NAIINIS SI LUCIAN sa kanyang sarili. Hindi siya nakapagsalita nang kailanganin niya ang kanyang bibig habang kinakausap siya ng asawa. Nararapat na humingi siya ng tawad kay Sunset at isa pang pagkakataon para maayos ang gusot sa buhay nila.Pinagsisihan niya ang nagawa. Kung maaari lang, kung pwede niya lang ibalik ang oras kung saan kaya niyang ipakita rito ang nararamdaman at dahilan kung bakit siya nagkakaganito ay baka maintindihan siya nito. Hindi rin malabo na bigyan siya ng pangalawang pagkakataon ni Sunset.Kung pinakitaan niya rin ito ng kahit isang kabutihan, maaaring lumakas ang loob niya na pakiharapan ang asawa nang taas ang noo at walang kahit na anong pangamba. Ngunit kahit pagbali-baliktarin man ang mundo, alam niya sa sarili na siya ang nagkasala. Wala siyang karapatan na magdemand ng kahit na ano kay Sunset.Kahit na ganoon pa man, lakas-loob na nagtungo ng pabrika si Lucian para puntahan si Sunset. Ngunit ang kaninang binubuo niyang pag-asa, unti-unting nasisira na
“AYOS LANG HO ba kayo?” nag-aalalang tanong ni Sunset nang makarating sa bahay ng dalawang matandang Seville.“O, Apo!” nakangiting bati sa kanya ng lola ni Lucian.“Pinapunta mo rito si Sunset, Gloria?” heto na naman at maririnig sa tinig ni Facundo ang pagiging istrikto. “Sinabi ko ng magiging mabuti ang kalagayan ko. Bakit kailangan mo pang abalahin ang bata?”“Ayos lang po, Abuelo,” nakangiting sambit ni Sunset bago magmano sa dalawang matanda. “At saka, na-miss ko na rin ho kayong dalawa. Matagal-tagal na rin ang huli kong pagbisita.”“Sinabi na sa ‘yo, Facundo.” Umiiling na sambit ng maybahay na si Gloria. “Hindi ko naman pinilit ang bata.”Nahihiyang ngumiti na lamang si Sunset nang makita na nagtatalo ang dalawa dahil sa kanya. Kung may isa man siyang dahilan para hindi kainin nang tuluyan ng galit dahil kay Lucian, masasabi niyang ang dalawang matanda na iyon. Hindi niya makakaila na ang pagmamahal ng mga ito sa kanya ang dahilan kung bakit hindi masyadong naging miserable a
GUSTONG SAMPALIN NI Sunset ang sarili niya. Hanggang ngayon, hindi pa rin siya makapaniwala sa tagumpay na natatamasa ng panaderya na pinaghirapan nilang maitayo at maiayos hanggang sa matapos. Hindi lamang siya ang nagpakahirap doon. Kasama sa tagumpay na iyon ang dugo't pawis ng mga empleyado na patuloy na nagtitiwala sa kanya.Sa dinami-rami ng kanyang pinagdaanan, labis ang pasasalamat niya sa sarili dahil hindi siya sumuko. Inilaban niya ang paniniwala niya na magagawa niya ang pangarap basta magtiwala lamang siya. Kaya ganoon na lamang ang pagtapik niya sa sarili. “Congrats self…” sambit niya pa habang nakatingin pa rin sa kabuuan ng lugar.Dahil iisang branch pa lamang ulit ng Martina’s Bakeshop ang binuksan, karamihan ng mga ibinebenta nilang produkto ay sa online. Wala siyang kahit na anong ekspektasyon nang magsimula ngunit hindi niya akalain na magiging patok iyon sa customer at ngayon ay halos pa-sold out na ang dalawang araw na preperasyon ng mga ginawa nilang tinapay.“
“ANONG TINITINGIN-TINGIN NIYO?” galit na tanong ni Eveth sa mga tao na naroon sa kanilang opening.“I am Eveth Robles!” turo nito sa sarili habang gumegewang dahil sa kalasingan. “You should have known my name by now! Isipin niyo kung sino ang babanggain niyo!” “Miss Sunset, anong gagawin natin?”Malamlam lang ang mga mata ni Sunset habang nakatingin dito. Wala siyang maramdaman nang mga sandaling iyon maliban sa galit. Hindi niya alam kung bakit hindi pa ito tumitigil na guluhin ang buhay niya kahit nakuha na nito ang asawa niya.“Hindi ako ang kabet!” itinuturo nito ang sarili habang gumegewang. “Hindi ako ang kabet!” ulit nitong muli.“Totoo po ba talaga ang balita na ikaw ang dahilan ng pagkasira ng relasyon ng asawa ni Mr. Seville—”“Sinabi ng hindi!” galit pa ring sambit ni Eveth at hinawi ang isang lamesa pa na kinalalagyan ng mga inumin doon.Maririnig ang malakas na pagkabasag na iyon na naging dahilan upang matigil nang tuluyan ang tugtog na tumatabon kanina sa ingay nito.
