Kabanata 1

“Alagaan mo ang sarili mo. Kung hindi malilintikan ka sa akin. Anak ko na ngayon ang dala mo kaya hindi ako papayag na magkasakit ka.” galit na sabi ni Noelle at nilapag ang isang basket ng prutas sa bedside table.

Umigting ang panga ko at nag-iwas ng tingin. Binalingan ko ang dagat na payapa ang bawat hampas ng mga alon. 

Kailan din kaya magiging mapayapa ang buhay ko? 

Napahawak ako sa tiyan ko bago malalim na huminga. Ang laki na ng tiyan ko kahit na tatlong buwan pa lang akong buntis. 

“Hindi ba tayo pupunta sa hospital?”

Umirap siya at umiling. “Hindi. Dito ka lang. Tsaka na ako magpapatawag ng doctor kapag malapit ka nang manganak o may masakit-”

“Hibang ka ba!” hindi ko siya pinatapos sa sasabihin niya. “Gusto mo maging maayos ang lagay ng anak ko pero hindi mo man lang ako ipapa-check up.” 

“Anak ko.” She corrected me. 

Natigilan ako at muling nag-iwas ng tingin. Hindi ako papayag na makuha niya ang anak ko.

“Sabi naman ng doctor healthy and maayos ang pagbubuntis mo at walang nakikitang problema.”

“That was two months ago.”

“Still, hindi ka pa rin makakaalis dito. At kung subukan mo lang sigurado akong mamamatay ka.” seryoso niyang sabi habang masama ang tingin sa akin.

“Hanggang kailan mo ako balak ikulong rito?” I hopelessly said.

“Hanggang sa manganak ka.”

Muli akong napairap at tikom ang bibig kahit marami akong nais itanong. 

“Dagdag lang sa gastos kung madalas nating tatawagin ang doctor.”

Hindi ako makapaniwala na napatingin sa kanya. Nakatingin siya sa engagement ring niya. “Tignan mo kahit fiancé ko na si Valerio balak niya pang sa next three years pa ako pakasalan pero nang malaman niyang buntis ako.” she snaps her fingers. “After kong manganak ay magpapakasal na kami.”

“Kaya lahat ng luho mo masusunod na dahil sa mapera si Valerio.”

She tilted her head a bit, looking so amused. “Oo! Iyon naman talaga ang point ng pagpapakasal sa kanya at nang anak ko na nasa tiyan mo. Gagamitin ko kayo para makuha ang gusto ko! Kaya ayusin mong magbuntis.” pagalit niyang sabi bago tumayo at kinuha ang belly silicone na gamit niya sa pangloloko at padabog na sinara ang pinto. 

Breathe in. Breathe out. 

Ilang beses ko iyong ginawa para pakalmahin ang sarili. Hindi ako pwedeng sobrang ma-stress para maiwasan ang komplikasyon lalo pa’t kulang ang suporta na nakukuha ko kay Noelle. 

Kaya pati ang pagtawag ng doctor ay hindi nila magawa. Wala silang pake kung ilan ang nasa tiyan ko basta makapanganak lang ako ay okay na sa kanya. 

Sa kabila ng mga mangyari ay pinagpatuloy ko ang aking pag-aaral hanggang nandito ako sa isla. Iyon lang ang tangi kong hiling sa kanilang dalawa lalo pa’t iyon din naman ang rason kung bakit ako pumayag sa gusto nilang mangyari. Hindi ko alam kung anong ginawang dahilan ni Tita Barbara para pumayag ang school na bigyan ako ng special treatment. Naging paraan ko din iyon para abalahin ang sarili habang nagbubuntis.

After 6 months…

Hindi ko alam kong ilang balde na ang naluha ko sa loob ng siyam na buwan pagkatapos nung nangyari sa akin. Nakuha nila ang gusto nilang mangyari, ang mabuntis ako. Hanggang ngayon hindi ko pa rin makalimutan pero ngayon na hawak ko ang isang baby sa bisig ko ay labis akong nakaramdam ng saya at pagkalungkot at matinding pagka-awa sa sarili. Tuloy-tuloy ang luha ko na umaapaw ang iba’t-ibang emosyon.

“Nasaan na ang bata?” 

Niyakap kong maigi ang bata sa bisig ko. Nanlalamig ang buong katawan ko nang makita si Noelle at Tita Barbara ngayon sa kwarto. Alam ko na ang balak nilang gawin. Saktong kakatapos ko pa lang manganak at heto na siya kaagad naiinip na. Dapat kanina pa sila pero masama ang panahon kaya na-late ang pagdaong nila. Iyon ang sabi niya habang kausap ko siya sa phone kanina bago ako manganak.

