Nakatayo pa rin si Bella sa gilid ng sasakyan, hindi makagalaw. Hindi pa rin niya matanggap ang narinig niya kanina. Bahay daw ‘to ni Rafael? Hindi. Hindi siya makapaniwala. Seryoso ba ‘to? Hindi ba siya tinutukso lang? Pero sa itsura ni Rafael, parang hindi naman ito nagbibiro. Napatingin siyang muli sa napakalaking bahay sa harapan niya. Kung mansion lang ang pag-uusapan, ito na siguro ang pinakamarangyang bahay na nakita niya sa buong buhay niya. Mas malaki pa ito sa eskwelahan nila, at mukhang mas mamahalin pa ang tiles kaysa sa sahig ng bahay nila. Lumingon siya sa gawi ni Rafael na kalmado lang na nakatayo malapit sa pintuan. Wala itong kahit anong bahid ng excitement o kung anong emosyon. Para bang wala lang ito sa kanya. Pero sa isip ni Bella, ‘Ano ba ‘to?! Hindi man lang ako na-prepare emotionally!’ Huminga siya ng malalim, saka pumikit ng mariin. ‘Okay. Relax lang. Hindi ka naman kakainin ng bahay na ‘to.’ Tumingin siyang muli kay Rafael, nagpipigil ng iritasyon. "Hoy.
Nagtago lang si Bella sa kanyang pagkapahiya at mabilis na sumunod. Habang naglalakad, nilibot niya ang kanyang paningin sa buong bahay. Napansin niya ang katahimikan—masyadong tahimik para sa isang napakalaking bahay. Napakunot ang noo niya. ‘Nasaan ang mga tao rito?’ tanong na naman niya sa isipan. Napansin ni Rafael ang iniisip niya kaya nagsalita ito nang walang lingon-lingon. "Walang mga tao dito. Day off nila ngayon." Yun lang ang sinabi nito, pero sapat na para mapaisip si Bella. "Iba pala mag-day off ang mga kasambahay dito. Saturday? Unique naman," bulong niya sa sarili. Nagpatuloy sila sa pag-akyat sa grandeng hagdanan na tila ba gawa sa mahogany. Sa bawat hakbang ni Bella, ramdam niya ang bigat ng kanyang pakiramdam—parang hindi pa rin siya makapaniwala na nandito na talaga siya. Pagdating nila sa ikalawang palapag, walang sabi-sabing binuksan ni Rafael ang isang pinto na may dark brown na kulay. "This is your room," anito, walang emosyon sa boses. "Sa tapat naman,
Dahil hindi mapigilan ang sarili, lumapit siya upang silipin ang loob mula sa isang bintana. "Ano ‘to?" "Diyan tumutuloy ang mga hardinero at driver," sagot ni Rafael habang nakatayo lang sa gilid niya. "Minsan may tao, minsan wala, depende kung may kailangan pa silang gawin dito sa bahay." Nilingon siya ni Bella, nagtataka. "So ibig sabihin, madalas walang tao rito?" Tumango si Rafael. "Oo. Kung matapos na ang trabaho nila sa araw, umuuwi sila sa pamilya nila. Babalik na lang kinabukasan o kapag kailangan ulit." Napaisip si Bella habang pinagmamasdan ang maliit na bahay. "Ang ganda rin ng tirahan nila, ha. Parang mas maganda pa ‘to sa bahay namin." Isang mapanuring tingin ang ibinigay ni Rafael sa kanya. "Masyado kang impressed sa maliliit na bagay." "Well, siguro kasi hindi ako sanay sa ganito," sagot ni Bella sabay lingon sa kabuuan ng lugar. "Hindi kasi ako lumaki sa bahay na parang hotel." "Totoo naman," sang-ayon ni Rafael. "At hindi rin ako lumaki sa bahay na parang kubo
