Chapter 1

“You’re fucking useless!” Napapikit ako nang mariin nang maramdaman ang marahas na pagtumba dahil sa ginawang pagtulak sa akin ni dad papasok sa bodega kung saan niya ako madalas ikinukulong. Agad ko itong sinamaan ng tingin, dahilan para lumapit siya at sampalin ako.

Tipid akong ngumisi at muling hinarap ang walang kwentang ama. Kung alam ko lang na magiging ganito ang buhay ko sa puder niya, sana ay hindi na ako umalis sa ampunan.

Whenever I did something he didn’t like, he wouldn’t hesitate to lock me up and beat me up. I’m already sick of it!

“Did you just glare at me? Are you finally showing your true color?!” sigaw niya, dahilan para maikuyom ko ang mga kamao, pilit pinapakalma ang sarili ngunit hindi ko iyon magawa. I’ve already had enough of his bullshits.

He’s been treating me like a dog for freaking 15 years. Simula nang madiskubre niyang anak niya ako sa kasambahay na nabuntis niya noon ay kinuha niya ako sa ampunan. Binigay niya sa akin ang apelyido niya at binihisan, pero kahit kailan ay hindi niya ako itinuring na anak.

“I won’t marry Mr. Cresio.” desidido kong sabi. “He’s divorced, he’s almost trice my age and a womanizer at that.”

“You think you have a say in this, Citrine?” Tumawa siya nang nakakaloko bago maupo sa harap ko at hilahin ang buhok nang sa gano’n ay umangat lalo ang tingin ko sa kanya.

“Kaya kita binuhay at binihisan ay para magamit ka, nowㅡdo what I tell you and pay all the price I spent to raise you!”

Muli akong napangisi nang marinig iyon sa bibig niya. Gusto kong duraan ang mukha niya, I’m tired. I don’t want to live like this anymore.

“Utang na loob ko pa ‘yon? Did I tell you to raise me?” madiing tanong ko na halatang ikinagulat niya, ito yata ang unang beses na sasagot ako sa kanya nang ganito matapos ang ilang taong pangmamaltrato niya sa akin.

“If you want to save your company, bakit hindi ikaw ang magpakasal kay Mr. Cresio? Tutal mukhang bagay kayo.”

Nanatiling nakanganga ang kanyang bibig at tila hindi nagproseso sa utak ang naging asal ko. As much as possible, ayoko siyang bastusin nang ganito dahil kahit paano ay marunong akong tumanaw ng utang na loob.

Kahit ilang beses niya akong saktan, hinahayaan ko iyon dahil ama ko pa rin siya. I did everything to make him proud, I endured everything because I want him to see me as his daughter, but I no longer want that. Kahit anong pagtitiis ang gawin ko, hindi niya ako mamahalin.

Sa murang edad, naranasan kong ma-bully ng mga kapwa kong orphan. Sa murang edad naranasan kong ma-sexual abuse ng mga hardinero sa ampunan. I hate my mother for leaving me in that hell kaya noong malaman ko na aampunin ako ng biological father ko ay nagkaroon ako ng pag-asa, pero hindi ko alam na mas masahol pa pala ang magiging buhay ko kasama siya.

“Wala kang utang na loob!” Marahas niyang binitawan ang buhok ko at nagmamadaling lumabas, pagbalik niya ay bitbit na niya ang latigo at walang habas iyong pinaghahampas sa akin.

It’s okay, I’m already used to it. Pumikit na lamang ako sa bawat latay at hinayaang pumatak ang luha ko sa maalikabok na sahig.

“Gising.” Marahan kong minulat ang mga mata ko nang maramdamang may sumipa sa akin. Tiningala ko kung sino ‘yon at dahan-dahang bumangon para tingnan si Maria, isa sa mga kasambahay sa hacienda.

“Bumalik ka na raw sa kwarto at magbihis sabi ni Sir Fabian.” aniya at napahawak na lamang ako sa lalamunan ko dahil tuyong-tuyo na iyon. Tatlong araw nila akong hinayaan dito, hindi nila ako pinakain o binigyan man lang ng tubig. Their cruelty towards me worsens as time goes by.

“Ano ba? Bingi ka? Dalian mo. Marami pa akong gagawin!” singhal ni Maria. Kung hindi lang siya nakasuot ng unipormeng pangkatulong ay iisipin kong isa siya sa mga may mataas na posisyon dito sa hacienda.

Kung gaano kasama ang mga nakasama ko sa ampunan, doble noon ang pagkademonyo ng mga tao rito sa Hacienda Lustrio. Kahit katulong ay walang tumatrato sa akin ng tama kahit pa dala ko ang apelyidong Lustrio. Kilalang pangalan ng isa sa mga pinakamayaman na pamilya sa bansa.

People think that I’m leading a princess life because of my surname and how elegant I carried myself, but it’s the exact oppossiteㅡnot once, have I experienced being treated like a princess. I am more like a tool in the family.

