Natahimik si Lila sa sinabi ni Daniel. Para bang saglit siyang hindi makahinga habang unti-unting pumapasok sa isip niya ang mga salitang binitiwan nito.Napalunok si Lila. Hindi niya alam kung ano ang dapat maramdaman—takot, lungkot, o galit? Mula nang maghiwalay sila ni Ethan, sinubukan na niyang kalimutan ang lahat. Pero ngayon, bigla na lang siyang babalik sa isang nakaraan na matagal na niyang isinara.Napansin ni Daniel ang katahimikan ni Lila. “Lila,” mahinahon niyang sabi, “alam kong mahirap ‘to. Pero kailangan mong harapin si Ethan.”Napahawak si Lila sa noo niya, pinipilit intindihin ang sitwasyon. “Anong nangyari sa kanya?”“Base sa sinabi ng doktor, nagkaroon siya ng head injury dahil sa isang aksidente,” sagot ni Daniel. “Dahil doon, nabura ang alaala niya ng nakaraang tatlong taon. Akala niya, nasa panahong kasal pa rin kayo pero sabi raw ng doctor, it may take a long time before he gains his memories.”Napatingin si Lila kay Daniel, halatang naguguluhan pa rin. “At anon
Malamig ang hangin nang bumaba sina Lila at Daniel sa harap ng kumpanya. Sa labas pa lang, ramdam na nila ang tensyon sa paligid. Halos lahat ng empleyado ay nakatayo malapit sa opisina ng management, nagbubulungan at palihim na sumisilip sa loob.“Ma’am Lila!” tawag ng isang staff habang mabilis na lumapit sa kanya. “Salamat at dumating kayo. Si Sir Ethan… nagwawala po sa loob.”Nagpalitan ng tingin sina Lila at Daniel bago siya sumagot. “Gaano kalala?”“Kanina pa po siya nagsisigaw at hinahanap kayo. Hindi namin mapakalm—”BLAG!Naputol ang usapan nila nang marinig ang malakas na tunog ng bumagsak na gamit mula sa loob ng opisina ni Ethan.Napapitlag ang mga empleyado. Ilang saglit pa, bumukas ang pinto at lumabas si Sarah, halatang balisa. Gusot ang kanyang uniform at tila nanginginig ang mga kamay niya.“Sarah!” tawag ni Daniel. “Anong nangyari?”Nilingon sila ni Sarah, puno ng lungkot ang mukha niya bago siya humawak sa braso ni Lila. “Lila, huwag kang pumasok! Hindi niya alam ku
Habang mabilis na dumadaan ang sasakyan sa kalsada, ramdam na ramdam ni Lila ang tensyon sa hangin. Ang katahimikan ni Ethan ay nakakabingi, ang mga daliri nito ay mahigpit na nakahawak sa manibela.Paminsan-minsan, mabilis itong lumilingon kay Lila, ang ekspresyon sa mukha ay hindi mabasa. Ang galit at selos ay tila nakabitin sa pagitan nilang dalawa.Naramdaman ni Lila na nanginginig siya sa upuan, ang mga kamay niya ay mahigpit na magkayakap sa isa't isa. Hindi lang sa bilis ng sasakyan siya kinakabahan, kundi pati na rin sa hindi tiyak na kalagayan ni Ethan.May mga pagkakataong nakikita niyang muling nagsusumigaw ang dating Ethan—maalaga, banayad, at sweet—pero ngayong gabi, hindi niya alam kung siya pa ba talaga ang katabi niyang tao.Bumalik sa isip ni Lila ang mga nangyari sa opisina. Si Ethan, nawalan ng kontrol. Hindi niya kailanman nakita si Ethan na ganoon—parang isang batang nawawala sa dilim, hindi makaalis sa kaguluhan.Ang paraan ng kanyang pagyakap, ang mga galos sa m