Matapos ang tahimik ngunit nakakailang na tanghalian, sumandal si Bella sa upuan at hinagod ang tiyan niya. "Grabe, ang sarap. Hindi ko inakala na may talent ka rin pala sa pagluluto," biro niya.Habang si Rafael naman ay kasalukuyang iniinom ang tubig niya, bahagyang nag-angat ng kilay. "Akala mo ba wala akong alam kundi magpatakbo ng eskwelahan at negosyo?""Well… mukhang busy ka palagi, so parang hindi mo na ‘to ginagawa madalas," sagot niya habang nagkibit balikat. "Pero grabe, hindi halata. Ang sarap talaga!"Hindi sumagot si Rafael, pero may bahagyang smirk sa labi nito bago siya muling uminom ng tubig.Habang nililigpit niya ang pinggan, nagpatuloy ang usapan."By the way," panimula ni Rafael habang sinasara ang ref matapos kumuha ng tubig, "Hindi ka pwedeng manatili sa bahay niyo habang nasa kondisyon kang ‘yan remember The contract that you signed that's why I bring you here. "Napakurap si Bella. "Ha?"Huminga ito nang malalim bago tumingin sa kanya ng diretso. "Sa kontrata,
Pagkatapos ng hapunan, tumulong pa si Bella sa pagliligpit ng hapag-kainan kahit pa pakiramdam niya ay para siyang bombang anumang oras ay puwedeng sumabog. Hindi niya alam kung gaano katagal siya makakapanatili sa kasinungalingan na sinabi niya.Nang matapos ang mga gawain, agad siyang umakyat sa kwarto niya. Gusto niyang makapag pahinga, pero hindi rin niya maiwasang isipin ang mga sumunod na mangyayari.Pagkaupo niya sa gilid ng kama, napahawak siya sa noo. "Paano ko mapapanindigan ‘to?" bulong niya sa sarili.Wala pang isang minuto, biglang tumunog ang cellphone niya. Pagtingin niya sa screen, si Rafael ang tumatawag.Kabadong sinagot niya ang tawag. "Hello?""Natapos mo na?" malamig ngunit may bahid ng pang-uusisang tanong nito.Napabuntong-hininga siya. "Oo, nasabi ko na. Pero ang bigat sa loob, Rafael.""Hindi mo na mababawi ‘yan," diretso nitong sagot. "At mas mabuting galing na mismo sa'yo ang dahilan kesa mahuli ka nilang nagsisinungaling."Napakagat siya sa labi. Alam niyan
Napakunot ang noo ni Bella ang tumigil ang isang sasakyan nila sa City hall. Nagtatakang napatingin siya kay Rafael. “Anong ginagawa natin dito?”“Let's go, inside,” sa halip ay sagot ni Rafael sa kanya at nauna ng bumaba sa kotse nito. Napabuntong hininga na lang si Bella at sumunod na lang sa lalaki. Binagtas nila ang daan patungo sa opisina ng kung sino man ay hindi niya alam. Pagdating doon ay agad silang sinalubong ng agad silang sinalubong ng isang staff at iginiya sila papasok sa loob. Agad na tumayo ang isang lalaki na sa tingin niya ay nasa late 50’s na ang edad“Rafael,” nakangiting wika ng lalaki. “Ninong,” sagot naman ni Rafael. Bumaling naman ang lalaki kay Bella. “Ito na na siya?”“Yes, ninong,” agad na sad ni Rafael. “Good. I already prepared the documents we needed,” sabi pa nito sabay kuha ang ng documents na nasa gilid lang niya.. “Which do you prefer? Sundin pa ba natin ang seremonya or pirma na lang agad kayo?”“Pirma na lang tito,” sagot ni Rafael at nauna n
Napabalikwas si Bella mula sa mahimbing na pagtulog. Napatingin siya sa paligid, bahagyang nagtaka sa madilim na kapaligiran. Ang kwarto na pinag pahingahan niya ay tahimik, tanging ang malamlam na ilaw mula sa lampshade ang nagbibigay-liwanag.Napasapo siya sa tiyan, agad na nakaramdam ng gutom. Isang buntong-hininga ang kanyang pinakawalan."Nagugutom ka rin ba, baby?" bulong niya habang marahang hinihimas ang kanyang tiyan. Alam niyang hindi siya maaaring magpabaya, kaya’t minabuti niyang bumangon at magtungo sa kusina.Tahimik ang buong bahay habang naglalakad siya sa malawak na pasilyo. Hindi na siya nangangapa dahil kahapon pa lang ay ipinakita na sa kanya ni Rafael ang kabuuan ng bahay. Kahit papaano, may ideya na siya kung saan nakapwesto ang kusina.Habang patungo siya roon, may nakasalubong siyang isang babaeng nakasuot ng simpleng uniporme ng kasambahay. Tila nagulat ito nang makita siya. "Ma’am, gising na po pala kayo," magalang nitong bati."Ah, oo. Nagising ako dahil s
