Alam kong maraming naghanap sa akin dito dahil sa biglaang paghinto ng update ko. Pasensya na po guys. Bukod kase sa trabaho ko, ako rin ang naging bantay ng mama ko sa hospital kaya gustuhin ko mang makapagsulat ay hindi na keri ng katawang-lupa ko. Pasensya na po sa lahat ng pinaghintay ko. Maraming salamat din po sa mga magpapatuloy pang magbasa. Bawi na lang po ako rito. Sending hugs. Birthday gift ko na rin sa self ko ang ipagpatuloy pa ito. ^_^
“OH, ANAK! KUMAIN ka na. Si nanay ang nagluto niyan,” nakangiting sambit ng nanay niya nang makita siyang gising na at handang pumasok sa trabaho. “Ito. Masarap iyang tapa. Parisan mo ng itlog at kape.”Habang patuloy ang pag-iistema ni Susan sa kanya, hindi niya mapigilang huwag pagmasdan ang nanay niya. Kung siya ang tatanungin, hindi niya mapapansin na gumagawa ito ng hindi maganda sa kanyang likuran na nagiging dahilan ng pagiging miserable ng pamilya niya.“Heto ang mainit na pandesal kung ayaw mong kumain ng kanin.”“Ayos na ho ako rito, Nay.”“Anong ayos? Dagdagan mo pa iyang pagkain mo. Nangangayayat ka na. Eh papaano? Napakahina mong kumain!”Gustong maging masaya ng puso niya sa eksenang nakikita dahil sa wakas ay naramdaman niya na rin ang pakiramdam ng ina na nasa kanyang tabi. Ngunit sa isang banda, hindi naman siya naging uhaw sa pagmamahal na iyon dahil nariyan ang Tiyang Lorna niya at pinaparamdam na hindi siya kulang.“Napakaraming pagkakataon, bakit ngayon ka lang bu
MAS NAGING ABALA pa si Sunset sa mga nakalipas na araw dahil na rin sa sunod-sunod niyang meeting sa iba’t ibang investors na interesado sa kanilang business. Ang iba sa mga iyon ay kinailangan niya pang puntahan sa iba’t ibang lugar kaya naman halos hindi siya matagpuan sa kanilang bahay.Dahil alam niyang hindi magsasabi sa kanyang ang Tyang Lorna niya, kay Jarren siya halos nakakakuha ng impormasyon sa mga nangyayari sa loob ng bahay.Habang tumatagal na wala siya sa kanilang bahay, lalo niyang napagtatantong mali na pinatuloy niya kaagad ang nanay niya roon nang hindi inaalam kung nagsasabi ito ng totoo sa kanila.Hindi lamang ang bata ang nakakausap niya, pinaimbestigahan niya rin ang nanay niya sa kung anong ginagawa nito sa mga nakalipas na taon. Marami siyang nalaman dito na hindi niya akalaing kaya pala nitong gawin kahit ang kapalit niyon ay malayo sa kanya.“So, Jarren was really telling the truth,” mahina niyang sambit matapos na maglakas ng loob na tingnan ang mga kuha sa
“TINATANONG KO HO kayo, anong nangyayari dito?”“H-ha?” tila nakakita ng multo ang nanay niya habang nakatingin sa kanya. Hindi rin ito mapakali nang balingan ang mga nakasama sa pagsusugal.“Ano, Sunset—”“Hindi ho kayo ang kausap ko, Tyang. Pagtatakpan niyo lang siya,” sabi niya nang hindi inaalis ang tingin sa nanay niya. “Sasagot ho ba kayo, Nay?”“N-nagkakasiyahan lang kami rito, Anak. Alam mo naman, naiinip ako rito sa bahay. Kailan ka pala nakabalik? Akala ko sa susunod na araw pa ang uwi mo—”“Nay, huwag niyong ibahin ang usapan. Tinatanong ko ho kayo, iyon ang sagutin niyo.”“Anak, may kaunting kasiyahan lang talang—”“Nay!” nauubusan ng pasensyang sambit niya. “Hindi ho ako ipinanganak kahapon lang. Alam ko ho ang pagkakaiba ng kasiyahan sa sigawan.”“Sunset, wala namang nangyari.”“Tyang!” malakas niya na namang sigaw. “Pagtatakpan niyo pa ho talaga?”“Sunset, nanay mo iyan…”“Tyang, nabuhay ho ako nang wala siya sa tabi ko magsimula nang magkaisip ako. Matanda na ako para