“Ate Citrine.” Gumuhit ang ngiti sa labi ko nang makasalubong ko si Trisha sa hallway paglabas ko ng kwarto. Siya lang ang nag-iisa kong kakampi rito sa hacienda and yesㅡshe’s my sister at ako ang panganay. Tatlong taon ang pagitan ng edad namin, nauna kasing mabuntis ni dad ang nanay ko, but my mother’s not a mistress. She was raped.

Nalaman ko lang ang tungkol doon nang tumungtong ako rito sa mansion at sabihin iyon ng isa sa mga naging kaibigan ni mom. Ang sabi niya ay pinalabas ni dad na inakit siya ng nanay ko, but the truth isㅡshe was raped. Unfortunately, wala na ang kaibigan ni mom. She already passed away.

“I heard what happened. I’m sorry, pinilit kong kumbinsihin si dad na palabasin ka pero hindi niya ako pinakikinggan.” Mahigpit akong niyakap ni Trisha, dahilan para mapapikit ang isa kong mata. Masakit pa rin kasi ang buo kong katawan, hindi pa gumagaling ang mga latay sa akin dahil hindi naman iyon nagamot but, here I amㅡbihis na bihis na akala mo’y walang nangyari.

“It’s okay, don’t apologize. It’s not your fault.” Ngumiti ako at saka ipinatong ang palad ko sa ulo niya pagkakalas namin sa yakap.

“A-Are you really going to marry that old man?” tanong niya habang nakaiwas ang tingin sa akin. Nawala ang ngiti ko at bumuntong hininga.

“No, I don’t want to marry him. That’s why I’m going to convince dad.” Hinawakan ko ang kamay niya at saka isinabay sa akin sa paglalakad papuntang dining.

Usually, si Dad, Auntie Olivia, Oliver, at Trisha lang ang magkakasamang kumain. Ayaw na ayaw ng pamilya na sumasabay ako sa kanila except kapag ganitong mayroon kaming bisita. I’ve always been neglected for as long as I can remember, pero nagbabago iyon kapag nasa harapan kami ng ibang tao.

We’re only family when they feel like it. Nagiging pamilya lang kami kapag nasa harap ng publiko dahil pinapanatili nila ang magandang imahe at reputasyon ng Lustrio.

“Oh, here she is.” ani Auntie Olivia, my stepmother. “Come here, Citrine Anak. Greet Mr. Cresio.”

Marahas akong napalunok at ngumiti kahit alam kong mukha naman iyong pilit. Ilang beses na niya akong tinawag na anak sa harapan ng ibang tao pero kinikilabutan pa rin ako.

“Good afternoon, Mr. Cresio.” bati ko.

“You’re still as beautiful, Citrine.” Hindi ko maiwasan ang makaramdam nang pagkailang nang hawakan ni Mr. Cresio ang kamay ko at alalayan ako para maupo sa tabi niya. I’m still uncomfortable dealing with men, it disgusts me.

“Why are you wearing a long sleeve? Aren’t you hot?” taas-kilay na tanong ni Oliver, nakatatandang kapatid ni Trisha. Halos dalawang buwan lang ang tanda ko sa kanya and he was the reason dad found out that I declined Mr. Cresio’s dinner date invitation, he was the very reason why I was beaten, and yetㅡhe’s acting like he didn’t know the reason why I’m hiding my skin.

“I’m not feeling well and I’m having chills.” sagot ko dahil naka-longsleeve maxi dress ako ngayon kahit mainit ang panahon. Visible pa rin kasi ang ilang latay sa braso at hita ko. Hindi pa naman ako nasisiraan ng ulo para ipakita iyon sa bisita dahil siguradong hindi na lang latigo ang aabutin ko kay dad kapag nagkataon.

“Are you okay?” Marahas akong napalunok nang hawakan ni Mr. Cresio ang hita ko mula sa ilalim ng mesa. Tiningnan ko si Dad at Auntie Olivia na abalang kinakausap si Trisha bago ibalik ang atensyon kay Mr. Cresio.

“Y-Yes, I’m okay.” Ngumiti ako nang pilit bago alisin ang kamay niya sa hita ko. “Thank you for your concern.”

Habang nasa hapagkainan ay hindi ako makakain nang maayos kahit na gutom ako. Para akong masusuka sa bawat paglunok ko ng mga kinakain. Pakiramdam ko ay hindi ako matutunawan, hindi ako sanay kumain kasama ang pamilya. I feel suffocated.

“Are we going to proceed with the marriage?” tanong ni Mr. Cresio, dahilan para mabitawan ko ang hawak na kubyertos at gumawa iyon ng ingay. Napunta ang lahat ng tingin sa akin at mahahalata ang pag-aalala sa mukha ni Trisha.

“I think Ate Citrine needs a rest.” aniya.

“Sorry. I’m not really feeling well, pwede na po ba akong umakyat sa kwarto?” tiningnan ko si dad. Halatang gusto na niya akong batuhin ng hawak niyang baso. Pinipigilan lang niya ang sarili dahil mayroong bisita.

“But Citrine, we’re still talking about your marriage.” ani Auntie Olivia gamit ang malambing niyang boses habang madiing nakaapak ang heels niya sa isang paa ko mula sa ilalim ng mesa.

Nakagat ko ang pang-ibabang labi at tiningnan si Mr. Cresio kasabay nang paghawak ko sa balikat niya.