Sa sobrang pagod nilang dalawa sa pagluto kagabi, halos hindi na sila nagusap habang kumakain at natulog ng magkatabi sa kwarto ni Ethan.Habang dumadampi ang liwanag ng araw sa kusina, maingat na hinahalo ni Lila ang kanyang tasa ng tsaa. Ang init ng mug sa kanyang mga kamay ay tila nagbibigay ng ginhawa, isang kaibahan sa magulong damdamin na patuloy na umiikot sa kanyang puso. Habang nakaupo siya sa mesa, sulyap siya kay Ethan, na abala sa pagpapalit ng toast sa kawali.Ilang oras na ang nakalipas mula nang kanilang pag-usap kagabi, at ang atmospera sa bahay ngayon ay tila naiiba. Mas konti ang tensyon. Mas... puno ng pag-asa."Dito," sabi ni Ethan, sabay abot ng isang plato ng maayos na toasted na tinapay kay Lila. Naupo siya sa kabila ng mesa, ang tingin niya ay nanatiling nakatutok kay Lila bago nito kinuha ang sarili niyang tinapay. "Inihanda ko ito tulad ng gusto mo."Magaan na ngumiti si Lila, ang kanyang mga mata ay sumalubong sa kanya. Mayroon talagang kakaibang pakiramdam
Humugot ng malalim na hininga si Lila habang nakatingin sa mainit na tasa ng tsaa sa harap niya. Bagamat umiinit ang silid dahil sa sikat ng araw, tila malamig pa rin ang hangin sa kanyang puso. Buong gabi niyang inisip kung paano siya magsisimula, kung anong mga salita ang dapat niyang gamitin, pero ngayong dumating na ang pagkakataon, parang nauurong siya.Hindi umiimik si Ethan, nakaupo lang siya sa kabila ng mesa, tinitingnan siya nang matagal. Naghihintay, parang may inaasahang sagot."Kailangan ko umuwi gabi-gabi," nagsimula si Lila, ang boses ay mahina, para bang kinakabahan. "Sa bahay ng tatay ko... sa ngayon." Parang may pag-aalinlangan sa kanyang mga salita, ngunit alam niyang ito na ang pagkakataon na hindi na pwedeng palampasin.Tinutok ni Ethan ang mga mata kay Lila, at hindi siya nagmadali magtanong. Ang mga mata nito ay puno ng kalituhan, ngunit sa kabila ng lahat, nag-aalala. Nasa mga mata ni Ethan ang hindi pagkakaintindihan, ang pagnanais na malaman ang dahilan."Bak
Kinabukasan, nagising si Lila na may kabuntot na kalituhan sa kanyang isipan. Masakit ang ulo mula sa kakaisip, at ang kanyang mga mata ay mabigat. Laging ganito—magulo ang kanyang mga thoughts, parang may kumakalabit sa kanya, ngunit hindi niya kayang sagutin.Siya lang mag-isa, at puno ng tanong. Naisip niya na kahit anong gawin, kailangan pa rin niyang harapin ang mga bagay na naiwan niyang hindi nasabi kay Ethan. Ngunit may ilang bagay pa siya na kailangang ayusin sa kanyang sarili bago ito magawa.Agad niyang dinala ang mga gamit sa opisina at naglakad patungo sa parking lot. Hindi siya sigurado kung paano sasabihin kay Ethan ang mga nararamdaman niya. Napagpasyahan niyang puntahan siya sa apartment nito—maging direkta na. Hindi siya magtatagal doon, pero kailangang gawin ito.Habang nagmamaneho patungong apartment ni Ethan, naiisip ni Lila na baka hindi pa siya handa na makita siya sa ganoong kalagayan, ngunit ang pakiramdam na hindi siya makaalis sa mga tanong na iniwan sa kani
“Lila...” tawag ni Ethan sa pangalan niya ng tahimik ngunit taos-puso. Parang may bigat sa boses niya, na para bang matagal na niyang pinigilan ang lahat ng nararamdaman.“Gusto ko sanang makipag-usap,” nagsimula si Lila, ang boses niya ay halos pabulong.Tumabi si Ethan sa pinto at pinapasok siya. “Sige. Gusto kong marinig ang sasabihin mo.”Napansin niya ang katahimikan sa loob ng apartment. May kakaibang pakiramdam ng emptiness, katulad ng nararamdaman niyang pagkakalungkot sa loob. Naglakad siya papasok at huminto sa sala, bago niya tinignan si Ethan na nakatayo ilang hakbang ang layo mula sa kanya, ang kanyang postura ay matigas ngunit naghihintay.“Pinag-isipan ko ang lahat ng pinagdaanan natin. At, Ethan...” napahinto si Lila, kinakalap ang lakas ng loob. “Handa akong subukan ulit. Pero may ilang bagay tayong kailangan ayusin.”Nagulat si Ethan, at ang mga mata niya ay lumaki. “Ibig mong sabihin... susubukan pa natin ulit?”Tumango si Lila. “Oo, pero may mga hangganan. Kailanga