NAALIMPUNGATAN SI LUCIAN dahil sa ilang ulit na pagtawag sa kanyang cellphone. Sa unang mga ring, wala pa siyang balak na sagutin ang kanyang cellphone. Ngunit kalaunan, nang makulitan ay inilagay niya na lamang iyon sa kanyang taynga matapos na pindutin.“What?! Who is this?” iyong kaagad ang bungad niya. “Better tell me this is import—”“Si Vincent ito. Sunset needs you.”Napabangon nang wala sa oras siya sa kanyang kinahihigaan. Tiningnan niya pa nang makailang ulit kung tama ang numero sa kanyang screen.Numero ng asawa ang ginamit nitong pangtawag. “Bakit hawak mo ang cellphone niya—”“Do I have to explain myself?” tila nauubusan na ito ng pasensya. “Hindi ko gagawin ito kung dahil sa kanya. Pumunta ka rito o ako ang mag-uuwi sa kanya sa bahay nila.”Binabaan siya nito ng tawag matapos na sabihin ang mga gustong sabihin.Malamlam na tiningnan ni Lucian ang kanyang cellphone bago tumayo sa kanyang kinahihigaan. Hindi sinabi nito kung saan siya pupunta kaya hindi malabo na alam ni
“N-NANAY?” GUSTONG MATAWA ni Sunset sa narinig. “Nako. Baka ho nagkamali lang kayo. May mangilan-ngilan pa pong kasunod na bahay riyan. Pwede po kayong magtanong.”“Sunset, Anak, hindi mo na ba ako namumukhaan? Si nanay ito—”May paggalang tinabig ni Sunset ang kamay ng ginang. “Matagal na hong patay ang nanay ko. Nagkakamali lang kayo.”“Hijo, ikaw ba ang asawa ng anak ko?” nakangiti nitong sambit nito at pilit na inaabot ang kamay ni Lucian upang makipagkamay. “Naks! Totoo nga ang balita! Mayaman ang napangasawa mo!”“Ma’am, maaari ko po bang malaman kung—”“Umuwi ka na, Lucian,” malamig niyang sambit sa asawa. “Salamat sa paghatid sa akin. Kaya ko na.”Makikita na gusto pa siyang pigilan ng asawa at kausapin ngunit ito na rin mismo ang nanahimik at piniling tumango sa kanya nang mapansing ang tingin niya ay naroon pa rin sa ginang.Hinintay niya pang makaalis ang asawa saka niya hinarap muli ang ginang.“Ano ho bang pangalan ng anak niyo—”“Anak, hindi mo na ba ako nakikilala? Ak
“WOW! SA ‘YO ang pabrika na ito, Anak?” namamanghang tanong ng nanay niya nang minsang isama niya ito sa pabrika. “Napakalaki!”“Hindi ho,” nakangiti niyang sambit. “Ang lola po ni Vincent ang may-ari nito. Nang mamatay ito, sa akin na ho ipinagkatiwala. Dahil matagal na hong na-stock ang mga gamit, ako na ho ang nagpaayos.”“Ay ganoon?” mas lalo pang tumingkad ang mga mata nito sa nalaman. “Edi sa ‘yo na nga! Ikaw na ang may-ari nito, Anak. Nahiya ka pang sabihin!”Umiling siya. “Sa apo niya po ito. Ako lang ang nagma-manage.”“Kahit ano pang paliwanag mo, sa ‘yo na nga! Nasaan ba siya? Di ba wala rito at ikaw ang parating narito kaya sa ‘yo ito.”Pinili na lamang ni Sunset na ngumiti nang bahagya at huwag ng sumagot dahil si Vincent din mismo ang may sabi na sa kanya na nga ang pabrikang ito nang ilipat sa kanya ang pangalan.“Araw-araw ang paggawa ng mga tinapay rito?”“Opo, Nay. May mga grocery, local store, at coffee shop na itong sinu-supply-an. Depende ang dami sa demand ng tao
