Chapter 4

Habang naglalakad ako palabas ng restaurant, nag-aalab ang galit sa aking dibdib. Not minding , Luther who's calling my name from behind. na parang isang anino, na patuloy na sumusunod sa akin, tinatawag ang pangalan ko. "Teka, bakit ba ako sumama dito?" tanong ko sa sarili ko. Akala ko kasi may mahalagang sasabihin, pero ito na lang pala—ang balita na si Aye ay buntis. 

Masaya ako para sa kanya, I'm happy that Aye is pregnant. Altho medyo nakaka tampo rin kasi, ako na lang pala ang hindi nakaka-alam ng pag bubuntis niya. 

I took her for too long to tell me, dahil masyado na raw akong naging busy. 

Nilingon ko ang aking likuran at mas lalong nag alab sa inis ang aking nararamdaman ng makita si Luther, na na kasunod pa rin sakin. 

"Can you please stop following me?" inis kong sigaw. 

Kunti na lang kasi at mababato ko na siya ng sandals na sout ko. Hindi parin humuhupa ang inis ko. 

Grabe ang kaba na nararamdaman ko kanina. Sa isipin na baka ma apektohan ang pagiging magkaibigan namin sa pwede sabihin niya. 

Akala ko kasi talaga kung ano ka importante. 

“I'm not following you,” he said, “Nagkataon lang na iisa lang dadaanan natin papuntang parking lot.” Sambit niya

Napahiya ako roon, dahil totoo rin naman na iisa lang talaga ang dadaanan namin. 

Habang naglalakad kami, ramdam ko ang tensyon sa hangin. Ang bawat hakbang ay tila nagiging mabigat, at ang mga mata niya ay tila may sinasabi na hindi ko maunawaan. Sa bawat sulok ng parking lot, may mga anino na tila nagmamasid sa amin. 

Bigla, may narinig akong tunog mula sa kung saan. Isang malakas na kalabog na nagpagising sa akin mula sa aking mga iniisip. Lumingon ako, at doon ko nakita ang isang pamilyar na mukha na nagmamadaling lumapit. 

“Bakit nandiyan ka?” tanong niya, na puno ng pag-aalala. 

Ngunit bago ko siya masagot, naramdaman ko ang presensya ng isang tao sa likuran ko. Isang tao na tila nagmamasid sa aming dalawa. 

Laking papa sasalamt ko na at kasama ko si Luther kaya kahit papano ay nabawasan ang kaba na nararamdaman ko. 

Habang naglalakad kami patungo sa parking lot, biglang bumuhos ang ulan. Ang mga patak nito ay tila nag-aanyaya sa akin na mag-isip. Biglang nag-flashback sa isip ko ang mga alaala namin mga tawanan, mga lihim, at mga pangarap na sabay naming binuo noon.

“Magpa-silong muna tayo, lumalakas ang ulan,” aya niya, ang boses niya puno ng pag-aalala.

“Wag na, doon na lang sa kotse mo,” tanggi ko, pinilit ang sarili na huwag makipag-argumento. “Marami pa akong dapat ayusin sa opisina.” 

Mabilis akong naglakad papalapit sa sasakyan, hindi na siya pinansin. Pero narinig ko ang mga hakbang niya sa likuran ko, kahit na bakas ang inis sa mukha niya. 

“Nagpa-ulan ka, baka magkasakit ka pa sa ginagawa mo,” sabi niya, halata ang irritation sa boses niya.

Napa-ismid ako sa sinabi niya. “Eh, ano naman?”

Binuksan ko ang pinto ng kotse at agad na pumasok sa backseat. 

“Why are you sitting there?” tanong niya, nakakunot ang noo habang nakatingin sa akin.

Pinagtaasan ko siya ng kilay. “Obviously, dito ako uupo.”

“I'm not your driver,” sagot niya, ang iritasyon lumalabas sa kanyang mga mata. “So sit the fvck in here, in the front seat.”

“Ayaw ko,” matigas kong sagot. Bahala ka diyan.

“Sit the fvck in here, now, Jace,” bulyaw niya, ang boses niya ay nagbigay ng panginginig sa akin.

“Sabing ayaw ko!” giit ko, ngunit sa loob ko, medyo nagulat ako sa pagsigaw niya. 

“Your going to fucking sit here. Now, Jace,” bulyaw niya na tila malapit ng ma ubos ang pasensya. 

“Bakit ba?” tanong ko, nag-uumapaw sa pagkalito.

Tumingin siya sa akin, he greeted his teeth, ang mga mata niya ay puno ng galit at... pagnanasa? “Because I fvcking want you to sit beside me.”

Sa mga salitang iyon, hindi agad ako naka imik.

Pero wala akong nagawa kundi umupo sa tabi niya, ang puso ko ay tila naglalabanan sa loob ng aking dibdib. Napaka-lakas ng tibok nito, tila ba may nagbabalik mula sa limot ng nakaraan. Kanina, magkatabi naman kami, pero hindi ganito kalakas ang tibok ng puso ko. 

Habang unti-unting bumabalik ang mga alaala ng limang taon na ang nakalipas, naramdaman ko ang pamilyar na takot at pagnanasa na pilit kong kinukubli. Sa kabila ng lahat ng pagsisikap kong kalimutan siya, tila ba ang kanyang presensya ay nag-aapoy ng damdaming hindi ko na dapat nararamdaman pa. 