Huminga ng malalim si Lila habang tinitingnan si Ethan na nakaupo pa rin sa sofa, ang mga mata nito ay malambot ngunit puno ng halong pag-asa at kalituhan. Ang katahimikan sa pagitan nilang dalawa ay tila mas mabigat kaysa kailanman, ngunit alam niyang kailangan niyang manatili sa kanyang composure."Kailangan mong magpahinga, Ethan," sabi niya, ang boses niya ay malambot ngunit matatag. "Pupunta ako sa trabaho mamaya. Babalik ako pagkatapos ng ilang oras, okay?"Tumingin si Ethan sa kanya, ang ekspresyon ay seryoso ngunit mahinahon. Dahan-dahang tumango siya. "Naiintindihan ko. Magpapahinga ako. Nangako ako."Nakatayo si Lila sa harap niya ng ilang sandali, ang mga mata niya ay tinatansya siya, parang gusto niyang tiyakin ang sarili. Nag-set siya ng mga hangganan, at ngayon, kailangan niyang sundin ang mga iyon—kahit na mahirap."Salamat sa pagiging nandiyan," bulong ni Ethan habang tumayo siya at niyakap siya ng mabilis, ngunit puno ng kahulugan. "Malaking bagay sa akin ito."Niyaka
Si Lila ay halos hindi makapaniwala sa bilis ng mga pangyayari. Kanina lang ay nakatayo siya sa harapan ng kumpanya, hinaharap ang galit ng mga dating empleyado, at ngayon ay nasa loob na siya ng sasakyan ni Ethan, hinihingal at kinakabahan.Bago pa ang kaguluhan, sinubukan niyang tawagan ang HR department ng kumpanya. Mahigpit niyang hinawakan ang cellphone habang hinihintay sumagot ang kabilang linya."Hello, ito si Lila. Gusto kong malaman kung anong nangyayari sa kumpanya. Anong dahilan ng biglaang pagbabago at bakit tinanggal ang napakaraming empleyado nang wala akong kaalam-alam?"May saglit na katahimikan bago sumagot ang nasa kabilang linya. "Pasensya na po, Ms. Lila, pero hindi po kami maaaring magbigay ng impormasyon sa ngayon."Napakuyom ang kamao niya. "Ano? Kumpanya ko ito, at may karapatan akong malaman ang nangyayari! Sino ang nag-utos ng mga pagtanggal? Ano ang basehan? Sagutin niyo ako!"Ngunit bago pa siya makapagsalita ulit, biglang binaba ang tawag. Napasinghap siy
Matapos ang emosyonal na pagbabahagi ni Sarah tungkol sa kanyang pagkawala ng trabaho, muling nagkaroon ng katahimikan sa loob ng silid. Halos sabay-sabay silang napabuntong-hininga. Si Lila, na kanina pa nag-iisip, ay napatingin sa kanilang lahat."So, hindi lang pala ikaw ang natanggal, Sarah?" seryosong tanong ni Lila.Nagtinginan ang iba pang mga dating kasamahan ni Sarah, at unti-unting tumango ang ilan sa kanila."Oo, Lila," sagot ni Marco, na halatang pinipigilan ang inis. "Halos lahat kami rito, tinanggal sa trabaho. Hindi lang basta natanggal—parang pinilit kaming umalis nang walang matinong paliwanag.""At ang mas masama," singit ni Liza, "lahat ng ito nagsimula matapos dumating si Sophia."Napakunot-noo si Lila. "Si Sophia?"Muling nagpalitan ng tingin ang kanyang mga dating kasamahan bago muling nagsalita si Sarah. "Oo, Lila. Alam kong kilala mo siya. Hindi lang siya basta bagong HR manager—isa rin siyang FA."Natahimik si Lila. Alam niyang may isang Sophia na FA dati, per