“KUHANIN NIYO LANG ho ang mga gusto niyong bilihin Nay at Tyang,” nakangiti niyang sambit nang magtungo sila ng mall.“Parang ang mahal naman dito, Sunset. Sa ukay na lang kaya tayo? Kahit ano naman ay susuotin ko.”“Iyan ka na naman, Tyang. Hindi mo na kailangang magdalawang-isip. Ako naman ang bibili.”“Pero dapat iniipon mo ang pera mo—”“Aysus, Lorna!” suway ng nanay niya. “Ang anak ko na nga ang may sabi na bilihin natin ang mga gusto natin tapos tatanggi ka pa?”Hindi kumibo ang tiyahin niya at piniling magtungo sa kabilang bahagi ng store na iyon.“Doon lang ako sa kabila, Anak! Babalik ako kapag may nagustuhan na ako,” excited na sambit ng nanay niya bago umalis.“Ikaw, Jarren? May gusto ka bang bilhin? Sabihin mo sa ate. Ako ng bahala!”“Ate…”“Oh, bakit? May gusto ka ba? Sabihin mo na sa ate. Bibilhin ko! Sa susunod hindi na ako manlilibre!” nakangiti niya pang biro dito. “Ito ba—”“Ate, nanay mo po talaga siya?” “Ha? Oo, bakit?”Bakas sa mukha nito ang pag-aalala. Makikita
HALO-HALONG EMOSYON NA hindi niya maintindihan, ganoon ilarawan ni Sunset ang kanyang nararamdaman sa paglipas ng araw. Minsan ay magigising siya ng napakasaya ngunit matatapos ang araw niya na lumuluha na lamang dahil sa halo-halong emosyon na kanyang nararamdaman dahil sa pagbubuntis.Habang lumilipas din ang araw ay nadaragdagan ang matinding pag-aalala sa maaaring nangyari na sa kanyang asawa. Hanggang ngayon, wala pa rin siyang nababalitaan tungkol sa kanyang asawa. Ang mga inupahan ng mga Seville ay paulit-ulit lamang ang sinasabi. Walang balita tungkol kay Lucian. Kinakain din siya ng matinding takot. Maraming paano na tumatakbo sa kanyang isipan habang hindi pa rin nakikita ang kanyang asawa. May mga gabi rin na napananaginipan niya na paulit-ulit na nawawala sa kanya ang asawa. Heto na naman ang paglutang ng bangkay ng asawa sa kanyang asawa panaginip sa gilid ng pangpang matapos matagpuan ng mga taong binayaran ng Seville. Paulit-ulit ang kanyang pagtangis kasabay ng kanyan
NAGISING SI SUNSET na matinding liwanag ang bumungad sa kanya. Sandali pa ang nakalipas bago tuluyang makapag-adjust ang kanyang mga mata sa pagkasilaw. Sumunod niya namang napansin ang apat na puting kanto ng kwartong iyon. Nang tuluyang makapag-adjust ang kanyang paningin, saka niya napansin ang swero na nakakabit sa kanyang kamay. Naroon din ang sekretarya niya na nakatulog na. Makikita sa mukha ni Liezel ang matinding pagod na maaaring siya ang dahilan.Mayamaya pa ay siya ring pagpasok ni Lumi sa kwartong tinutuluyan niya. Kapansin-pansin ang pamamaga ng mga mata nito na nagbigay ng matinding kaba sa kanya nang mapagtanto ang dahilan kung bakit siya naroon sa hospital.“Anong nangyayari, Lumi?” kinakabahan niyang tanong sa kaibigan. “B-bakit tayo narito?”Hindi kaagad nakasagot sa kanya si Lumi. Hinawakan ng kaibigan niya ang kanyang kamay habang nakatingin sa kanyang mga mata.“W-what is it, Lumi?”“I want to tell you something—”“I’m pregnant?” diretsahang tanong ni Sunset sa
“UMUWI NA TAYO, Ms. Sunset. Nag-aalala na kami sa ‘yo,” sabi ng kanyang sekretarya nang sunduin siya nito sa paliparan.Ilang araw na rin siyang nakikibalita patungkol sa maaaring maging kalagayan ng ibang mga nawawala pa sa nangyaring plane crash. Uuwi lamang siya sa kanilang bahay para magpahinga sa gabi at babalik din doon matapos na makapagpahinga. “Maghintay pa tayo, Liezel. Baka mayamaya may balita na sila kay Lucian. Hindi ako pwedeng umalis dito. Kailangang ako ang unang makaalam. Ayaw