Chapter 7

Isang buwan na ang nakalipas simula noong idala ni Ligaya ang kapatid niya dito sa ospital. Sa loob ng isang buwan na iyon, wala siyang nakitang kahit na anong pag babago sa kalagayan ng kapatid.

Patulot pa rin sa pag bigay ng pero ang kanilang tita, yung kapit bahay na tumulong sa pinansyal (financial) nila dito sa ospital. Paminsan minsan itong binibisita ang magkapatid, dahil ang kanilang ina ay hindi naman na nagpapakita pa, at tuluyan ng umalis.

Tumigip din sa pag aaral muna si Ligaya ng isang taon, para maalagaan niya ang kapatid.

"Doc, kumusta naman po sng kalagayan ng kapatid ko? Magigising na po ba siya? Malapit na po ba?" Sunod sunod na tanong ni Ligaya pagkapasok ang doktro sa inuukyupa nilang. kwarto.

Sandali siyang tinignan ng doktor, bago ito sinenyasan ang nurse na katabi niya para asikasuhin si Raven na nakaratay pa rin hanggang ngagon sa kama. 

"Hija, tatapatin na kita," dahan dahan itong nag lakad kay Ligaya, "Nasa critical na kondisyon ang kapatid mo, at kailangan namon . Ibig sabihon, wala kaming maibibigay na eksaktong sagot sa mga katanungan mo," sinulyapa ng doktor si Raven bago ibinalik ang tingin niya kay Ligaya na ngayaon ay pinangingilidan na ng luha.

" Nasa kapatid mo na ang desisyon kung gigising pa ba siya dito sa realidad, o maninirahan nalang habang buhay doon sa bagong mundo niya," dagdag pa ng doktor kaya ang kanina pang pinpigilan na luha ni Ligaya, ay tuluyan ng bumagsak

Yumuko ng bahagya ang doktor sa kanya, "Mauuns na muna kami," paalam nito at nilingon ang nurse para senyasan na umalis na.

Pagkasara ng pintuan, agad na naupo si Ligaya sa tabi ng kanyang kapatid. Hinawakan niya ng mahigpit ang kamay ni Raven, at nilagay iyon sa pisngi niya habang lumuluha pa rin. 

" Raven, bunso," umiiyak na sabi niya, "Gumising ka please. Nag higintay si ate sayo dito, kaya sana gumising ka ah," hinimas nito ang buhok ng kapatid, "Huwag mo sanang piliin na manatuli dyan, dahil malulungkot si ate kapag mag isa nalang siya dito," pinilit niyang tumawa pero sadyang hindi nakaayon sa kanya ang damdamin niya.

Dumukwang palapit si Ligaya sa mukha ng kapatid at pinatakan ito ng mababaw na halik sa noo, "Mahal na mahal ka ni ate."

Hindi alam ni Ligaya kung namalik mata ba siya, o nanlabo lang ba ang paningin niya dahip sa mga luha, pero parang nakita niya ang pag bagsak ng isang butil ng luha mula sa gilid ng mga mata ni Raven.

"Doc, isang buwan n apo yung kuya ko dito, kailan po siya gigising?" Nakangusong tanong ni Leo sa doktor ni Aries na ngayon ay nasa harapan nita.

Napabuntong hininga nalang ang doctor, saka ito yumuko para mag pantay ang height nilang dalawa. Nilagay niya ang kamat niya sa ulo ni Leo, at bahagya itong hinimas. 

Nagkataon kasi na saktong pag labas ng Asterid para bumili ng pagkain, ay ang siyang pag dating naman ng doctor, kaya si Leo lamang ang naabutan nila. 

Ang kanilang ama, ay hindi na rin makita. Iniisip nalang nila na isang blessing in desguise itong pagkacomatose ni Aries, dahol ito lang pala ang magiging rason nila para makalayo sa kanilang demonyong ama. 

"Little boy, I don't have an exact answer for your question," malungkot na sabi ng doctor kay Leo, kaya mas lumungkoy ang mukha ng bata.

"But," agap ng doctor ng makita niya kung paano manlumo ang bta, "You can talk to your brother, because he can hear you," kukunot ang noo ni Leo, naguguluhan sa sinasabi ng doctor, "You can say to him that he should wake uo as soon as possible, kasi nasa kanya na ang desisyon kung gigising ba siya o hindi."

Tumango tango si Leo at bahagya nitong nginitian ang doctor, "Thank you po, Doc."

Umayos na ng tayo ang doctor, saka ito namulsa sa kanyang white coat. Nilapitan nito ang nurse na kasama niya, na kasalukuyan na tinitignan ang mga apparatus ni Aries.

"We shall now go," paalam ng doctor kay Leo at agad naman itong ngumiti.

Kinawayan ni Leo ang doctor at nurse, "Sige po! Ingat po kayo palagi. Thank you very much."

Pagkaalis naman ng mga doctor at nurse, nanatiling nakaupo sa steel na upuan si Leo habang nakangusong tinitignan ang kapatid niya na nasa loob ng ICU.

Nakalambitin pa ang mga paa niya dahil masyado siyang maliit dahilan para hindi niya maabot ang sahig. Pabalik balik nag tingin niya sa pinto ng ICU at sa hallway para tignan kung pwede na ba siyang pumasok sa loob, at para silipin kung naka balik na ba ang ina. 

"Mommy!" Tawag niya kay Asterid nang makita niya ang kanyang ina na nag lalakad patungo sa direction niya.

Sinalubong ni Asterid ng mahigpit na yakap ang anak, "Are tou hungry, my love?"

Agd na umiling si Leo sa ina at hinatak iyon papunta sa ICU, "Mommy, lets go inside," hinatak nito ang kamay ni Asterid, "I want to go see and talk to kuya."

Napailing iling si Asterid, saka niya nilapag sa steel na upuan ang pagkain na binili niya. Kakainin nalang nila iyon, mamaya pagkalabas nila ng ICU, sabi niya sa kanyang isipan.

Pinasuot sila pareho ng surgical gown, mask at gloves, bago sila pinayagan pumasok sa loob. Agad na tumakbo si Leo patungo sa pwesto ni Aries.

"Kuya, the doctor said a while ago that I should talk to you, since he said tgat you can hear me," iyon nag narinig ni Asterid nang tabihan niya ang bunsong anak niya sa pagkakarayo paharap kay Aries.

Yumuko si Asterid para maabot nito ang tainga ni Leo, "You met your brother's, doctor?" Bulong nito. 

"Yes mommy," nilingon ni Leo si Asterid ng nakangiti, "They were here a while ago." 

Binalik na ulit ni Leo ang atensyon niya sa kanyang kapatid, "Kuya, the doctor said that it is possible to wake up as soon as possible, if you wanted to. It will be your decision if you want to be with us, or you will just stay there," sabi ni Leo at kinagat niya ang pang ibabang labi para pigilan ang pag luha. 

Napansin ni Asterid kung paano pigilan ni Leo ang pag patak ng mga luha niya, kaya nilagay niya ang kamay sa likuran ng kanyang anak, at hinagod iyon. 

"Please," napasinghot si Leo at dahan dahan na hinawakan ang kamay ng kapatid, "Please.....wake up. Nag iintay kami ni mommy sayo, kuya."