Pagkatapos ng video call kay Mia, nanatiling nakahiga si Lila sa kama ng ospital, nakatitig sa kisame. Alam niyang hindi niya maaaring ipakita ang tunay niyang kalagayan kay Mia o kahit kanino sa ngayon. Kailangan niyang manatiling matatag, kahit para lang sa kanyang anak at apo.Sa kalagitnaan ng katahimikan, isang mahinang katok ang pumunit sa kanyang pag-iisip."Lila?"Napakislot siya at agad na umayos ng upo. Nakita niya ang pamilyar na pigura ni Sarah, isang flight attendant at matagal nang kaibigan niya, halos kasing-edad niya. Kasama nito ang ilan pa nilang mga ka-trabaho noon—mga FA at piloto na pamilyar kay Lila."Sarah," mahina ngunit may halong gulat na bati ni Lila. "Anong ginagawa niyo rito?"Ngumiti si Sarah at lumapit, bitbit ang isang maliit na supot ng prutas. "Dumaan lang kami. Balita kasi namin, nandito ka, kaya naisipan ka naming bisitahin."Napatingin si Lila sa iba pang kasama ni Sarah. Kilala niya ang ilan sa kanila—mga dating kasamahan sa industriya, mga taong
Mabilis na pumasok si Geo sa bahay, hawak ang cellphone na patuloy na nagri-ring. Agad niyang sinagot ang tawag, ngunit bago niya ilapit sa mukha ang telepono, mabilis niyang itinago ang hospital gown na suot niya sa ilalim ng kanyang jacket. Sinigurado rin niyang hindi kita sa background ang kapaligiran ng ospital."Mia, apo, kamusta?" masayang bati ni Geo habang pinindot ang camera icon upang makita ang batang kausap niya.Sa kabilang linya, isang masiglang tinig ang sumagot. "Lolo Geo! Tingnan mo, nasa bahay ako ni Tito Daniel!"Lumiwanag ang mukha ni Geo nang makita sa screen ang kanyang tatlong taong gulang na apo. Nakasuot ito ng kulay rosas na damit at nakaupo sa isang maliit na mesa habang naglalaro ng mga stuffed toys. Katabi niya si Daniel, nakangiti at mukhang inaalagaan ang bata."Aba, napakasaya mo naman diyan, apo! Ano ang ginagawa ninyo ni Tito Daniel?" tanong ni Geo, pilit na tinatago ang pagod sa kanyang boses.Masayang tumawa si Mia bago muling nagsalita. "Naglaro po
Napasinghap si Lila at napatingin kay Geo. Isang pamilyar na takot ang bumalot sa kanya habang hinahawakan niya nang mahigpit ang cellphone."Sino ka?" tanong niya, kahit pa sa loob-loob niya ay parang may ideya na siya kung sino ang nasa kabilang linya.Isang mapanuksong tawa ang narinig niya bago sumagot ang boses. "Hindi mo ba talaga ako naaalala, Lila? Sayang naman. Akala ko hindi mo ako makakalimutan."Napakagat-labi siya at napahinga nang malalim. Masyado pang maaga para gumawa ng konklusyon, pero hindi niya mapigilan ang kaba sa dibdib niya."Anong kailangan mo?" malamig niyang sagot.Pero bago pa sumagot ang nasa kabilang linya, bigla na lang naputol ang tawag. Napatingin siya sa cellphone niya at nakita niyang wala nang signal. Isang masamang pakiramdam ang gumapang sa kanyang katawan."Anak, sino 'yon?" tanong ni Geo, halatang nag-aalala.Pilit na pinakalma ni Lila ang sarili bago ngumiti nang pilit. "Wala, Tay. Prank call lang."Hindi sumagot si Geo, ngunit halata sa kanyan
Habang nakahiga pa rin si Lila sa kama ng ospital, isang katok ang pumuno sa katahimikan ng silid. Agad na napalingon si Geo at si Lila sa pintuan. Ilang sandali pa ay bumukas ito at pumasok ang isang pulis na nakauniporme."Magandang hapon po," bati ng pulis habang lumapit sa kanila. "Ako si PO3 Ramirez. Kailangan na po naming kunin ang opisyal ninyong pahayag tungkol sa aksidente. Handa na po ba kayo?"Napatingin si Lila kay Geo bago dahan-dahang tumango. Alam niyang hindi niya ito maiiwasan. Kailangang maisaayos ang lahat, hindi lamang para sa sarili niya kundi para na rin sa kapakanan ng anak niyang si Mia."Sige po," sagot niya nang may bahagyang kaba sa tinig.Umupo si PO3 Ramirez sa tabi ng kama at inilabas ang isang maliit na notebook at ballpen. "Maaari niyo po bang ikuwento sa amin nang detalyado kung ano ang nangyari noong araw ng aksidente?"Huminga nang malalim si Lila bago nagsimula. "Noong araw na iyon, galing ako sa trabaho. Medyo pagod ako, pero kailangan kong dumaan