“Can we talk about it some other time? I really need to rest.”

It’s making me puke but I need to seduce him in order to get out of here. Hindi ko na kayang makitungo sa mga kasama ko na para bang normal kaming pamilya. It’s sickening!

“Oh, it’s okay. Go ahead.” ani Mr. Cresio kaya naman ngumiti ako at marahang inatras ang inuupuan para tumayo na.

“Thank you, I’ll excuse myself first. Have a good night.” pagkasabi ko noon ay hindi na ako nag-abalang tingnan sila dad at dire-diretso na lang na lumabas ng dining. Imbes na umakyat sa kwarto ay mas pinili kong umali ng hacienda.

I’m not going to run away from home, I just need to get out of here and breathe. I need some peace or else—mababaliw ako gaya ng pamilya ko, but as expected that’s not going to be easy.

“I need some time alone.” malumanay kong sabi nang isara ko ang pinto ng kotse pagkababa ko. As much as possible, pinapanatili ko ang prim and proper kong imahe.

“Bilin ni Sir Fabian na sundan kaㅡ” hindi naituloy ng isang bodyguard ang sasabihin nang bigla akong maupo habang nakahawak sa tiyan. Kanina ko pa pinaplano kung paano silang matatakasan, and I hope maging effective ito.

“Ma’am Citrine, okay lang kayㅡ” The moment they touched me, inispreyan ko sila ng pepper spray at mabilis na kumaripas ng takbo. If only I could beat them, ginawa ko na pero hindi ako pwedeng magpadalos-dalos.

“They’re fucking persistent,” I whispered as the constant panting of my heavy breathing and running footsteps echoed along the empty alley. Hindi ko na alam kung nasaan ako.

“Ma’am Citrine!” The bodyguard shouted, making me stop from my tracks. Lumingon ako sa likuran at mabilis na lumiko sa panibagong iskinita ngunit hindi ko napansing may makakasalubong ako.

Gustuhin ko mang huminto ay huli na dahil nabunggo ko na ito, dahilan para mawalan siya ng balanse. Mabuti na lang at napasandal ito sa pader kaya hindi ito tuluyang natumba.

“I’m sorry.” Paghingi ko ng tawad, balak ko na sana itong lagpasan ngunit napansin ko na nakahawak ang kaliwa niyang kamay sa bandang gilid ng kanyang tiyan. He’s groaning as if he’s in pain, napalakas ba ang pagbunggo ko sa kanya?

“Are you okaㅡ” Hindi ko naituloy ang itatanong nang marinig ko ang boses ng bodyguard.

“Baby Citrine, nasaan ka na?” Nagsalubong ang kilay ko at napalingon sa pinanggalingan ng boses. I knew one of the bodyguards had a thing for me, but I didn’t expect him to actually call me like that. Wala na talagang matinong tauhan ang pamilya ng Lustrio.

“Do I looked like I’m wearing a diaper to that bastard?” Bulong ko sa sarili, hindi na napigilan ilabas ang totoo kong ugali. Being prim and proper, consumes my energy, nakakapagod i-maintain ang image na ‘yon.

“Pfft!” Tiningnan ko ang lalaking nabunggo ko nang mapansin na para siyang natawa. Balak ko na sanang magsalita ngunit narinig kong papalapit na ang dalawang bodyguard.

“Sorry.” Paghingi ko ng tawad bago mabilis na hinawakan ang lalake sa balikat para maikot ko siya at magkapalit kami ng pwesto. This time, ako na ang nakasandal sa pader. Hanggang dibdib lang niya ako at kahit anong tingin ko sa kanya ay hindi ko maaninag ang mukha niya dahil madilim, bukod doon ay nakasuot siya ng hoodie.

“Hey, do you want to be killed?” Tila pinagpawisan ako nang marinig ang kanyang malalim na boses.

“Sorry, I need your help.” Hindi ko binigyan ng pansin ang banta niya at kaswal na kinuha ang kanang kamay nito para ilagay sa baywang ko. Matapos noon ay niyakap ko ang batok niya na para bang normal na gawain iyon.

“Let go.” Madiing utos ng lalaki but I ignored him. “Don’t make me repeat myselㅡ”

For the second time, I ignored his words and cut him off by pressing my lips against his neck. I need to shut him off at wala na akong nakikitang paraan maliban sa paghalik sa kanya. I can’t kiss him on the lips, he’s too tall and I have a boyfriend so, I just went for his neck instead.

Hindi ko naman pinagsisihan ang ginawa ko because in the corner of my eye, I saw the bodyguards went another way.

“Fuck.” mura ng lalake saktong pag-alis ko ng labi ko sa leeg niya. Sinundan ko ng tingin ang kamay niya at nakitang hinawakan niya ulit ang gilid ng tiyan niya. This time, may dugo na iyon.

“You’re bleeㅡ”

“Fuck off,” He growled, making me flinch. Nakurot ko na lamang ang labi ko nang magsimula siyang maglakad palayo. I can’t do anything but watch him until he disappears from my line of sight.

That time, I had no idea that he was going to be the key to my survival.