Dahil matagal ko na iyong binaon sa limot. 

Tumingin ako sa labas ng bintana ng sasakyan, ang mga tanawin ay nagiging malabo habang ang mga alaala ay nagiging mas maliwanag. “Sana pagkatapos nito, Luther, huwag mo na akong kulitin o kausapin," bulalas ko, sinira ang katahimikan na tila nagiging mabigat. “Alam ko na kung ano ang gustong sabihin ni Aye.” 

“ Kaya sana, huwag mo na akong gulohin pa,” dagdag ko, ang pilit nilalakasan ang boses kahit na ang puso ko ay naguguluhan sa nararamdaman. 

Matagal ba siya sumagot. “Sorry,” sagot niya. 

Napalingon ako sa kanya, ang mga mata ko ay puno ng pagdududa. “Sorry?” tanong ko, 

Ang puso ko ay nag uumapaw sa galit na nararamdaman. Is he really sorry for what he did years ago? Ginawa niya akong tanga, sinira ang kung anong meron kami.

“Yeah,” tumango siya, “Sorry because I can't.”

Napaawang ang aking labi sa kanyang sinabi. Anong “I can't”? What the fvck! Huwag mong sabihing...

“I can't, Jace. Hindi kita kayang tigilan. At mas lalong hindi kita titigilan hanggat hindi tayo nagkaka-ayos.” Humigpit ang hawak niya sa manubela, ang kanyang mga mata ay naglalaman ng apoy ng kakaibang emosyon. “I will only stop once you become mine, again. Doon lang ako titigil sa pangungulit sa'yo.”

Dito na ako tuluyang napahinto, ang mundo ko ay tila huminto ng mga sandaling ito. Ang kanyang mga salita ay parang mga pangako at banta sa parehong pagkakataon. Sa kanyang seryosong mukha, walang bakas ng kahit anong biro. 

Habang ang sasakyan ay patuloy na umuusad sa madilim na kalsada, ang mga salita ni Luther ay nag-echo sa aking isipan. Ang kanyang mga pangako ay tila naglalakbay sa hangin, nagdadala ng mga alaala ng mga masayang sandali at mga sugat na hindi pa natutuyo. 

“Bakit ngayon, Luther?” tanong ko, ang boses ko ay halos isang bulong. “Bakit ngayon mo lang sinasabi ang lahat ng ito? Bakit hindi mo ito ginawa noon?”

Nakita ko ang pag-igting ng kanyang panga, ang kanyang mga mata ay tila naglalaman ng mga lihim na matagal nang nakatago. “Dahil noon, hindi ko alam kung paano ipahayag ang nararamdaman ko. Natatakot akong mawala ka, kaya pinili kong gawin ang lahat. Pero ngayon, alam ko na ang totoo. Hindi kita kayang mawala ulit.”

Ang mga salitang iyon ay tila isang kutsilyo na tumama sa aking puso. Ang sakit at saya ay sabay na naglalaro sa aking isipan. “At paano kung hindi ko na kayang magtiwala sa’yo? Paano kung ang mga sugat na iniwan mo ay hindi na kayang pagalingin?”

Tumigil siya sa pagmamaneho, ang mga mata niya ay nakatuon sa akin. “Jace, hindi ko maipapangako na magiging madali ang lahat. Pero handa akong ipaglaban ka. Handang ipakita sa’yo na nagbago na ako.”

Ang kanyang mga salita ay tila isang pangako, ngunit sa likod ng aking isipan, may mga tanong na naglalaro. “At paano kung ang pagbabagong ito ay isang ilusyon lamang? Paano kung sa huli, mas masakit lang ang dulot nito? Paano kung sa huli ay masaktan mo na naman ako?”

Naramdaman ko ang pag-igting ng tensyon sa pagitan namin. Ang hangin ay tila nagiging mabigat, puno ng mga hindi nasabing salita at damdamin. “Jace,” sabi niya, ang boses niya ay puno ng pakiusap, “bigyan mo ako ng pagkakataon. Isang pagkakataon upang ipakita sa’yo na kaya kong maging mas mabuting tao para sa’yo.”

Habang tinitingnan ko siya, ang kanyang mga mata ay puno ng determinasyon at pag-asa. Ngunit sa likod ng aking puso, may takot na naglalaro. Ang takot na muling masaktan, ang takot na muling magtiwala sa isang tao na minsang nagdulot ng sakit.

“Hindi ko alam, Luther,” sagot ko, ang boses ko ay nanginginig. “Hindi ko alam kung handa na akong buksan ang puso ko ulit.”

Ngunit sa kabila ng lahat, may isang bahagi sa akin ang nag-aalab sa pagnanais na muling maramdaman ang pagmamahal na nawala. Ang mga alaala ng aming mga ngiti, tawanan, at mga pangarap ay tila nagbabalik, nag-aanyaya sa akin na muling sumubok.

“Puwede bang simulan natin sa simula?” tanong niya, ang kanyang mga mata ay puno ng pag-asa. “Puwede bang bigyan mo ako ng pagkakataon na ipakita sa’yo na nagbago na ako?”

Hindi ako nakasagot agad sa tanong niya. Wala rin akong sagot na maibigay sa kanya. Hindi ko alam kung handa nab a ulit ako na sumubok. Parang hindi ko pa kasi kaya. 

What he did to me years ago, were still fresh and deep.