“THIS IS ANOTHER break for us, Ms. Sunset!” puno ng kasiyahang sambit ni Liezel sa kanya. “Kaya pa ba nating i-accommodate itong lahat na order? We will have a product abroad. The shipping company is ready to distribute our goods.”“Yes. Nariyan naman ang mga bagong makina. Isa pa, patapos na sa training ng mga bagong empleyado.”“I can’t believe it, Ms. Sunset. We can dominate abroad in a span of time.”“I can’t believe it also, Liezel. Pero dahil sa hardwork niyo, naging imposible itong lahat.”“Ms. Sunset,” tila naiiyak na sambit ng sekretarya niya na ikinailing niya lamang.“Alam mo, Liezel? Noong una kitang makasama, akala ko talaga napakasungit mo. You’re so strict with your job. Hindi mo hinahaluan ng kahit na anong makakasira sa trabaho mo.”Napakamot ito nang bahagya. “Alam niya naman ho ang kwento ko ‘di ba? Nanay ko ang past secretary ng lola ni Sir Vincent kaya alam ko kung gaano kaunlad at kaganda ang pagpapatakbo nito. Kaya ganoon na lang din ako kung mangarap na mas hig
“YOU’RE STUNNING, MS. Sunset!” tila kumikislap pa ang mga mata ni Liezel nang purihin siya nito.“Bubulahin mo pa ako,” hindi niya naiwasang huwag irapan at tawanan ang sekretarya niya.“Tingnan mo ang sarili mo sa harapan ng salamin. Then sabihin mo sa akin kung nagsisinungaling ako, Miss.”Nang hindi niya ito sundin, si Liezel mismo ang humila sa kanya paharap ng salamin. Habang nakatingin doon, hindi niya maiwasang huwag umawang ang bibig. Siya ba talaga ito? Walang-wala ang babaeng simple na naalala niya.“Plakado, ano?” tanong ng designer niya. “Ako lang ito, Miss!”“Thank you talaga…”“Bumagay sa ‘yo iyang kumikinang na red dress. Even the extension para sa buhok mo Miss Sunset!”Ganoon na lamang ang pag-iling niya. “Hindi ba ako over dress—”“Miss Sunset, kung ang target natin ay mas marami pang investors, kulang pa nga iyan! Kailangang habang kaharap mo sila ay confident ka sa sarili mo. Dadalhin mo ang pangalan, hindi lamang ng pabrika natin, pati na rin ang kumpanya natin.
HINDI MABILANG NI Sunset kung ilang beses siyang humingi ng tawad sa mga tao na nasa loob ng pagtitipon. Pakiramdam niya, habang ginagawa iyon ay namanhid na ang sistema niya sa kahihiyan. Dahil sa nagawa rin ng nanay niya, sandaling nahinto ang pagtitipon na iyon para linisin ang bubog na kumalat sa sahig. Bago nagpatuloy ang mga susunod pang mangyayari nang gabing iyon. Alam niya rin na kahit ang iba ay naintindihan ang sitwasyon na nangyari, ang iba sa naroon ay hindi maiiwasang magtaas ng kilay sa kanya. Sino ba naman siya upang sirain ang napakahalagang gabing iyon?Dahil hindi niya na kayang manatili pa sa looban, napakabilis ng paglabas ni Sunset upang makaiwas sa ibang mga mata na kung tingnan siya ay puno ng panghuhusga.“Sunset, Anak! Sunset!” paulit-ulit na tawag ng kanyang nanay.Parang wala siyang naarinig. Napakabilis pa rin ng paglalakad niya paalis sa lugar na iyon.“Sunset, kausapin mo naman ako, Anak!” sa pagkakataong iyon, ganoon na lamang ang malakas na paghigit
DAMA NI SUNSET ang matinding pagod pauwi ng kanilang bahay. Tila naubos siya pagkatapos ng pakikipag-usap sa maraming tao. Kaya naman pababa pa lamang ng kanyang kotse ay gusto niya ng humilata sa lapag para hindi na siya gumalaw pa.“Uulan pa yata,” sambit niya habang ang tingin ay nasa kalangitan. “Ganito ka na lang parati. Sa tuwing nasa ganito akong kalagayan parang nakikisabay ka pa sa nararamdaman ko.”Gusto niyang matawa kahit walang buhay ang kanyang mga mata. “Buti ka pa. Alam ang nararamdaman ko,” puno ng kalungkutan niyang sambit. “Sunset, we need to talk.”“Wala na tayong dapat pang pag-usapan, Lucian. Kahit hindi mo na rin pirmahan ang divorce paper, inaasikaso na ng lawyer na kinuha ko. Magiging single ka na rin pagdating ng araw na kagustuhan mo naman talaga ‘di ba?”“Please, Sunset. Kausapin mo ako.”Puno ng pakiusap ang mga mata ni Lucian ngunit bakas sa mukha ni Sunset na wala siyang pakialam. Masyado ng naging bato ang puso niya dahil sa mga ginawa ng asawa na sa