“Teka, miss… lilinisan ko lang ang dugo-”

“Umalis ka d’yan!” inis na sigaw ni Noelle sa nagpaanak sa akin.

Hindi rin nakarating ang doctor na siyang dapat magpapaanak sa akin dahil hindi na ito makakaabot pa dahil nasa malayong isla kami at dahil din sa masamang panahon. Napilitan akong kumuha ng komadrona na nasa kalapit isla lang. Buti at may nakita akong mangingisda at dali-dali nila akong tinulungan.

“Please Noelle, Tita Barbara, ‘wag niyong kunin ang anak ko. Pangako lalayo ako at hindi ninyo kailan pa makikita. Hindi rin malalaman ni Valerio na may anak kami.” naluluha kong sabi habang nagmamakaawa sa harap nila. 

Hindi ako masyadong makagalaw dahil kakapanganak ko lang. Tapos umiiyak na ngayon ang hawak kong sanggol. Inalo ko ito at pinatahan pero patuloy pa rin ang baby sa pag-iyak. Naalala ko ang binasa kong libro tungkol sa pagbubuntis pero natataranta pa rin ako. 

Talagang hindi madaling maging ina. 

“Kunin mo ang bata,” walang emosyon na sabi ni Tita Barbara habang nakatingin sa akin. 

“H-hindi…” kinuha sa akin ng komadrona ang anak ko. “S-sandali…”

Napatakip ako sa bibig at labis na umiyak. Mas lalong lumakas ang pag-iyak ng anak ko. Patuloy namang inaalo ng komadrona ang baby ko. 

“Ngayon, umayos ka at humanda ng umalis sa susunod na linggo. Nagpapakalayo ka talaga at hindi na magpapakita sa amin dahil kung hindi itong anak mo ang magbabayad,” she paused. “Hindi mo naman gustong mamatay itong anak mo ‘di ba?”

Mabilis akong umiling sa takot, hindi para sa sarili kundi para sa anak ko.

“Sabihin mong aalis ka at hindi na babalik!”

Kinagat ko ang pang-ibaba kong labi bago humugot ng lakas ng loob para sabihin ang gusto niya. “A-aalis ako at h-hindi na babalik.”

Pikit-mata ang ginawa ko nang makita silang papaalis kasama ang anak ko. Nang tuluyan na silang nawala ay nilabas ng komadrona isa pang baby na itinago namin sa ilalim ng kama ko. Bukod sa natatakot akong mawala ang isa kong anak ay natatakot din akong baka bigla na lang umiyak itong isa ko pang anak at mabisto kami. Pero buti at tahimik lang ito kahit gising na siya at tila nakikinig sa nangyayari. Hindi ko alam na kambal pala ang anak ko dahil sa hindi naman nag papunta ng doctor dito si Noelle. Napangiti akong umiiyak nang makitang tumatawa ang anak ko. Pumayag ang komadrona na hindi sabihing kambal ang anak ko dahil sa labis na awa sa akin. Niyakap ko ang naiwan na baby sa akin at pinangakong babawiin ko ang kapatid niya kahit anong mangyari. 

After 4 years…

“Ikaw ang kailangan na bumalik sa Pilipinas. Trabaho mo ‘yon bilang CEO.” pag didiinan ni Mamang Albert.

“Mamang…” nilingon ko siya at inalis ang tingin ko sa papel na hawak ko. “Ayoko pang bumalik sa Pilipinas.”

Ayoko pang bumalik. 

Wala pa akong lakas ng loob para bumalik muli.

Lahat iyon sinasabi ko sa sarili ko para manatili dito pero ang totoo gustong-gusto ko nang mahadkang muli ang isa ko pang anak. Tila kahapon lang lahat ng nangyari simula noong manganak ako at kunin sa akin ang isa sa kambal kong anak. Masyado silang maimpluwensya at natatakot ako na baka mapahamak lang muli ng anak ko na nasa Pilipinas nang dahil sa akin. 

Napapikit ako saglit ng naalala ko ang ginawa ko limang taon na ang nakaraan. Sinubukan kong kausapin si Valerio at sabihin sa kanya ang totoo pero bago ko pa iyon magawa ay pinagbantaan akong muli ni Noelle na papatayin niya ang anak ko. 

Kahit na maayos na ang buhay ko dito sa States, malayo sa dating buhay ay alam kong hindi pa rin sapat ang kakayahan kong lumaban. I’m helpless kapag nagkataon na sumabak ako sa gera laban sa kanila.

“Akala ko ba gusto mong makuha muli ang anak mo?”

