ang eksena. “Malakas ang ulan. Kumukulog, kumikidlat. Wala akong magawa kundi panoorin ang dagat na nagwawala.”Tumigil ito saglit, saka muling tumingin kay Azriel. “Tatlo silang nasa tubig. Dalawang bata, isang babae. Pare-pareho silang nalulunod.”Malamig na hangin ang dumaan s
Nakatayo si Azriel sa baybayin, nakatanaw sa madilim na alon na tila binabalik ang isang malagim na alaala mula labintatlong taon na ang nakalilipas. Ang hamog sa paligid ay tila multo ng nakaraan, bumabalot sa kanya habang kinakausap ang isang matandang mangingisda—isa sa mga huling nakakita sa trahedyang naganap noon.“Naalala mo ba ang aksidenteng nangyari dito labintatlong taon na ang nakalipas?” tanong ni Azriel, ang tinig niya’y malamig ngunit may bahid ng pag-asa.Bahagyang napaisip ang matanda bago tumango. “Oo, hijo. Isa ‘yon sa hindi ko malilimutan.”Napatingin si Azriel sa matanda, hinihintay ang kasunod na sasabihin nito.“May bagyo noon,” simula ng matanda, tila muling nabubuhay sa kanyang isipan ang eksena. “Malakas ang ulan. Kumukulog, kumikidlat. Wala akong magawa kundi panoorin ang dagat na nagwawala.”Tumigil ito saglit, saka muling tumingin kay Azriel. “Tatlo silang nasa tubig. Dalawang bata, isang babae. Pare-pareho silang nalulunod.”Malamig na hangin ang dumaan s
Sa loob ng kanyang opisina, hindi mapakali si Azriel. Nakatitig siya sa nakakalat na mga dokumento sa kanyang mesa—mga police reports, medical records, at newspaper clippings tungkol sa trahedyang nangyari labing-tatlong taon na ang nakalipas.Isang ulat ang nagsasabing si Zephyrine lang ang nakaligtas, ngunit may isa pang dokumentong nagsasaad na ang katawan ng pangalawang kambal ay hindi kailanman natagpuan.Malamig ang ekspresyon ni Azriel habang mahigpit na hawak ang isang lumang larawan—isang litrato ng pamilya Rivera bago ang aksidente. Doon, kitang-kita ang dalawang batang babae na magkamukhang-magkamukha.Biglang bumukas ang pinto at pumasok ang kanyang private investigator, dala ang bagong impormasyon."Sir, we dug deeper, just as you asked," seryosong sabi ng lalaki habang inilalapag ang isang bagong folder sa harapan ni Azriel.Nag-inat siya ng mga daliri bago binuksan ang mga papeles. Tila bumigat ang paligid sa bawat pahinang binabasa niya."Tell me everything," malamig n
Napakuyom si Azriel ng kamao. Hindi niya alam kung nagagalit siya sa mga kaibigan niya, o sa sarili niya—dahil alam niyang tama sila.“Bro, hindi ka na bata,” dagdag ni Nagi, mas seryoso na ngayon. “You love her? Then fight for her. But do it right. Do you really think she’s gonna come back to you if you look like some homeless drunk?”Muli siyang natahimik.“T***, Azriel, stand the f*** up,” madiing sabi ni Dylan. “You’re Azriel Dela Vega. You don’t just sit around and wait for life to fix itself. Get up. Fix yourself. Make her regret leaving you.”Dahan-dahan, tinaas ni Azriel ang tingin sa kanila.Nakakita siya ng determinasyon sa mukha ng mga kaibigan niya—at sa kauna-unahang pagkakataon matapos siyang iwan ni Zarraeah, naramdaman niya ang bahagyang pagbalik ng apoy sa loob niya.“Sh***,” humugot siya ng malalim na hininga bago tumayo. “Fine.”Napangisi si Nagi. “That’s the spirit.”“Finally!,” sabi ni Miguel.Dylan crossed his arms, smirking. “Now, go clean up. You look like you
Ilang araw nang nakakulong si Azriel sa loob ng kanyang mansyon. Hindi siya lumalabas, hindi rin siya kumakain nang maayos. Ang tanging ginagawa niya ay uminom—isa, dalawa, tatlong bote ng alak, hanggang sa manhid na siya sa sakit.Wala nang saysay ang bawat umaga. Para siyang patay na buhay.Sa loob ng kwarto niya, nagkalat ang mga bote ng alak, at amoy sigarilyo ang paligid. Nakahiga siya sa kama, walang direksyon ang tingin, tila wala nang dahilan para mabuhay.At ngayon, dumating ang kanyang matatalik na kaibigan—Dylan, Miguel, at Nagi.Pagkapasok pa lang nila, napahinto na sila sa nasaksihan.“Holy sht,” bulong ni Nagi habang tinitingnan ang kaawa-awang itsura ni Azriel. “Bro, you look like sht.”“Correction,” sabad ni Dylan. “Worse than sh*t.”Napangisi si Miguel, pero halata ang pag-aalala sa kanyang mukha. “Azriel…”Walang reaksyon mula kay Azriel. Nakahiga lang siya, nakatingin sa kisame, tila walang narinig.Lumapit si Dylan at umiling. “Ano ’to? Ano’ng ginagawa mo sa sarili