NAKATINGIN LAMANG SI Sunset nang mga sandaling iyon sa kanyang asawa. Binabasa niya ang sinasabi ng mga mata nito na tila napakarami ng sinasabi sa kanya. Bakit tila punong-puno iyon ng pakiusap? Ano pa bang gusto nitong mangyari sa kanya? Hindi ba’t gusto nitong makipaghiwalay sa kanya? Bakit ngayon ay heto na naman ang asawa niya at ginugulo ang sistema niya?Ganoon na lamang ang mabilis na tibok ng kanyang puso at pagkablangko ng kanyang isipan nang hawakan nito ang kanyang kamay at higitin siya papalapit dito. Habang nakatingin ito ay tila hinihipnotismo siya at bibigay ang kanyang tuhod. “Gale, please, let’s talk—”“No,” mabilis niyang sagot at tila napapasong lumayo rito. “Please. I need to explain myself.”“May bakante kaming kwarto. Kung hindi ka maarte, pwedeng doon ka matulog. Gabi na. May trabaho pa ako bukas,” sabi niya matapos hilahin ang kanyang kamay upang makabalik nang mabilis sa kanyang kwarto.Sa pagpasok ng pinto, ganoon na naman ang pagpatak ng luha na tila nasa
HALO-HALONG EMOSYON NA hindi niya maintindihan, ganoon ilarawan ni Sunset ang kanyang nararamdaman sa paglipas ng araw. Minsan ay magigising siya ng napakasaya ngunit matatapos ang araw niya na lumuluha na lamang dahil sa halo-halong emosyon na kanyang nararamdaman dahil sa pagbubuntis.Habang lumilipas din ang araw ay nadaragdagan ang matinding pag-aalala sa maaaring nangyari na sa kanyang asawa. Hanggang ngayon, wala pa rin siyang nababalitaan tungkol sa kanyang asawa. Ang mga inupahan ng mga Seville ay paulit-ulit lamang ang sinasabi. Walang balita tungkol kay Lucian. Kinakain din siya ng matinding takot. Maraming paano na tumatakbo sa kanyang isipan habang hindi pa rin nakikita ang kanyang asawa. May mga gabi rin na napananaginipan niya na paulit-ulit na nawawala sa kanya ang asawa. Heto na naman ang paglutang ng bangkay ng asawa sa kanyang asawa panaginip sa gilid ng pangpang matapos matagpuan ng mga taong binayaran ng Seville. Paulit-ulit ang kanyang pagtangis kasabay ng kanyan
NAGISING SI SUNSET na matinding liwanag ang bumungad sa kanya. Sandali pa ang nakalipas bago tuluyang makapag-adjust ang kanyang mga mata sa pagkasilaw. Sumunod niya namang napansin ang apat na puting kanto ng kwartong iyon. Nang tuluyang makapag-adjust ang kanyang paningin, saka niya napansin ang swero na nakakabit sa kanyang kamay. Naroon din ang sekretarya niya na nakatulog na. Makikita sa mukha ni Liezel ang matinding pagod na maaaring siya ang dahilan.Mayamaya pa ay siya ring pagpasok ni Lumi sa kwartong tinutuluyan niya. Kapansin-pansin ang pamamaga ng mga mata nito na nagbigay ng matinding kaba sa kanya nang mapagtanto ang dahilan kung bakit siya naroon sa hospital.“Anong nangyayari, Lumi?” kinakabahan niyang tanong sa kaibigan. “B-bakit tayo narito?”Hindi kaagad nakasagot sa kanya si Lumi. Hinawakan ng kaibigan niya ang kanyang kamay habang nakatingin sa kanyang mga mata.“W-what is it, Lumi?”“I want to tell you something—”“I’m pregnant?” diretsahang tanong ni Sunset sa
