Prologue

"TAMA NA! Hindi ko na kaya!" nakakabinging sigaw ng isang babae.

"You can do it, just one push! Be brave, come on! You need to get your child out!" 

Asja's whole body trembled as she tried to push again. But no, she had no strength left. Pagkatapos niyang mailabas ang tatlo niyang anak ay wala ng natira ni katiting na lakas sa kanya. 

"Ire! Maiipit ang bata!" nakakairitang sigaw ng matandang doktora.

Hirap na hirap na si Asja. During the five months, she was tied up in an old warehouse, she lost a lot of weight due to a lack of resistance.

"Hija, umire ka! Gusto mo bang mamatay ang anak mo sa loob ng sipupunan mo?!"

Sa sinabi ng babaeng ito, kaagad na nagising ang malapit nang makatulog na katawan ni Asja. Though tired and struggling, Asja forced herself to push, and after so many pushes, Asja immediately breathed a sigh of relief when she heard the baby crying. A drop of tears dripped from her eyes... until she burst into tears.

"Babae ang huli," mahinang sabi ng matanda sa telepono ngunit rinig na rinig niya.

When they heard their sister crying, her children immediately began to cry as well. Ang tunog na iyon ay parang musika sa mga tenga ni Asja, ang mga tunog na iyon ay ayaw niyang makalimutan.

Asja's feeling right now is unsurpassed. Because as a mother, her children are here home, her angels.

Ngunit ang kasiyahan na kanyang nararamdaman ngayon ay kaagad nawala ng marinig ang boses ng taong kinasusuklaman niya.

Asja slowly looked at the place where she heard the voice. Doon, nakita niya ang sobrang pamilya na lalaki, paa hanggang ulo, naalala niya lahat ang bawat detalye dito. 

Ang taong sumira sa buhay niya, ang taong labis niyang kinasusuklaman, ang taong gusto niyang pagpira-pirasuhin sa galit, at ang taong hindi niya aakalain na gagawa sa kanya ng mga ito, ay nakatayo ngayon... sa harap ng kanyang mga anak.

Hirap man, pilit siyang nagsalita. "W-Wag kang l-lumapit sa mga... a-anak ko..." nahihirapan niyang sabi.

"Apat... Hindi ko inaasahan na kaya mo pa lang manganak ng apat sa edad mong iyan." rinig na rinig niya ang pangungutya sa boses nito.

"D-Don't touch... don't touch t-them please," umiiyak na pakiusap niya.

"You're pathetic. You are going to get pregnant... without you even knowing who that person is... you're really are pathetic,"  sabi nito.

Kitang-kita ni Asja kung paano hinamplos ng lalaki ang pisngi ng isa niyang anak. She clenched her fist on her chest, trying to catch her breath. Her world was spinning and she was covered with sweat. 

Asja tried to stand up but then, she was collapsed on the floor, making the floor full of her blood. Nakita niya na lalapit na sana ang matandang doktara sa kanyang ngunit kaagad ding huminto ng sinenyasan ito ng lalaki.

Asja lose her hope, she stared at the ceiling, letting her tears flow. She was trying to stifle her sobs so she wouldn't wake her children who were now asleep. She intertwined her hands together and put them against her lips while crying and begging for him to stop. She was tired of reliving the same fear over and over again.

"Please... please... let them go... let them live... please... ako na lang, ako na lang..."

"Let them go? Why? May mapapala ba ako sa oras na pakawalan ko ang mga anak mo?" tanong nito habang isa-isang hinahamplos ang pisngi ng kanyang mga anak.

Humikbi siya. "I will give you everything... ibibigay ko ang lahat... lahat... hayaan mo lang silang mabuhay ng masaya... nagmamakaawa ako... I will give you everything... my body... my freedom... my soul" palakas ng palakas ang iyak niyang bigkas.

Soul... she no longer wonders if she still has a soul. Dahil magmula ng maranasan niya ang lahat ng sakit, hindi niya naisip na babalik siya sa puntong kaya niyang ibigay ang kahit ano para lang sa buhay ng tao, sa buhay ng mga anak niya. 