Habang halos hindi naman makagalaw si Azriel habang pinagmamasdan ang papalayong si Zarraeah.Ang babaeng matagal niyang hinintay.Ang babaeng buong buhay niyang inasam na muling makita.Ang babaeng minahal niya nang higit pa sa sarili niya.At ngayong nasa harapan na niya ito… aalis na ulit ito. At ngayon mukhang hindi na ito babalik.Hindi niya hahayaan.Hindi na niya kayang mawala pa ito."Zarraeah!"Parang nabasag ang katahimikan nang marinig ng babae ang sigaw ni Azriel. Mabilis siyang nagpatuloy sa paglalakad, pinipilit na huwag lumingon.Pero bago pa siya makalabas ng gate, naramdaman niya ang mainit na kamay ni Azriel na mahigpit na humawak sa kanyang braso."Zarraeah, please—don't do this," mahina, nanginginig ang boses niya. "Please don’t walk away from me."Napakuyom ng kamao si Zarraeah. Hindi niya dapat ito hinayaang habulin siya. Hindi niya dapat hinayaang makita siya ni Azriel sa ganitong sitwasyon."You have to let me go, Azriel," mahina niyang sagot."No." Umiling ito
Pagkalapag ng eroplano sa Pilipinas, isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ni Zephyrine. Matagal siyang nawala, ngunit hindi para bumalik sa nakaraan. Babalik siya upang ayusin ang buhay niya—para sa anak niya, at para sa lalaking tunay niyang mahal si Aiden.Bitbit ang anak niya, mahigpit niyang hinawakan ang maliit na kamay nito habang naglalakad palabas ng airport."You're home, baby," bulong niya, hinalikan ang noo ng bata.Sa tabi niya, tahimik lang si Tiffany habang pinagmamasdan siya. "Sigurado ka bang kaya mo na? You know, facing everything again?"Napatingin siya kay Tiffany at pilit na ngumiti. "Kaya ko. This time, I won't let anyone dictate my life."Pagkarating sa kanilang bahay, agad niyang inasikaso ang mga papeles ng annulment. Hindi na siya magpapaliban.Sa abugado niya, diretsahan niyang sinabi ang gusto niya. "I want the process expedited. Whatever it takes, I want this marriage nullified as soon as possible."Nag-angat ng tingin ang abogado, halatang nag-
Siyam na buwan.Siyam na buwang tila hinuhukay ni Azriel ang buong mundo para lang hanapin ang babaeng mahal niya.Araw-araw, bumabalik siya sa lumang mansyon ng mga Rivera, umaasang baka may bakas na iniwan si Zarraeah o kahit si Zephyrine. Pero sa bawat pagkatok niya sa pintuan, sa bawat pagdaan niya sa mga silid, wala siyang ibang nadaratnan kundi katahimikan.“Damn it…” Napalunok siya habang nakatitig sa lumang portrait ni Zarraeah sa hallway ng bahay. “Where the hell are you?”Nandoon pa rin ang mga alaala nila—ang bawat tawanan, ang mga lihim nilang pag-uusap, ang mga sandaling tanging sila lang ang nagkakaintindihan. Pero ngayon, lahat ng iyon ay parang usok na unti-unting naglalaho.Umupo siya sa gilid ng hagdan, hinayaan ang sariling madurog sa bigat ng pangungulila.Minsan, iniisip niya kung ito na ba ang karma niya—kung ito na ang kaparusahan sa mga nagawa niyang mali noon. Dahil ngayon lang niya naranasan ang ganitong sakit, ang ganitong pagkalugmok dahil lang sa isang bab
Isang tahimik na gabi, mahimbing na natutulog si Zephyrine sa kanyang kama nang biglang dumaloy ang matinding sakit sa kanyang tiyan. Napamulagat siya, napahawak sa kanyang tiyan, at agad niyang naramdaman ang mainit na likidong dumaloy sa kanyang hita."Oh my God..."Hingal na bumangon siya, pinilit na abutin ang bedside lamp para gisingin si Tiffany."Tiff... I think my water just broke," nanginginig niyang sabi.Agad na bumangon si Tiffany, nagmadaling kinuha ang hospital bag na matagal nang nakahanda."Okay, Zeph, huminga ka ng malalim. Kailangan nating makarating sa ospital ngayon," sabi nito, pilit na pinapanatili ang kalmado nitong tono.Habang nasa sasakyan, pabilis nang pabilis ang kanyang paghinga. Dumadalas ang contractions at pakiramdam niya ay parang may pumupunit sa kanyang loob."Kakayanin ko ‘to… Para kay baby."Pagdating sa ospital, agad siyang dinala sa labor room. Pinilit niyang huminga nang malalim, pero sa bawat contraction, parang gusto na niyang sumuko."Nurse,
Mula nang dumating si Zephyrine sa U.S., unti-unti niyang isinasaayos ang kanyang bagong buhay. Hindi naging madali ang lahat, pero hindi siya nagpatinag. Para sa anak niya, handa siyang gawin ang lahat.Sa tulong ni Tiffany, nagsimula siya sa regular na check-ups. Ang unang ultrasound niya ay isang emosyonal na sandali. Nang makita niya ang maliit na buhay na lumalaki sa loob niya, hindi niya napigilang mapaluha."Baby..." mahina niyang bulong habang nakatingin sa screen."It's beautiful, isn't it?" sabi ng doktor, nakangiti habang tinitingnan ang kanyang anak sa monitor.Tumango siya, hindi na nagtangkang magsalita dahil baka hindi niya mapigil ang pagluha.Dahil wala siyang ibang aasahan, si Tiffany ang naging katuwang niya sa lahat ng bagay—mula sa pag-aalaga sa sarili hanggang sa pagbili ng mga gamit para sa kanyang baby.First TrimesterAng unang tatlong buwan ay hindi naging madali. Madalas siyang nasusuka tuwing umaga, may mga araw na halos hindi siya makatayo sa kama dahil sa