Chapter 1

IN THE MIDDLE of the rain, there was a weeping woman named Asja de Gales standing in the distance, watching the de Gales family mourning the death of one of their family, Gabby de Gales.

Habang basang-basa sa ulan at nilalamig,  wala itong tigil sa pag-iyak. Pigil hikbing nanlalabo ang kanyang mga mata habang sinusulyapan ang lamay ng kanyang ina.

Her mother died while in the middle of buying ingredients for what they will cook for dinner. Someone said that someone might have killed her mother, someone said that her mother might have had a heart attack. But for Asja, none of that killed her. Nang madala ang kanyang ina sa hospital ay deniklara na itong dead on arrival.

Sobra ang pagsisisi niya sa nangyari, kung alam niya lang na ganoon ang mangyayari, sana sumama nalang siya nang umalis ito. If she only knew, it wouldn’t have happened, her mother wouldn’t have died.

Buong oras siya nakatayo at basang-basa ng ulan hanggang sa tuluyan ng mailibing ang kanyang ina. Labis ang hinagpis na kanyang nararamdaman. She didn't even see her mother one last time, nor did she even glance at her before burying her.

"Anong ginagawa mo dito?" 

Asja turned slowly when she heard that voice. Doon, nakita niya ang kanyang Auntie Gia na kaisa-isang sumuporta sa kanyang ina ng inampon siya nito.

When she found out that she was not her mother's real child, she didn't feel any disappoint or angry with her. Otherwise, she was even more thankful because she was the one who got her in the middle of the Kalibo Cathedral.

"A-Auntie Gia..."

"I said, what are you doing here?" ulit nito. 

Napalunok siya. Tumaas ang kanyang balahibo ng marinig ang malamig nitong boses. Hindi siya sanay na hindi siya nito nilalambing katulad ng dati, ngunit ano bang magagawa niya? She also blames her for her mother’s death. That's okay though, after all, even she, blames herself too much.

Mapait siyang ngumiti. "G-Gusto... Gusto ko po sanang makita si Nanay bago siya magpaalam, p-pero... huli na po ata ako,"

As the rain increased, she sobbed loudly. Hindi niya alam kung ano ang dapat niyang gawin. Hindi niya alam kung saan siya magsisimula... kung papaano siya uusod. Now that her mother is gone, she no longer knows how she will continue.

"Umalis ka na bago ka pa nila makita," sabi nito at tumalikod pabalik kung saan inilibing ang kanyang ina.

Lumakas ang kanyang pag-iyak. Gustong-gusto niyang lumapit sa kinalalagyan ng ina, nais niya muling maramdaman ang init ng katawan nito, nais niya muling marinig ang boses nito. Ngunit alam niya na oras na lumapit siya doon ay magkakagulo. But that didn't stop her, she ran quickly and immediately hugged the ground where her mother was buried.

"Nanay... Kung... Kung alam ko lang, sana sumama na lang ako sa inyo! Sana hindi ko na lang ginawa ang project ko! Hindi ko po alam 'nay... Hindi ko po alam kung saan magsisimula ng wala kayo... Please po, bumangon na kayo..." humagulgol siya.

"Anong karapatan mong pumunta dito?!" 

Mabilis na hinablot ng kanyang Auntie Iya, isa sa kapatid ng kanyang ina, ang kanyang damit. Pilit siya nitong inaangat at hinihila palayo sa lupa kung nasaan ang kanyang ina. 

"Ang kapal naman ng mukha mong magpakita pa dito! Pagkatapos ng ginawa mo kay Gabby... may gana ka pang pumunta sa burol niya?!"

Umiiyak lamang siya habang kinakaladkad ng kanyang tiyahin. Kung normal na araw siguro ito ay nasagot na niya ito, ngunit hindi, hindi ito isang normal na araw, dahil ang araw na ito ang araw na magpapaalam na siya sa taong nagpalaki sa kanya, sa taong mahal na mahal niya.

"Pakiusap, Auntie... Gusto ko lang pong makita si Nanay! Gusto ko lang po siyang makausap--"

Mabilis siyang napahawak sa kanyang pisngi ng sinampal siya ng kanyang Auntie Iya. Sa buong buhay niya, kailanman ay hindi siya nakaramdam ng sampal, dahil sa tuwing nakakagawa siya ng kasalanan ay kinakausap lamang siya ng mahinahon ng kanyang ina.