ko ng pag-alalahanin pa ang mga Seville.”Makikita sa mukha ng sekretarya niya na may gusto itong sabihin sa kanya ngunit pinipigilan ang sarili. Alam niyang nag-aalala ang mga taong nakapaligid sa kanya ngunit hindi niya magawang pilitin ang sarili niya na gawin ang mga bagay na labag sa loob niya.Mababaliw lamang siya kung uuwi siya sa kanila. Puro memorya lamang ng asawa niya ang makikita niya. Hindi makatutulong sa kanyang kung walang gagawin. “Ms. Sunset, nalipasan na naman kayo ng tangh
“ANO BANG NANGYARI? Bakit wala sa inyong makapagsalita?” tanong niyang muli sa mga ito. Walang nagawang makasagot ng mga kay Sunset. Ibinaling lamang nila ang tingin sa ibang direksyon na tila ba takot na sabihin sa kanya ang dahilan kung bakit ganito ang asta ng ng pamilya niya.“Anong nangyayari sabi? Sagutin niyo ako!” sa pagkakataong iyon, kahit si Sunset ay hindi na rin makontrol ang kanyang emosyon. Natagpuan niya ang sarili na umiiyak sa hindi malamang dahilan. “Sunset…”“Abuelo?” nakikiusap niyang tanong sa matanda matapos nitong maglakas ng loob na lumapit sa kanya. “Ano pong nangyayari?”“Gusto kong ikalma mo muna ang sarili mo, Anak. May nangyari kay Lucian,” sabi naman ng tyang niya.“Ano po bang—”Hindi niya na kailangan ng sagot sa kanyang pamilya. Ang tadhana na mismo ang tumulong sa kanya. Nalaman niya na ang dahilan kung bakit nagkakaganito ang kanyang pamilya nang marinig ang balita mula sa telebisyon. Tila naging bingi si Sunset nang marinig ang pangalan ng asawa
“HOW WAS THE wedding?” biro sa kanila ni Lumi na sinalubong sila ng yakap sa kanilang bahay.“Nag-enjoy ka ba, Jarren?” tanong din ng Tyang Lorna niya na sinalubong sila sa pinto ng bahay. May dala-dala pa itong sandok at halatang abala sa pagluluto.“Opo, Nay. Bakit hindi kayo kasama?”“Mapapagod lang ako roon,” biro nito sa bata.Sinundo lang kase nila si Jarren sa school nito kaya hindi na sila nakauwi sa mansyon para isama ang tyang nila. Tumanggi din ito kahit noong inaya nila kaya silang tatlo lamang ang nakapunta. “Tyang, may mga pasalubong na dala si Lucian sa inyo.”Tamang-tama din ang pagpasok ng asawa niya na dala-dala ang mga pasalubong nito para sa kanila.“Ang dami naman nito!” gulat na tanong ng tyang niya na hindi pa sigurado kung kukunin ang mga pinamili ni Lucian.“Tanggapin mo na lang, Tyang. Para sa ‘yo talaga iyan kase masarap ka raw magluto,” nakangiting sambit ni Sunset. “Hay nako! Nambola pa. Pero, salamat!”“Abuela, Abuelo, you’re also here!” gulat na bulala
NORMAL NA YATANG nakangiti parati si Sunset kung ang asawa niya ang bubungad sa kanya na katabi niya sa paggising. Kahit na matagal niya na itong nakakasama, hindi niya pa rin maiwasang huwag maramdaman ang mabilis na pagtibok ng puso niya ngayong ganito siya kalapit kay Lucian.Isiniksik niya pa ang sarili upang makadikit nang husto sa asawa. Amoy na amoy niya ang natural na amoy nito kaya mas lalong lumapad ang kanyang ngiti. Dahil sa paggalaw niyang iyon ay naalimpungatan na tuloy ang asawa niya.“Good morning, Love,” garalgal ang boses na bati ni Lucian sa kanya.“Good morning,” nakangiti niya ring sagot kaagad.Mas niyakap siya nito nang mahigpit bago siya nito halikan sa noo. “Five minutes…” sabi pa nito na naging dahilan ng kanyang pagngiti.Sa pagpikit ng mga mata ni Lucian, malayang napagmasdan ni Sunset ang mukha ng kanyang asawa. Nakikita niya nang malapitan ang mahaba nitong pilikmata na nakadaragdag sa pagiging magandang lalaki nito. Nakikita na rin ang kakarampot na big