Tumango ako. “Oo naman.” I sighed. “Pero natatakot akong gawing panangga ni Noelle ang anak ko kung sakali. Hindi ko kakayanin na tuluyang mawala ang anak ko.”

Tinapik ni Mamang Albert ang balikat ko. “Edi bumalik ka na ng Pilipinas at ipaglaban ang anak mo. Hangga’t hawak niya ang anak mo lagi niya lang gagawing pangharang ang anak mo. Gusto mo bang mangyari ‘yon?” mabilis akong umiling sa tanong niya. “Tsaka isa pa uulitin ko lang, ikaw ang CEO dapat na pumunta roon.” kinuha niya ang papel sa lamesa na kanina kong binabasa para sa project namin sa Pilipinas.

“Alam kong matapang kang babae kaya dapat bawiin mo ang anak mo. Thalia will be happy to meet her twin.”

“I know…” halos ibulong ko sa sarili.

“Tsaka ‘wag mong hayaan na maging masaya ang babaeng ‘yon.” pagtutukoy niya kay Noelle. “Inagaw niya sa iyo ang kalayaan mong maging ina at nilabag ang karapatan mo bilang babae kaya hindi pwedeng hayaan ang katulad ng mag-ina na iyon na maging masaya sa buhay.” galit niyang sabi.

Malalim akong napabuntong-hininga sabay tango. “Salamat Mamang…”

*****

Maybe Mamang Albert is right. Ilang beses ko ng nilalabanan ang sarili na bumalik sa Pilipinas pero ito na siguro ang tamang panahon. Habang kaya ko pa babawiin ko ang anak ko, gagawin ko na. Hindi ako aalis ng Pilipinas hangga’t hindi ko muling nakakasama ang anak ko.

[“I’ll help you na mabawi ang anak mo. Lalaban tayo ng patayan kung iyon ang paraan para mabawi mo ang anak mo. Intendes?”] mahina akong napangiti sa sinabi ni Mamang Albert. 

Mamang Albert helped me a lot as I moved here in the States. Sa company niya rin ako nagtatrabaho bilang CEO at dahil sa project na dapat naming i-launch sa Pilipinas ay ako ang naatasan na pagkatiwalaan niya sa project. Masakit man sa kalooban ko pero ginamit ko ang perang binigay sa akin ni Noelle para makalayo sa kanila at sumama kay Mamang. Hindi ako nagpaalam na umalis sa isla kung saan nila ako kinulong hanggang sa makapanganak ako. Tumakas ako lulan ng bangkang nakita ko lang malapit sa isla at kahit hindi ako marunong ay namangka pa rin ako dahil sa takot na malaman nila Noelle at Tita Barbara ang katotohanan na kambal ang pinagbubuntis ko noon. Luckily, Mamang Albert was there at that time on his yacht. Pinasakay niya ako sa yate niya dahil bakas noon na bubuhos ang malakas na ulan at may dala akong sanggol.

Kung hindi sa kanya baka kung saang dako na kami ng anak ko nakarating palutang-lutang sa dagat. 

I told him my story and helped me escape. 

Tama siya. Hindi ko na kailangan pang matakot sa ngayon. Malayo na ako sa kung sino ako ngayon. Hindi na ako papayag na gamitin bilang panakot ang anak ko ng walang ginagawa para ilaban ang karapatan ko.

*****

“Mama, where are we?” 

Ngumiti ako kay Thalia. “You and mama will be staying here for awhile,”

“Bakit po? Nasan si Mamang Albert? And why is it so hot here?” sunod-sunod na tanong ng anak ko. 

Kakalapag lang ng eroplano namin at ngayon naghihintay na kami sa magsusundo sa amin. Malamig kasi ang klima sa States compare dito sa Pilipinas kaya naninibago siya. Ngayong nandito na akong muli ay hindi ko maiwasang hindi malungkot at naging emosyonal. Nandito ako ngayon hindi lang para sa trabaho ko kundi na rin pati sa pagkuha sa isa ko pang anak. 

Ang init na simoy ng hangin ang nagpapaalala sa akin ng aking nakaraan sa isla. Isang mapait na nakaraan na kailan man ay hindi ko makakalimutan. 

“May gagawin kasi si Mama dito at hindi pwedeng iwan kita kay Mamang Albert.” humugot ako ng lakas ng loob para sabihin sa kanya ang tunay na dahilan. “N-nandito tayo para makita ang kapatid mo.” 

Her face brightened. “Talaga po?”

I told her the truth. Tuwing malungkot kasi ako ay si Thalia ang nasasabihan ko ng lahat.

Tumango ako. “Kukunin natin ang kambal mo,”

I swear to myself na mababawi ko ang anak ko kahit anong mangyari.