Napabuntong-hininga siya habang sinusundan ito ng tingin. Ang lalaking ito talaga—walang pagbabago. Cold pa rin, pero hindi maikakaila na may malasakit.Pagkaalis ni Rafael, naiwan si Bella at ang kasambahay sa tahimik na kusina. Bahagyang napangiti si Bella habang iniinom ang gatas na handa para sa kanya. Pakiramdam niya, kahit malamig si Rafael sa pananalita, halata namang inaalala nito ang kalagayan niya. "Ma’am, kumusta naman po ang paninirahan niyo rito?" tanong ng kasambahay habang inaayos ang ilang gamit sa lamesa. Ngumiti si Bella at bahagyang tumango. "Ayos naman. Malaki at maganda ang bahay… tahimik lang. Medyo naninibago pa ako." "Ano nga po pala ang pangalan niyo, Ma’am?" patuloy ng kasambahay, tila nahihiya pang makipag-usap. "Isabella," sagot niya. "Pero Bella na lang, huwag mo na akong ‘Ma’am’-in. Parang ang tanda ko naman pakinggan." Natawa nang bahagya ang kasambahay. "Sige po, Ma’am… este, Bella. Ako po si Minda. Matagal na rin akong nagtatrabaho rito sa pa
Gabi na at sobrang tahimik na ng buong bahay. Tahimik ang paligid. Ang lamig ng hangin ay tila nakikipag-agawan sa init ng gabi. Bumaba si Bella mula sa hagdan, suot ang malambot niyang pambahay. Wala siyang balak lumayo, gusto lang niyang makahanap ng kaunting katahimikan. Kaya naisipan niyang dumaan sa pool area, baka sakaling ma-relax siya. Paglapit niya, biglang napahinto siya. Nakita niya si Rafael, nasa pool, naka-babad sa malamig na tubig, nakasandal sa gilid, tila nag-iisip. Hindi na siya nagulat. Sanay na siyang makita si Rafael na ganun kapag gusto nitong magpahinga. Pero ngayon na okay na sila, mas iba na ang pakiramdam. Wala na ang bigat sa dibdib. Wala na ang galit. May kaunting awkwardness pa rin, pero mas magaan. “Hoy,” mahinang bati ni Bella, sabay upo sa tabi ng pool. Napalingon si Rafael at napangiti ng bahagya. “Babaeng buntis na lakwatsera, bakit gising ka pa?” Umirap si Bella, pero hindi mapigilang tumawa. “Naisip ko lang… magpalamig. Ang init sa kwarto. Ika
Isang tahimik na tanghali sa loob ng isang opisina sa penthouse floor ng isang kilalang gusali sa siyudad. Ang buong lugar ay tila idinisenyo para sa mga lihim, matitibay na pinto, tinted na salamin, at katahimikan na parang hindi dapat baguhin. Sa likod ng isang mahaba at makintab na mesa, nakaupo ang isang lalaking bihis na bihis, itim na blazer, puting polo, at isang relo na siguro ay kaya nang bumili ng bahay. Ang aura niya’y malamig pero mabagsik, gaya ng isang taong sanay sa kontrol at palaging nakaupo sa unahan ng laro. Nakatayo sa kabilang dulo ng silid si Noah—nakasuot ng itim, simple pero pormal, parang laging handa sa kung anong susunod na utos. Tahimik. Ang tanging naririnig ay ang mahinang hum ng aircon. Hanggang sa nagsalita ang lalaki. “Magaling ang ginawa mo, Noah.” Tumigil ang pag-scroll ng lalaki sa tablet sa harapan niya. Tumingin ito kay Noah gamit ang malamlam ngunit matalim na mga mata. “Inanyayahan mo si Bella mag kape. At nag-away silang dalawa pagkatapo