“WHAT HAVE YOU done this time, Eveth?” heto na naman ang pagdagundong ng boses ng ama ni Eveth sa kabuuan ng kanilang mansyon.“I don't know what youre talking about, Dad.”“At magsisinungaling ka na rin ngayon!” galit pa ring sambit ng dad niya. “You cannot fool your dad.”“Dahil wala naman akong ginagawa!” mas mataas din na boses niya ang sumagot sa kanyang ama. “Hanggang kailan mo ako gagawing tanga?” galit na tanong ng dad niya.“Isipin mo na ang mga gusto mong isipin, Dad. Pagod ako—”Pagalit na itinapon ng dad niya ang mga larawan sa center table ng bahay. Doon, tumambad sa kanya ang maraming larawan ng nangyaring kaguluhan sa kanila ni Lucian sa airport. “Magde-deny ka pa rin?” Hindi makatingin si Eveth sa kanyang ama. Hindi niya na alam kung paano ipagtatanggol ang sarili ngayong nabisto nito ang pagsisinungaling niya.“Alam mo ba ang ginagawa mo? Hindi lang pangalan ko ang masisira, damay ang mama mo at maging ang angkan natin! Hindi ka ba titigil hanggang hindi nalalagay
MATAGAL PA NA nanatili sina Sunset at Lucian sa loob ng sasakyan. Hinintay nila ang pina-deliver na pagkain na pagsasaluhan dahil walang kahit na sinong katulong sa bahay nila na maaaring magluto ng pagkain. Habang naroon, hindi niya maiwasang huwag mapangiti. Hindi niya akalain na aabot sila sa ganitong punto. Iyong makakapag-usap sila ng hindi siya tinataasan ni Lucian ng boses nito at kalmado lamang siya sa matagal na oras na magkasama. Wala rin siyang nararamdaman na kahit na anong hinanakit sa asawa. Iyon ang labis na nakapagpapagaan sa loob niya ngayon.Masarap pala sa pakiramdam. Tila napakalaya ng puso niya na gawin ang mga bagay na gusto at pinangarap kasama ang kanyang asawa. Ngayong malaya na siya na gawin ang lahat ng gusto sa harapan nito ay mas nagiging magaan na ang lahat sa kanya na gawin ang nararapat.Nang dumating ang pagkain, saka lamang sila pumasok sa loob ng bahay. Nang makarating sa sala, napahinto sa paglalakad si Sunset dahil sa panunumbalik ng mga alaala
NAG-AALALANG IBINALING NI Sunset ang tingin sa kanyang asawa. Wala pa rin ito sa sariling wisyo dahil sa ipinainom dito ni Eveth. “That girl!” gusto niya itong tirisin nang buhay. Umiinit ang ulo niya dahil sa mga pinaggagawa ng babae.Muli na namang nanumbalik sa kanyang isipan ang naging komprontasyon nila kanina ni Eveth. Kung may isang bagay man siyang ilalarawan dito, iyon na ang pagkabaliw. Tila wala na ito sa sarili at nahihibang na nang labis sa kanyang asawa.Pumasok na sa kanyang isipan kanina na isiwalat sa buong mundo ang totoong ugali ng babae. Ipaalam sa mga tagahangan nito na ito ang totoong ugali ng iniidolo nila. Siguradong masisira ang pangalan nito na magiging dahilan ng pagbagsak nito kapag ginawa ni niya iyon.Ngunit si Lucian ang mahihirapan. Siguradong ito ang sasalo ng mga kristisismo na ibabata sa kanila ng mga tagahanga nitoIsa pa sa dahilan, kahit gustong-gusto niyang ipakulong ang babae. Idiretso ito sa presinsto ngayong may nakuha na siyang ebidensya kan