ZARA'S P.O.V Hindi pa rin ako makapaniwala na nasa harapan ko na ngayon ang kaibigan kong matagal ko nang hindi nakikita. And yes, she's Althea Hope San Andres. Ang babaeng nadamay sa pagkaka-aksidente ni Kuya Ruan. ''M-May naaalala ako. P-Pero 'yung Zara na kilala at kaibigan ko mula no'ng bata ako ako... w-wala s'yang kapatid. P-Parehas kaming nag-iisang anak k-kaya... kaya nga kami 'yung laging magkasama no'n, eh. At sabi mo kanina... k-kapatid mo 'yung nakasagasa sa akin. K-Kaya imposible na ikaw 'yung Zara na kilala ko. A-At... Dela Merced ang apelyido n'ya, hindi Buenavino.'' Natawa ako dahil sa sinabi n'ya. ''It's really you, Thea! I can't believe this!'' masayang sabi ko. ''H-Ha?'' Huminga ako ng malalim. ''Ako at ang Zara na tinutukoy mo ay iisa lang. And yes, nag-iisang anak lang ako. Ni Daddy Roldan at ni Mommy Charlene. Pero may half brother ako. Sa side ni Daddy. And that's Kuya Ruan. S'ya 'yung kasama mo sa aksidente. And... I am Zara Dela Merced-Buenavino. 'Cause
THEA'S P.O.V Pagkatapos ng ilang araw na pananatili sa ospital at matapos ang ilang serye ng mga tests, pinayagan na rin kaming makalabas sa ospital. At gaya ng sabi ni Zara, sila nga ang nagbayad ng buong bill. Kasama na 'yung akin. Hays. ''We'll be heading to our house, Thea. Napaayos na naming 'yung guest room na gagamitin mo doon.'' anunsyo ni Zara nang nasa sasakyan na kami. Si Tristan ang magmamaneho at nasa tabi n'ya naman si Zara. Ako lang mag-isa ang nandito sa likuran. ''N-Nakakahiya na talaga sa inyo. 'Wag kayong mag-alala, babayaran ko kayo once na makahanap na ako ng trabaho—” ''Oh, no, Thea. 'Wag mo nang isipin 'yon, okay? Ayos lang sa amin 'to. Besides, malaki rin ang naitulong ni Tito Calix at Tita Diana sa pamilya namin no'ng nabubuhay pa sila.'' putol ni Zara sa sasabihin ko. Hindi na lang ako nagsalita. Pero tinawag ko ulit s'ya nang may maalala ako. '''Y-Yung mga gamit ko nga pala, n-nasaan?'' tanong ko. Nagkatinginan silang dalawa. Parang hindi nila bigla
THEA'S P. O. V "So, the news is true. It's nice to see you again, Thea, hija." Kahit naguguluhan ako ay nagawa ko pa ring bumati sa may katandaan nang lalaking nagsabi noon. At kahit parang tutumba na ako sa sobrang hilo at pagkabigla ay nakilala ko pa rin siya. Ito ay walang iba kundi ang nag iisang ama ni Zara at ng walang hiya ng Ruan na iyon. Si... Tito Roldan. "T-Tito..." nag-aalangan pero naluluha kong saad. Hindi ako makapaniwala na nangyayari ang lahat ng ito ngayon. "Come here, anak. Give us a hug!" nakangiti nang anyaya nito sabay bukas ng dalawang kamay. Nakadipa na siya na halatang hinihintay nga ang paglapit ko para sa isang yakap. Hindi naman ako nag aksaya ng panahon at nilapitan ko na siya. Sila ni Tita Charlene. "We've been looking for you for so long. Saan ka ba napunta?" naluluha ding tanong ni Tita Charlene habang yakap ako. "M-Matagal ko na rin po kayong hinahanap l-lalo na at kayo na lang po talaga ang inaasahan kong makakatulong sa akin lalo na noong gu
RUAN'S P. O. V I've been longing to take a nap for quiet some time. Pero kung kailan naman ako nakahanap ng tsansa na makapagpahinga, doon naman may nambulabog sa akin. Bigla na lang tumunog ang cell phone ko. Tanda na may nag text sa akin. Fuck. Kahit naiinis ay inabot ko ang cell phone ko para tingnan kung sino ba ang istorbo sa pagpapahinga ko. Pero agad ring nawala ang inis ko nang makita ko kung sino ang nag message. Si Zara. "Kuya, how are you? Nakapagpahinga ka ba ng maayos?" Dahil sa simpleng mensahe na iyon ay napangiti ako. Iba pa rin pala ang pakiramdam kapag may kapatid ka na nag aalala sa iyo. I was about to type a reply nang bigla ulit akong may matanggap na mensahe galing pa rin sa kanya. "Can you come to our house later tonight for a talk? Actually, dinner iyon. May kailangan lang pag usapan. And it's all about Thea." Napakunot ang noo ko. About Thea? Hell, what about her? Pero imbis na itanong iyon ay iba ang tinipa kong mensahe. "Sure, I'll be there at s