Throughout her life, she never thought she had to beg this man. Hindi niya naisip na magpapakababa siya para sa kanyang mga anak. Hindi niya akalaing magagawa nila ito sa kanya.

Hindi nga siya nagkamali, dahil ng humarap ito sa kanya ay kaagad na tumama ang hinala niya. "Hmm, your freedom? Sa tingin mo pagkatapos nito, makakalaya ka pa?" 

"And your body? Nah, I'm not interested."

Aside from the cold that Asja felt because of the blood all over her body, she could still feel the coldness of her hand when she saw that the guy lifted one of her children.

"I wonder... if you know about your real parents... about your real identity, and... about the father of your children." sakristong sabi nito.

"Put my baby down," matigas niyang ani.

Even though it was very hard and there was a lot of blood coming out of her, she forced herself to stand up to get her child in his dirty hands. But before she could get up, she immediately collapsed.

"What's happening here?" 

That voice, don't tell me...

"She gave birth to quadruplets, Ate."

Upon hearing that voice, the hardships and pain she had experienced in this area quickly returned to her mind. Kung gaano kadaming luha ang bumagsak simula ng mapunta siya dito at kung gaano kadami ang dugo na nagkalat sa bawat sulok ng maliit na bodegang ito. 

"A-Anong ibig sabihin... nito?" naguguluhan siya.

Nang mga oras na iyon, wala siyang maramdaman na kahit ano sa sarili niya kung hindi awa. Gustong-gusto niyang ilabas ang nasa loob niya ngunit wala siyang magawa, para siyang buhay... ngunit wala ng silbi. 

"Why... Why are you doing this? Why are you doing this to me? Ano bang nagawa ko... para parusahan niyo ako ng ganito?"  labis na hinagpis na sabi niya.

Asja could think of no other reason for them to be angry with her. Because other than that, they treat each other like siblings.

"You don't need to know, because from the beginning ... your children are mine." 

It walked straight on without looking at her as if they had nothing to do with each other as if they didn't know each other. Its eyes did not have any emotion, except the delight after seeing the babies.

Saglit nitong pinagmasdan ang mga natutulog na bata bago nagsalita. "Take these four and come with me," sabi nito kay Wade.

Her body was giving up with so much blood coming out of her, she couldn't stand up. She tries to crawl where her old friend and brother are standing, but nothing, because it feels like her body was paralyzed.

"Wala... akong ginawa sa inyo... kaya bakit?" humagulgol niyang tanong.

It sarcastically laugh. "Wala kang ginawa? Are you serious? Don't you remember? 'You' killed my child, just like your mother did to my Mom." 

"A-Anong..."

"You killed my child, Asja. Nang mapatay mo ang anak ko... nawalan na din ako ng pagkatao. You owe 'this' to me because you killed my child."

Tahimik siya nitong nilagpasan habang hawak ang isa sa mga anak niya. Asja's pale face trembled when she saw that she was leaving the room with her child.

"Don't... wag niyong ilayo ang mga anak ko sa akin... No!" buong lakas na sigaw ni Asja.

"Don't worry, Asja, makakasama mo na din sila sa hukay mo. Just be patient."

Nagtataka siyang tumingin dito. Nagsimula na ulit itong maglakad habang hawak ang dalawang anak niya sa mga bisig nito at ang babae sa likuran nito.

He smirks and winks at her. "She will take the child who inherited your eye into your pit," pahina ng pahina ang boses nito.

Nang oras na makaalis sila, nanghihinang tumingin si Asja sa matandang doktora na naaawang nakatingin sa kanya. "Help me... Tulungan niyo po ako, tulungan niyo po ang mga anak ko..." ang pagod niyang mata ay walang tigil sa pag-iyak.

Mabilis itong lumapit sa kanya at iniangat uang hindi niya magalaw at puno na dugo niyang katawan. "Pagpasensyahan mo na kung--"

Parang huminto ang oras ng may narinig si Asja na tunog ng baril. Kitang-kita ni Asja ang tao na nakatayo sa likuran ng matandang ginang habang may hawak-hawak na baril. Dahan-dahan siya nitong ibinaba at bumulong. "B-Babae... at.. lalaki ang mga... anak mo, hija..." and for the second time, Asja heard someone saying something to her before dying. ​