“UMUWI NA TAYO, Ms. Sunset. Nag-aalala na kami sa ‘yo,” sabi ng kanyang sekretarya nang sunduin siya nito sa paliparan.Ilang araw na rin siyang nakikibalita patungkol sa maaaring maging kalagayan ng ibang mga nawawala pa sa nangyaring plane crash. Uuwi lamang siya sa kanilang bahay para magpahinga sa gabi at babalik din doon matapos na makapagpahinga. “Maghintay pa tayo, Liezel. Baka mayamaya may balita na sila kay Lucian. Hindi ako pwedeng umalis dito. Kailangang ako ang unang makaalam. Ayaw ko ng pag-alalahanin pa ang mga Seville.”Makikita sa mukha ng sekretarya niya na may gusto itong sabihin sa kanya ngunit pinipigilan ang sarili. Alam niyang nag-aalala ang mga taong nakapaligid sa kanya ngunit hindi niya magawang pilitin ang sarili niya na gawin ang mga bagay na labag sa loob niya.Mababaliw lamang siya kung uuwi siya sa kanila. Puro memorya lamang ng asawa niya ang makikita niya. Hindi makatutulong sa kanyang kung walang gagawin. “Ms. Sunset, nalipasan na naman kayo ng tangh
“ANO BANG NANGYARI? Bakit wala sa inyong makapagsalita?” tanong niyang muli sa mga ito. Walang nagawang makasagot ng mga kay Sunset. Ibinaling lamang nila ang tingin sa ibang direksyon na tila ba takot na sabihin sa kanya ang dahilan kung bakit ganito ang asta ng ng pamilya niya.“Anong nangyayari sabi? Sagutin niyo ako!” sa pagkakataong iyon, kahit si Sunset ay hindi na rin makontrol ang kanyang emosyon. Natagpuan niya ang sarili na umiiyak sa hindi malamang dahilan. “Sunset…”“Abuelo?” nakikiusap niyang tanong sa matanda matapos nitong maglakas ng loob na lumapit sa kanya. “Ano pong nangyayari?”“Gusto kong ikalma mo muna ang sarili mo, Anak. May nangyari kay Lucian,” sabi naman ng tyang niya.“Ano po bang—”Hindi niya na kailangan ng sagot sa kanyang pamilya. Ang tadhana na mismo ang tumulong sa kanya. Nalaman niya na ang dahilan kung bakit nagkakaganito ang kanyang pamilya nang marinig ang balita mula sa telebisyon. Tila naging bingi si Sunset nang marinig ang pangalan ng asawa
“HOW WAS THE wedding?” biro sa kanila ni Lumi na sinalubong sila ng yakap sa kanilang bahay.“Nag-enjoy ka ba, Jarren?” tanong din ng Tyang Lorna niya na sinalubong sila sa pinto ng bahay. May dala-dala pa itong sandok at halatang abala sa pagluluto.“Opo, Nay. Bakit hindi kayo kasama?”“Mapapagod lang ako roon,” biro nito sa bata.Sinundo lang kase nila si Jarren sa school nito kaya hindi na sila nakauwi sa mansyon para isama ang tyang nila. Tumanggi din ito kahit noong inaya nila kaya silang tatlo lamang ang nakapunta. “Tyang, may mga pasalubong na dala si Lucian sa inyo.”Tamang-tama din ang pagpasok ng asawa niya na dala-dala ang mga pasalubong nito para sa kanila.“Ang dami naman nito!” gulat na tanong ng tyang niya na hindi pa sigurado kung kukunin ang mga pinamili ni Lucian.“Tanggapin mo na lang, Tyang. Para sa ‘yo talaga iyan kase masarap ka raw magluto,” nakangiting sambit ni Sunset. “Hay nako! Nambola pa. Pero, salamat!”“Abuela, Abuelo, you’re also here!” gulat na bulala
NORMAL NA YATANG nakangiti parati si Sunset kung ang asawa niya ang bubungad sa kanya na katabi niya sa paggising. Kahit na matagal niya na itong nakakasama, hindi niya pa rin maiwasang huwag maramdaman ang mabilis na pagtibok ng puso niya ngayong ganito siya kalapit kay Lucian.Isiniksik niya pa ang sarili upang makadikit nang husto sa asawa. Amoy na amoy niya ang natural na amoy nito kaya mas lalong lumapad ang kanyang ngiti. Dahil sa paggalaw niyang iyon ay naalimpungatan na tuloy ang asawa niya.“Good morning, Love,” garalgal ang boses na bati ni Lucian sa kanya.“Good morning,” nakangiti niya ring sagot kaagad.Mas niyakap siya nito nang mahigpit bago siya nito halikan sa noo. “Five minutes…” sabi pa nito na naging dahilan ng kanyang pagngiti.Sa pagpikit ng mga mata ni Lucian, malayang napagmasdan ni Sunset ang mukha ng kanyang asawa. Nakikita niya nang malapitan ang mahaba nitong pilikmata na nakadaragdag sa pagiging magandang lalaki nito. Nakikita na rin ang kakarampot na big