RUAN'S P. O. V"I never expected you to show up. Buti na lang, nakinig ako sa suggestion ni Zara na subukan pa ring i-contact ka. I'm so happy to see you, son.”The old man opened his arms wide, as if welcoming me through a hug. 'Yon nga lang, nagkusa akong umiwas at lumagpas sa kanya. Instead, I went straight to the dining area and take my spot in the capital of seats—in the very center."Kuya, kay Dad sana pwesto 'yan. If you won't mind—”"Ssh, anak. It's… totally fine with me. Let your kuya sit wherever he wants. Walang kaso sa'kin 'yon,” the old man interrupted Zara.I didn't pay much attention to them—especially to that old man. Ang nakakuha kasi ang atensyon ko higit sa lahat ay ang babaeng nakaupo ilang pulgada lang ang layo sa pwesto ko. It was the stupid woman who bumped into my car on purpose. Nandito pa rin pala siya."Why are you still here? Wala kang napala sa'kin kaya nandito ka ngayon? Hoping na may mahuhuthot ka?” nakangising saad ko sa babae.Inaasahan ko na maiinis s
THEA'S P. O. VHindi ko mapigilang mapangiti habang nakatingin ako sa hindi maipintang mukha ni Ruan.Nakaupo s'ya sa swivel chair n'ya at nakaharap sa laptop—mukhang sobrang busy n'ya kahit alam ko naman 'yung totoong ginagawa n'ya. Hindi naman talaga s'ya busy at wala naman talaga s'yang inaasikaso. Alam ko kasi na front n'ya lang 'yon para 'wag kong mahalata kung ga'no na s'aya kainis na inis sa presensya ko. Partida, day one ko pa lang dito sa opisina n'ya pero mukhang imbiyernang-imbiyerna na s'ya sa'kin. Paano pa kaya kapag tugal na at araw-araw na kaming magkasama sa iisang trabaho at sa iisang opisina?Because yes, ako na ang bago n'yang assistant at wala ring ibang nagawa ang loko kundi sundin ang utos ng ama n'ya. Dati pa lang daw pala kasi ay nabanggit na ni Tito Roldan kay Ruan na may co-owner s'ya sa kumpanyang 'yon. Hindi ko lang alam kung masyado lang s'yang slow na hindi n'ya na-gets 'yon o baka immature lang talaga s'ya at hindi n'ya matanggap na may kahati s'ya sa ku
THEA'S P. O. V"Once you're done with the sorting, ipagtimpla mo 'ko ng kape.”Iyon agad ang bumungad sa'kin kapapasok ko pa lang ulit sa office ni Ruan. Dala ko ang sandamakmak na files na katatapos ko lang ayusin. I spent almost half of the day just to finish all these. Akala ko pa naman, pag-akyat ko rito ay makakapagpahinga na 'ko kahit papaano. But I guess, nakalimutan ko na kampon nga pala ng diyablo ang "boss" ko."Ruan—Sir, mawalang-galang na ho. 'Di n'yo ba nakikita 'tong mga pinagawa mo? Sobrang dami, o. Past twelve na rin. Baka pwedeng mag-lunch break muna 'ko—”"You haven't eaten yet?” Kunot-noong sabi n'ya."Hello?! Magpapaalam ba 'kong mag-lunch break kung kumain na 'ko? Tsaka common sense naman, sa dami ng pinagawa mo sa'kin, tingin mo makukuha kong mag-lunch agad?” sarkastiko at naiinis na sabi ko. Nilapag ko lahat ng files na inayos ko sa table n'ya. "Sa'n ko lalagay lahat 'to?”"Lumabas ka na. Ako nang bahala rito.” aniya.Tinaasan ko s'ya ng kilay. "Seryoso ka?”Nag
THEA'S P. O. V"WHAT TOOK YOU SO LONG? SA ANG LUPALOP KA BA NG MUNDO KUMAIN?”Kapapasok ko pa lang ng office, parang gusto ko na ulit lumabas dahil sa boses na narinig ko. Parang nawala lahat ng sayang naramdaman ko sa pagkain nang dahil sa nakakainis na boses na 'yon.Hindi ko muna s'ya pinansin at dumiretso lang ako sa table ko. Hinalungkat ko isa-isa ang mga drawer na nando'n at… bingo! Nakita ko na rin sa wakas 'yung wallet na hinahanap ko."Hey, woman. I'm talking to you—”"Alam ko at obvious namang ako 'yung kausap mo. Unless nababaliw ka na o may supernatural powers ka kaya may iba ka pang nakikita maliban sa'kin dito sa loob ng opisina mo.” sarkastikong putol ko sa kanya. Then I look at him. "Bakit ba?”Tiningnan n'ya 'ko ng mataman bago s'ya napabuntung-hininga."Remember the meeting I told you earlier? 10 a.m. sharp?” aniya.Meeting—shocks! Oo nga pala!Nataranta 'ko nang maalala ko 'yung tungkol sa bagay na 'yon. Pero imbis na ipahatala ko sa kanya 'yung pagkawindang ko ay