"Kung hindi ka lang niya inampon, sana kasama pa rin namin siya ngayon... At kung hindi dahil sa iyo, sana buhay pa siya ngayon! Naiintindihan mo?! Ikaw ang may kasalanan ng lahat! Ikaw ang dapat sisihin! Ikaw na lang dapat ang namatay!" 

Galit na galit itong hinablot ang kanyang buhok at walang sabi-sabing isinubsob siya nito sa putikan. Inaangat nito ang kanyang ulo at paulit-ulit siya nitong sinampal... in front of a crowd. Her Auntie Iya should have slapped her again when a man touched her hand.

"You are already making a scene. You..." tawag nito sa kanya. "Stand there and leave. You are disturbing." the man said.

Sa pinaghalong putik, ulan at luha ay lumabo ang kanyang paningin. Nang marinig niya ang boses nito ay nag-ibigay ito ng kakaibang payapa sa d****b niya na kaagad nawala. She quickly stood up and looked at the ground where her mother was buried.

"Mahal na mahal ko po kayo..." mahina niyang sabi at labag sa loob na dahan-dahan siyang naglakad papalayo doon.

"PASENSYA NA ineng, kailangan mo na talagang umalis. Ilang buwan ka ng hindi nakakabayad sa upa. Nagagalit na din ang asawa ko sa'kin,"

"Ganoon po ba?"

Tumango ito. "Pasensya na talaga, darating na 'yung bagong mangungupahan dito ngayong hapon, kaya kung pwede, sikapin mo sanang makaalis dito ngayong tanghali." 

Mapait siyang ngumiti at tumango. Alas sais pa lamang ng umaga ay kumatok na ito. Alam na niya na rin ang sasabihin nito. Sinarado niya ang pinto ng makaalis ito. 

She threw herself on the floor and ran her hand through her hair. Huminga siya ng malalim at tumingin sa kisame.

Mahigit anim na buwan na simula ng mamatay ang kanyang ina, at sa loob ng anim na buwan na iyon, wala siyang ginawa kung hindi mag-aral, umiyak, mag-aral, matulog at kumain. Naputulan na din siya ng tubig at kuryente dahil wala na siyang oras maghanap buhay dahil graduating na siya ngayong taon sa kursong education.

If someone will know what she was doing in her life, they would judge her and make accusations. Like, why is she alone? I wonder if it's true that she killed her mother?

There are times when Asja wanted to give up but every time she thinks of her mother's wonderful face smiling at her, even though the world is horrible to her, she, Asja will not lose hope. When the roughest time comes, hihinga lamang siya ng malalim at iisipin na pangarap ng kanyang ina na makapagtapos siya sa pag-aaral. 

Pagkatapos ng ilang minutong pag-iisip, tumayo si Asja at pumunta sa kanyang kwarto at inayos ang kanyang mga gamit at ang iisang damit ng kanyang ina na natira sa kanya.  Matapos kasi ng tatlong araw nang mailibing ang kanyang ina, pumunta sa kanilang bahay ang kanyang Tita Gia upang kuhanin ang gamit ng kanyang nanay. Wala dapat itong ititira ngunit nagkamakaawa siya na iwan ang paboritong damit ng kanyang ina. 

She stopped walking when she saw herself in front of the mirror. She saw her deep green eyes and her shiny and long brown hair. Bata pa lamang siya, marami ang nagtatanong sa kanya kung bakit ganoon ang kulay ng kanyang mata at buhok na sinusuklian lamang niya ng isang maliit na ngiti at kibit-balikat.

Asja lifted her hands and put them behind her ear, then she pressed her fingers to her lips, making them pinkish than before. From her deep green eyes that deepened even more due to her vigilance and her pointed nose that she thought was her asset.

Habang nag-aayos ng gamit, narinig niya na bumukas ang pintuan ng kanilang sala at kasunod noon ay ang boses ng kanyang kaibigan na si Winona Haydell.

"Gem?" that was her nickname, short for her secondname, Gemini. Her mother named her Asja Gemini because her eyes looks Green Gem and G for Gabby. 

"Nandito!" sigaw niya.

Winona was Asja's childhood friend. She comes from a rich and known family. They met in the park eighteen years ago. At that time Winona was being bullied by a bully, and Asja helped her get rid of it. And that's how their friendship started.

Nang makapasok, kaagad nitong nakita ang mga maleta at damit na nakakalat sa kanyang higaan. "Where are you going?"

She lifelessly chuckled. "Pinapaalis na ako,"

Lumaki ang mga mata nito at patalong humiga sa kanyang kama. "What?! Saan ka pupunta niyan?"

She shrugged. "Ewan..." 