Si Albert, ang papa ni Rafael. Nakatayo malapit sa hagdanan, naka-itim na polo at maong, may suot na relo na tila laging eksakto sa oras. Pormal ang aura, pero may halong lamig sa tingin. Hindi siya agad nagsalita. Napatigil si Bella sa paglakad. Parang natigilan ang hangin. Hindi niya alam kung lalapit, babati, o lalakad pabalik sa kusina. “Good morning, Bella,” si Albert ang unang nagsalita. Direkta. Kalma. “G-good morning po,” sagot niya, medyo paos. Bahagya siyang yumuko bilang paggalang. “Pasensya na po, akala ko si… si Rafael po ang dumating.” Tiningnan lang siya ni Albert. Tila sinusukat ng tingin kung anong klaseng gising ang pinagdaanan niya. “Wala pa siya. Dumaan lang ako,” maiksing sagot nito. “May naiwan akong document na kailangang pirmahan.” Tumango si Bella. “Ah… nasa opisina po yata. Umalis siya kanina.” “Mukha nga,” sagot ni Albert. Lumakad ito papasok, at naupo sa isa sa mga upuan sa sala. Tahimik. Bella, hindi malaman ang gagawin. Gusto niyang umalis at bu
Kinabukasan, tinamaan ng liwanag ang loob ng kwarto. Dumaan ito sa manipis na kurtina, lumapat sa pisngi ni Bella na bahagyang gumalaw sa liwanag. Mabigat pa rin ang mga mata niya. Sumasakit ang ulo, hindi dahil sa kulang sa tulog, kundi dahil sa lahat ng nangyari kagabi. Nakapikit pa rin siya. Tahimik lang. Pinipilit balikan ang mga eksenang ayaw na sana niyang balikan, ang sermon, ang titig ni Rafael na parang hindi siya kilala, ang mga salitang masakit kahit hindi sinisigawan. Dahan-dahan siyang bumangon. Walang ingay. Parang may kung anong takot na baka marinig siya o baka siya ang makakita kay Rafael. Pagbaba niya ng hagdan, bumungad ang katahimikan. Wala ang usual na tunog ng radyo sa kusina, wala rin ang mga yabag sa kahoy na sahig. Tahimik. Hanggang sa makarinig siya ng tunog ng kutsara at tinidor. Nandoon si Rafael. Nakaupo sa dulo ng mesa. Naka-polong kulay puti, nakaayos na parang papasok, pero tila hindi pa umaalis. Kumakain ito ng tahimik, tama lang ang dami ng kani
“Rafael…” mahinang tawag ni Bella, pilit ang tinig. “Hindi mo ba naiisip kung anong pwedeng mangyari sayo?” biglang putol ng lalaki sa kanya. Hindi malakas ang boses niya, pero puno ng lalim, ng galit na may kasamang kirot. Nagulat si Bella. Hindi niya inaasahang magsasalita ito nang ganoon ka-diretso. Para bang tinatanggalan siya ng depensa. “Hindi naman ako nagpa—” “Hindi ka nagpapaalam?” ulit ni Rafael. “Buntis ka, Bella. Buntis ka! Pero nakukuha mo pa ring gumala sa gabi, makipagkita sa lalaki?” Parang tinamaan ng sampal si Bella sa sinabi nito. “Kaibigan ko si Noah!” depensang sagot niya. “Alam mo naman ‘yon—” “Kaibigan,” ulit ni Rafael, nanginginig ang panga. “Pero kahit pa, buntis ka. At sa kalagayan mong ‘yan, ang naisip mo pa talaga ay makipag-bonding? Sa gabi? Sa coffee shop pa talaga?” “Hindi mo alam—” “Anong hindi ko alam?” sigaw ni Rafael, tumayo mula sa pagkakaupo. “Buntis ka pero ang iniisip mo pa rin ay panlalaki?!” Nanlaki ang mata ni Bella. “Wala akong gina
Ilang sandali pa, sa harap ng gate, nandoon na si Noah. Naka-hoodie lang ito at jeans. Simple, pero lutang pa rin ang pagka-boy next door. Pagkikita ni Bella sa kanya, bahagya siyang napailing. “Alam mo bang mukhang teenage runaway ka ngayon?” biro niya. Napatawa si Noah. “At ikaw naman, mukhang leading lady sa indie film.” Nagkatitigan silang sandali bago nagtawanan. Saka sila naglakad papalayo mula sa bahay. Wala silang destination. Lakad lang. Kwentuhan. Gaan ng loob. Hanggang sa nauwi sila sa isang coffee shop na bukas pa kahit late na. “Alam mo, nakakatuwa ka pa ring kasama,” ani Noah habang pinaiikot ang baso ng kape sa mesa. “Nakakatuwa?” tanong ni Bella habang nagkukunwaring nagtatampo. “Yeah. 'yong presence mo. Tahimik pero nakakagaan.” Seryoso ang tono ni Noah ngayon. Hindi siya sanay, pero hindi niya rin kayang iwasan. Napayuko si Bella. Hindi ba’t iyon din ang nararamdaman niya minsan kay Rafael? “Masaya ako at ikaw ang naisip kong tawagan,” dagdag pa ni Noah. Ng
