KABANATA 4

Gustong-gusto lumuhod at magmakaawa ni Eys sa harapan ni Mason pero alam niya na sa mga ganitong tipong tao ay mabilis ito mainis lalo sa kaniya.

Kaya wala siyang lakas na lumabas sa hotel at dahan-dahang lumakad papalayo.

“Astrid,” pagtawag sa kaniya ng lalaki kaya nilingon niya itong may namumuong pag-asa sa puso niya.

“You decide for yourself,” sabi nito at itinaas ang bintana ng sasakyan saka humarurot paalis. Walang pananakot sa boses nito pero parang binibigyan siya nito ng ultimatum.

Sa takot ay agad siyang tumakbo at sinalubog ng hangin ng gabi. Medyo nanginig pa siya dahil sa suot pero tuloy-tuloy lang siyang tumakbo.

‘Meron pa namang ibang paraan hindi ba? Hindi ba at sabi naman ni Kai na magkaibigan ang mga ito?’ 

Punong-puno na siya ng katanungan. Tila ang isip niya ay hindi napapagod na gumawa ng paraan para lang makatakas sa sitwasyon niya ngayon.

Hindi naman niya madadaya ang sarili pero hindi niya na talaga maibibigay ang gusto ng lalaki!

Pagkarating niya sa kanilang bahay ay agad siyang napasalampak paupo sa biglaang panghihina.

Ang bahay nila na isang langaw na lang ang pipirma at matutumba na. Halata na rin na luma dahil ang dingding nila ay inaanay na.

“Ate?” Tawag ng isang nanghihinang boses sa loob ng bahay.

Sinuot niya muna ang unang jacket na nakita niya bago nilapitan ang kapatid na nakaupo sa isang upuan habang nakaharap sa bintana.

“Nakabalik ka kaagad, ate?”

Hindi niya na pinansin ang tanong nito bagkus ay nagtanong siya rito. “Pumasok si mama sa trabaho ngayong gabi?”

“Opo.”

“Uminom ka na ba ng gamot?”

Sa tanong niya ay hindi man lang maiiling ng kapatid ang ulo dahil sa panghihina. “Ayoko po inumin, ate. Sobrang pait. Hindi naman ako gumagaling…”

Sa narinig ay agad niyang binuksan ang kabinet sa tabi nito at kinuha ang botelya ng gamot at kumuha ng dalawang tableta saka iniabot sa kapatid kasama ang isang basong tubig. 

“Kailangan mo ‘to inumin, bilis,” mariing utos niya.

Walang ibang gamot para sa sakit ng kapatid niya. Wala ring doktor ang gusto mag-opera dito sa kawalan nila ng sapat na pera.

“Ate, alam mo ba kagabi sa sobrang antok ko pero hindi naman ako makatulog. Tapos ang hirap pa huminga,” sumbong nito.

Niyakap niya ang kapatid na halos buto’t-balat na lang ang katawan. 

“Inumin mo na ang gamot mo, Freya Helena. Magiging ayos ka rin pagkatapos mo ‘yan inumin.”

Sinunod naman siya ng kapatid at agad isinubo ang mga gamot at ininuman ng tubig. Sa bilis nito ay naibuga nito ang medisina kasama ang tubig at halos masuka pa.

Naawa siya sa kalagayan ng kapatid at parang pinapatay din siya sa nakikitang paghihirap nito.

“Huwag… huwag na lang tayo uminom ng gamot, ha? Gusto mo ba kumain ng karne gaya ng steak?”

“Steak po? Masarap ba ‘yan, ate? Baka masayang lang pera po natin.”

Mas nalungkot siya sa sinabi nito. Dahil sa sakit ng kapatid ay naubos ang savings nilang pamilya matagal na panahin na ang nakalipas. Kung hindi dahil sa kalahating milyon na naiwan sa kaniya ay hindi sila makakaabot hanggang ngayon.