"Pwede kayong tumira sa bahay kapag pinaalis kayo dito,"

Nang maalala niya iyon ay alam niya kaagad kung saan muna siya titira. Sinabi ng kanyang Auntie Gia 'yon noong nabubuhay pa ang kanyang ina, nang dumalaw ito dito sa kanilang bahay.

"Doon muna siguro ako sa kila Auntie," aniya.

"Why don't you come to our house instead?" titig na titig na sabi ni Winona.

Umiling si Asja. "Ano ka ba! Nakakahiya no," 

"Anong nakakahiya ka dyan, 'diba close kayo nila Dad at Wade? Tsaka bestie tayo," umiirap nitong sabi na nagpatawa kay Asja.

"Masyadong malayo ang bahay niyo sa eskuwelahan ko, at hindi pwede kasi magiging pabigat lang ako doon."

Muli siyang inirapan ni Winona bago ito tumayo at tinulungan siyang maglagay ng gamit sa maleta. Sandaling namayani ang katahimikan sa kanila bago ito binasag ng tanong ni Winona na nakapag-patigil sa kanya. 

"Hindi ba... iyong pamilya ni Tita Gab,  galit sayo kasi... sinisisi ka nila sa pagkamatay ni Tita? Kaya... paano ka titira doon?" nag-aalangan nitong tanong.

Natigilan siya sa tanong nito. Naalala niya kung paano siya kausapin ng kanyang Auntie Gia at tignan na parang hindi siya nito kilala noong burol ng kanyang ina. 

Galing sa mayamang angkan ang kanyang kinilalang ina na si Gabby de Gales, ngunit pinalayas ito ng sariling ina dahil kahihiyan daw sa kanilang angkan ang pagkakaroon ng ampon. Buong pusong tinanggap nito ng naging desisyon ng kanyang ina. At sa nangyaring 'yon, lahat ng pamilya ng kanyang ina ay galit sa kanya. Bukod sa kanyang Auntie Gia na tumulong sa kanyang ina na magpalaki sa kanya.

"Hindi ko alam," ang tangi niyang nasabi.

Pagkatapos ng ilang oras, tapos na siya sa pagliligpit. Nasa harapan na siya ng kanilang bahay. Bitbit ang gamit sa mga kamay, nakatingin siya sa bahay na kanyang kinalakihan, kung saan nandoon ang mga magagandang alala niya at ng kanyang ina. 

Huminga siya ng malalim at nagsimula ng humakbang sa medyo maputik nilang daanan. Tuwing umuulan kasi ay nagkakaputik doon. Hindi na siya nakapagpaalam sa kaibigan dahil dali-dali itong umalis nang may tumawag kanina dito.

Sumakay siya sa dyip papunta sa bahay ng kanyang Auntie Gia. Nang makarating, kaagad siyang pinapasok ng mga katulong at sinabing maghintay lamang ng kaunti.

Ilang sandali lamang ay may narinig na siyang tunog ng sapatos sa kanyang likuran. Pagkalingon, nakita niya ang kanyang Auntie Gia na walang emosyon na nakatingin sa kanya. 

"Magandang hapon po," bati niya.

"Why are you here?" 

Napalunok siya. Malalim siyang huminga bago nagsalita. "P-Pinalayas na po k-kasi ako sa tinitirahan namin ni nanay kasi hindi na po ako nakakabayad ng renta..." panimula niyang paliwanag.

Tumingin siya sa mga mukha nito na laging nakangiti sa kanya dati. Kinagat niya ang kanyang labi at nagpatuloy. "W-Wala na po akong matutuluyan k-kaya... naisip ko na p-pumunta dito," mahinang sabi niya.

"You can't," sabi nito at tumalikod.

Napatanga si Asja. Hindi niya inaaasahan na hindi ito papayag. Ilang sandali siyang natahamik. "P-Pero... wala na po talaga akong mapupuntahan. P-Pakiusap po Auntie," naluluha niyang pakiusap.

Huminto ito. "Okay. You can stay here,"

"T-Talaga po? Salamat--"

"Pwede kang tumuloy dito pero hindi bilang isang miyembro ng pamilya ko, and you can stay here as long as you pay for your rent," huling sabi nito bago nagpatuloy sa paglalakad.

She bit her lower lip to prevent her for crying. Kailangan niyang makapaghanap kaagad ng trabaho para pang-tustos niya sa sarili niya at pambayad na din sa pagtira niya dito. Huminga siya ng malalim. Kaya ko ito. Kapit lang.