Mabilis ang mga araw. Ni hindi man lang namalayan ni Bella ang mga linggong lumipas mula noong gabing inihatid siya ni Rafael galing sa bonding nila nina Erica at Noah. Parang isang pelikula lang ang bawat araw sa mansyon, may eksena ng tawanan habang sabay silang kumakain, kwentuhan sa salas na nauuwi sa pag-uusap ng kung anu-ano, at minsan, bigla na lang silang matatahimik at magtitinginan na parang may sariling wika ang mga mata nila. Hindi man nila lantaran pinangalanan, pero unti-unti, may nabubuong kumportableng espasyo sa pagitan nila. 'Yong klase ng presensyang hindi kailangang punuin ng salita. 'Yong simpleng presensyang sapat na para gumaan ang pakiramdam kahit sa katahimikan lang. Pero ngayon, kakaiba ang araw. Isang linggo na halos hindi niya halos nakikita si Rafael. Laging maaga itong umaalis at gabing-gabi na kung dumating. Minsan, kahit naririnig niyang bukas ang gate ng bahay sa dis-oras ng gabi, hindi na siya bumababa pa. Ayaw niyang magmukhang naghihintay. Kahit
Tahimik si Bella sa passenger seat habang nakatingin sa labas. Ang mga ilaw ng kalsada ay tila mga alaalang dumaraan. Mabilis, maikli, at hindi maibabalik. Ngunit kahit anong subok niya'ng ituon ang atensyon sa tanawin, ramdam niyang hindi gano'n katahimik ang loob ng sasakyan. May mga tanong na nagsisimula nang bumalot sa paligid nila, malamig sa tono, pero may init na tila sumisingaw sa pagitan ng mga salita. “Bakit kayo magkasama ni Noah kanina?” Tanong ni Rafael, tila walang emosyon sa boses. Diretsong tanong, parang wala lang. Napalingon si Bella sa kaniya. “Ah… kasi alam niya 'yung bonding plan namin ni Erica. Sinabihan ko kasi siya before kaya sumama na rin siya. Close din kasi kaming tatlo nung college, di ba?” Hindi agad sumagot si Rafael. Nakatingin lang siya sa kalsada, steady ang manibela, pero bahagyang humigpit ang hawak niya rito. “Hanggang sa uwi ba, sasamahan ka rin niya?” sunod na tanong. Tahimik pero diretso, parang interrogation na hindi agresibo. Napakagat s
Tapos binalik niya sa bulsa ang cellphone, lumanghap ng hangin, at saka ngumiti pabalik sa dalawa.“Si Sir Rafael?” tanong agad ni Erica.“Uh-huh. Wala lang. Paalala lang na mag-ingat,” sagot ni Bella, pilit ang kaswal na tono. “Saka gusto niyang malaman kung okay lang ako.”Ngumiti si Noah, pero hindi nagsalita. Sa mga mata niya, parang may iniisip siyang malalim.Habang lumalim na ang gabi at unti-unti nang nagsasara ang ibang tindahan, napagpasyahan na nilang umuwi.“Hays,” sabay-sabay silang napabuntong-hininga habang pauwi na.“Vincent is on his way,” biglang sabi ni Erica habang may katinginan ang cellphone.“Oh, kukunin ka na niya?” tanong ni Bella, kunwaring kalmado.“Yeah. Saglit na lang ‘yon, sa may entrance lang tayo dadaan.”Pagdating nila sa may gate ng mall, mabilis nilang nakita ang isang pamilyar na sasakyan. Si Vincent. Bumaba ito para salubungin si Erica.Bella’s heart tightened a little. Gusto niyang lumapit, gusto niyang magpakita. Pero hindi pwede. Hindi pwede lal