“Masarap na masarap! Kaya dapat maayos ang tulog mo ngayon, ha? Dadalhin ka bukas ni ate sa steak house.”

Taliwas sa sinabi sa kapatid ay hindi siya nakatulog ng maayos. Takot na baka paggising niya ay hindi niya na maabutang humihinga ang kapatid.

Kinabukasan, pagkauwi ng kanilang ina ay agad itong natulog. Pagod sa kakatrabaho magdamag para makabili sila ng gamot na palaging iniinom ng kapatid.

Dahil sa pangako kay Freya kagabi ay dinala nga niya ito sa isang high-end restaurant. Mukhang pangmayaman at ang kanilang kupas na damit ay hindi bagay sa lugar pero pinapasok pa rin sila ng guard at inalalayan pang makaupo mg maayos ang kapatid.

Hindi alam ng kapatid kung saan ilalagay ang kamay at pati paa nito ay takot itapak sa sahig.

“Ate, sa iba na lang tayo kumain,” pabulong na sabi ng kapatid.

“Bakit? Ayaw mo ba rito? Nakaorder na ako ng pagkain eh.” Ibinigay niya ang menu sa naghihintay na waitress at tuluyan nang binalingan ang kapatid na nakatingin lang sa kaniya.

“Huwag kang mag-alala! May discount coupon ako rito kaya hindi na mahal ang babayaran natin.”

Sa kalagitnaan ng pag-uusap nilang dalawa ay nakarinig siya ng komusiyon sa labas at nang tingnan niya ito ay nakita niya ang lalaking kasama kagabi na napapalibutan ng maraming tao.

Agad niyang ibinaba ang ulo sa takot na mahuli siya nito. Halos lumabas ang puso niya nang marinig ang yapak nito na papalapit at palakas ng palakas.

Kipkip ang table napkin ay nakita niya ang pares ng matingkad na itim na sapatos na tumigil sa tabi niya.

“Ate, kilala mo ba ‘tong lalaki?” Pagtawag sa kaniya ng kapatid at nang tingnan niya si Mason ay halos malaglag ang panga niya sa itsura nito. Effortless manghubad ng panty, kahit tumayo lang ito ng matagal ay siguradong maraming babaeng lalabasan.

Hindi na tinangkang itanggi ni Eys na kakilala niya ang lalaki bagkus ay inipon niya ang lahat ng lakas ng loob para batiin ito.

“What a coincidence, master—” Bago pa matapos ang sinasabi niya ay nagsalita rin ang lalaki habang kunot noong nakatingin sa kaniya.

“Bakit nakapasok ang mga tulad mo rito?”

Ibinuka niya ang bibig ngunit bago pa siya makasagot ay tinalikuran na siya ng walang modong lalaki.

“Ate?”

Gusto sana niyang sagutin ang kapatid na hayaan na lang ang lalaki at may topak ito sa ulo pero hindi niya magawa sapagkat nasa tabi lang nila ang lamesa nito— ang panginoon ng medisina na kaniyang ninanais.

Buti na lang ay dumating na agad ang mga pagkain kaya nabaling ang atensiyon nila rito.

Akmang bubuhusan niya na ng juice ang kapatid ay nabitawan nito ang inumin sa sahig.

Ang pulang juice ay kumalat sa sahig. Kakulay ng dugo.

“Freya? Freya?!” Takot na tawag niya sa kapatid.

Sunod-sunod ang paghinga nito, malalalim at mabilis na pumutla ang mukha.

Hinawakan niya ang kamay ng kapatid, “anong masakit sa ‘yo, Freya?”

Hindi na ito makapagsalita at tuluyan nang nahulog sa sahig. Nagkalat na ang kanilang pagkain dahil nahila rin nito ang mantel pero wala nang pakialam sa iba si Eys, ang tanging naiisip na lang niya sa ngayon ay ang kalagayan ng kapatid.

Habang si Mason naman na narinig ang kaguluhan ay dumilat lang ang mga mata at walang pake sa nangyayari sa paligid niya.