“WHAT HAVE YOU done this time, Eveth?” heto na naman ang pagdagundong ng boses ng ama ni Eveth sa kabuuan ng kanilang mansyon.“I don't know what youre talking about, Dad.”“At magsisinungaling ka na rin ngayon!” galit pa ring sambit ng dad niya. “You cannot fool your dad.”“Dahil wala naman akong ginagawa!” mas mataas din na boses niya ang sumagot sa kanyang ama. “Hanggang kailan mo ako gagawing tanga?” galit na tanong ng dad niya.“Isipin mo na ang mga gusto mong isipin, Dad. Pagod ako—”Pagalit na itinapon ng dad niya ang mga larawan sa center table ng bahay. Doon, tumambad sa kanya ang maraming larawan ng nangyaring kaguluhan sa kanila ni Lucian sa airport. “Magde-deny ka pa rin?” Hindi makatingin si Eveth sa kanyang ama. Hindi niya na alam kung paano ipagtatanggol ang sarili ngayong nabisto nito ang pagsisinungaling niya.“Alam mo ba ang ginagawa mo? Hindi lang pangalan ko ang masisira, damay ang mama mo at maging ang angkan natin! Hindi ka ba titigil hanggang hindi nalalagay
MATAGAL PA NA nanatili sina Sunset at Lucian sa loob ng sasakyan. Hinintay nila ang pina-deliver na pagkain na pagsasaluhan dahil walang kahit na sinong katulong sa bahay nila na maaaring magluto ng pagkain. Habang naroon, hindi niya maiwasang huwag mapangiti. Hindi niya akalain na aabot sila sa ganitong punto. Iyong makakapag-usap sila ng hindi siya tinataasan ni Lucian ng boses nito at kalmado lamang siya sa matagal na oras na magkasama. Wala rin siyang nararamdaman na kahit na anong hinanakit sa asawa. Iyon ang labis na nakapagpapagaan sa loob niya ngayon.Masarap pala sa pakiramdam. Tila napakalaya ng puso niya na gawin ang mga bagay na gusto at pinangarap kasama ang kanyang asawa. Ngayong malaya na siya na gawin ang lahat ng gusto sa harapan nito ay mas nagiging magaan na ang lahat sa kanya na gawin ang nararapat.Nang dumating ang pagkain, saka lamang sila pumasok sa loob ng bahay. Nang makarating sa sala, napahinto sa paglalakad si Sunset dahil sa panunumbalik ng mga alaala
NAG-AALALANG IBINALING NI Sunset ang tingin sa kanyang asawa. Wala pa rin ito sa sariling wisyo dahil sa ipinainom dito ni Eveth. “That girl!” gusto niya itong tirisin nang buhay. Umiinit ang ulo niya dahil sa mga pinaggagawa ng babae.Muli na namang nanumbalik sa kanyang isipan ang naging komprontasyon nila kanina ni Eveth. Kung may isang bagay man siyang ilalarawan dito, iyon na ang pagkabaliw. Tila wala na ito sa sarili at nahihibang na nang labis sa kanyang asawa.Pumasok na sa kanyang isipan kanina na isiwalat sa buong mundo ang totoong ugali ng babae. Ipaalam sa mga tagahangan nito na ito ang totoong ugali ng iniidolo nila. Siguradong masisira ang pangalan nito na magiging dahilan ng pagbagsak nito kapag ginawa ni niya iyon.Ngunit si Lucian ang mahihirapan. Siguradong ito ang sasalo ng mga kristisismo na ibabata sa kanila ng mga tagahanga nitoIsa pa sa dahilan, kahit gustong-gusto niyang ipakulong ang babae. Idiretso ito sa presinsto ngayong may nakuha na siyang ebidensya kan