Habang nakahiga pa rin si Lila sa kama ng ospital, nanatiling tahimik si Geo sa tabi niya. Alam niyang may bumabagabag sa anak niya. Hindi lang ito tungkol sa aksidente o sa trabaho. May mas malalim pang dahilan kung bakit tila pasan ni Lila ang mundo."Papa..." Mahinang tawag ni Lila sa kanya.Lumingon si Geo at hinawakan ang kamay ng anak. "Ano iyon, anak?"Napabuntong-hininga si Lila bago nagsimulang magsalita. "Nahihirapan na ako. Hindi ko alam kung paano ko iha-handle ang oras ko. Parang hindi ko na kaya."Muling hinigpitan ni Geo ang hawak sa kamay niya. "Anak, sabihin mo sa akin ang totoo. Ano ba ang bumabagabag sa iyo?"Napakagat-labi si Lila, pilit na pinipigil ang luhang gustong bumagsak mula sa kanyang mga mata. "Papa, hindi ko na alam kung paano ko ibabalanse ang lahat. Ang trabaho ko, ang buhay ko, si Mia... Lahat parang sabay-sabay na bumabagsak sa akin. Pakiramdam ko hindi ko na nagagampanan nang maayos ang pagiging ina ko kay Mia."Napuno ng sakit ang mga mata ni Geo n
Habang nakahiga pa rin si Lila sa kama ng ospital, lumapit si Geo at maingat na hinawakan ang kamay niya."Lila, hindi ka maaaring bumalik sa trabaho sa loob ng isang buwan, o mas matagal kung kinakailangan. Kailangan mong magpahinga at alagaan ang sarili mo."Napakurap si Lila at agad na umiling. "Papa, hindi puwede! Kailangan kong bumalik sa trabaho. Marami pa akong kailangang gawin—""Anak, hindi mo kailangang magmadali. Ang kumpanya ay hindi kasing-importante ng kalusugan mo," putol ni Geo sa kanya, halatang hindi siya papayag sa pagtutol ng anak. "Mas mahalaga ka kaysa sa kahit anong negosyo."Napabuntong-hininga si Lila. "Papa, hindi lang naman tungkol sa kumpanya ito. Kailangan kong kumita. Hindi ko kayang umasa lang—""Kung pera ang iniisip mo, kaya kitang bigyan ng kahit ilang milyon sa isang araw, anak. Hindi mo kailangang magtrabaho ng ganito." Malumanay ngunit seryoso ang tono ni Geo.Umiling si Lila, kita sa kanyang mukha ang pagtutol. "Ayoko, Papa. Hindi ko gusto na kumi
Dahan-dahang iminulat ni Lila ang kanyang mga mata. Malabo ang kanyang paningin, at tila mabigat ang kanyang buong katawan. May naririnig siyang mahihinang tunog ng kutsilyo at plato na nagbabanggaan. Pumikit siya sandali bago muling dumilat."Gising na siya!" Isang pamilyar na boses ang narinig niya. Napatingin siya sa paligid—nasa loob siya ng kanilang bahay. Sa tabi niya, nakaupo si Daniel na may hinihiwang prutas sa maliit na lamesa. Hindi nagtagal, bumukas ang pinto at pumasok ang kanyang ama, si Geo."Anak... Salamat sa Diyos!" Napalapit agad si Geo sa kanya at hinawakan ang kanyang kamay."Saan ako...?" mahinang tanong ni Lila habang iniikot ang paningin sa paligid.Agad na sumagot si Daniel, "Nasa bahay mo. Ligtas ka na."Napasinghap si Lila. "Bahay...?" Biglang bumalik sa kanya ang mga alaala—ang aksidente, ang pagsabog, at ang pakiramdam na parang mamamatay na siya. Nanginginig ang kanyang kamay habang mahigpit na hinawakan ang kumot.Napansin iyon ng kanyang ama at agad siy